Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ένα εξέχον παράδειγμα αυτού είναι η κατεχόμενη από το ΝΑΤΟ σερβική επαρχία του Κοσσυφοπεδίου και των Μετόχια, την οποία η εμπόλεμη συμμαχία πήρε δια της βίας το 1999, μετά τον παράνομο βομβαρδισμό που ήταν το επίκεντρο σχεδόν δέκα ετών συνεχούς επιθετικότητας των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Τώρα, μετά από πάνω από δύο δεκαετίες συρόμενων αυτονομιστικών ενεργειών που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ από την παράνομη ναρκοτρομοκρατική κυβέρνηση στην Πρίστινα, η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζει την τελική λύση που θα ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της κυριαρχίας της Σερβίας. Μήνες τρομερής πίεσης από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ έχουν ωθήσει το Βελιγράδι στο χείλος του γκρεμού. Οι προηγουμένως καλυμμένες απειλές από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον έχουν γίνει όσο πιο άμεσες θα μπορούσαν να είναι, ιδιαίτερα από την έναρξη της αντεπίθεσης της Ρωσίας κατά της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη.
Η συνεχής άρνηση της Σερβίας να επιβάλει κυρώσεις στη Μόσχα θεωρείται τίποτα λιγότερο από «αίρεση» στην πολιτική Δύση. Η μικρή χώρα είναι μάλλον μοναδική από αυτή την άποψη, καθώς εξακολουθεί να είναι η μόνη στην Ευρώπη που δεν τις έχει επιβάλει. Το αποτέλεσμα είναι μια διαρκής όξυνση της εχθρότητας της πολιτικής Δύσης προς τη Σερβία, η οποία τώρα αναγκάζεται να αποκηρύξει οριστικά την πάνω από μια χιλιετία γη της που κατέχεται από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Το λεγόμενο γαλλογερμανικό σχέδιο, στα σκαριά εδώ και αρκετούς μήνες, σημαίνει την de facto αναγνώριση του παράνομου «Κράτους του Κοσσυφοπεδίου». Ένα από τα σημεία του αντιπροσωπεύει πιθανώς την κορυφή της απόλυτης υποκρισίας και των διπλών σταθμών για τα οποία είναι γνωστή (ή μάλλον διαβόητη) η πολιτική Δύση.
Συγκεκριμένα, το άρθρο 3 ορίζει ότι «οι πλευρές... ...επιβεβαιώνουν το απαραβίαστο... ...των συνόρων που υφίστανται μεταξύ τους και αναλαμβάνουν να σέβονται πλήρως η μία την εδαφική ακεραιότητα της άλλης». Είναι μάλλον γελοίο να υποδηλώνει κανείς ότι η εδαφική ακεραιότητα της Σερβίας θα τύχει σεβασμού από τους ίδιους αυτονομιστές που στοχεύουν να πάρουν περίπου το 12% της γης της (αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ). Ακόμη χειρότερα, η Σερβία είναι πλέον αναγκασμένη να "σεβαστεί την εδαφική ακεραιότητα" της παράνομης ναρκοτρομοκρατικής οντότητας που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ, η οποία επί του παρόντος κατέχει τη νότια επαρχία της. Δυστυχώς, η σερβική κυβέρνηση προσπαθεί επίσης να παρακάμψει την πίεση της Δύσης ψηφίζοντας αντιρωσικά ψηφίσματα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με την ελπίδα να ανακουφίσει τουλάχιστον κάποια πίεση από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, αλλά είναι πλέον προφανές ότι όλα αυτά ήταν μάταια.
