 |
| pixabay / MrTozzo |
Ted Snider - libertarianinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα λανθάνοντα εγχώρια προβλήματα που ξεσκίστηκαν από αυτόν τον πόλεμο δεν είναι καινούργια. Είναι ο σχισμένος ιστός του ουκρανικού έθνους. Υπήρχαν πολύ πριν από τον πόλεμο και ο πόλεμος δε θα επιλυθεί με ασφάλεια προτού επιλυθούν και αυτά οριστικά.
Η Ουκρανία ήταν πάντα ένα έθνος διαιρεμένο: η βορειοδυτική και η κεντρική Ουκρανία, που κάποτε ήταν μέρος της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας και στη συνέχεια της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, ήταν πάντα στραμμένη προς τη Δύση την Ευρώπη. Το νοτιοανατολικό, μακρύ τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ήταν πάντα στραμμένο προς τα ανατολικά προς τη Ρωσία. Ιστορικά, η δυτική Ουκρανία ψήφισε για προέδρους υποψηφίους με ευρωπαϊκές πολιτικές, και η ανατολική Ουκρανία ψήφισε για προέδρους με ρωσικές πολιτικές. Είναι μια εθνική διελκυστίνδα που πάντα κινδύνευε να σκίσει τη χώρα στα δύο.
Η διελκυστίνδα έγινε φανερή κατά τη διάρκεια των εκλογών του 2004 μεταξύ του Βίκτορ Γιανουκόβιτς και της ρωσικής ανατολικής βάσης του και του Βίκτορ Γιούσενκο και της δυτικής βάσης του με αμερικανική και ευρωπαϊκή κλίση. Όταν ο Γιούσενκο αναγκάστηκε να διορίσει τον Γιανουκόβιτς πρωθυπουργό του, το έθνος και η κυβέρνησή του σύρονταν επικίνδυνα σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Για πρώτη φορά, η εθνικιστική άποψη που έβλεπε μόνο τη δυτική, ευρωπαϊκή Ουκρανία ως πραγματικά ουκρανική εκπροσωπήθηκε, μέσω του Γιούσενκο, στην κυβέρνηση. Πόλωσε το έθνος. Σύντομα ήταν η πιο αντιδημοφιλής κυβέρνηση στην ιστορία της Ουκρανίας και έξι χρόνια αργότερα, ο Γιούσενκο θα λάμβανε μόνο το 5,5% των εθνικών ψήφων. Η μετέπειτα εκλογή του Γιανουκόβιτς ήταν μια πικρή ήττα για τους εθνικιστές. Ο Νικολάι Πέτρο, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Ρόουντ Άιλαντ και συγγραφέας του βιβλίου "Η τραγωδία της Ουκρανίας", λέει πως «θεωρήθηκε ως προδοσία που απέδειξε ότι μόνο οι εκλογές δεν μπορούν πλέον να αποτελούν βάση και να εγγυηθούν την ανεξαρτησία της Ουκρανίας». Αυτό δημιούργησε το σκηνικό για το πραξικόπημα τέσσερα χρόνια αργότερα.
Το πραξικόπημα του 2014 που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ έθεσε τον Γιανουκόβιτς, ο οποίος ήταν αποδεκτός από τη Ρωσία, εκτός εξουσίας και τον αντικατέστησε με έναν πρόεδρο με δυτική τάση, τον οποίο επέλεξε ο θείος Σαμ. Οι δυτικοί και εθνικιστές που συμμετείχαν στο πραξικόπημα το είδαν ως όχημα για να τραβήξουν την Ουκρανία πίσω από τη Ρωσία και να την επιστρέψουν στην ευρωπαϊκή-ουκρανική της ταυτότητα. Ο Πέτρο αναφέρει τον Ιγκόρ Γκούζβα, ο οποίος λέει ότι «για πρώτη φορά στη σύγχρονη ουκρανική ιστορία, μια αλλαγή καθεστώτος είχε λάβει χώρα μέσω της επίθεσης ενός μέρους της χώρας στα δικαιώματα ενός άλλου». Οι ρωσικές περιοχές της Ουκρανίας είχαν ηττηθεί σε πραξικόπημα.
