Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο πρώην πρόεδρος της Νότιας Κορέας Μουν Τζε-ιν (2017-2022), αντίθετα, προσέγγισε το ζήτημα των IPR με πολύ προσεκτικό τρόπο, διατηρώντας μια νοτιοκορεατική εκδοχή της «στρατηγικής ασάφειας» σε μια προσπάθεια να ισορροπήσει μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ.
Ο Choong Yong Ahn, καθηγητής οικονομικών του Πανεπιστημίου Chung-Ang, και ο Jagannath Panda (ο οποίος είναι επικεφαλής του Κέντρου της Στοκχόλμης για Υποθέσεις Νότιας Ασίας και Ινδο-Ειρηνικού), υποστηρίζουν πως οι αρχές της Νότιας Κορέας στη Σεούλ έχουν μετατοπίσει σταδιακά την εξωτερική πολιτική της χώρας προς μια μεγαλύτερη ευθυγράμμιση με την Ουάσιγκτον. Αυτή η νέα εξέλιξη φέρνει τις δικές της προκλήσεις και πρέπει να γίνει κατανοητή ως μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου.
Όσον αφορά την πρώτη, η Κίνα παραμένει ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Νότιας Κορέας - αυτό από μόνο του καθιστά επίκαιρο το δίλημμα μεταξύ της εύνοιας της Ουάσιγκτον και του μη υπερβολικού ανταγωνισμού του Πεκίνου. Επιπλέον, η Σεούλ εξακολουθεί να έχει άλυτα ζητήματα με την Ιαπωνία. Όσο για το τελευταίο θέμα, ίσως αξίζει να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω μερικά χρόνια.
Στα τέλη του 2016, ως απάντηση στις πυρηνικές εξελίξεις της Βόρειας Κορέας, η Σεούλ και η Ουάσιγκτον ανακοίνωσαν από κοινού την ανάπτυξη του Terminal High-Altitude Area Defense (THAAD), ενός αμερικανικού συστήματος αντιβαλλιστικής άμυνας που μπορεί να αναχαιτίσει και να καταρρίψει βαλλιστικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς με μια προσέγγιση «κινητικής θανάτωσης». Το βεληνεκές πυραύλων αυτού του συστήματος είναι σε θέση να αναχαιτίσει στόχους έως και 200 km, ενώ το ραντάρ AN-TYP-2 μπορεί να φτάσει πολύ πιο μακριά (περίπου 1.000 km). Το Πεκίνο πίστευε πως ένα τέτοιο σύστημα ραντάρ θα μπορούσε να διεισδύσει στο έδαφός του, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την ασφάλειά του, και η Μόσχα είχε επίσης ανησυχίες σχετικά με αυτό που οδηγούσε σε «αδιέξοδο» στη χερσόνησο. Η σινο-ρωσική αντίθεση στο THAAD ήταν ένα σημαντικό θέμα στο Διάλογο Shangri-La 2017.
Τον Οκτώβριο του 2022, οι δυνάμεις των ΗΠΑ άρχισαν να αναβαθμίζουν το σύστημα THAAD που χρησιμοποιείται στη Νότια Κορέα, για να βελτιώσουν τη διαλειτουργικότητα και να επιτρέψουν στις αμερικανικές και νοτιοκορεατικές δυνάμεις να συγχωνεύσουν το THAAD και το σύστημα Patriot μαζί σε ένα ενιαίο ολοκληρωμένο σύστημα. Αυτή η εξέλιξη σηματοδοτεί μια νέα φάση στον αγώνα εξοπλισμών της κορεατικής χερσονήσου μεταξύ των δύο πρώην ενοποιημένων δημοκρατιών, αλλά δε θα επηρέαζε τόσο πολύ τη γειτονική Βόρεια Κορέα, δεδομένου ότι έχει λάβει πολλά «αντίμετρα», συμπεριλαμβανομένων των εκτοξεύσεων βαλλιστικών πυραύλων μικρού βεληνεκούς προς την ιαπωνική-νοτιοκορεατική θάλασσα. Ο Τζιν Κάι, μελετητής στο Elliott School of International Affairs, πιστεύει πως ο πραγματικός στόχος μιας τέτοιας εξέλιξης μπορεί στην πραγματικότητα να μην είναι η Πιονγκγιάνγκ, αλλά το Πεκίνο - που στην πραγματικότητα είναι μια κινεζική ανησυχία από το 2016.
