 |
| RΕUΤΕRS / Κevin Lamarque |
Matthew Ehret - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ξεκινώντας με την Αμερικανική «Στρατηγική Ινδο-Ειρηνικού» του Φεβρουαρίου 2022, παρόμοια προγράμματα κατά της Κίνας εμφανίστηκαν αριστερά και δεξιά με έναν στόχο αρχών στο μυαλό: την εξάλειψη της απειλής της Κίνας μέσω κάθε διαθέσιμου εργαλείου.
Στις αρχές Ιουνίου 2022, το Ηνωμένο Βασίλειο ανακοίνωσε τη δική του επωνυμία του Asia Pivot [στροφή προς Ασία] που αναμιγνύεται με το περίεργο όνομα «Indo-Pacific Tilt», το οποίο εστιάζει λιγότερο στη φιλελεύθερη φιλική προς το περιβάλλον γλώσσα της ΕΕ και αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στην τεράστια αύξηση της στρατιωτικής του παρουσίας στην πίσω αυλή της Κίνας.
Αφού η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη τον Ιούνιο του 2022 όρισε επίσημα την Κίνα ως «συστημικό αντίπαλο», το υπουργείο Εξωτερικών του Καναδά ανακοίνωσε τη δική του στρατηγική Ινδο-Ειρηνικού το Νοέμβριο του 2022 και ακολούθησε ένα παράλογο πρόγραμμα 26 σελίδων που δημοσιεύθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2023 που περιγράφει τις λεπτομέρειες του νέου ρόλου του Καναδά στον Ειρηνικό (που θα αποτελέσει αντικείμενο επόμενης έκθεσης).
Στις 25 Ιανουαρίου 2023 το ειρωνικά επονομαζόμενο Πρόγραμμα Επιστήμης για την Ειρήνη και την Ασφάλεια του ΝΑΤΟ ξεκίνησε μια νέα «συνεργατική πρωτοβουλία στον Ινδο-Ειρηνικό Ωκεανό, ακολουθούμενη από μια Πρωτοβουλία Ασφάλειας του Ατλαντικού Συμβουλίου Ινδο-Ειρηνικού στις 30 Ιανουαρίου 2023 που επικεντρώθηκε στην αντιμετώπιση της αυξανόμενης απειλής της Κίνας στη διεθνή τάξη». Την ίδια μέρα που το Ατλαντικό Συμβούλιο αποκάλυψε αυτό το νέο δόγμα, νέος διευθυντής του προγράμματος ορίστηκε ένας από τους λάτρεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, ο Μάρκους Γκαρλάουσκας.
Ενώ έχουν γίνει προσπάθειες για να αποφευχθεί η χρήση μιας ρητά μιλιταριστικής γλώσσας στην πλειονότητα των φαινομενικά ασύνδετων εκθέσεων που περιγράφονται παραπάνω, το γεγονός είναι ότι αυτό που αναδύεται είναι μια μετάλλαξη του τοξικού «Asia Pivot» του Ομπάμα. Σε αντίθεση με τους μικρούς κινητικούς πολέμους ενάντια σε μη πυρηνικά κράτη όπως το Ιράκ ή η Λιβύη, αυτό το νέο πολεμικό σχέδιο κατά της Κίνας είναι μια ποικιλία από κάθε εργαλείο ασύμμετρου πολέμου που ξεκίνησε αμέσως και στοχεύει όχι μόνο την Κίνα, αλλά κυρίως τους πιο αδύναμους γείτονες της Κίνας. Εκτός από τις προφανείς συμβατικές στρατιωτικές και έγχρωμες επαναστατικές τεχνικές για τις οποίες έχω γράψει εκτενώς σε άλλες τοποθεσίες , αυτή η νέα εποχή των στρατηγικών Ινδο-Ειρηνικού βασίζεται σε:
1- Παραπλάνηση Ασιατών γειτόνων σε εμπορικές συμφωνίες, οικονομικές εταιρικές σχέσεις και στρατιωτικές συνεργασίες με την κοινότητα του Υπερατλαντικού που τους βγάζει από την τροχιά της Κίνας
2- Να εξαναγκάσουν τους γείτονες της Κίνας σε στρατιωτικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την ΕΕ και ιδιαίτερα το παράλογο «Παγκόσμιο ΝΑΤΟ» που υποστηρίζει ο Jens Stoltenberg και οι κλώνοι του think tank στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.
