Φαίνεται τώρα πως οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται καν να υποστηρίξουν μια ειρηνική επίλυση της ουκρανικής σύγκρουσης, προτιμώντας να δουν την στρατιωτική εκστρατεία να συνεχίζεται. Συνολικά, ο στρατηγικός σχεδιασμός στην Ουάσιγκτον δίνει λίγη σκέψη στις παραμέτρους για τον τερματισμό της κρίσης: Εάν η Ουκρανία θα παραμείνει εντός των σημερινών συνόρων της, θα χάσει τα εδάφη της ή θα εξαφανιστεί εντελώς.
Από τον Andrey Sushentsov, διευθυντή προγράμματος Valdai Club - RT.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Παρά τις αυξανόμενες απώλειες και την καταστροφή του στρατού της Ουκρανίας, η όρεξη για στρατιωτική δράση δεν έχει μειωθεί, ούτε στο Κίεβο ούτε στην Ουάσινγκτον. Πολλοί διεθνείς εμπειρογνώμονες ορθώς προσδιορίζουν τις ΗΠΑ ως τον βασικό παράγοντα σε ένα μεγάλο συνασπισμό που υποστηρίζει τη συνέχιση των εχθροπραξιών στην Ουκρανία. Σε λιγότερο από ένα χρόνο κρίσης, το Κίεβο έχει εξαντλήσει τους δικούς του στρατιωτικούς πόρους και τα μέσα για την αντικατάστασή τους και εξαρτάται πλήρως από την εξωτερική βοήθεια.
Αν και οι ΗΠΑ πρωτοστατούν στο συντονισμό και την στρατηγική υποστήριξης από τη Δύση, θα ήταν λάθος να εξισωθούν τα συμφέροντα της Ουκρανίας και της Αμερικής. Ενώ συνεχίζει να εκφράζει τα πολιτικά αιτήματα του Κιέβου, η Ουάσιγκτον αξιολογεί προσεκτικά την κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις. Η ανάγκη για διπλωματικές προσπάθειες για την επίλυση της σύγκρουσης τονίζεται όλο και περισσότερο από τους στρατιωτικούς ηγέτες των ΗΠΑ, κυρίως τον στρατηγό Mark Milley. Η ιδέα συνεχίζει να κυκλοφορεί στον βρετανικό Τύπο ότι η αμερικανική τακτική είναι να κλιμακώσει τη σύγκρουση προκειμένου να την αποκλιμακώσει αργότερα: να πιέσει τη Ρωσία με ένα κύμα παραδόσεων στρατιωτικού εξοπλισμού μεγάλης κλίμακας και να θέσει το Κίεβο σε πιο ευνοϊκή διαπραγματευτική θέση.
Ωστόσο, δεν μπορεί να παραβλεφθεί πως η συνέχιση της στρατιωτικής κρίσης στην Ουκρανία είναι σύμφωνη με τα στρατιωτικά και πολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Υπάρχουν συνολικά οκτώ επιχειρήματα που υποδηλώνουν ότι οι Αμερικανοί σκοπεύουν να παρατείνουν αυτήν τη σύγκρουση.
Πρώτον, υπάρχει η σχετική αποδυνάμωση της Ρωσίας, η οποία έπρεπε να αφιερώσει σημαντικούς πόρους για την εξάλειψη της στρατιωτικής απειλής από την Ουκρανία, καθώς και για την επίτευξη των πολιτικών της στόχων για την εξασφάλιση ίσου καθεστώτος στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Η αφήγηση των δυτικών μέσων ενημέρωσης ότι η Ρωσία βρίσκεται στα πρόθυρα της ήττας, ενώ απέχει πολύ από την πραγματικότητα, δίνει την εντύπωση πως το μόνο που χρειάζεται η Δύση για να το κάνει είναι να υιοθετήσει μια στάση αναμονής. Η έλλειψη αποφασιστικών ρωσικών στρατιωτικών νικών οδηγεί στην αντίληψη ότι η Ουκρανία κερδίζει.
Δεύτερον, οι ΗΠΑ έχουν έννομο συμφέρον να διαλύσουν την ενεργειακή συνεργασία ΕΕ - Ρωσίας. Αυτό έχει αναπτυχθεί εδώ και πολλές δεκαετίες, ξεκινώντας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Το σαμποτάζ των αγωγών Nord Stream, που προφανώς διεξήχθη με τη βοήθεια ενός άλλου κράτους του ΝΑΤΟ, ήταν το αποκορύφωμα μιας μακροπρόθεσμης αμερικανικής στρατηγικής για την κατάργηση των εκτεταμένων δεσμών μεταξύ της Μόσχας και των βασικών οικονομιών της Δυτικής Ευρώπης. Οι Αμερικανοί θέλουν να απομακρύνουν την Ευρωπαϊκή κατανάλωση ενέργειας από τη Ρωσία και να δημιουργήσουν ένα πιο δύσκολο περιβάλλον για την ευρύτερη ευρωπαϊκή βιομηχανία, έτσι ώστε τα αμερικανικά προϊόντα να αντιμετωπίζουν λιγότερο ανταγωνισμό, ενισχύοντας με τον τρόπο τη δική τους θέση.