Το σύστημα THAAD έχει αναπτυχθεί στο Seongju της Νότιας Κορέας και υπάρχει μια ευθεία γραμμή περίπου 1.130 χιλιομέτρων από εκεί μέχρι το Πεκίνο που βρίσκεται εντός της εμβέλειας του συστήματος ραντάρ. Αυτό το σύστημα μόνο, σύμφωνα με τον Jin Kai, μπορεί να εξασφαλίσει πάνω από 18.600 θέσεις εργασίας για Αμερικανούς σε πολλές πολιτείες, για να μην αναφέρουμε κέρδη σε εκατομμύρια δολάρια για την αμερικανική εταιρεία Lockheed Martin. Στην Ασία, ωστόσο, οι επιπτώσεις του δεν είναι καθόλου θετικές.
κ
Ο Τζιν Κάι υποστηρίζει ότι αυτή η εξέλιξη βραχυκυκλώνει όλες τις φιλοδοξίες ασφάλειας των περιφερειακών φορέων, καταδικάζοντας ενδεχομένως τη χερσόνησο σε μια μόνιμη κατάσταση σύγκρουσης. Η εξισορρόπηση των ανησυχιών για την ασφάλεια αυτών των παραγόντων μέσω μιας « διπλωματίας ενσυναίσθησης » είναι αυτό που προτείνει ο μελετητής ως αποδεκτό μονοπάτι. Δυστυχώς, τα πράγματα φαίνεται να απέχουν αρκετά από αυτή την έκκληση, δεδομένων αυτών των τελευταίων εξελίξεων.
Για να χειροτερέψουν τα πράγματα, η Ουάσιγκτον φαίνεται ότι έδωσε το πράσινο φως στη Σεούλ σχετικά με την πυρηνική επιλογή, κάτι που μέχρι πρόσφατα ήταν ένα θέμα ταμπού. Σε μια άνευ προηγουμένου δήλωση, ο Yoon είπε στις 11 Ιανουαρίου ότι, εάν αυτό που θεωρεί ως πυρηνική απειλή της Βόρειας Κορέας αυξηθεί, η χώρα του μπορεί είτε να φτιάξει το δικό της πυρηνικό οπλοστάσιο είτε (πολύ πιθανό, στην πραγματικότητα) να ζητήσει από τον Αμερικανό σύμμαχό της να το αναπτύξει εκ νέου εκεί. . Είναι πολύ απίθανο να εκδώσει οποιαδήποτε τέτοια δήλωση χωρίς να συνεννοηθεί με τους Αμερικανούς προστάτες του, επομένως μπορεί κανείς να υποθέσει ότι αυτό σηματοδοτεί μια νέα εξέλιξη και στην πολιτική της Ουάσιγκτον. Αυτός φαίνεται να είναι ο τρόπος των ΗΠΑ να επιδιώξουν μια πολιτική υποχώρηση που σχετίζεται με την πραγματικότητα της πυρηνικής ισχύος της Βόρειας Κορέας.
Από τη σκοπιά της Βόρειας Κορέας, το πυρηνικό της πρόγραμμα είναι θέμα αυτοάμυνας , λαμβανομένων υπόψη των δεκαετιών οικονομικού αποκλεισμού των ΗΠΑ και ασκήσεων κοντά στα σύνορά της. Πέρυσι, έγραψα ότι οι ΗΠΑ το ήθελαν με δύο τρόπους: ήθελαν η Πιονγκγιάνγκ να εγκαταλείψει την πυρηνική της ικανότητα διατηρώντας τη στρατιωτική της παρουσία στη Νότια Κορέα. Έγραψα επίσης , τον Μάιο του 2021, ότι από τη σκοπιά της «διεθνούς κοινότητας» αλλά και από παράγοντες όπως η Ρωσία και η Κίνα, προωθώντας τις καλές σχέσεις μεταξύ των δύο κορεατικών χωρών και διατηρώντας το υπάρχον πυρηνικό οπλοστάσιο της Βόρειας Κορέας «υπό έλεγχος» θα ήταν ένας πολύ πιο ρεαλιστικός στόχος από την αναζήτηση πλήρους αποπυρηνικοποίησης στη χερσόνησο.
Αν η Ουάσιγκτον μπορεί τώρα να έχει αναγνωρίσει την πραγματικότητα του πυρηνικού καθεστώτος της Πιονγκγιάνγκ, η απάντησή της είναι προφανώς πυρηνοποίηση της Σεούλ, κάτι που ανησυχεί όχι μόνο τη γείτονα της Νότιας Κορέας, αλλά και το Πεκίνο. Προσθέστε σε αυτά την προαναφερθείσα αναβάθμιση της THAAD και τη νέα πολιτική Ινδο-Ειρηνικού - το αποτέλεσμα δεν είναι μια εξισορρόπηση της περιοχής με κανέναν τρόπο, αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι που ισοδυναμεί με ρίξτε λάδι στη φωτιά.