 |
| REUΤΕRS/Stringer |
Alastair Crooke - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ακόμη και ο κολοσσός της Ουάσιγκτον περιορίζει τη χρήση της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος σε συγκρούσεις που οι Αμερικανοί είχαν την πολυτέλεια να χάσουν – πόλεμοι που χάθηκαν από αδύναμους αντιπάλους που κανείς δεν μπορούσε να πει αν το αποτέλεσμα δεν ήταν απώλεια, αλλά κατά κάποιο τρόπο «νίκη».
Ωστόσο, ο πόλεμος με τη Ρωσία (είτε οικονομικός είτε στρατιωτικός) είναι ουσιαστικά διαφορετικός από την καταπολέμηση μικρών ανεπαρκώς εξοπλισμένων και διάσπαρτων κινημάτων ανταρτών ή από την κατάρρευση των οικονομιών ευάλωτων κρατών, όπως ο Λίβανος.
Το αρχικό braggadocio των ΗΠΑ έχει καταρρεύσει. Η Ρωσία ούτε κατέρρευσε εσωτερικά από την οικονομική επίθεση της Ουάσιγκτον, ούτε έπεσε σε χαοτική αλλαγή καθεστώτος όπως προέβλεπαν δυτικοί αξιωματούχοι. Η Ουάσιγκτον υποτίμησε την κοινωνική συνοχή της Ρωσίας, το λανθάνον στρατιωτικό της δυναμικό και τη σχετική ασυλία της στις δυτικές οικονομικές κυρώσεις.
Το ερώτημα που ανησυχεί τη Δύση είναι τι θα κάνουν τώρα οι Ρώσοι στη συνέχεια: Να συνεχίσουν να εξοντώνουν τον ουκρανικό στρατό, ενώ ταυτόχρονα να αποθεματοποιούν το απόθεμα όπλων του ΝΑΤΟ; Ή να αναπτύξουν τις ρωσικές επιθετικές δυνάμεις που συγκεντρώνονται σε όλη την Ουκρανία;
Το θέμα, με απλά λόγια, είναι πως η ίδια η ασάφεια μεταξύ της απειλής της επίθεσης και της υλοποίησης είναι μέρος της ρωσικής στρατηγικής να κρατήσει τη Δύση εκτός ισορροπίας και να κάνει επί τούτου δεύτερες σκέψεις. Αυτές είναι οι τακτικές ψυχολογικού πολέμου για τις οποίες φημίζεται ο στρατηγός Gerasimov. Θα έρθει; Από πού και πού θα πάει; Δεν ξέρουμε.
Το χρονοδιάγραμμα της Ρωσίας δε θα διαμορφωθεί από το δυτικό πολιτικό ημερολόγιο αλλά όταν, και εάν, μια επίθεση γίνεται ευνοϊκή για τα ρωσικά συμφέροντα. Επιπλέον, η Μόσχα έχει το βλέμμα της σε δύο μέτωπα: τον οικονομικό πόλεμο (ο οποίος μπορεί να συνηγορεί για μια πιο αργή στρατιωτική εξάπλωση για να επιτρέψει την αύξηση των επιπέδων οικονομικής δυσφορίας) και την στρατιωτική κατάσταση (η οποία μπορεί, ή όχι, να ευνοεί την αργή σταδιακή εξάλειψη της ουκρανικής ικανότητας να πολεμήσει γενικώς). Ο πρώην Ανώτερος Σύμβουλος του Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, συνταγματάρχης Ντάγκλας Μακγκρέγκορ, βλέπει μια μεγάλη δύναμη να αναπτύσσεται - και σύντομα. Μπορεί να έχει δίκιο.
Αυτή η τελευταία σκέψη πρέπει να αντιπαρατεθεί στην ευρύτερη εικόνα: η Ρωσία κατά κύριο λόγο εμπλέκεται στην ανατροπή της ηγεμονίας των ΗΠΑ και στην απώθηση του ΝΑΤΟ από την ασιατική «Heartland». Οι Ρώσοι γνώριζαν εδώ και αρκετό καιρό ότι το «σύστημα παγκόσμιας τάξης» δεν είναι βιώσιμο (οι δομές μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ήδη ορατές στον καθρέφτη οπισθοπορείας). Και τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα εκτιμούν πως δεν υπάρχει χαριτωμένος – ή σύντομος δρόμος – για να αναιρέσετε ένα τόσο μεγάλο σύστημα.
