 |
| pixabay / sebadelval |
Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς - paulcraigroberts.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι μετανάστες συγκεντρώνονται στις πόλεις. Σύμφωνα με αυτήν την έκθεση — https://qz.com/337508/london-has-more-people-than-ever-and-44-are-ethnic-minorities — το 2015 «το 44% του πληθυσμού του Λονδίνου αποτελούνταν από έγχρωμους και εθνικές μειονότητες», από 29% το 2001. Μέχρι το 2020 το ποσοστό είχε αυξηθεί στο 55%. Η πρωτεύουσα της Μεγάλης Βρετανίας δεν έχει πλέον βρετανική εθνοτική πλειοψηφία.
Μια αναφορά από το migrationwatchuk.org αναφέρει ότι ο πληθυσμός που γεννήθηκε στο εξωτερικό της Βρετανίας διπλασιάστηκε μεταξύ 2001 και 2020. «Η πλειοψηφία των κατοίκων του Λονδίνου (55%), του Σλάου (69%), του Λέστερ (58%) και του Λούτον (57%) είναι εθνοτικής μειονότητας (ΕΜ). Το μερίδιο των EM στο εσωτερικό του Λονδίνου ήταν 60% το 2016, 48% στο Μπέρμιγχαμ και 42% στο Μάντσεστερ».
Πολλές άλλες πρώην βρετανικές πόλεις έχουν βιώσει σημαντικούς δημογραφικούς μετασχηματισμούς (https://www.migrationwatchuk.org/briefing-paper/493/immigration-and-population-change-in-the-uks-towns-and-cities).
Η δημογραφική αλλαγή στις πρώην εθνικές ευρωπαϊκές χώρες είχε δραματικές επιπτώσεις. Οι Άγγλοι έχουν πλέον τον Sadiq Aman Khan πακιστανικής καταγωγής ως Δήμαρχο του Λονδίνου. Ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ρίσι Σουνάκ, είναι ινδικής καταγωγής. Και οι δύο άντρες μπορεί να είναι πιο Βρετανοί από τους ίδιους τους Βρετανούς, αλλά παρόλα αυτά, τα υψηλότερα αξιώματα παύουν να τα κατέχουν οι Βρετανοί.
Οι πραγματικές αλλαγές έρχονται σε επίπεδο γειτονιάς και πόλης. Για παράδειγμα, το Ρόδεραμ, με πληθυσμό 265.000, πρώην ευημερούσα βρετανική βιομηχανική δύναμη, έχει κατακλυστεί από Πακιστανούς μετανάστες.
Ο Theodore Dalrymple αναφέρει στο City Journal (Χειμώνας 2023) και το BBC αναφέρει εδώ — https://www.bbc.com/news/uk-england-south-yorkshire-28939089 — ότι κατά τον 21ο αιώνα τουλάχιστον 1.400 νεαροί λευκοί Βρετανικά κορίτσια ηλικίας 11 ετών δελεάστηκαν, απήχθησαν, κρατήθηκαν σε αιχμαλωσία και βιάστηκαν ομαδικά από συμμορίες Πακιστανών ανδρών. Τα παιδιά ξυλοκοπήθηκαν, περιχύθηκαν με βενζίνη και απειλήθηκαν να τα πυρπολήσουν και διακινήθηκαν σε άλλες πόλεις. Κάποιοι δολοφονήθηκαν και άλλοι πέθαναν από υπερβολική δόση ηρωίνης. Μια 16χρονη, έγκυος από τους πολλαπλούς βιασμούς της, μαχαιρώθηκε 40 φορές και πετάχτηκε σε κανάλι από δύο νεαρούς Πακιστανούς. Ο ένας αθωώθηκε για τη δολοφονία. Ο άλλος καταδικάστηκε σε φυλάκιση 17,5 ετών. Ο Τζούλιαν Ασάνζ, καταδικασμένος για κανένα έγκλημα, βρίσκεται στη φυλακή στη Βρετανία εδώ και μια δεκαετία. Η βρετανική δικαιοσύνη αντιμετωπίζει τους αφηγητές της αλήθειας πιο σκληρά από τους δολοφόνους παιδιών.
Καθώς τα χρόνια κυλούσαν, τίποτα δεν έγινε από την αστυνομία ή τις αρχές. Ο Dalrymple λέει ότι «το πραγματικό πρόβλημα για το μητροπολιτικό συμβούλιο του Rotherham, όπως αποδεικνύεται, ήταν πώς να συγκαλύψει την κατάσταση». Οι αρχές φοβούνταν ότι αν έβγαινε η είδηση θα δυσφημούσε τη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Η αστυνομία φοβόταν μήπως κατηγορηθεί για ρατσισμό για την προστασία των λευκών κοριτσιών από τους έγχρωμους. Όπως οι λευκές γυναίκες στη Σουηδία, ο λευκός βρετανικός πληθυσμός του Ρόδεραμ ζει τρομοκρατημένος στη χώρα του. Το Στρατόπεδο των Αγίων προείπε την ιστορία του Ρόδεραμ.
Το ίδιο συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές και αμερικανικές πόλεις. Υπάρχουν περιοχές στις οποίες δεν θα πάει κανένας λευκός. Καθώς ο φόβος για ρατσιστικές κατηγορίες εμποδίζει την επιβολή του νόμου, ακόμη και οι λευκές γειτονιές της ανώτερης τάξης, όπως το Buckhead στην Ατλάντα, μαστίζονται από διαρρήξεις σπιτιών. Ο φόβος και ο τρόμος καλύπτονται από λευκούς φιλελεύθερους και εμπορικές διαφημίσεις ως χαρούμενη διαφορετικότητα και πολυπολιτισμικότητα. Οι κυβερνήσεις σε ολοένα και λιγότερο λευκές χώρες δεν είναι πλέον ικανές για ρεαλισμό. Οι λευκοί άνθρωποι παντού είναι πολύ οικείοι για να οργανωθούν και να προστατευτούν. Συνειδητοποιούν ότι οι κυβερνήσεις των χωρών τους είναι εναντίον τους και πως οποιαδήποτε απόπειρα οργάνωσης των λευκών θα χαρακτηριστεί ως «λευκή εξεγερτική ομάδα υπεροχής» και οι ηγέτες και τα μέλη της θα συλληφθούν. Σήμερα οι δαιμονισμένοι και απροστάτευτοι λευκοί άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια θέση με τους Εβραίους στη ναζιστική Γερμανία. Το γεγονός ότι οι λευκοί εξακολουθούν να αποτελούν την πλειοψηφία του συνολικού πληθυσμού των χωρών δεν έχει σημασία καθώς εμποδίζονται να οργανωθούν. Δεν μπορούν καν να διαμαρτυρηθούν για την κατάστασή τους χωρίς να χαρακτηριστούν «ρατσιστές». Στην πραγματικότητα, πολλοί λευκοί άνθρωποι είναι ανίκανοι να αναγνωρίσουν τη δύσκολη θέση τους. Ο κοινωνικός δαρβινισμός είναι τελικά πραγματικός, και οι λευκοί έχουν αποδείξει ότι δεν είναι οι καλύτεροι για να επιβιώσουν.