Η νέα κυβέρνηση εγγυήθηκε αμνηστία για όλες τις πράξεις βίας που υπερασπίστηκαν το πραξικόπημα. (Ήταν πολλές). Ο Πέτρο εξηγεί πως η νέα κυβέρνηση έπρεπε να στηριχθεί σε ριζοσπαστικά, εθνικιστικά στοιχεία και στις πολιτοφυλακές τους. Οι Ρώσοι του Ντονμπάς θα υποστούν στη συνέχεια επιθέσεις στη γλώσσα τους, τον πολιτισμό τους, τα δικαιώματά τους, την περιουσία τους και τις ζωές τους.
Η πρώτη εκλεγμένη κυβέρνηση μετά το πραξικόπημα, η κυβέρνηση του Πιότρ Ποροσένκο, έγινε, σύμφωνα με τα λόγια του Πέτρο, ο «πρώτος χορηγός… του ουκρανικού εθνικισμού». Ο Ρίτσαρντ Σάκουα, καθηγητής Ρωσικής και Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Κεντ, λέει: «Ο Ποροσένκο κληρονόμησε μια κυβέρνηση αποτελούμενη σε μεγάλο βαθμό από μαχητές». Η κυβέρνησή του αντιπροσώπευε «ένα μονιστικό όραμα του κράτους της Ουκρανίας που αρνιόταν την πλουραλιστική εναλλακτική που ζητούσε το Ντονμπάς…».
Το Ντονμπάς επαναστάτησε κατά της κυβέρνησης του πραξικοπήματος και μέχρι το Μάιο του 2014 είχε εγκρίνει δημοψηφίσματα που κήρυξαν κάποια μορφή αυτονομίας. Ο πόλεμος εντός της Ουκρανίας είχε αρχίσει.
Ήταν το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα που εκμεταλλεύτηκε την εγγενή ρήξη στην Ουκρανία και ήταν ο καταλύτης για τον πρώτο πόλεμο.
Εάν οι ΗΠΑ φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τον πόλεμο εντός της Ουκρανίας, η Ρωσία φέρει την ευθύνη για τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Αυτό σημαίνει πως δεν αποδέχεσαι τη δυτική μάντρα του «απρόκλητου» πολέμου. Η Ρωσία έχει θεμιτές ανησυχίες για την ασφάλεια και μπορεί πραγματικά να ένιωθε ότι, σύμφωνα με τα λόγια του πρεσβευτή της στις ΗΠΑ, «έφτασαν στο σημείο να μην έχουμε περιθώριο να υποχωρήσουμε». Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την επίθεση στην Ουκρανία. Ο πόλεμος ήταν μια επιλογή που έγινε από τη Ρωσία χωρίς άδεια από τα Ηνωμένα Έθνη ή μια άμεση ανάγκη για αυτοάμυνα. Είναι ένας παράνομος πόλεμος. Και η Ρωσία φέρει την ευθύνη για την έναρξη του.
Σε ένα άρθρο γνώμης στις 7 Φεβρουαρίου στους New York Times, ο Christopher Caldwell ρωτά: «Η Ρωσία ξεκίνησε τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών;»
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ παρέχουν στην Ουκρανία τα χρήματα, τα όπλα, την εκπαίδευση, τις πληροφορίες και την στόχευση για την καταπολέμηση της Ρωσίας. Παρέχουν τα σχέδια και τα πολεμικά παιχνίδια. Παρέχουν έναν ολοένα αυξανόμενο κατάλογο προηγμένων όπλων που ξεπερνούν τις προηγούμενες κόκκινες γραμμές. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε ότι «το ΝΑΤΟ, στην ουσία, εμπλέκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία μέσω πληρεξουσίου και εξοπλίζει αυτόν τον πληρεξούσιο. Πόλεμος σημαίνει πόλεμος». Ο πρόεδρος της Ρωσικής Δούμας έβγαλε ένα παρόμοιο συμπέρασμα: «Οι ΗΠΑ συμμετέχουν στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία. Σήμερα, η Ουάσιγκτον ουσιαστικά συντονίζει και σχεδιάζει στρατιωτικές επιχειρήσεις, συμμετέχοντας έτσι άμεσα στις στρατιωτικές ενέργειες εναντίον της χώρας μας».
