Στα τέλη της δεκαετίας του 1990
ιδιωτικοποιήθηκε το νερό στη Γαλλία – ενώ το αποτέλεσμα του ήταν η
εκτόξευση της τιμής και η μείωση της ποιότητας του πόσιμου νερού. Ακόμη
χειρότερα, το νερό της βρύσης στο Παρίσι έμοιαζε με χλώριο – επειδή το
δίκτυο δεν επισκευαζόταν, για να αποφύγουν το κόστος οι ιδιώτες και οι
σωλήνες δεν καθαριζόταν, αλλά «ξεπλενόταν με καθαριστικά που περιείχαν χλώριο».
Η Γερμανία βίωσε επίσης την ίδια απάτη της ιδιωτικοποίησης – με την
πόλη του Βερολίνου να πουλάει το 50% περίπου της εταιρίας ύδρευσης της.
Οι τιμές εκτοξεύθηκαν στα ύψη, οι επενδύσεις που διενεργούνταν ήταν
ελάχιστες και τελικά διενεργήθηκε δημοψήφισμα το 2013, για την
επανακρατικοποίηση του νερού – όπου οι κάτοικοι του Βερολίνου έπρεπε να
πληρώσουν 1,2 δις € μέσω των λογαριασμών τους, για να επιτευχθεί. Το
ίδιο συνέβη με πολλές γαλλικές πόλεις που είχαν ιδιωτικοποιήσει τα νερά
τους – αναγκάσθηκαν δηλαδή να τα επανακρατικοποιήσουν, πληρώνοντας πολύ
μεγαλύτερα ποσά από αυτά που είχαν εισπράξει. Επομένως η Ελλάδα δεν
πρέπει να κάνει τα ίδια λάθη, όπως δυστυχώς με τα τρένα της, με κόστος
τις ζωές τόσων παιδιών της – αφού οι κοινωφελείς και οι στρατηγικές
επιχειρήσεις μίας χώρας, πρέπει πάντοτε να είναι δημόσιες και όχι
ιδιωτικές.
Από: analyst.gr - Βασίλης Βιλιάρδος
Ανάλυση
Η σιδηροδρομική τραγωδία, η χειρότερη στην ελληνική ιστορία, έχει συγκλονίσει την Ελλάδα – τους ανθρώπους εδώ και σε ολόκληρο τον κόσμο που άκουσαν αυτήν την είδηση τις περασμένες ημέρες. Εκτός από το μεγάλο αριθμό των θυμάτων, των 57 νεκρών, των αγνοουμένων, καθώς επίσης των τραυματισμένων, τα ΜΜΕ διέδωσαν διάφορες πληροφορίες, σχετικά με την πιθανή αιτία της καταστροφής – τον άπειρο σταθμάρχη, την έλλειψη σήμανσης, την ανύπαρκτη τηλεδιοίκηση, την ανίκανη πολιτική ηγεσία, τις παθογένειες του δημοσίου κοκ.
Κανένας όμως δεν αναζήτησε τις βαθύτερες αιτίες – όπως είναι η ιδιωτικοποίηση, η μείωση του προσωπικού, η αποκόμιση κερδών και η πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα. Παραδόξως με εξαίρεση έναν Γερμανό, τον Frank Blenz, ο οποίος συνέδεσε την τραγωδία με τις αναγκαστικές ιδιωτικοποιήσεις που επιβλήθηκαν στη χώρα μας από την Τρόικα – επειδή δεν ήταν σε θέση το 2010 να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της.
Όπως γράφει, εμείς οι Γερμανοί θυμόμαστε τις ειδήσεις από το 2010, σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα χρεοκόπησε – οπότε, για να επιλυθεί το πρόβλημα της χώρας, καθώς επίσης για να μοιρασθεί η «πτωχευτική περιουσία» στους δανειστές, όπως συμβαίνει με τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, στάλθηκε από την ΕΕ μία νέα «ομάδα κρούσης» που ονομάσθηκε Τρόικα.
