Ιωάννης Φριτζαλάς
Με αφορμή τις εξελίξεις στο μέτωπο της «Ουκρανίας», παραθέτω αυτούσιο το εν λόγω απόσπασμα (η συγγραφή του οποίου ολοκληρωνόταν τέτοιες ημέρες πριν από έξι χρόνια), αφήνοντάς το στην κρίση του αναγνώστη. Ιδιαίτερη βαρύτητα θα πρέπει να δοθεί στο τρίτο σκέλος, το οποίο μάς αφορά άμεσα.
"3. Γενικὲς ὑποθέσεις σχετικὰ μὲ τὸ ἐγγὺς γεωπολιτικὸ περιβάλλον
Ὑπόθεση iii. Αὐξημένες πιθανότητες σταδιακῆς ἀποδομήσεως τῆς Ε.Ε., ἀμβλύνσεως τῆς δυναμικῆς τῆς γερμανικῆς ἡγεμονίας καὶ καταρρεύσεως τῆς Εὐρωζώνης, στὸ πλαίσιο τῶν ἀλλαγῶν ποὺ θὰ ἐπιτελεστοῦν στὴν μετάβαση τοῦ κόσμου στὴν «μετα-δυτικὴ ἐποχή»…
Ἡ ἂποψή μας βασίζεται σὲ τρεῖς παραδοχές:
Α) Ἡ ἐμφανὴς ἀποτυχία τῆς πολιτικῆς ἑνοποιήσεως τῆς Ε.Ε., συνιστῶσες τῆς ὁποίας εἶναι οἱ ἑξῆς:
• Ἡ ἐνίσχυση τοῦ «εὐρωσκεπτικισμοῦ»: Εἶναι διάχυτη ἡ δυσαρέσκεια (καὶ ἀναμένεται νὰ κλιμακωθεῖ) τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν - κυρίως τῶν λιγότερο προνομιούχων - ἀπὸ τὸ δημοκρατικὸ ἒλλειμμα στὶς διαδικασίες λήψεως ἀποφάσεων τῶν θεσμικῶν ὀργάνων τῆς Ε.Ε., τὸ ὁποῖο ἐντοπίζεται «στὸν - ἂνωθεν ἐπιβεβλημένο - ἒντονο τεχνοκρατικὸ χαρακτῆρα τῶν διαδικασιῶν τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁλοκληρώσεως». Τὸ δὲ χάσμα μεταξὺ οἰκονομικῆς καὶ πολιτικῆς ἑνοποιήσεως ἒχει πλέον ἀναδείξει ξεκάθαρα τὴν ἂποψη πὼς «ἡ πολιτικὴ παραμένει δέσμια μίας οἰκονομιστικῆς - ἂν ὂχι καθαρὰ μονεταριστικῆς - διαχειρίσεως τῶν εὐρωπαϊκῶν πραγμάτων», διαμορφώνοντας «μία μέθοδο ἑνοποιήσεως, ἡ ὁποία ἐνισχύει τὸν εὐρωσκεπτικισμὸ καὶ αὐτὸς μὲ τὴν σειρά του καθηλώνει τὴν Εὐρώπη σὲ χαμηλὰ ἐπίπεδα ἐνσωματώσεως».
