 |
| pixabay / mohamed_hassan |
Παρουσίαση Freepen.gr
Συνέντευξη του Paul Craig Roberts από το Ρωσικό Γεωπολιτικό Ινστιτούτο GEOFOR.
https://geofor.ru/ru/news/486/
https://geofor.ru/en/news/486/
Υπάρχουν δύο βασικοί δρόμοι για μια πιθανή οικονομική κρίση στις ΗΠΑ. Μια τέτοια κρίση, λόγω της οικονομικής κυριαρχίας των ΗΠΑ και λόγω των διασυνδέσεων της παγκοσμιοποίησης, που ήταν τεράστιο λάθος για την ανθρωπότητα, θα ήταν διεθνής.
Μία οδός για την κρίση είναι η τρέχουσα πολιτική της Federal Reserve για αύξηση των επιτοκίων. Αυτή η πολιτική ακολουθεί πολλά χρόνια σχεδόν μηδενικών επιτοκίων σε ονομαστικούς όρους και αρνητικών επιτοκίων σε πραγματικούς όρους. Κατά τη διάρκεια αυτών των πολλών ετών τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία που έχουν συσσωρεύσει οι τράπεζες στους ισολογισμούς τους, όπως τα ομόλογα, πληρώνουν χαμηλό επιτόκιο. Όταν η κεντρική τράπεζα (Federal Reserve) αυξάνει τα επιτόκια, οι αξίες των χρηματοπιστωτικών μέσων με χαμηλότερο επιτόκιο πέφτουν, συρρικνώνοντας έτσι την πλευρά του ενεργητικού των ισολογισμών των τραπεζών αλλά όχι την πλευρά του παθητικού. Έτσι, η πολιτική της κεντρικής τράπεζας ωθεί τις τράπεζες προς την αφερεγγυότητα. Όταν οι καταθέτες αντιληφθούν ότι οι καταθέσεις τους θα μπορούσαν να δεσμευτούν για κάποιο χρονικό διάστημα ή να χαθούν εάν το μέγεθος τους ξεπερνά τα 250.000 $, όπως είναι πολλές εταιρικές μισθοδοσίες και ορισμένοι ατομικοί λογαριασμοί, αποσύρουν τις καταθέσεις τους. Οι τράπεζες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις αναλήψεις επειδή τα περιουσιακά τους στοιχεία έχουν συρρικνωθεί σε αξία σε σχέση με τις καταθέσεις και επειδή καθώς πωλούν τα αποσβεσμένα στοιχεία ενεργητικού για να καλύψουν τις αναλήψεις, οι τιμές των προβληματικών περιουσιακών στοιχείων μειώνονται περαιτέρω. Η Silicon Valley Bank είχε περιουσιακά στοιχεία βαριά σταθμισμένα με ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου χαμηλού επιτοκίου, η αξία των οποίων μειώθηκε από την αύξηση των επιτοκίων από την Federal Reserve. Οι άλλες δύο τράπεζες έπεσαν θύματα κρυπτονομίσματος που είναι πολύ ασταθές για τον ισολογισμό μιας τράπεζας.
Για να αποτραπεί η αποτυχία των τριών αμερικανικών τραπεζών από το να προκαλέσει γενικό πανικό, ανακοινώθηκε πως η κεντρική τράπεζα θα παράσχει σε όλες τις τράπεζες επαρκή μετρητά για να ανταποκριθούν στις αναλήψεις και ότι όλες οι καταθέσεις ήταν ασφαλισμένες ακόμη και αν ήταν υψηλότερες από το ασφαλιζόμενο ποσό. Αυτό θα πρέπει να αποτρέψει τον πανικό.
Ωστόσο, εάν η κεντρική τράπεζα συνεχίσει να αυξάνει τα επιτόκια, τα υψηλότερα επιτόκια θα ωθήσουν περισσότερες τράπεζες στην αφερεγγυότητα. Οι κεντρικές τράπεζες κάνουν λάθη όπως όλοι οι άλλοι. Στην Ευρώπη, η Credit Suisse, μια μεγάλη διεθνής τράπεζα, αντιμετωπίζει προβλήματα, ωστόσο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μόλις ανακοίνωσε αύξηση των επιτοκίων.
Η δεύτερη οδός στην κρίση είναι τα τρισεκατομμύρια δολάρια σε παράγωγα που κατέχουν οι πέντε μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, οι οποίες είναι διεθνείς στις συναλλαγές τους. Σύμφωνα με δημοσιευμένες εκθέσεις, οι πέντε μεγαλύτερες τράπεζες έχουν έκθεση σε παράγωγα 188 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το ποσό αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από την κεφαλαιακή βάση των τραπεζών. Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο κίνδυνος σε αυτά τα παράγωγα. Αλλά το ποσό του δολαρίου είναι πολύ υψηλότερο από το 2008, επομένως υπάρχει η πιθανότητα για χειρότερη κρίση. Μια κρίση χρειάζεται μόνο ένα λάθος από έναν έμπορο ομολόγων σε ένα μεγάλο ίδρυμα για να πυροδοτήσει μια κρίση.
Η κρίση παραγώγων που σημειώθηκε το 2008 (σιγά σιγά διαμορφώθηκε το 2006 και το 2007) προέκυψε από την κατάργηση το 1999 του νόμου Glass-Steagall που είχε αποτρέψει την οικονομική κρίση για 66 χρόνια από την ψήφισή του το 1933. Οι υποστηρικτές της κατάργησης ισχυρίστηκαν ότι «οι χρηματοπιστωτικές αγορές είναι αυτορυθμιζόμενες και δεν χρειάζονται ρυθμιστικές αρχές να θέτουν κανόνες». Έκαναν λάθος όπως φάνηκε 9 χρόνια αργότερα.