Τρίτον, οι ΗΠΑ θέλουν να εξαλείψουν κάθε ώθηση για στρατηγική αυτονομία μεταξύ των κρατών της ΕΕ. Η ουκρανική κρίση παρέχει μια χρυσή ευκαιρία για αυτό, καθώς οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στην Ανατολική Ευρώπη κατάφεραν να δημιουργήσουν μια στιγμή ηθικού πανικού στο χώρο πληροφοριών, αποτρέποντας κάθε προβληματισμό σχετικά με τα αίτια και τις συνέπειες της κρίσης. Οι στρατηγικές αποφάσεις για τις μεταφορές όπλων λαμβάνονται υπό την πίεση των μέσων ενημέρωσης και ενός ριζοσπαστικοποιημένου τμήματος του κοινού, χωρίς καμία ανάλυση των συνεπειών. Οι ηγέτες και οι ελίτ που θα μπορούσαν να προβληματιστούν με αποστασιοποίηση και νηφαλιότητα σχετικά με τις συνέπειες της ολίσθησης των σχέσεων ΕΕ-Ρωσίας σε μια βαθιά κρίση, είναι πλέον αριθμητικοί και ουσιαστικά άφωνοι.
Τέταρτον, οι ΗΠΑ δε θέλουν να δουν την ήττα της Ουκρανίας, στην οποία έχει επενδυθεί μεγάλο οικονομικό, πολιτικό και συμβολικό κεφάλαιο τον τελευταίο χρόνο. Στα μάτια της Δύσης, η Ουκρανία είναι ο "πρωταθλητής" της. Η παλιά αφήγηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού που αγωνίζεται ενάντια στη βάρβαρη Ανατολή, που χρονολογείται από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας και την αντιπαράθεσή της με τις περσικές ορδές, παίζεται εδώ. Η ήττα της Ουκρανίας θα ήταν μια ευαίσθητη συμβολική ήττα για τη Δύση και θα άφηνε μια "ανοιχτή πληγή" στο μυαλό πολλών διανοουμένων.
Πέμπτον, οι ΗΠΑ δεν έχουν υποχωρήσει από την ιδεολογική επιταγή να υπερασπιστούν αυτό που ερμηνεύουν ως "ελευθερία". Στην κατάσταση γύρω από την Ουκρανία, υπάρχει μια μανιχαϊκή παρουσίαση του αγώνα για "ελευθερία ενάντια στην ελευθερία". Η Ουάσιγκτον βλέπει επίσης αυτή την ιδεολογική επιταγή να εκδηλώνεται στην εσωτερική κατάσταση στην Ουκρανία, η οποία φυσικά είναι δυνατή μόνο αν κοιτάξετε τις πολιτικές διαδικασίες στο Κίεβο "μέσα από τα δάχτυλά σας". Παίζοντας μαζί με αυτή την αφήγηση, η κυβέρνηση του Βλαντιμίρ Ζελένσκι επιδιώκει να παρουσιαστεί στη Δύση σε τέτοιες ιδεολογικές κατηγορίες.
Ο έκτος στόχος των ΗΠΑ είναι να ενθαρρύνουν τη Δυτική Ευρώπη να επαναστρατιωτικοποιηθεί. Η Ουάσιγκτον γνωρίζει ότι ο παρατεταμένος στρατιωτικός ανταγωνισμός δεν είναι δυνατός χρησιμοποιώντας μόνο τις αμερικανικές δυνάμεις. Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν επίγνωση της αυξανόμενης απειλής από την Κίνα και συνειδητοποιούν πως οι πόροι τους σύντομα θα εκτραπούν σε μια αντιπαράθεση στον Ειρηνικό. Στο Ευρωπαϊκό Θέατρο, επομένως, η Ουάσιγκτον αναζητά τρόπους ενίσχυσης του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος της ΕΕ, έτσι ώστε οι εθνικοί αμυντικοί προϋπολογισμοί να μπορούν να αυξηθούν τουλάχιστον στο 2% του ΑΕΠ.
Έβδομον, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να εδραιώσουν τους Ευρωπαίους συμμάχους τους γύρω από μια πλατφόρμα καταπολέμησης των "ανερχόμενων" αντιπάλων τους όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν. Εδώ, οι ΗΠΑ προσπαθούν να είναι επινοητικοί στην οικοδόμηση συνασπισμών πρόθυμων να παράγουν και να πωλούν ακριβά όπλα υψηλής τεχνολογίας.
Όγδοον, οι ΗΠΑ επιδιώκουν επίσης τη δική τους εκ νέου εκβιομηχάνιση μέσω της Ουκρανίας. Η επέκταση του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος θεωρείται σημαντικός στόχος για την Αμερική. Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αναπροσανατολίστηκε για να παράγει περιορισμένο αριθμό προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, ενώ ο σύγχρονος συμβατικός πόλεμος απαιτεί την παραγωγή μεγάλης κλίμακας σχετικά φθηνών γενικών συστημάτων πυροβολικού, αρμάτων μάχης και αεροσκαφών.
Όλα αυτά κάνουν τις ΗΠΑ εξαιρετικά αδιάφορες να εργαστούν για μια ειρηνική λύση στη σύγκρουση βραχυπρόθεσμα. Οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι με το μέρος τους και πως οι οκτώ στόχοι που αναφέρονται παραπάνω θα επιτευχθούν. Αυτό καθιστά την στρατηγική τους μάλλον ευέλικτη και αποδεικνύει ότι προτεραιότητά τους είναι να περιορίσουν τη Ρωσία και όχι να εξασφαλίσουν τη μελλοντική ασφάλεια και ευημερία της Ουκρανίας.