Οι τελευταίοι γνωρίζουν ότι η Δύση δεν είναι αξιόπιστη και είναι προορισμένη να πέσει. Για μερικά χρόνια, η Ρωσία και η Κίνα αναδιαρθρώνουν τις οικονομίες τους και χτίζουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις – προετοιμάζονται για την αναπόφευκτη κατάρρευση της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ (ενώ κρατάμε σταυρωμένα τα δάχτυλα πως η «πτώση» δε θα συνεπάγεται την Αποκάλυψη).
Στην πράξη, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν προσπαθήσει να μετριάσουν αυτήν την κατάρρευση, όσο το δυνατόν περισσότερο. Κανείς δεν επωφελείται από μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση των ΗΠΑ, ωστόσο, οι ΗΠΑ κάνουν υπερβολικά βήματα με το σχέδιο της Ουκρανίας και η Ρωσία πρόκειται να χρησιμοποιήσει αυτήν τη σύγκρουση για να διευκολύνει το τέλος της αμερικανικής αυτοκρατορίας – δεν υπάρχει πραγματικά άλλη επιλογή.
Όπως υπογραμμίζει η Kelley Beaucar Vlahos στο American Conservative, αμερικανικές φατρίες προετοιμάζουν την «ταφή» της Ρωσίας εδώ και πολλά χρόνια. Πράγματι, ένα από τα πιο επιζήμια γεγονότα που προέκυψαν από την αποκάλυψη των «αρχείων Twitter» του Matt Taibbi ήταν: «πόσο επιθετικοί ήταν οι νομοθέτες του Κογκρέσου και οι αξιωματούχοι της ομοσπονδιακής υπηρεσίας – στην ώθηση μιας κυνικής αφήγησης που οδήγησε τον γίγαντα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ενώ έστησε τον ρώσικο μπαμπούλα που στοιχειώνει την εξωτερική πολιτική και την στάση των ΗΠΑ στον πόλεμο της Ουκρανίας σήμερα».
Αυτή η επινοημένη ιστορία της Ρωσίας που προσπαθεί να καταστρέψει τη δημοκρατία των ΗΠΑ έφερε τη δημόσια ανταπόκριση για ένα νέο πόλεμο με τη Ρωσία.
Αυτός ο υπαρξιακός αγώνας δεν μπορεί να σταματήσει τώρα: Θα μπορούσε να υποστηριχθεί πως οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί βρίσκονται σε μια φούσκα που όλα είναι οπτικά και αμεσότητα δημοσίων σχέσεων και θέατρο – και όλοι πρέπει να παίξουμε αυτό το παιχνίδι. Μπορεί επίσης να προβάλλουν τον ίδιο ζήλο στους Ρώσους και στους Κινέζους, πιστεύοντας ότι πρέπει να σκέφτονται το ίδιο: Καμία αξία, καμία πίστη σε τίποτα, εκτός από ό,τι παίζει καλύτερα στα MSM [συστημικά ΜΜΕ].
Από αυτή την οπτική γωνία, είναι πραγματικά μια πολιτιστική σύγκρουση – μια σύγκρουση που αντανακλά την ανικανότητα της Δύσης για ενσυναίσθηση. Η Δύση μπορεί ειλικρινά να πιστεύει πως η προσοχή του Πούτιν είναι στραμμένη πάνω απ' όλα στις βαθμολογίες –όπως είναι και για τον Μακρόν, τον Σολτς και τον Μπάιντεν– και ότι όταν τελειώσουν οι εχθροπραξίες, όλα θα είναι κανονικά. Μπορεί ειλικρινά να μην καταλαβαίνουν πως δεν σκέπτεται έτσι ο υπόλοιπος κόσμος.
