 |
| pixabay / wal_172619 |
«Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε σήμερα ότι αν βγούμε από αυτή τη συνάντηση, υπάρχει κάποιου είδους έκκληση για κατάπαυση του πυρός, καλά, αυτό θα είναι απλώς απαράδεκτο», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζον Κίρμπι στο FOX News Sunday αναφερόμενος στη συνάντηση στη Μόσχα μεταξύ του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ.
Rachel Marsden - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η αλήθεια είναι πως η έξοδος από την ένοπλη σύγκρουση δεν αποδείχθηκε ποτέ πραγματικά επιθυμητό αποτέλεσμα για την Ουάσιγκτον. Αυτό είναι κατανοητό όταν οι κατεστημένες ελίτ των ΗΠΑ φαίνεται να έχουν περισσότερα να κερδίσουν παρά να χάσουν από τη συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία. «Οι Ουκρανοί έχουν αποδείξει ότι είναι μια πραγματικά καλή επένδυση για τις Ηνωμένες Πολιτείες», δήλωσε η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον τον περασμένο Δεκέμβριο. «Δε μας ζητούν να είμαστε εκεί για να πολεμήσουμε τον πόλεμο τους. Το παλεύουν μόνοι τους». Αλλά είναι το κατεστημένο των ΗΠΑ που καρπώνεται τα οφέλη δισεκατομμυρίων δολαρίων μετρητών των φορολογουμένων των ΗΠΑ που χύνονται στο στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα υπό το πρόσχημα των αμυντικών δαπανών για την Ουκρανία.Υπάρχει επίσης το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση εξαρτάται πλέον περισσότερο από την ενέργεια των ΗΠΑ και οι επιχειρήσεις της διασώζονται στις ΗΠΑ μετά την αποκοπή των Βρυξελλών από τη φθηνή ρωσική ενέργεια, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η οικονομία της ηπείρου.
Ο μήνας Μάρτιος χρησιμεύει ως μια βολική υπενθύμιση πως οι πόλεμοι υπό την ηγεσία των ΗΠΑ δεν έχουν στρατηγικές εξόδου, παρά μόνο τέλματα ή γέφυρες σε ακόμη περισσότερα τέλματα. Δύο τέτοια γεγονότα έρχονται στο νου, που ξεκίνησαν και τα δύο το Μάρτιο των προηγούμενων ετών, στο Ιράκ και στη Λιβύη.
Η ίδια η εισβολή στο Ιράκ ήταν απλώς ένα απόσπασμα από την εισβολή στο Αφγανιστάν που ξεκίνησε όταν μια ομάδα Σαουδάραβων επιτέθηκε στην πατρίδα των ΗΠΑ στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Αλλά ποιος νοιάζεται για τις λεπτομέρειες. Καλύτερα να βγάλουμε όλους όσους δεν είναι ξεκάθαρα με την Ουάσιγκτον, για να είμαστε σίγουροι. Αν και η ιδέα μπορεί να ακούγεται γελοία, ήταν η πραγματική βάση για μια στρατηγική αμυντικής πολιτικής που επινοήθηκε το 1992 από τον τότε υφυπουργό Άμυνας, Paul Wolfowitz, υπό τον υπουργό Άμυνας Dick Cheney. Υπογράμμισε την ανάγκη να προσανατολιστούν οι αμυντικές ενέργειες των ΗΠΑ για να «αποτραπεί η επανεμφάνιση ενός νέου αντιπάλου» στις ΗΠΑ στον απόηχο του Ψυχρού Πολέμου. Αν και επίσημα απορρίφθηκε από το Λευκό Οίκο εκείνη την εποχή, το θέμα έγινε αργότερα η βάση για το Project for the New American Century, Δεξαμενή σκέψης (PNAC) της οποίας οι ιδέες για χρήση της εθνικής ασφάλειας ως πρόσχημα για την ανατροπή χωρών σε όλο τον κόσμο που δε συμμορφώνονταν με την ατζέντα της Ουάσιγκτον, προωθήθηκαν επιθετικά από τους νεοσυντηρητικούς. Το PNAC ιδρύθηκε το 1997 από τον Robert Kagan (σύζυγο της σημερινής υφυπουργού Εξωτερικών για πολιτικές υποθέσεις και υποστηρικτής της αλλαγής του καθεστώτος στη Ρωσία, Victoria Nuland) και παρείχε ένα σχέδιο για έναν ατελείωτο πόλεμο χωρίς έξοδο.
Ο συνταξιούχος στρατηγός του αμερικανικού στρατού τεσσάρων αστέρων, Γουέσλι Κλαρκ, ο πρώην διοικητής των συμμαχικών επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ, είπε στο Commonwealth Club της Καλιφόρνια το 2007 ότι η αντίδραση των ΗΠΑ στην 11η Σεπτεμβρίου ήταν ένα «πολιτικό πραξικόπημα» στο οποίο «μερικοί σκληροπυρηνικοί άνθρωποι ανέλαβαν την κατεύθυνση της αμερικανικής πολιτικής και ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να ενημερώσουν τους υπόλοιπους από εμάς».
