Όλες οι χώρες που κατάφεραν να μας
ξεπεράσουν οικονομικά και που είναι σε θέση να εκτρέφουν έναν συνεχώς
αυξανόμενο πληθυσμό με ασφάλεια, πριν από όλα καταπολέμησαν τη διαφθορά –
γεγονός που δρομολογήθηκε από ηγετικά άτομα όπως στη Σιγκαπούρη ή στη
Νότια Κορέα, ή από κυβερνήσεις που δεν είχαν θεϊκές ικανότητες, αλλά
απλά αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους. Σε κάθε περίπτωση, από την
Οικονομία δεν εξαρτάται μόνο το δημογραφικό, αλλά η παιδεία μίας χώρας, η
άμυνα, η ασφάλεια κοκ. – ενώ η νοοτροπία του πληθυσμού της δεν
εξαρτάται από τη «φυλή» ή από το DNA του, αλλά από τον τρόπο
διακυβέρνησης του. Από τα πρότυπα που του παρέχονται, δηλαδή από τα
παραδείγματα προς μίμηση – τα οποία δυστυχώς στην Ελλάδα είναι σήμερα
τα χειρότερα δυνατά. Ειδικά όσον αφορά το δείκτη του ακαθάριστου
σχηματισμού παγίου κεφαλαίου, παρά το τεράστιο υπερδεκαετές επενδυτικό
μας κενό, παραμένει στο 50% του επιπέδου προ κρίσης – αλλά και του μέσου
ευρωπαϊκού. Οι συνέπειες του δε, έχουν άμεση σχέση με τις υποδομές των
επιχειρήσεων και της χώρας – οι οποίες έχουν υποβαθμισθεί σε πολύ μεγάλο
βαθμό, γεγονός που σημαίνει πως η πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία είναι απλά μία από τις πολλές που θα μπορούσαν να συμβούν και ενδεχομένως μόνο η αρχή. «Πάμε και όπου βγει» είναι παντού η Ελλάδα.
Από: analyst.gr - Βασίλης Βιλιάρδος
Ανάλυση
Εισαγωγικά, είναι δεδομένο πως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ελλάδας είναι το δημογραφικό – όπου όμως δεν αναζητούνται από κανέναν οι αιτίες του που δεν είναι άλλες, από την οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από έναν πολύ απλό τρόπο – από τη σύγκριση της Ελλάδας, όσον αφορά την έκταση και τον πληθυσμό της, με άλλες χώρες, η οποία φαίνεται από τον παρακάτω πίνακα:
Εν προκειμένω φαίνεται καθαρά πως, παρά το ότι η Ελλάδα έχει τη μεγαλύτερη έκταση από όλα τα άλλα κράτη, ο πληθυσμός της είναι πολύ μικρός και σε άμεση σχέση με το χαμηλό ΑΕΠ της – ενώ περιορίζεται συνεχώς, όταν στις άλλες χώρες αυξάνεται, όπως άλλωστε το ΑΕΠ τους. Λογικά βέβαια θα έπρεπε να προσθέσει κανείς εδώ και τη θαλάσσια επικράτεια μας, η οποία είναι πολύ μεγάλη και οικονομικά εκμεταλλεύσιμη – ενώ θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότερο εκμεταλλεύσιμη, με κριτήριο τον υπόγειο πλούτο της και όχι μόνο.
Εξέλιξη του ΑΕΠ της Ελλάδας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος) και του Ισραήλ (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).
Ο λόγος τώρα που περιορίζεται ο πληθυσμός της χώρας μας δεν είναι άλλος από το ότι, δεν είναι σε θέση η οικονομία μας να εκθρέψει περισσότερους – οπότε είτε μειώνονται οι γεννήσεις, λόγω του κόστους ζωής, είτε οι Έλληνες μεταναστεύουν, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει στις άλλες χώρες του παραπάνω παραδείγματος – όπου στο παρελθόν είχαμε υψηλότερο ΑΕΠ τόσο από το Ισραήλ (γράφημα), όσο και από τη Νότια Κορέα ή τη Σιγκαπούρη.