Μέσα σε αυτή τη νοοτροπία υπάρχει το «Ο πόλεμος είναι business»… Τα τανκς πολλά, τώρα δώστε μας F-16! Μόλις οι ΗΠΑ, η Γερμανία και άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ ανακοίνωσαν τη μεγάλη απελευθέρωση των κύριων αρμάτων μάχης για την Ουκρανία, το Κίεβο άρχισε αμέσως να απαιτεί την προμήθεια πολεμικών αεροσκαφών F-16. Πράγματι, ο Ουκρανός αξιωματούχος άμυνας Yuriy Sak σχολίασε ευθαρσώς τη σχετική ευκολία του «επόμενου μεγάλου εμποδίου» της απόκτησης μαχητικών αεροσκαφών F-16:
«Δεν ήθελαν να μας δώσουν βαρύ πυροβολικό, μετά έδωσαν. Δεν ήθελαν να μας δώσουν HIMARS [βλήματα], μετά το έκαναν. Δεν ήθελαν να μας δώσουν τανκς, τώρα μας δίνουν τανκς. Εκτός από τα πυρηνικά όπλα, δεν υπάρχει τίποτα που δε θα πάρουμε».
Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του συνδρόμου «πόλεμος ως business» – και η πολιτική έχει να κάνει με τη συγκέντρωση χρημάτων. Αυτό σημαίνει ότι τα F-16 είναι τα επόμενα, και αυτό σημαίνει Πολωνία – τα F-16 δε θα βασίζονται σε αεροπορική βάση στην Ουκρανία. Και η επέκταση του χώρου μάχης στην Πολωνία, αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε περισσότερο «πόλεμο ως επιχείρηση»: Άρματα μάχης, APC και F-16. Το Στρατιωτικό Συγκρότημα θα τρίβει τα χέρια του από χαρά.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η απογοήτευση των ζηλωτών του πολέμου με την αποτυχία της συλλογικής Δύσης να ανακόψει το κύμα της ουκρανικής ήττας αυξάνεται και επιδεινώθηκε περαιτέρω από την έκθεση της Rand Corporation (που χρηματοδοτείται από το Πεντάγωνο) την περασμένη εβδομάδα, η οποία ισοδυναμούσε με μια ιατροδικαστική αντίκρουση του δικαιολογητικού σκεπτικού για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Τονίζοντας ότι, αν και οι Ουκρανοί μάχονται, οι ισοπεδωμένες πόλεις τους και η αποδεκατισμένη οικονομία τους δε συμβαδίζουν με τα ουκρανικά συμφέροντα.
Η Έκθεση προειδοποιεί πως οι ΗΠΑ πρέπει να αποφύγουν «μια παρατεταμένη σύγκρουση», δηλώνοντας τη νίκη της Ουκρανίας ως «αδύνατη» και «απίθανη» – και προειδοποιεί σημαντικά για την αιμορραγία της σύγκρουσης στην Πολωνία. Τονίζεται επίσης το ενδεχόμενο οι ΗΠΑ να κινδυνεύουν να ολισθήσουν ακούσια προς τον πυρηνικό πόλεμο για πολλά «θέματα».
Σε αυτό το τελευταίο σημείο, η έκθεση Rand είναι προειδοποιητική: Ο επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας στον ΟΑΣΕ αυτή την εβδομάδα προειδοποίησε δημοσίως ότι σε περίπτωση που δυτικά βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου ή βηρυλλίου που διαπερνούν τη δυτική θωράκιση αναπτυχθούν στην Ουκρανία – όπως χρησιμοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία με καταστροφικές συνέπειες – η Ρωσία θα θεωρούσε μια τέτοια ανάπτυξη ως τη χρήση βρώμικων πυρηνικών βομβών κατά της Ρωσίας, με επακόλουθες συνέπειες.
Αν υπήρχαν αμφιβολίες για τις ρωσικές «κόκκινες γραμμές» και για το πού βρίσκονται, δεν μπορεί να υπάρχουν τώρα. Για να είμαστε ξεκάθαροι, οι «συνέπειες» ισοδυναμούν με μια πιθανή ρωσική πυρηνική απάντηση. Η Δύση έχει προειδοποιηθεί.
Αν η απογοήτευση για το αποτυχημένο ουκρανικό στρατιωτικό έργο είναι «η αιτία», η απόγνωση είναι η συνέχεια.