3- Προώθηση μιας αντικινεζικής συναίνεσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα για να δικαιολογηθούν ατελείωτες κυρώσεις στο Πεκίνο για φανταστικές καταχρήσεις Θιβετιανών, καταναγκαστική εργασία Ουιγούρων και τυραννισμένων πολιτών του Χονγκ Κονγκ.
4- Να παρακινήσουν τόσα έθνη στην αγγλοαμερικανική σφαίρα επιρροής να διακόψουν τις συναλλαγές τους με την Κίνα ή με κινεζικές κρατικές εταιρείες προκειμένου να υπερασπιστούν την τάξη που βασίζεται σε κανόνες
5- Να δημιουργηθεί ένα αντιαναπτυξιακό κλουβί γύρω από την Κίνα και τις γειτονικές της περιοχές υπό το πρόσχημα της «διαχείρισης οικοσυστημάτων», της «πράσινης χρηματοδότησης», της «απανθρακοποίησης» και της «διατήρησης των ωκεανών».
6- Δημιουργία νέων εμπορικών συμμαχιών στον Ειρηνικό για την αντιμετώπιση τόσο του θαλάσσιου Δρόμου του Μεταξιού της Κίνας όσο και της Περιφερειακής Συνολικής Οικονομικής Συνεργασίας υπό την ηγεσία της Κίνας (RCEP) με ένα διφορούμενο τίτλο Ινδο-Ειρηνικού Οικονομικού Πλαισίου για την Ευημερία (IPEF)
Δεδομένου πως οι αρχιτέκτονες αυτής της ατζέντας δεν είναι γνωστοί για τη δέσμευσή τους στην πραγματικότητα, οι στόχοι περιλαμβάνουν επίσης αρκετά εργαλεία που δεν είναι διαθέσιμα, αλλά φαντάζονται ότι είναι.
Επικεφαλής μεταξύ της λίστας των φανταστικών εργαλείων για την υποταγή της Κίνας, βρίσκουμε την απίστευτη οικονομική δύναμη του πανίσχυρου δολαρίου ΗΠΑ του οποίου την επιχείρηση πιστεύεται ότι όλοι στον κόσμο επιθυμούν απεγνωσμένα.
Πάρτε το παράδειγμα ορισμένων υποστηρικτών του προγράμματος κατά της Κίνας που έγραψαν στο The Hill, οι οποίοι επέκριναν την IPEF ότι δεν είχε αυταπάτες - αλλά μάλλον πως δεν είχε αρκετές αυταπάτες λέγοντας: «Η IPEF παραμελεί ένα από τα μυστικά της επιτυχίας των ΗΠΑ στην Ασία - την πρόσβαση στις αγορές των ΗΠΑ. Ήταν αυτό το δέλεαρ και μια ομπρέλα περιφερειακής ασφάλειας των ΗΠΑ που ενθάρρυναν τα οικονομικά θαύματα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και αργότερα το Χονγκ Κονγκ, τη Σιγκαπούρη, την Ταϊβάν και την ίδια την Κίνα».
Αγνοώντας το γεγονός ότι η πάλαι ποτέ βιώσιμη οικονομία των ΗΠΑ των δεκαετιών μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχει γίνει ένα κούφιο κέλυφος αποβιομηχανοποιημένης σήψης που αντικαταστάθηκε με μια καρκινική κερδοσκοπική οικονομία φούσκα, οι συντάκτες του άρθρου που αναφέρθηκε παραπάνω δείχνουν πλήρη άγνοια της πραγματικότητας ότι μόνο η ανασφάλεια που κλονίζει τα θεμέλια της Ασίας-Ειρηνικού προκαλείται από τους πολεμικούς ανταγωνισμούς ενός ανασφαλούς ανόητου γίγαντα που υπεραντιστάθμισε τη δική του μετριότητα και την επικείμενη κατάρρευση.
Παρά το γεγονός πως η Κίνα είναι ο αδιαμφισβήτητος κινητήριος μοχλός της οικονομικής ανάπτυξης, των εθνικών τραπεζών και της επιστημονικής προόδου στον κόσμο , τα αγγλοαμερικανικά γεράκια της εξωτερικής πολιτικής που συντάσσουν την ατζέντα Ινδο-Ειρηνικού φαντάζονται ότι ο κόσμος κατά κάποιο τρόπο λαχταρά να απελευθερωθεί από την άθλια ατζέντα του Πεκίνου. Τερματίστε τη φτώχεια, αυξήστε την παραγωγή τροφίμων, δημιουργήστε υποδομές και ανακατασκευάστε τους κατεστραμμένους από τον πόλεμο τομείς του πλανήτη που έχουν καταστραφεί από τις βομβαρδιστικές εκστρατείες υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ.