Ο νόμος Glass-Steagall διαχώρισε την εμπορική από την επενδυτική τραπεζική. Οι εμπορικές τράπεζες που εισπράττουν καταθέσεις και δανείζουν σε αυτή τη βάση δεν επιτρεπόταν να αναλαμβάνουν πιο επικίνδυνα και κερδοσκοπικά εγχειρήματα ως επενδυτικές τράπεζες που εκείνη την εποχή κεφαλαιοποιούνταν από τις προσωπικές περιουσίες των εταίρων τους. Αυτό εμπόδισε τις εμπορικές τράπεζες να κερδοσκοπούν με τα χρήματα των καταθετών. Η κατάργηση του Glass-Steagall επέτρεψε στις εμπορικές τράπεζες να χρησιμοποιούν τις καταθέσεις των καταθετών, όχι τα ίδια χρήματα των τραπεζών, για να συμπεριφέρονται σαν επενδυτικές τράπεζες. Έτσι οι μεγάλες εμπορικές «πολύ μεγάλες τράπεζες για να πτωχεύσουν» απέκτησαν τεράστια έκθεση σε παράγωγα. Οι κίνδυνοι των παραγώγων δεν έγιναν κατανοητοί ούτε από τις τράπεζες, τους οργανισμούς αξιολόγησης ή τις ρυθμιστικές αρχές και εξερράγησαν στην κρίση του 2008, με αποτέλεσμα τη διάσωση των τραπεζών από τους φορολογούμενους και μια δεκαετία πολιτικής χαμηλών επιτοκίων, προκειμένου να ανοικοδομηθεί η πλευρά του ενεργητικού των ισολογισμών των τραπεζών.
Το κοινό ενοχλήθηκε από τη διάσωση. Το αποτέλεσμα ήταν ο νόμος Dodd-Frank, ο οποίος παρερμηνεύθηκε από πολιτικούς, οικονομολόγους και οικονομικά μέσα ενημέρωσης ως λύση του προβλήματος που προκλήθηκε από την κατάργηση του Glass-Steagall. Αλλά δεν ήταν λύση. Ο Ντοντ-Φρανκ δημιούργησε ένα νέο πρόβλημα. Αυτό που «διόρθωσε» ο νόμος Dodd-Frank ήταν να αποτρέψει τη διάσωση των φορολογουμένων. Αντίθετα, θα υπήρχαν "bail-ins". Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες που αντιμετωπίζουν προβλήματα θα διασωθούν με το να τους επιτραπεί να δεσμεύουν τα χρήματα των καταθετών. Με άλλα λόγια, ο νόμος Dodd-Frank δημιούργησε ένα ισχυρό κίνητρο για bank runs σε προβληματικές τράπεζες. Μια προβληματική τράπεζα δε σημαίνει απαραίτητα, ούτε έχει ως αποτέλεσμα, την αποτυχία της τράπεζας. Όμως, λόγω του νόμου Dodd-Frank, οι καταθέτες δεν μπορούν να αναλάβουν τον κίνδυνο, έτσι αποσύρουν τα κεφάλαιά τους και προκαλούν την πτώχευση της τράπεζας.
Συνοψίζοντας, οι μικρότερες συντηρητικές και συνετές τράπεζες που επένδυσαν σε «ασφαλή» περιουσιακά στοιχεία, όπως τα ομόλογα του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, αντιμετωπίζουν τραπεζικές εκκρεμότητες. Οι μεγαλύτερες τράπεζες με τεράστιους κινδύνους παραγώγων είναι ένα λάθος του εμπόρου ομολόγων μακριά από την έκρηξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η κρίση του 2008 και η πιθανότητα για περισσότερες κρίσεις στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην κατάργηση του Glass-Steagall και στη θέσπιση του Frank-Dodd. Εξετάζουμε την πλήρη, πλήρη αποτυχία πληροφοριών από την πλευρά της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των οικονομολόγων. Το έργο τους έχει την ικανότητα να καταρρεύσει το υπάρχον χρηματοπιστωτικό σύστημα του κόσμου. Ήταν έργο ολοκληρωτικών ηλιθίων.
Υπάρχει, φυσικά, το ερώτημα: Είναι αυτή η πραγματική βλακεία ή εκτυλίσσεται μια πλοκή για την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως το ξέραμε για να μας «σώσει» με την εισαγωγή του ψηφιακού νομίσματος της κεντρικής τράπεζας; Περνάμε από τα απομεινάρια της δημοκρατίας και της αυτοδιοίκησης στην ολοκληρωτική τυραννία;
Μια μελέτη διαπιστώνει ότι 200 τράπεζες των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τον ίδιο κίνδυνο με αυτές που κατέστρεψαν τη Silicon Valley Bank. Τα υψηλότερα επιτόκια της Federal Reserve καταστρέφουν τη φερεγγυότητα των τραπεζών. Ωστόσο, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ δεν έκανε πίσω στην καταστροφική της πολιτική, και με την αποτυχία της Credit Suisse να πλησιάζει, η κεντρική τράπεζα της ΕΕ αύξησε τα επιτόκια! Ναι, οι άνθρωποι είναι ανόητοι. Είναι όμως τόσο ανόητοι; Θα μπορούσε αυτό να είναι σκόπιμα έχοντας κατά νου μια μυστική ατζέντα, όπως το ψηφιακό νόμισμα; https://www.rt.com/business/573181-us-banks-risk-svb-collapse/