• Ἡ νομοτελειακὴ στροφὴ πρὸς τὸν γεωπολιτικὸ χαρακτῆρα ἑκάστου εὐρωπαϊκῆς δυνάμεως: Σὲ γενικὲς γραμμές, «οἱ ἐθνικὲς κυβερνήσεις, ἰδιαιτέρως τῶν ἰσχυρῶν κρατῶν, ἐπιδίδονται σὲ ἀσκήσεις ἀνεξαρτησίας καὶ ὑπεροχῆς ποὺ καθιστοῦν ἀνέφικτη μία εὐρωπαϊκὴ παρουσία στὴν διεθνὴ σκηνή». Ἡ μὴ ἐπίτευξη τῆς εὐρωπαϊκῆς ὁλοκληρώσεως στὸν τομέα τῆς πολιτικῆς ἑνοποιήσεως μπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ, κατὰ κύριο λόγο, στὶς ἡγεμονικὲς βλέψεις τῆς Γερμανικῆς Ὁμοσπονδίας, ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζει τὴν ἐπικράτεια τῆς Ε.Ε. ὡς ἓναν νευραλγικό - γιὰ τὴν ἲδια - γεωπολιτικὸ χῶρο (Lebensraum), ζωτικῆς σημασίας γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν ἐθνικῶν της συμφερόντων καὶ τὴν ἂσκηση τῆς πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς της κυριαρχίας. Ἡ ἀποχώρηση τῆς Μεγάλης Βρετανίας ἀπὸ τὴν Ε.Ε. (Brexit), μίας παραδοσιακῆς ναυτικῆς δυνάμεως, ἀπέδειξε πὼς κατέστη, πρακτικῶς, ἀδύνατος ὁ συμβιβασμὸς τῶν δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετων γεωπολιτικῶν κατευθύνσεων (ἀγγλοσαξονική / γερμανική) ἐντὸς τῆς Ε.Ε., ἀφ’ ᾗς στιγμῆς ἡ Γερμανία ἀποφάσισε νὰ θέσει τὰ ἐθνικὰ καὶ γεωστρατηγικά της συμφέροντα ὑπεράνω τῶν εὐρωπαϊκῶν. Σὲ περίπτωση ποὺ καὶ ἡ Γαλλία - ὑπὸ μία νέα ἡγεσία ποὺ θὰ δίνει προτεραιότητα στὰ ἐθνικὰ συμφέροντα τῆς χώρας - εἰσέλθει στὴν διαδικασία ἐπανευρέσεως τῆς δικῆς της γεωπολιτικῆς κατευθύνσεως, ἡ εὐρωπαϊκὴ κοινότητα θὰ βρεθεῖ ἀντιμέτωπη μὲ τὸ φάσμα τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ τῆς θέσεως (καὶ) τῆς Γαλλίας στὴν Ε.Ε., καθὼς καὶ τῆς κοινῆς εὐρωπαϊκῆς πορείας της ἐν γένει.
• Ὁ ὑψηλὸς βαθμὸς ἐξαρτήσεως ἀπὸ τοὺς ὑπερατλαντικοὺς σχεδιασμούς: «Ἡ Ε.Ε. δὲν κατάφερε ἢ μᾶλλον δὲν τῆς ἐπετράπη νὰ αὐτονομηθεῖ στὸ ἐπίπεδο τοῦ ἀμυντικοῦ της σχεδιασμοῦ, ἐπιτρέποντας στὸ Ν.Α.Τ.Ο. νὰ τὴν ὑποκαθιστᾷ στὴν λήψη πολιτικῶν ἀποφάσεων, οἱ ὁποῖες λαμβάνονται στὴν Οὐάσιγκτον», μὲ κριτήριο ὂχι τὴν διασφάλιση τῆς παγκοσμίου εἰρήνης, ἀλλὰ τὴν ἱκανοποίηση συγκεκριμένων προνομίων καὶ στρατηγικῶν συμφερόντων, στὸ πλαίσιο τῆς ἀναλύσεως ποὺ ἀναπτύχθηκε ἀνωτέρω (πρβλ. σελ. 40).
Β) Ἡ ἀποτυχημένη οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῆς Ε.Ε. αὐτὴ καθ’ αὐτή, ἡ ὁποία ἒχει λάβει ἐνώπιον τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν τὴν μορφὴ μίας «συστηματικῆς καταστροφῆς τῶν οἰκονομικῶν, κοινωνικῶν καὶ ἐθνικῶν δομῶν τῶν ἀσθενεστέρων κρατῶν τῆς Ε.Ε.».
