Η «αξιολόγηση» ως άλλοθι…

pixabay / coyot

Αναστάτωση στον εκπαιδευτικό κόσμο από την επιβολή δια νόμου της «αξιολόγησής» τους που ανοίγει μια πολύ μεγάλη συζήτηση, ως προς τους πραγματικούς σκοπούς της, τον τρόπο και τον χρόνο που επιβάλλεται σε έναν κλάδο επαγγελματιών που σίγουρα έχουν «αξιολογηθεί» πολύ περισσότερο από την ίδια την υπουργό, που ο μόνος που την έχει «αξιολογήσει» είναι ο πρωθυπουργός, ανταμείβοντάς την για το ότι ο γιος της μετά τη λέξη «μαμά» πρόφερε την λέξη … «Κυριάκος»! Αυτό βέβαια δεν είναι κάποιο ευφυολόγημα του γράφοντος, αλλά δημόσια δήλωση της ίδιας! Η αναφορά απλώς δεικνύει κάποια στοιχεία της «προσωπικότητας» που επιμένει ότι η «αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι … απαίτηση (!!!) της ελληνικής κοινωνίας»!!!

Μιχάλης Τζανάκης

Δεν γνωρίζω τι είδους «χάρισμα» είναι εκείνο που δίνει στην υπουργό Παιδείας την πεποίθηση ότι γνωρίζει από πρώτο χέρι τις … απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας, αλλά επειδή κι εγώ και πολλοί άλλοι αποτελούμε μέρος της, οι «απαιτήσεις» σχετικά με την κατάσταση και το επίπεδο της εκπαίδευσης είναι εντελώς διαφορετικές!

Μάλλον -για όσους τουλάχιστον έχουν σχέση άμεση ή έμμεση με την Εκπαίδευση στην Ελλάδα- θέτουν άλλες προτεραιότητες για την εύρυθμη λειτουργία της και όχι να εκβιάζει η κυρία Υπουργός ανθρώπους που έχουν δώσει την ψυχή τους και σίγουρα έχουν περάσει από πλήθος «αξιολογήσεων» που η ίδια δεν θα περάσει ποτέ στη ζωή της! Το να μετατρέπεις σε «μαθητούδια» τους εκπαιδευτικούς, να τους αναθέτεις έναν τεράστιο όγκο απόλυτα φλύαρης εργασίας, εκτός ωραρίου, στερώντας ταυτόχρονα τον χρόνο αυτό από την ουσιαστική προετοιμασία τους για την εργασία τους, την ίδια ώρα που η δημόσια εκπαίδευση έχει μπροστά της πλήθος προβλημάτων που απέναντί τους το Υπουργείο «αλληθωρίζει»!

Δυστυχώς ο κοινωνικός αυτοματισμός προχωρά ακάθεκτος! Τα χαλκεία φροντίζουν να διασύρουν έναν επαγγελματικό κλάδο μέσω των πληρωμένων φερεφώνων τους, κατόπιν βρίσκουν τα «κομματόσκυλα» του κλάδου για το αναγκαίο «διαίρει και βασίλευε» και αμέσως μετά ανακοινώνουν «αρμοδίως» και «επισήμως» τι ακριβώς «απαιτεί η ελληνική κοινωνία»! Όλα αυτά βέβαια πίσω από το «άλλοθι» της … Δημοκρατίας, αφού η κάθε είδους νομοθέτηση είναι εξ ορισμού στο απυρόβλητο και «ουαί και αλίμονο» αν κάποιος «αντιδράσει» ή «διαφωνήσει» με τους «γκουρού» του Κοινοβουλευτισμού!

Κάποιος αδαής και μάλλον τακτικός τηλεθεατής ή ακροατής των ελληνικών ΜΜΕ θα αναρωτηθεί αν είναι αρνητική εξέλιξη η «αξιολόγηση» στην ελληνική εκπαίδευση. Οι ίδιοι θα πρέπει πριν απαντήσουν να μάθουν τι ακριβώς περιλαμβάνει αυτή η «αξιολόγηση», τι συνέπειες θα επιφέρει, αλλά κυρίως σε τι θα ωφελήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν έχει υλικοτεχνικές υποδομές, που δεν έχει εκπαιδευτικούς μόνιμους αλλά περιφερόμενους «βεδουίνους» αναπληρωτές, που δεν έχει στοιχειώδεις συνθήκες εκπαιδευτικής διαβίωσης, που έχει εικοσιπέντε και τριάντα παιδιά ανά τμήμα, που τα σχολικά εγχειρίδια είναι κατά γενική ομολογία είναι εντελώς ακατάλληλα, αλλά κατά τ’ άλλα η υπουργός εκβιάζει και απειλεί καθηγητές και δασκάλους.

Μήπως θα αποτελέσει το «άλλοθι» για έναν κύκλο μόνιμης και σταθερής επαγγελματικής ανασφάλειας και εκβιασμού για τον πολυπληθέστερο επαγγελματικό κλάδο;