 |
| pixabay / ds_30 |
Διαμαντόπουλος Παναγιώτης
Σύμβουλος επιχειρήσεων
Σε μια υγιή οικονομία η παραγωγή του πλούτου oφείλεται κατά βάση σε αυτό που ονομάζουμε υγιής επιχειρηματικότητα. Μέσω της διαδικασίας αυτής μια ιδέα που θα επιλύσει ανάγκες για το κοινωνικό σύνολο και θα προσφέρει υπηρεσίες προκαλεί ζήτηση και συσσώρευση πλούτου. Μέρος του πλούτου αυτού φορολογείται και γίνεται μια αναδιανομή στην κοινωνία ώστε να μπορεί το οικοδόμημα της οικονομίας να συντηρείται. Στο πλαίσιο αυτό δημιουργούνται επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν κόσμο και στο τέλος καταλήγουμε σε αυτό που ονομάζουμε ανάπτυξη.
Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι τελείως αντίθετη και το μοντέλο της οικονομίας σχοινοβατεί στα όρια της κατάρρευσης ανεξαρτήτως κυβέρνησης και εποχής. Με την έλευση του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου η παραγωγική βάση κατέρρευσε και αναπτύχθηκε το κατεξοχήν μοντέλο της παραοικονομίας του δημόσιου Τομέα, υπέρογκα εφάπαξ υπαλλήλων τα οποία ναι μεν προκάλεσαν διάχυση πλούτου στην βάση της κοινωνίας και στήριξαν την οικοδομή αλλά κατέληξαν σε εγκληματική εσωστρέφεια. Η αγροτική και παραγωγική βιομηχανία κατέρρευσε και η ευημερία σε μεγάλο βαθμό από τότε μέχρι και σήμερα στηρίζεται στο ποσό του κρατικού χρήματος που θα φτάσει στη βάση της οικονομίας είτε νόμιμα μέσω των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων είτε μέσω του μαύρου χρήματος των κρατικών λειτουργών και ολιγαρχών.
Τα χρόνια πέρασαν, μνημόνια πέρασαν, κορωνοϊοί πέρασαν, αλλά το μοντέλο δεν άλλαξε. Ανεξαρτήτως κατεύθυνσης δεξιάς η αριστεράς μιας κυβέρνησης η πηγή πλουτισμού των πολιτών δεν έχει καμία σχέση με την ικανότητα και την αριστεία του εργατικού δυναμικού και των νέων της. Από το 1980 μέχρι και σήμερα η ικανότητα πλουτισμού του πολίτη σχετίζεται με την ικανότητα πρόσβασης του σε κρατικό χρήμα και σε κρατικές θέσεις και αξιώματα. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τα άτομα αλλά και σε επίπεδο επιχειρήσεων. Με κρατική παρέμβαση αποκτούν προνόμια, συμβάσεις και ευνοϊκή μεταχείριση όπως πρόσβαση σε δανεισμό, διαγραφή δανείων, αναθέσεις κτλ. Ακόμα και στον τομέα της ενέργειας αντί η αγορά δηλ ο πελάτης να αναλαμβάνει τη διαπραγμάτευση της τιμής, αυτή καθορίζεται με τέτοιο τρόπο από το κράτος ώστε να πριμοδοτείται με επιδοτήσεις κρατικού χρήματος ο ολιγάρχης (Παρασιτική κρατικοδίαιτη ολιγαρχία). Με απλά λόγια όσο πιο βαθιά στον κρατικό μηχανισμό είναι ένα φυσικό πρόσωπο ή μια επιχείρηση τόσο μεγαλύτερος ο πλούτος που παράγεται.
Γυρνώντας λοιπόν στο αρχικό ερώτημα κατανοούμε ότι ο Αιμίλιος ήταν αυτός που είχε το μπαμπά που του εξασφάλισε την επιχείρηση με τα κόκκινα δάνεια και η παραγωγή του υπερπλούτου που θα παραχθεί από την πλευρά του Αιμίλιου δεν έχει καμία σχέση με τις δεξιότητες και τις ικανότητες του. Ο πλούτος που θα παραχθεί από την πλευρά του Αιμίλιου σε μεγάλο βαθμό θα μεταφερθεί σε τράπεζες και ακίνητα του εξωτερικού. Όσον αφορά τον Γιώργο θα περιμένει το pass της κυβέρνησης για να μην κλείσει με έλλειμμα ο προσωπικός του προϋπολογισμός.