Ἡ ἀκραία πολιτικὴ λιτότητος ἡ ὁποία ἒχει ἐπιβληθεῖ στὴν Ἑλλάδα ἀποτελεῖ τὸ πλέον ἐνδεικτικὸ παράδειγμα αὐτῆς τῆς παραδοχῆς. «Ἐλλείψει κοινῆς δημοσιονομικῆς πολιτικῆς καὶ κοινοῦ τραπεζικοῦ συστήματος, μία πιθανὴ μετακύλιση τοῦ οἰκονομικοῦ βάρους ἀπὸ τὶς ἀσθενέστερες οἰκονομίες τῆς Ν. Εὐρώπης πρὸς τὸν “σκληρὸ πυρῆνα” τῆς Εὐρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ὁλλανδία κ.λ.π., στὴν “καρδιὰ” δηλαδὴ τῆς Ε.Ε., μὲ τὶς ἓδρες τῶν κυριωτέρων εὐρωπαϊκῶν ὀργανισμῶν) θὰ προκαλέσει, νομοτελειακά, ἰσχυρὲς ταλαντώσεις στὸ εὐρωπαϊκὸ οἰκοδόμημα ἐν συνόλῳ».
Γ) Ἡ ὑποτίμηση τῆς συνεισφορᾶς τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους (Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας) στὴν διαμόρφωση τῆς σύγχρονης εὐρωπαϊκῆς ἱστορίας καὶ ἡ σταδιακὴ ἀποδόμηση τῶν ἑλληνικῶν καὶ χριστιανικῶν θεμελίων τῆς Εὐρώπης, ἐπὶ τῶν ὁποίων οἰκοδομήθηκε τὸ εὐρωπαϊκὸ σύστημα ἀξιῶν, μὲ ἐπίκεντρο τὸν ἀνθρωπισμὸ καὶ τὴν δημοκρατία. Ἡ ἀπεμπόληση τῶν ἀδιαμφισβήτητων παραδοχῶν, ἀφ’ ἑνός πὼς «ἡ Δύση καὶ ἡ Εὐρώπη διέλαμψαν τὶς χρονικὲς περιόδους στὶς ὁποῖες ἐπικρατοῦσαν οἱ ἀξίες τοῦ καθαρῶς ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ», ἀφ’ ἑτέρου πὼς «μόνο μέσῳ τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, διαμορφώθηκε ἡ ψυχὴ καὶ ἡ ἀνθρώπινη οὐσία τῶν ἰδίων τῶν Εὐρωπαίων» , ἀντιστοιχεῖ μὲ «ἀπάρνηση τόσο τῆς ἀνθρώπινης, ὃσο καὶ τῆς ἐθνικῆς οὐσίας τῆς εὐρωπαϊκῆς κοινότητος», ἡ ὁποία θὰ ὁδηγήσει νομοτελειακῶς, σύμφωνα μὲ τὶς ἐκτιμήσεις μας, στὴν πλήρη ἀποδόμηση ὃλου τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οἰκοδομήματος".
Ως κατακλείδα, συμπληρώνω την τελευταία πρόταση, με σκοπό να τονίσω προς πάσα κατεύθυνση πως όσοι ως "πλανώντες και πλανώμενοι" συντάσσονται με το κυρίαρχο "ΝΑΤΟπατριωτικό" - αντιρωσικό αφήγημα (είτε για λόγους "βιοπορισμού", είτε από αφέλεια), όχι μόνο αγνοούν τα στοιχειώδη, σχετικά με την βαθύτερη γεωπολιτισμική σύνδεση Ελλάδος και Ρωσίας, αλλά υπονομεύουν τα μέγιστα το μέλλον και την ευημερία του Ελληνισμού εν συνόλω. Πολύ φοβάμαι πως όταν το συνειδητοποιήσουν θα είναι πλέον πολύ αργά.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον μακαριστό Μητροπολίτη Πισηδίας, Μεθόδιο Φούγια (πρβλ. το μνημειώδες έργο του «Το Ελληνικό υπόβαθρο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού»), «οἱ παράγοντες ἐκεῖνοι ποὺ εἰσηγοῦνται τὸν περιορισμὸ τῶν ἑλληνικῶν στοιχείων ἀπὸ τὰ προγράμματα τῆς Ε.Ε., ὃπως ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, ἀποβλέπουν στὸν παραμερισμὸ τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, καὶ κυρίως τῆς Ρωσίας, ἀπὸ τὰ παγκόσμια σχέδια».
Υ.Γ. Οτιδήποτε ανθελληνικό στρέφεται κατά της Ρωσίας και οτιδήποτε αντιρωσικό στρέφεται κατά της Ελλάδος.