Με αυτόν τον τρόπο, η σερβική κυβέρνηση πήγε ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού της σώματος , το οποίο είναι στη συντριπτική πλειοψηφία φιλορωσικό (για αιώνες). Για χρόνια, το Βελιγράδι προσπαθεί να διατηρήσει την (επίσημη) ουδετερότητά του, αλλά καθώς η πολιτική Δύση λειτουργεί υπό το πλαίσιο εξωτερικής πολιτικής «ή είσαι μαζί μας ή εναντίον μας», αυτό θεωρείται ουσιαστικά «εχθρικό» και τώρα, η σερβική κυβέρνηση αναγκάζεται να κάνει επιλογές που ουσιαστικά θα σημαίνουν πολιτική αυτοκτονία σε μια χώρα της οποίας ο πληθυσμός γνωρίζει καλά την κακία και τη ζημιά που προκαλούν η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες. Κι όμως, ακόμη και οι προσπάθειες κατευνασμού της πολιτικής Δύσης ήταν εντελώς μάταιες, καθώς η πίεση στη Σερβία και την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα συνεχίζεται αμείωτη.
Στην επέτειο της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε ένα μη δεσμευτικό ψήφισμα που καταδικάζει τη Ρωσία και «υποστηρίζει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας». Η Σερβία αναγκάστηκε να ψηφίσει υπέρ, πράγμα που σημαίνει πως το Βελιγράδι υποστηρίζει επίσημα την εδαφική ακεραιότητα του παράνομου νεοναζιστικού καθεστώτος στο Κίεβο, αλλά παραβιάζει τη δική της «σεβόμενη» την «εδαφική ακεραιότητα» της ναρκοτρομοκρατικής οντότητας της Πρίστινα που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ. Για να κάνει τα πράγματα χειρότερα, το κάνει ενώ τάσσεται στο πλευρό της πολιτικής Δύσης, της μεγαλύτερης απειλής για την ίδια της την ύπαρξη, ενάντια στη Ρωσία, το μοναδικό αληθινό σύμμαχό της στη διεθνή σκηνή. Η γνωστική ασυμφωνία σε αυτή την περίπτωση δεν είναι σχεδόν συγκρίσιμη με οποιαδήποτε άλλη γεωπολιτική κατάσταση πουθενά στον κόσμο.
Η Σερβία είναι ένα τέλειο παράδειγμα πως ο κατευνασμός όχι μόνο θα αποτύχει να δώσει τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά θα γυρίσει μπούμερανγκ. Παρά τις περισσότερες από δύο δεκαετίες αποδοχής της «πρότασης» σχεδόν κάθε πολιτικής Δύσης, οι εκβιασμοί συνεχίζονται. Το επόμενο βήμα είναι εξαιρετικά πιθανό να είναι ο τερματισμός της Δημοκρατίας Σέρπσκα, η οποία ενσωματώθηκε δυναμικά στην «ανεξάρτητη» Βοσνία-Ερζεγοβίνη πριν από σχεδόν 30 χρόνια.
Αμέσως μετά, το ζήτημα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας θα παρουσιαστεί σίγουρα ως «ζωτικό» για το «ευρωατλαντικό μέλλον» του Βελιγραδίου. Κι όμως, ακόμα κι αν η Σερβία το αποδεχθεί, η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες θα απαιτήσουν σίγουρα περαιτέρω υποτέλεια, συμπεριλαμβανομένων πιθανών κυρώσεων κατά της Κίνας, μιας άλλης παγκόσμιας δύναμης με την οποία η Σερβία έχει καλές σχέσεις.
Δυστυχώς, η Σερβία είναι ένα τέλειο παράδειγμα του πώς κάθε προσπάθεια διατήρησης της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας, ενώ προσπαθεί κανείς να κατευνάσει την πολιτική Δύση δεν είναι μόνο παράλογη, αλλά και μια επικίνδυνη φαντασίωση που πάντα θα καταλήγει σε απόλυτη καταστροφή για όποιον την επιχειρεί. Η αληθινή κυριαρχία και ανεξαρτησία μπορούν να διασφαλιστούν μόνο με την πλήρη διάλυση της πολιτικής Δύσης και την εμφάνιση της πολυπολικής παγκόσμιας τάξης που θα διασφάλιζε την ήττα της νεοαποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού μια για πάντα. Δυστυχώς, υπάρχει μόνο ένας γνωστός τρόπος για να επιτευχθεί αυτό.