Κατανοούμε λοιπόν ότι το ελληνικό μοντέλο οικονομίας δεν είναι απλά αυτό που λέμε στρεβλό αλλά είναι απόλυτα μετασοβιετικού τύπου ολιγαρχικό. Στο παράδειγμα του Αιμίλιου πχ το να μοιράζονται τα κόκκινα δάνεια σε ελάχιστους κολλητούς της κυβέρνησης στο 10% της αρχικής τους τιμής χωρίς πχ να δίνεται η δυνατότητα στην ευρύτερη αγορά και στους πολίτες μεμονωμένα να διαπραγματευτούν και να δώσουν προσφορές για τα δάνεια αυτά πιστέψτε με δεν είναι τίποτα παραπάνω από στυγνό και διεφθαρμένο κρατισμό μετασοβιετικού τύπου.
Αν θες να είσαι αληθινός και ο πλέον ακραίος φιλελεύθερος βγάζεις τα δάνεια αυτά απευθείας σε πλειστηριασμό στην ίδια τιμή που τα πουλάς και στα fund. H αγορά θα αποφασίσει ποιος, πόσο και τι θα αγοράσει. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Αντί αυτού όμως κάνουν το εξής. Aρχικά φουσκώνουν την αγορά ακινήτων με πολλές τεχνικές που δεν μπορούμε να τις αναλύσουμε σε ένα απλό άρθρο και στη συνέχεια μεταβιβάζουν τα κόκκινα δάνεια στα fund. Tα fund στην συνέχεια τα βγάζουν στην φουσκωμένη τιμή της αγοράς. Φανταστείτε δηλ. κάτι να το αγοράζετε 10 ευρώ και να το πουλάτε 100 ευρώ μονοπωλιακά με τις ευλογίες του κράτους. 900% κερδοφορία και παραγωγή πλούτου αυτή την στιγμή ελάχιστες επιχειρήσεις έχουν παγκοσμίως.
Το προηγούμενο είναι ένα απλό παράδειγμα του σπιράλ χρεοκοπίας λόγω διαφθοράς και ολιγαρχίας στο οποίο εισέρχεται πάλι η χώρα μας με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας. Eίναι νομοτελειακό ότι οδηγούμαστε πάλι σε νέα χρεοκοπία. Απευθείας αναθέσεις, υπέρογκα έξοδα υπουργείων, επιδοτήσεις ολιγαρχών και τραπεζιτών με φοροαπαλλαγές όπως επικύρωσε μέχρι και ο Άρειος πάγος πρόσφατα για τα fund οδηγούν πάλι τη χώρα στο αδιέξοδο. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και αυτό που λέμε πραγματική οικονομία στη χώρα μας δεν υφίσταται. Λέξεις όπως καινοτομία, έρευνα και ανάπτυξη, εξαγωγές, αγροτικά προϊόντα κτλ. δεν υφίστανται δυναμικά στο ΑΕΠ της χώρας μας και αποτελούν εξαιρέσεις μιας και το πολιτικό χρήμα προς τους ολιγάρχες και τους ημετέρους είναι η κινητήριος δύναμη ανάπτυξης της χώρας.
Ο επίλογος στο άρθρο αυτό είναι οι άνθρωποι όπως ο Γιώργος. Κοφτερά μυαλά που κόπιασαν και κοπιάζουν ικανοί να φέρουν σε πέρας οποιαδήποτε έργο. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της αριστείας το οποίο στο περιβάλλον που περιγράψαμε δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Υπάρχουν πολλοί Γιώργηδες στο ελληνικό δημόσιο που τους έχουν προσλάβει μέσω ΑΣΕΠ με προσόντα, αξίες και ηθική που σαπίζουν γιατί οι ιδέες τους δεν κουμπώνουν πουθενά στο διεφθαρμένο σύστημα. Κανένας άριστος δεν μπορεί ούτε πρόκειται να ευδοκιμήσει στο ελληνικό περιβάλλον. Η λύση για να μπορέσουμε πάλι να βρούμε το βηματισμό προς την έξοδο από το τούνελ είναι η μηδενική ανοχή. Κανένας συμβιβασμός με ψήφο σε εξουσίες που στηρίζουν τα συστήματα αυτά. Μόνο διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες μπορούν να προωθήσουν την οικονομία, την ανάπτυξη και την ευημερία στη χώρα μας. Η διακυβέρνηση της διαφθοράς για κάθε βήμα που κάνει μπροστά κάνει 4 βήματα πίσω και μην αναρωτηθείτε αν μια μέρα ξυπνήσουμε με μνημόνιο πάλι (αν υποθέσουμε ότι δεν έχουμε μνημόνιο) για το ποιος θα φταίει. Προς το παρόν την παρτίδα σώζει ο τουρισμός. Για πόσο ακόμα;