«Όπως εσείς, έτσι και εγώ, και νομίζω πως η διοίκηση είναι πολύ χαρούμενη που γνωρίζει ότι το Nord Stream 2 είναι τώρα, όπως θέλετε να πείτε, ένα κομμάτι μετάλλου στο βυθό της θάλασσας», δήλωσε η Victoria Nuland την περασμένη εβδομάδα. Αυτή η δήλωση δείχνει ανικανότητα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (μεταφρασμένη, λέει η Nuland, εντάξει παιδιά, δεν είμαστε ανίκανοι καθώς – κλείστε το μάτι – καταφέραμε ακόμα να καταστρέψουμε τον αγωγό φυσικού αερίου για την ΕΕ).
Ολόκληρη η εκστρατεία δημοσίων σχέσεων για περισσότερα τανκς μοιάζει περισσότερο με μια προσπάθεια να δοθεί επιπλέον ηθικό στους Ουκρανούς και τους υποστηρικτές τους στην Ευρώπη (δεδομένου ότι τα τανκς δε θα αλλάξουν την πορεία του πολέμου) – μια «πραγματοποίηση», στην πραγματικότητα τίποτα πιο σημαντικό. Το ίδιο ισχύει και για τις πολιτικές προτάσεις που υπέβαλαν ο υπουργός Εξωτερικών, Blinken, και η Victoria Nuland την περασμένη εβδομάδα. Μοιάζουν να έχουν κληθεί γνωρίζοντας πως θα απορριφθούν στη Μόσχα – και έγινε.
Ωστόσο, για να αποδώσουν στο συνδυασμό Blinken-Nuland την τιμητική τους, αν οι νεοσυντηρητικοί είναι απελπισμένοι στην εκτέλεση των πολεμικών τους σχεδίων –τα οποία σχεδόν πάντα τελειώνουν καταστροφικά– είναι έξοχοι στο να χειραγωγούν τα κράτη ώστε να γίνουν συνεργοί τους – αντίθετα με τα δικά τους εθνικά συμφέροντα.
Εκεί που οι νεοσυντηρητικοί έχουν ελεύθερη εμβέλεια είναι η καταστροφή της Ευρώπης, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Οι ίδιες οι ΗΠΑ (και ο ευρύτερος κόσμος) πρέπει να εκπλαγούν με το βαθμό της ευρωπαϊκής υποτέλειας και τον απόλυτο έλεγχο της ηγεσίας της ΕΕ που έχουν ασκήσει αυτοί οι νεοσυντηρητικοί.
Τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν ήταν ποτέ σθεναρά ενωμένα πίσω από τη σταυροφορία της Ουάσιγκτον για να αποδυναμώσει μοιραία τη Ρωσία. Ο πληθυσμός της ΕΕ (ιδίως των Γάλλων και των Γερμανών) δεν έχει στομάχι για σακούλες με πτώματα. Αλλά οι νεοσυντηρητικοί στόχευσαν σωστά την Ευρωπαϊκή Αχίλλειο πτέρνα: Ήταν η Πολωνία, η Λιθουανία, οι άλλες Βαλτικές Δημοκρατίες και η Τσεχία. Οι νεοσυντηρητικοί των ΗΠΑ συμμάχησαν με αυτή τη ριζοσπαστική ρωσοφοβική φατρία που θέλουν τη Ρωσία να διαμελιστεί και να ειρηνεύσει, και να αρπάξει τους μοχλούς της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ μακριά από τη Γαλλία και τη Γερμανία. Η τελευταία κάθισε σιωπηλή και ανίκανη στο Βουκουρέστι το 2008, όταν η «πόρτα» του ΝΑΤΟ άνοιξε στη Γεωργία και την Ουκρανία. Γιατί δεν εξέφρασαν τότε τις επιφυλάξεις τους που λένε πως είχαν τότε;
Η αδύναμη ηγεσία σήκωσε το καπάκι στο ευρωπαϊκό κουτί της Πανδώρας, για όλες τις παλιές ευρωπαϊκές εχθρότητες, τις ζήλιες και τις γυμνές φιλοδοξίες να ξεχυθούν ως σκοτεινοί ατμοί. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να κλείσει το καπάκι του τώρα;