Εμείς οι εργατικοί Γερμανοί, συνέχισε, κατηγορούσαμε τους Έλληνες ως τεμπέληδες – ενώ τα περιοδικά μας δημοσίευσαν μία φωτογραφία της Αφροδίτης με σηκωμένο το δάχτυλο της. Παράλληλα ο υπουργός οικονομικών μας, ο Β. Σόιμπλε, ο οποίος ξέρει να διαχειρίζεται πολύ καλά τα χρήματα, ενώ ως Χριστιανοδημοκράτης γνωρίζει το αξίωμα της αποδοτικότητας, πιστεύοντας ακράδαντα στη ρήση «όποιος δεν εργάζεται, δεν πρέπει να τρώει», ενεπλάκη με τη γνωστή του γερμανική αλαζονεία στην υπόθεση – αφού στην ΕΕ είχε κυριαρχήσει η Γερμανία.
Άλλωστε είχε καταφέρει να διαπρέψει στην περίπτωση της Treuhand τη δεκαετία του 1990 – μέσω της οποίας ληστεύτηκε η Ανατολική Γερμανία από τη Δυτική. Έτσι, από το 2010 και μετά, ο Β. Σόιμπλε λειτούργησε ως ο βασικός «εκτελεστής» της Τρόικα – επιβάλλοντας στους Έλληνες το «σφίξιμο της ζώνης»: τη λιτότητα, με τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, με τις μαζικές απολύσεις, με τη μετανάστευση των νέων εις βάρος του δημογραφικού, με την κατάτμηση και το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, με την απαγόρευση επενδύσεων στις κρατικές υποδομές που έτσι είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με το κλείσιμο νοσοκομείων που τα αποτελέσματα φάνηκαν στην πανδημία (διπλάσιους νεκρούς από χώρες που δεν επέβαλαν καν lockdowns) κοκ.
Η Ελλάδα δεν μπορούσε πράγματι να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της όχι τόσο λόγω των χρεών της, αλλά εξαιτίας της βραχυπρόθεσμης δομής της χρηματοδότησης της – σε συνδυασμό με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίσης εκείνης της εποχής που είχε οδηγήσει τα επιτόκια δανεισμού στα ύψη. Το δημόσιο χρέος ήταν στα 300 δις € ή στο 127% του ΑΕΠ της, ενώ δεν έγινε καμία σκέψη να της προσφερθεί κάποιος διακανονισμός με χαμηλά επιτόκια – όπως συνέβη το 2012 για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, τα επιτόκια των οποίων μειώθηκαν τεχνητά, με την παρέμβαση της ΕΚΤ.
Έτσι φτάσαμε στο 2023, όπου η δραστική θεραπεία που επιβλήθηκε στη χώρα πέτυχε και τα λάφυρα μοιράσθηκαν, προφανώς με τη συμπαιγνία των κυβερνήσεων της – σημειώνοντας εδώ πως η ληστεία δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, ενώ για το θέμα αυτό έχουμε γράψει μία σειρά πέντε άρθρων, με τον τίτλο «Το ευρωπαϊκό monopoly».
Η θεραπεία βέβαια πέτυχε για τους δανειστές της χώρας και όχι για τους Έλληνες – αφού το δημόσιο χρέος της Ελλάδας συνέχισε να αυξάνεται (σήμερα, παρά το PSI, ξεπέρασε τα 400 δις € ή το 200% του ΑΕΠ), τα κόκκινα τραπεζικά δάνεια των Πολιτών της έχουν εκτοξευθεί στα ύψη (από κάτω του 5% του ΑΕΠ το 2010 πάνω από το 50% σήμερα), το συνολικό ιδιωτικό χρέος επίσης, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων φτωχοποιήθηκε, οι υποδομές κατέρρευσαν κοκ.