Ακόμα κι αν κάποιος αγνοήσει τις παρατηρήσεις μου σχετικά με το πρόγραμμα της Κίνας ως «ρομαντικό ιδεαλισμό» και αντ' αυτού εξετάσει μόνο το βασικό συμφέρον οποιουδήποτε συναλλάσσεται με την Κίνα, τα βασικά οικονομικά δεδομένα της εμπορικής σχέσης της Κίνας με τους γείτονές της θα πρέπει να κάνουν όποιον έχει μισό μυαλό να αναγνωρίσει πως τα έθνη της Ασίας και του Ειρηνικού τη βλέπουν ως τη βασική δύναμη της παρούσας και της μελλοντικής ευημερίας τους.
Πάρτε την περίπτωση της αμερικανικής στρατιωτικής αποικίας της Ιαπωνίας, η οποία είδε την Κίνα να καταναλώνει πάνω από το 20% των εμπορικών της εξαγωγών το 2020, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ και η οποία αυξήθηκε από 146 δισεκατομμύρια δολάρια σε 206 δισεκατομμύρια δολάρια το 2021. Παρά το γεγονός ότι διοικείται από συνθετικές μαριονέτες που φωνάζουν για ανταγωνισμό με την Κίνα, η Ιαπωνία εξαρτάται πολύ περισσότερο από την Κίνα οικονομικά από οποιοδήποτε άλλο έθνος, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ.
Ή δείτε τη Νότια Κορέα – μια άλλη υποψήφια για το ΝΑΤΟ του Ειρηνικού και δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική αποικία της περιοχής πίσω από την Ιαπωνία, της οποίας ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος είναι η Κίνα που φτάνει τα 240 δισεκατομμύρια δολάρια μεταξύ 2016-2021 (σε αντίθεση με μόλις 131 δισεκατομμύρια δολάρια με τις ΗΠΑ την ίδια περίοδο). Χωρίς την Κίνα, η οικονομία της Νότιας Κορέας κυριολεκτικά καταρρέει.
Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν απεγνωσμένα να εκφοβίσουν τα έθνη της Ασίας να συνεργαστούν μαζί τους σε αντίθεση με την Κίνα, το εμπόριο του Πεκίνου και με τις 10 χώρες της ASEAN αυξήθηκε κατά ένα απίστευτο 71% σε σχέση με πέρυσι και αυξήθηκε κατά 41% με την Ινδία – και οι δύο μοιράζονται κοινά συμφέροντα με τη Ρωσία, το Ιράν, την Αφρική και την ευρύτερη πολυπολική συμμαχία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση διεξήγαγε το δίκαιο μερίδιό της σε αιμοδοσία υπό την αγγλοαμερικανική πίεση τον περασμένο χρόνο.
Πρώτα μειώνοντας την πρόσβαση σε φτηνό και άφθονο ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά στη συνέχεια παγώνοντας μια πολυαναμενόμενη Συνολική Συμφωνία ΕΕ-Κίνας για τις επενδύσεις το Μάιο του 2021, αφού η Κίνα αντέταξε κυρώσεις σε πέντε Ευρωπαίους βουλευτές για χρήση της προπαγάνδας της CIA για να δικαιολογήσουν ένα καθεστώς κυρώσεων κατά της Κίνας για φερόμενες καταχρήσεις Ουιγούρων. Το πάγωμα αυτής της συμφωνίας ακολούθησε την απόφαση των Βρυξελλών να αρχίσει να επιβάλλει δασμούς στο κινεζικό αλουμίνιο και την ακύρωση από τη Γερμανία μιας κινεζικής αγοράς ενός κατασκευαστή τσιπ και την παρεμπόδιση της αγοράς από την Κίνα μιας άγνωστης κατασκευαστικής εταιρείας. Από τις 30 Ιανουαρίου, ο Thierry Breton, Ευρωπαίος Επίτροπος για τις Διεθνείς Αγορές επιβεβαίωσε την αφοσίωση της ΕΕ «στον στόχο να πνιγεί η βιομηχανία ημιαγωγών της Κίνας» και συνέχισε λέγοντας «Συμφωνούμε πλήρως με τον στόχο να στερηθεί η Κίνα τα πιο προηγμένα τσιπ. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στην Κίνα να έχει πρόσβαση στις πιο προηγμένες τεχνολογίες».