Συνεχίζοντας, η αιτία της οικονομικής μας ένδειας, είναι ξεκάθαρα η κακοδιαχείριση εκ μέρους των κυβερνήσεων μας – αφού από πολλές διαφορετικές πλευρές η χώρα μας είναι πάμπλουτη, συγκριτικά με πολλά άλλα κράτη. Διαθέτουμε μεγάλο ορυκτό πλούτο, φυσικές ομορφιές, πολιτιστικό πλούτο, εύφορη γη, ιδανικό κλίμα και τόσα πολλά άλλα που δεν διαθέτουν τα παραπάνω κράτη – οπότε το πρόβλημα μας δεν μπορεί να είναι άλλο από το ότι, δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε σωστά.
Ακόμη χειρότερα τα σπαταλάμε, ειδικά τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και με τους πλειστηριασμούς της ιδιωτικής – έως ότου δεν θα μας ανήκει πια τίποτα. Έως εκείνη τη στιγμή που θα αλλάξει το ιδιοκτησιακό μας καθεστώς (ανάλυση) – οπότε αφενός μεν θα εγκαταλείψουν τη χώρα μας ακόμη περισσότεροι, αφετέρου όσοι παραμείνουν θα είναι σκλάβοι χρέους που θα εργάζονται με εξευτελιστικές συνθήκες και μισθούς, για τους νέους ιδιοκτήτες της Ελλάδας.
Γιατί σκλάβοι χρέους; Απλούστατα, επειδή το δημόσιο χρέος μας συνεχίζει να αυξάνεται (ξεπέρασε τα 400 δις €, όταν χρεοκοπήσαμε με 300 δις €), το ιδιωτικό επίσης (πάνω από 410 δις €, εκ των οποίων τα 260 δις € κόκκινο, πηγή) ενώ οι κυβερνήσεις μας παράγουν μόνο ελλείμματα και χρέη που χρηματοδοτούν με δανεικά.
Εν προκειμένω, ακόμη και η πρόσφατη άνοδος του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας μας, στηρίζεται στην ιδιωτική κατανάλωση (αύξηση κατά 9,5% στο ενιάμηνο, με συμβολή 6,5% στο ΑΕΠ) και πολύ λιγότερο στις επενδύσεις (αύξηση 6,9% του ακαθάριστού σχηματισμού παγίου κεφαλαίου, με συμβολή όμως μόλις 0,9% στο ΑΕΠ) – ενώ οι καθαρές εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών (=εισαγωγές – εξαγωγές) συνέβαλαν αρνητικά στο ΑΕΠ μας, με -1,5% στο ενιάμηνο.
Εύλογα, αφού το εμπορικό μας έλλειμμα εκτοξεύθηκε στα ύψη στο σύνολο του 2022, στα 38,3 δις € (γράφημα), ενώ τα τουριστικά μας έσοδα, παρά την άνοδο τους, θα είναι της τάξης των 18 δις € – με αποτέλεσμα το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών να διαμορφωθεί στα 20 δις €. Ένα μικρό μόνο μέρος του δε οφείλεται στην άνοδο των τιμών των πετρελαιοειδών – περί τα 7 δις € από την αύξηση του.
Την ίδια στιγμή, η άνοδος του ΑΕΠ μας ανά τρίμηνο το 2022, παρά τις ανόητες θριαμβολογίες της κυβέρνησης, ήταν φθίνουσα – από 7,9% το πρώτο τρίμηνο, στο 7,1% το δεύτερο και στο 2,8% στο τρίτο. Παράλληλα, οι πραγματικοί μισθοί των εργαζομένων και το διαθέσιμο εισόδημα τους, λόγω του πληθωρισμού, περιορίζονται συνεχώς – κάτι που θα αποβεί μελλοντικά εις βάρος της ιδιωτικής κατανάλωσης, οπότε του ΑΕΠ και των αποταμιεύσεων που μειώθηκαν ήδη κατά 4,5 δις € μόνο τον Ιανουάριο (πηγή).
Ειδικότερα, οι μέσοι ονομαστικοί μισθοί αυξήθηκαν κατά 5,25% το 2022 στα 1.176,5 € ανά άτομο, όταν όμως ο πληθωρισμός κατά 9,7% – οπότε οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 4,45%, αν και στην ουσία πολύ περισσότερο, λόγω της διπλάσιας ανόδου των τροφίμων και της εκτόξευσης των ενοικίων.