Ως εκ τούτου, με όλες αυτές τις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις, καταλήγει ο Γερμανός, δεν πρέπει να μας προξενεί εντύπωση το να συμβεί ένα δυστύχημα, όπως αυτό στη Λάρισα – μεταξύ άλλων επειδή ένας εξουθενωμένος σταθμάρχης έκανε ένα λάθος. Εν προκειμένω, τα δύο τρένα συγκρούσθηκαν, παρά το ότι υπάρχουν δύο σιδηροδρομικές γραμμές – ενώ η σύγκρουση αυτή αποτελεί σύμβολο της σημερινής κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας, έτσι όπως έχει κακοποιηθεί από την Τρόικα και από τα «γόνιμα μέτρα» που επέβαλε.
Εν προκειμένω, εάν κάποιος Έλληνας έγραφε κάτι ανάλογο, θα κατηγορούταν αμέσως για μεταφορά της ευθύνης στους ξένους, από τους ίδιους τους συμπατριώτες του – οι οποίοι έχουν σε τέτοιο βαθμό χειραγωγηθεί τα χρόνια των μνημονίων, ώστε να αυτομαστιγώνονται, θεωρώντας τον εαυτό τους υπεύθυνο για τη ληστεία και την εξαθλίωση τους. Εύλογα ίσως, αφού τα ΜΜΕ τους ενοχοποιούν συνεχώς – ενώ ακόμη και οι υπουργοί τους δήλωναν πως θαυμάζουν την Τρόικα και δεν θα ήθελαν να τους πάρει τα εύσημα για το κλείσιμο των νοσοκομείων.
Το ξεπούλημα του ΟΣΕ
Συνεχίζοντας, μία άλλη γερμανική εφημερίδα γράφει πως ο ΟΣΕ τεμαχίσθηκε το 2013 επί κυβέρνησης ΝΔ, με πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά, από τον κ. Χατζηδάκη – από τον ειδικό του διαμελισμού και του ξεπουλήματος των δημοσίων επιχειρήσεων, τον οποίο έχουμε χαρακτηρίσει ως τον εκκαθαριστή και εκτελεστή της Ελλάδας (ανάλυση). Ο στόχος του τεμαχισμού ήταν η ιδιωτικοποίηση τμημάτων της εταιρίας που προηγουμένως ήταν 100% κρατική – ενώ εκείνη την εποχή αυτή ήταν η απαίτηση της Τρόικα που, μαζί με το ΤΑΙΠΕΔ, με μία αντίστοιχη δηλαδή εταιρία της ανατολικογερμανικής Treuhand, προωθούσε το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων της Ελλάδας.
Τελικά, το 2017 η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πουλήθηκε στην ιταλική εταιρία «Ferrovie dello Stato Italiane» – με το γελοίο ποσόν των 45 εκ. €. Ακολούθησαν δε περικοπές προσωπικού και εντελώς ανεπαρκείς επενδύσεις στην τεχνολογία, καθώς επίσης στα συστήματα ελέγχου των τρένων – σημειώνοντας πως ένα βασικό στοιχείο που οδηγεί σε τέτοια δυστυχήματα είναι ο τεμαχισμός ανάλογων επιχειρήσεων, όπως του ΟΣΕ σε πέντε διαφορετικές εταιρίες, συν την επίβλεψη της ΡΑΕ (ανάλυση). Παράδειγμα εδώ η ιδιωτικοποίηση των τρένων στη Μ. Βρετανία – η οποία ήταν καταστροφική, με κριτήριο μία σειρά δυστυχημάτων και όχι μόνο.
Ο Γερμανός κλείνει λέγοντας πως οι Έλληνες Πολίτες (που σήμερα στην ουσία αυτομαστιγώνονται, επιρρίπτοντας τις ευθύνες της τραγωδίας των Τεμπών μόνο στη χώρα τους, στη νοοτροπία τους, στο σταθμάρχη κοκ., αλλά όχι στην Τρόικα και στα μνημόνια, ούτε στον τεμαχισμό του ΟΣΕ και στην ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ) δεν είναι οι μοναδικοί που αποτέλεσαν αντικείμενο των μέτρων και των στρατηγικών λεηλασίας – λόγω των διαχειριστικών λαθών των κυβερνήσεων τους.