Παρά αυτά τα άσχημα γεγονότα, το γεγονός παραμένει πως η ΕΕ εξακολουθεί (και θα συνεχίσει να βασίζεται) πλήρως στο εμπόριο με το Πεκίνο, το οποίο εξακολουθεί να είναι μακράν ο #1 εμπορικός εταίρος της ΕΕ. Όχι μόνο η Κίνα είναι η μεγαλύτερη πηγή εξαγωγών προς την ΕΕ (αποτελώντας το 22% των εξαγωγών το 2021 και της οποίας το διμερές εμπόριο ανήλθε σε 711 δισεκατομμύρια δολάρια κατά τους πρώτους 10 μήνες του 2022), αλλά η ΕΕ εξαρτάται επίσης από μέταλλα σπάνιων γαιών που ελέγχονται από Κίνα (η οποία ελέγχει σχεδόν το 90% των παγκόσμιων προμηθειών). Πρέπει να σημειωθεί πως πριν οι ΗΠΑ ανακοινώσουν την στρατηγική τους για τον Ινδο-Ειρηνικό το Φεβρουάριο του 2022, η ΕΕ είχε ήδη καταστήσει σαφείς τις προθέσεις της να ξεκινήσει την «Στρατηγική της ΕΕ για τη Συνεργασία στον Ινδο-Ειρηνικό» το Σεπτέμβριο του 2021, εκτός από τη σημαντική διαφορά ότι η Κίνα δεν στοχοποιήθηκε ως αντίπαλος ή «συστημικός διαταράκτης», αλλά μάλλον ως εταίρος στη συνεργασία. Αυτό το πνεύμα συνεργασίας ήταν προφανώς ανυπόφορο για μια ολιγαρχία που επιδιώκει να δημιουργήσει τις βάσεις για μια νέα σκοτεινή εποχή.
Όχι ότι αυτό το προφανές γεγονός πρέπει να δηλωθεί, αλλά το εμπόριο με τη Ρωσία, την υπό τη Ρωσία EAEU, την Αφρικανική Ένωση, τη Νοτιοδυτική Ασία, την Κεντρική Ασία, τα κράτη του Κόλπου και τα έθνη CELAC έχουν επίσης αυξηθεί αλματωδώς φέτος, χωρίς σημάδια αντιστροφής.
Το έχω δηλώσει και στο παρελθόν, και θα το ξαναπώ: η Κίνα, η Ρωσία και κάθε άλλο έθνος που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της κοινότητας της υπερατλαντικής πύλης γνωρίζουν εξαιρετικά την επισφαλή ωρολογιακή βόμβα που είναι η φούσκα του τραπεζικού συστήματος των Wall Street-City του Λονδίνου.
Ενώ τα συνθετικά μέρη μπορεί επί του παρόντος να βρίσκονται σε θέσεις διοίκησης στις πρωτεύουσες της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ταϊβάν και άλλων θυσιασμένων κρατών, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, της επιχειρηματικής τάξης και της διανόησης γνωρίζει ότι το σενάριο που γιόρτασε μια νέα παγκόσμια τάξη και το «τέλος της ιστορίας» το 1992 δεν ισχύει πλέον για τον κόσμο που ηγείται η Ευρασία.
Εκτός από μια απεγνωσμένα απελπισμένη απελευθέρωση πυρηνικών κεφαλών βραχυπρόθεσμα, το ίδιο το γεγονός των πραγματικών κέντρων βάρους που προκαλούνται από τις υπέρ-αναπτυξιακές, ανθρωποκεντρικές προτεραιότητες της Ευρασίας υπό την ηγεσία της εξελισσόμενης πρωτοβουλίας Belt and Road της Κίνας διασφαλίζουν ότι οι καταιγίδες που ΘΑ πλήξουν το δυτικό κόσμο δε θα είναι αιώνιες ούτε η σκοτεινή άβυσσος που προκαλείται από την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος θα είναι κάτι που δεν μπορεί να αντικατασταθεί από μια βιώσιμη αρχιτεκτονική οικονομικής και ασφάλειας που θα αρμόζει περισσότερο στο ανθρώπινο είδος.