Πού οφείλεται τώρα η κακοδιαχείριση; Πιθανότατα στη διαφθορά που έχει επικρατήσει στην Ελλάδα, μετά το 1980 – σημειώνοντας τη γνωστή ρήση, σύμφωνα με την οποία «Όταν η υφαρπαγή, η κλοπή καλύτερα γίνεται τρόπος ζωής για μία ομάδα ανθρώπων σε μία κοινωνία, τότε με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσεται ένα νομικό σύστημα από αυτήν την ομάδα που νομιμοποιεί την κλοπή και ένας ηθικός κανόνας που την επιβραβεύει».
Η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων στην Ελλάδα δεν είναι άλλη από τις δέκα οικογένειες που απομυζούν τους πάντες, με συνεργούς τις πολιτικές ελίτ των τριών κυβερνητικών κομμάτων – ενώ σε αυτούς έχουν προστεθεί πια ξένοι ληστές, με τη βοήθεια των μνημονίων που μας επιβλήθηκαν. Η ύπαρξη εδώ καρτέλ, όπως στις τράπεζες, στην ενέργεια, στα Σούπερ Μάρκετ και στις κατασκευές, είναι δεδομένη – ενώ φυσικά δεν θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατόν, χωρίς τη στήριξη τους από τις πολιτικές ελίτ και τη διαφθορά τους.
Η κομματική διαφθορά
Συνεχίζοντας, όλες οι παραπάνω χώρες του παραδείγματος μας που κατάφεραν να μας ξεπεράσουν και που είναι σε θέση να εκτρέφουν έναν συνεχώς αυξανόμενο πληθυσμό, πριν από όλα καταπολέμησαν τη διαφθορά – κάτι που δρομολογήθηκε από ηγετικά άτομα όπως στη Σιγκαπούρη ή στη Νότια Κορέα, ή από κυβερνήσεις που δεν είχαν θεϊκές ικανότητες, αλλά απλά αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους.
Σε κάθε περίπτωση, από την οικονομία δεν εξαρτάται μόνο το δημογραφικό, αλλά η παιδεία μίας χώρας, η άμυνα, η ασφάλεια κοκ. – ενώ η νοοτροπία του πληθυσμού της δεν εξαρτάται από τη «φυλή» ή από το DNA του, αλλά από τον τρόπο διακυβέρνησης του. Από τα πρότυπα που του παρέχονται, δηλαδή από τα παραδείγματα προς μίμηση – τα οποία δυστυχώς στην Ελλάδα είναι σήμερα τα χειρότερα δυνατά σε όλους τους τομείς.
Όσον αφορά τώρα το θέμα της «σύγκρουσης», για το οποίο ερωτόμαστε συχνά, ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με αυτήν του πρώτου εξαμήνου του 2015 – η οποία δεν ήταν μόνο ανόητη, αφού δεν είχε ληφθεί κανένα μέτρο προηγουμένως, όπως οι έλεγχοι κεφαλαίων, αλλά, ακόμη χειρότερα, καταστροφική. Τόσο από οικονομικής πλευράς, όπου μας κόστισε τεράστια ποσά, όσο και από κοινωνικής – αφού έπεισε τους Πολίτες (ασφαλώς εσφαλμένα) πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στα μνημόνια.
Εν προκειμένω, δεν απαιτείται καμία σύγκρουση αυτού του είδους, αλλά μία συλλογική αντίδραση απέναντι στη διαφθορά – κάτι που θα μας επέτρεπε να παράγουμε πλούτο και να ευημερήσει η Ελλάδα, όπως αξίζει σε όλους τους Έλληνες. Δυστυχώς όμως, εδώ δεν μας βοηθάει ούτε το Σύνταγμα, ούτε η Δικαιοσύνη, όπως θα όφειλαν, αφού έχουν κακοποιηθεί από τα κόμματα – υπενθυμίζοντας τα εξής:
«Το κόμμα, χωρίς η λειτουργία του να ρυθμίζεται παρά μόνο με μία γενική διάταξη του άρθρου 29, έχει αναδειχθεί σε υπέρτατο θεσμό του κράτους.
