Περί πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας: Ένας προβληματισμός που δε μας απασχόλησε

pixabay / aled7

Στην ελληνική κοινωνία τα σοβαρά ζητήματα δε μας απασχολούν με τον τρόπο που θα έπρεπε. Πχ τα κόκκινα δάνεια και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Αν είσαι τράπεζα, θες να πλειστηριάσεις για να μαζέψεις χρήματα, αν είσαι fund ομοίως, αν είσαι κυβέρνηση πρέπει να συμμορφωθείς με όσα αποδέχτηκες, αν είσαι αντιπολίτευση πρέπει να πας απέναντι, αν είναι ΜΜΕ πρέπει να τραβήξεις κόσμο.

Του Στρατή Μαζίδη

Όμως δε χρειάζεται να έρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή, για να έχεις ως κανόνα να απλώσεις το πόδι σου μέχρι εκεί που μπορείς [και πιο μέσα].

Θα παραθέσω δύο παραδείγματα.

Γνωστό μου ζευγάρι στις αρχές του 2000 παντρεύτηκε κι αποφάσισε να αγοράσει σπίτι. Τα συνολικά του έσοδα δεν ξεπερνούσαν τις 2.000 ευρώ. Η γυναίκα δούλευε σε μια δουλειά που ήδη φαινόταν τα οικονομικά της θα οδηγούσαν σε λουκέτο αργά ή γρήγορα. Στην άκρη δεν είχαν δεκάρα. Ήρθε και το μωρό. Έκριναν όμως λογικό να πάρουν κοντά 250.000 ευρώ δάνειο για να αγοράσουν νεότευκτο διαμέρισμα πάνω από σταθμό του Μετρό. Σε αυτά πρόσθεσαν αλλά 80.000 ευρώ δάνεια, το ένα εκ των οποίων για μια επαγγελματική επιλογή που δεν τους βγήκε.

Άλλο πάλι ζευγάρι επί μνημονίου, με παρόμοιο μηνιαίο εισόδημα, έλαβε δάνειο πάνω από 200.000 ευρώ γιατί ήθελε κι αυτό καινούριο σπίτι σε καλή περιοχή.

Οι πρώτοι έζησαν τη κακή εξέλιξη του σεναρίου της ζωής, μπήκαν στο νόμο Κατσέλη και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν την προστασία. Οι δεύτεροι βασίστηκαν εξαρχής σε γονείς που τσοντάρουν κι όσο το κάνουν όλα καλά αλλά οι άνθρωποι δε ζουν όσο οι ελιές.

Το ερώτημα είναι: Όταν λάμβαναν τις αποφάσεις τους, κινήθηκαν σωστά;

Ομοίως σε πολυκατοικία στην περιφέρεια υπάρχει μια γκαρσονιέρα, την οποία έχει κατασχέσει τράπεζα λόγω χρεών. Με το που συνέβη αυτό, η ιδιοκτησία εξαφανίστηκε. Ούτε κοινόχρηστα, ούτε τίποτε. Όμως βλέποντας ότι ο καιρός περνά και δε γίνεται τίποτε, άρχισε ξαφνικά στα κρυφά να πηγαίνει για διακοπές αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους οι οποίοι σηκώνουν και τα δικά τους βάρη.

Συνεπώς η κατάσταση δεν είναι πάντα άσπρο ή μαύρο. Δεν υπάρχει μια οριζόντια λύση για όλους, διότι ούτε δίκαια θα είναι, ούτε λύση. Άλλο αυτός που ατύχησε, άλλο εκείνος που εξαρχής απλώθηκε εκεί που δεν έφτανε.

Τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Η κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και θέλει τη δική της αντιμετώπιση που θα πρέπει να συνδυάζει την ευαισθησία με το ρεαλισμό.