Κάτι ανάλογο συνέβη σε κράτη της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής – με τη δραστηριοποίηση της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ, των ισχυρών χωρών και των διεθνών κερδοσκόπων. Το βασικό τους αξίωμα δε, είναι η ιδιωτικοποίηση των κερδών και η κοινωνικοποίηση των ζημιών – με τη μεταφορά τους στο κράτος και από αυτό, μέσω περικοπών ή φόρων, στους Πολίτες. Έτσι όμως τα δυστυχήματα και οι τραγωδίες είναι προδιαγεγραμμένα – αφού οι υποδομές καταρρέουν και οι εργαζόμενοι δεν είναι πια αποδοτικοί, δεν έχουν την απαιτούμενη εκπαίδευση, υπάρχουν ελλείψεις κοκ.
Το ξεπούλημα του νερού
Περαιτέρω, αυτό που είναι πλέον στη σειρά για ιδιωτικοποίηση στην Ελλάδα, είναι το νερό – για το οποίο διεξάγεται διεθνώς πόλεμος από τις μεγάλες εταιρίες, όπως έχουμε γράψει (ανάλυση). Εν προκειμένω, η κυβέρνηση προσπαθεί να παρακάμψει το ΣΤΕ που το απαγορεύει – ενώ σε μία πρόσφατη αναφορά μας, σε σχέση με το νομοσχέδιο που προωθείται για ψήφιση, είπαμε τα παρακάτω στον υπουργό:
«Όσον αφορά τα νερά μας που σωστά είπατε ότι, πρόκειται για ένα σημαντικότατο αγαθό, το πετρέλαιο του μέλλοντος κατά πολλούς, ενώ εμείς έχουμε γράψει δεκάδες αναλύσεις για τη σπουδαιότητα τους, μας είπατε πως δεν έχετε καμία πρόθεση ιδιωτικοποίησης τους.
Τότε γιατί τα αφήσατε στο Υπερταμείο, με την τροπολογία του καλοκαιριού; Το ΣΤΕ δεν γνωμοδότησε πως πρέπει να επιστραφούν στο δημόσιο, αφού το Υπερταμείο ανήκει στους ξένους; Γιατί δεν έχουν ακόμη επιστραφεί; Δεν σέβεται η κυβέρνηση σας το ανώτατο δικαστήριο μας; Όλα τα περιουσιακά μας στοιχεία που οδηγούνται στο Υπερταμείο και στις θυγατρικές του, χωρίς καν εκτίμηση της αξίας τους, δεν προορίζονται για ξεπούλημα;
Ισχυρισθήκατε επί πλέον πως η επίβλεψη των νερών μας, μεταφέρεται στη νέα ανεξάρτητη αρχή που ιδρύεται με το σημερινό νομοσχέδιο – για να υπάρχει καλύτερος έλεγχος της λειτουργίας τους.
Έλεγχε αλήθεια η άλλη ανεξάρτητη αρχή, η ΡΑΣ, καλύτερα τα τρένα μας; Δεν είναι ξεκάθαρη η συνευθύνη της, όσον αφορά το μαζικό έγκλημα στη Λάρισα; Δεν επέτρεπε η ΡΑΣ να κυκλοφορούν τα τρένα χωρίς συστήματα ασφαλείας, όπως το αυτόματο σταμάτημα τους όταν υπάρχει εμπόδιο 15 χλμ. πριν και μάλιστα με υπερβολικές ταχύτητες, σε σχέση με το διαλυμένο δίκτυο του ΟΣΕ;» (πηγή).