Το γεγονός δε ότι, δεν ρυθμίζεται καθόλου ο τρόπος λειτουργίας του από το Σύνταγμα, έχει επιτρέψει την ύπαρξη τριτοκοσμικών κομμάτων – στα οποία δεν υπάρχουν καν οι στοιχειώδεις δημοκρατικοί θεσμοί και τα καταστατικά, αλλά επικρατεί η θέληση του εκάστοτε αρχηγού, καθώς επίσης της αυλής του, σαν να είναι βασιλιάς.
Ο αρχηγός, εάν ελέγχει το κόμμα, ελέγχει, εφόσον εκλεγεί το κόμμα του πρώτο, ολόκληρη τη Βουλή… Η Δικαιοσύνη είναι σαφώς ακρωτηριασμένη – αφού, σύμφωνα με το άρθρο 90 του Συντάγματος, η ηγεσία της διορίζεται από την κυβέρνηση.
Εκτός αυτού, δεν υπάρχει Συνταγματικό Δικαστήριο αυξημένου κύρους, για να κρίνει τη συνταγματικότητα ή μη των νόμων – καθώς επίσης για να διαπιστώσει εάν τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία ψήφισής τους….
….Επαναστατήσαμε, για να απελευθερωθούμε από τους Οθωμανούς, και υποβληθήκαμε σε ένα κράτος εσωτερικής κατοχής που το ενορχηστρώνουν οι ολιγαρχικές συμμορίες (πηγή)».
Με απλά λόγια, όπως πολύ σωστά γράφει ο κ. Κοντογιώργης, επειδή το πολιτικό σύστημα έχει κατακτηθεί από το κομματικό σύστημα, το οποίο έχει τοποθετήσει στη θέση του πολιτικού συστήματος το κόμμα, αντί να λειτουργεί ως διαμεσολαβητής της κοινωνίας και αυτού, μετέβαλε το κράτος από θεσμό στην υπηρεσία της κοινωνίας και του έθνους, σε δυνάστη επί της κοινωνίας.
Το Ελληνικό σύστημα έχει υπερβεί τους αξιωματικούς κανόνες της ολιγαρχίας και έχει μεταβληθεί σε μία ολιγαρχική συμμορία. Σε ένα σύστημα δηλαδή, που υποδομεί το σύνολο του κράτους σε επάλληλες ομάδες που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα – λειτουργώντας λεηλατικά εις βάρος του συνόλου της κοινωνίας και του δημοσίου αγαθού.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, είναι ξεκάθαρο πως η οικονομία μας βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, με κριτήριο όλους τους οικονομικούς δείκτες, με μοναδική εξαίρεση το δείκτη χρέος ως προς το ΑΕΠ – ο οποίος όμως μειώνεται λόγω του πληθωρισμού που έχει προσθέσει περί τις 10 μονάδες στο ΑΕΠ. Επομένως, μειώνεται μόνο ο δείκτης και όχι το απόλυτο μέγεθος, εις βάρος των Πολιτών που εξαθλιώνονται – ενώ την ίδια στιγμή, λόγω του πληθωρισμού, αυξάνονται τα επιτόκια δανεισμού τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.
Έτσι όμως κλιμακώνεται ο πιστωτικός κίνδυνος και των δύο τομέων, οπότε οι πιθανότητες χρεοκοπίας – κάτι που δεν αποτελεί καταστροφολογία, αλλά μία απλή διαπίστωση, η οποία πηγάζει από αριθμούς που δεν κάνουν ποτέ λάθος.
Ειδικά όσον αφορά το δείκτη του ακαθάριστου σχηματισμού παγίου κεφαλαίου, παρά το τεράστιο υπερδεκαετές επενδυτικό μας κενό, παραμένει στο 50% του επιπέδου προ κρίσης – αλλά και του μέσου ευρωπαϊκού. Οι συνέπειες του δε, έχουν άμεση σχέση με τις υποδομές των επιχειρήσεων και της χώρας – οι οποίες έχουν υποβαθμισθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, γεγονός που σημαίνει πως η πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία είναι απλά μία από τις πολλές που θα μπορούσαν να συμβούν και ενδεχομένως μόνο η αρχή. «Πάμε και όπου βγει» είναι παντού η Ελλάδα.