Ο Κλαρκ είπε πως στον απόηχο της 11ης Σεπτεμβρίου, ένας αξιωματικός του Πενταγώνου του μετέφερε το περιεχόμενο ενός υπομνήματος από το γραφείο του τότε υπουργού Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ, το οποίο υποδείκνυε ότι οι ΗΠΑ «θα επιτεθούν και θα καταστρέψουν τις κυβερνήσεις σε επτά χώρες σε πέντε χρόνια». Αυτές οι χώρες, είπε ο Κλαρκ, ήταν το Ιράκ, η Συρία, ο Λίβανος, η Λιβύη, η Σομαλία, το Σουδάν και το Ιράν – όλες θεωρούνται έθνη-πελάτες της Ρωσίας. Υπήρχε μια βιασύνη, είπε ο στρατηγός, να τεθούν υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ.
Επομένως, δεν είναι περίεργο που δεν υπήρξε καμία πραγματική προσπάθεια για τον τερματισμό οποιωνδήποτε πρόσφατων πολέμων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ πέρα από τη μόχλευση τους για να μεταφερθούν από τη μια χώρα στην άλλη αφήνοντας πίσω όπλα, εκπαιδευμένους από τη Δύση τζιχαντιστές και γενικό χάος όταν οι νεοσυντηρητικοί που υποστήριξαν την ιδέα κυριάρχησαν στο κατεστημένο της εθνικής ασφάλειας. Το γεγονός ότι όλα αυτά κινδύνευαν να διαχυθούν σε γειτονικά έθνη, στη χειρότερη περίπτωση, απλώς χρησίμευσε ως πρόσχημα για να εξαφανιστεί μια άλλη γειτονική ασυμπαθής κυβέρνηση ή ηγέτης.
Ποιος θα πει πως τα όπλα που πετάχτηκαν στην Ουκρανία σήμερα και οι ριζοσπάστες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ δεν θα ταλαιπωρήσουν τελικά κάποια στιγμή άλλα ευρωπαϊκά έθνη, απαιτώντας βοήθεια τύπου Ουάσιγκτον για την εξασφάλιση της «ελευθερίας και της δημοκρατίας»;
Η τρομοκρατία αντικατέστησε τελικά τον Ψυχρό Πόλεμο ως το βολικό σκιάχτρο για τη δημιουργία επιχειρήσεων για την αμυντική βιομηχανία και γέννησε το βιομηχανικό σύμπλεγμα επιτήρησης και την ανάπτυξη του δυτικού οικοσυστήματος του Διαδικτύου, όπως περιγράφεται από τον πρώην πληροφοριοδότη της κοινότητας πληροφοριών, Έντουαρντ Σνόουντεν. Ωστόσο, δύο δεκαετίες μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας χάνει την έλξη του κοινού.
Με τη Ρωσία να επεκτείνει την επιρροή της παγκοσμίως ως αποτέλεσμα της βοήθειας άλλων χωρών να καθαρίσουν τα δυτικά παρεμβατικά χάλια, εμφανίστηκε μια νέα απειλή για την παγκόσμια κυριαρχία της Ουάσιγκτον και ο Ψυχρός Πόλεμος επανεκκινήθηκε εύκολα. Αυτός ο νέος Ψυχρός Πόλεμος είναι απλώς η στρατηγική εξόδου της Ουάσιγκτον από τον ολοένα κερδοφόρο πόλεμο της τρομοκρατίας – που είναι πραγματικά το μόνο είδος στρατηγικής εξόδου που φαίνεται να ενδιαφέρεται.
Η φόρτωση της Ουκρανίας με όπλα και η εκπαίδευση νεοναζί στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας ήταν μόνο μια πτυχή μιας υβριδικής στρατηγικής για να χαρακτηριστεί η Ρωσία ως το νέο σκιάχτρο, το οποίο επίσης προκάλεσε βολικά την εμφάνιση ολόκληρων νέων βιομηχανιών άμυνας και ασφάλειας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπως «κυβερνοασφάλεια», με στόχο τη «ρωσική απειλή».
Οι δυτικοί ηγέτες μιλούν τώρα για την ανάγκη μιας ουκρανικής νίκης στο πεδίο της μάχης κατά της Ρωσίας και καταγγέλλουν τις διαπραγματεύσεις. Γιατί να αφήσουμε την ειρήνη να εμποδίσει μια αγελάδα με μετρητά; Τα ευρωπαϊκά έθνη άρχισαν επίσης να ακολουθούν τα βήματα της Ουάσιγκτον χρησιμοποιώντας τη σύγκρουση στην Ουκρανία ως πρόσχημα για την ενίσχυση των δικών τους βιομηχανικών βάσεων αυξάνοντας την παραγωγή όπλων με τη βοήθεια δισεκατομμυρίων μετρητών από τις Βρυξέλλες.
Με τις βιομηχανίες της Δυτικής Ευρώπης να υποφέρουν από υψηλό ενεργειακό κόστος, είναι ένα κακό παρηγορητικό έπαθλο που ακολούθησε την Ουάσιγκτον σε μια ακόμη άστοχη στρατιωτική περιπέτεια. Αλλά η πραγματική ανησυχία θα έπρεπε να είναι για τους Ουκρανούς που προφανώς δεν έχουν κατανοήσει το γεγονός ότι μια νίκη για την Ουάσιγκτον, στην Ουκρανία ή οπουδήποτε αλλού, δεν σήμαινε ποτέ έξοδο ή τέλος – μόνο την παράταση και τη συνεχιζόμενη επέκταση του χάους.