Τονίζοντας τώρα πως δεν πρέπει να επιτραπεί από τους Πολίτες σε καμία περίπτωση η ιδιωτικοποίηση του νερού που επιδιώκει η κυβέρνηση, επειδή το απαιτεί η Τρόικα, στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ιδιωτικοποιήθηκε το νερό στη Γαλλία – ενώ το αποτέλεσμα του ήταν η αύξηση της τιμής και η μείωση της ποιότητας του πόσιμου νερού. Ακόμη χειρότερα, το νερό της βρύσης στο Παρίσι έμοιαζε με χλώριο – επειδή το δίκτυο δεν επισκευαζόταν για να αποφύγουν το κόστος οι ιδιώτες και οι σωλήνες δεν καθαριζόταν, αλλά «ξεπλενόταν με καθαριστικά που περιείχαν χλώριο».
Η Γερμανία βίωσε επίσης την ίδια απάτη της ιδιωτικοποίησης – με την πόλη του Βερολίνου να πουλάει το 50% περίπου της εταιρίας ύδρευσης της. Οι τιμές εκτοξεύθηκαν στα ύψη, οι επενδύσεις που διενεργούνταν ήταν ελάχιστες και τελικά διενεργήθηκε δημοψήφισμα το 2013 για την επανακρατικοποίηση του νερού – όπου οι κάτοικοι του Βερολίνου έπρεπε να πληρώσουν 1,2 δις € μέσω των λογαριασμών τους, για να επιτευχθεί.
Το ίδιο συνέβη με πολλές γαλλικές πόλεις που είχαν ιδιωτικοποιήσει τα νερά τους – αναγκάσθηκαν δηλαδή να τα επανακρατικοποιήσουν, πληρώνοντας πολύ μεγαλύτερα ποσά από αυτά που είχαν εισπράξει. Επομένως η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει τα ίδια λάθη, όπως δυστυχώς με τα τρένα της, με κόστος τις ζωές τόσων παιδιών της – αφού οι κοινωφελείς και οι στρατηγικές επιχειρήσεις μίας χώρας πρέπει πάντοτε να είναι δημόσιες και όχι ιδιωτικές.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, ο τρόπος αντιμετώπισης των ανθρώπων που έχουν το ιδίωμα να σκέφτονται και να αντιδρούν στη λεηλασία, είναι οι κατηγορίες – για παράδειγμα, εκείνοι που είναι αντίθετοι με το ξεπούλημα των κοινωφελών και των στρατηγικών επιχειρήσεων, όπως εμείς, κατηγορούνται ως κρατιστές, παρά το ότι είναι υπέρ της ελεύθερης αγοράς και της λειτουργίας όλων των άλλων εταιριών από τον ιδιωτικό τομέα.
Όσον αφορά δε τη σιδηροδρομική τραγωδία, κατηγορούνται όλοι οι άλλοι, εκτός από τους βασικούς υπευθύνους: τον κ. Χατζηδάκη που «τεμάχισε» τον ΟΣΕ, καθώς επίσης την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, την οποία μας ανάγκασε η ΕΕ να ξεπουλήσουμε στους Ιταλούς. Δεν δίνεται δε καμία σημασία στο ότι, οι Ιταλοί όχι μόνο έφεραν στην Ελλάδα τα τρένα που είχαν αποσυρθεί από την Ελβετία ως επικίνδυνα, ενώ δεν έκαναν τις επενδύσεις που υποσχέθηκαν, αλλά επέτρεπαν επί πλέον τη σιδηροδρομική κυκλοφορία με υψηλές ταχύτητες – γνωρίζοντας πολύ καλά τα προβλήματα ασφάλειας που είχε.
Δύσκολα όμως μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον παραπάνω Γερμανό, για αυτά που έγραψε – ενώ, όσον αφορά το νερό, οι δικαιολογίες του υπουργού που προωθεί την ιδιωτικοποίηση, δίνουν πραγματικά την εντύπωση πως δεν καταλαβαίνει τι κάνει. Ελπίζουμε όμως να καταλαβαίνουν οι Πολίτες πως εάν ξεπουληθεί και το νερό, η Ελλάδα θα έχει τελειώσει και θα είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για τη μοίρα τους – ενώ δεν θα υπάρχουν πια λύσεις.