Στο άρθρο του στους Times, ο Caldwell επισημαίνει πως «Σε μια εποχή έξυπνων συσκευών, ρομποτικής και τηλεχειρισμού, η εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο ήταν πάντα μεγαλύτερη από ό,τι φαινόταν». Εξηγεί πως «το μεγαλύτερο μέρος της καταστροφικής δύναμης των νέων όπλων προέρχεται από τη δέσμευσή τους σε ένα αμερικανικό δίκτυο πληροφοριών…Έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες συμμετέχουν σε αυτές τις στρατιωτικές επιχειρήσεις την στιγμή που συμβαίνουν. Πολεμούν».
Έτσι, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ φέρουν στρατιωτικά το μερίδιο ευθύνης τους για τον πόλεμο αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας. Αλλά φέρουν ευθύνη και διπλωματικά. Δύο φορές, το Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2022, η Ουκρανία και η Ρωσία ήταν έτοιμες να διαπραγματευτούν τον τερματισμό του πολέμου που ικανοποιούσε και τα συμφέροντα και των δύο. Όμως δύο φορές οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο επενέβησαν και έβαλαν τέλος σε αυτές τις διαπραγματεύσεις.
Μέχρι εκείνη την στιγμή, ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας ήταν ευθύνη της Ρωσίας. Από εκείνη την στιγμή, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο μοιράστηκαν την ευθύνη. Ο πόλεμος γινόταν τώρα, όχι για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Ουκρανίας, αλλά για την προώθηση των αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών συμφερόντων σε «έναν πόλεμο που είναι από πολλές απόψεις μεγαλύτερος από τη Ρωσία [και] μεγαλύτερος από την Ουκρανία», σύμφωνα με εξομολογητικά λόγια του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νεντ Πράις.
Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες που φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τον πόλεμο αντιπροσώπων τους εναντίον της Ρωσίας.
«Η CIA υποστήριξε ότι…θα έπρεπε να είναι κρυφό…Όλοι καταλάβαιναν τα διακυβεύματα…Αν η επίθεση μπορούσε να εντοπιστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, «είναι μια πράξη πολέμου»».
Σύμφωνα με αναφορές του Seymour Hersh, αυτή ήταν η εσωτερική συζήτηση στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών πριν αποφασίσει να επιτεθεί στον αγωγό Nord Stream, τον οποίο διαχειρίζονται από κοινού Ρωσία και Γερμανία, στις 26 Σεπτεμβρίου 2022.
Εάν ο Χερς έχει δίκιο, οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για τον, μέχρι τώρα άγνωστο, άμεσο πόλεμο στη Ρωσία. «Είναι μια πράξη πολέμου», καθώς τα μέλη της ομάδας Μπάιντεν εξουσιοδοτούσαν την ειδική ομάδα, της οποίας επικεφαλής ήταν ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν και περιλάμβανε εκπροσώπους του Μικτού Επιτελείου Στρατού, της CIA, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Υπουργείου Οικονομικών, που ήταν πλήρως ενήμεροι.
Η πρώτη τους συνάντηση πραγματοποιήθηκε το Δεκέμβριο του 2021. Ο Χερς επισημαίνει πως το χρονοδιάγραμμα αποκαλύπτει ότι ο Πρόεδρος Μπάιντεν είχε αρχίσει να σχεδιάζει μια πράξη πολέμου εναντίον της Ρωσίας «δύο μήνες πριν τα πρώτα ρωσικά τανκς εισέλθουν στην Ουκρανία».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι υπεύθυνες για τον άμεσο πόλεμο στη Ρωσία.
Υπάρχουν τέσσερις πόλεμοι που διεξάγονται ταυτόχρονα στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η Ρωσία φέρει την ευθύνη για εκείνον που τραβάει όλη την προσοχή των μέσων ενημέρωσης: τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία. Όμως η Ουάσιγκτον φέρει σημαντική ευθύνη για τους τρεις πολέμους που δεν τραβούν την αρκετή προσοχή: τον πόλεμο εντός της Ουκρανίας, τον πόλεμο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας και τον άμεσο πόλεμο των ΗΠΑ στη Ρωσία. Εάν πρόκειται να έχει πιθανότητες επιτυχίας μια συνολική και διαρκής διευθέτηση του πολέμου στην Ουκρανία, μπορεί να είναι απαραίτητο να αναλυθεί ο πόλεμος στις τέσσερις σχετικές, αλλά διακριτές συγκρούσεις του και να κατανοήσουμε τις αιτίες και τα ζητήματα πίσω από την καθεμία.