Του Xavier Villar - presstv.ir / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο πρώην πρωθυπουργός του Ιράκ, Adel Abdul-Mahdi σε πρόσφατο άρθρο έριξε φως στον παρασκηνιακό ρόλο του κορυφαίου διοικητή της αντιτρομοκρατικής στην προώθηση της ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ Τεχεράνης και Ριάντ, αλλά δεν έχει λάβει την απαραίτητη προσοχή.
Ο στρατηγός Σουλεϊμανί μεσολάβησε ακούραστα για να προσπαθήσει να επιτύχει μια διπλωματική πρόοδο τόσο με τους Σαουδάραβες όσο και με τα Εμιράτα, οι οποίοι διέκοψαν τις σχέσεις τους με την Τεχεράνη μετά την εκτέλεση του κορυφαίου Σαουδάραβα σιίτη κληρικού Σεΐχη Νιμρ αλ-Νιμρ το 2016.
Αυτή η διαμεσολάβηση ήταν που οδήγησε στη δολοφονία του από την κυβέρνηση Τραμπ στη Βαγδάτη τον Ιανουάριο του 2000. Το άνανδρο έγκλημα ήταν μια προσπάθεια να αποτραπεί μια διπλωματική επίλυση περιφερειακών συγκρούσεων.
Σύμφωνα με το άρθρο του Press TV για το 2020, οι New York Times αποκάλυψαν ότι ο στρατηγός Σουλεϊμανί συναντήθηκε με τις αρχές των Εμιράτων τουλάχιστον μία φορά το Σεπτέμβριο του 2020 για να μεσολαβήσει για την ειρήνη.
Μόλις οι Αμερικανοί έμαθαν για τη συνάντηση, «ήχησαν συναγερμοί μέσα στο Λευκό Οίκο», όπως αναφέρουν οι NYT.
Την ίδια περίοδο, ο στρατηγός Σουλεϊμανί κατέβαλε σοβαρές προσπάθειες για την επίτευξη διπλωματικής συμφωνίας με τη Σαουδική Αραβία με τη μεσολάβηση του Πακιστάν και του Ιράκ, σύμφωνα με δημοσιεύματα.
Σύμφωνα με τον Abdul-Mahdi, ο στρατηγός Soleimani είχε προγραμματίσει να συναντηθεί επίσημα μαζί του κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στη Βαγδάτη τον Ιανουάριο του 2021 για να τον κρατήσει ενήμερο για τις διαπραγματεύσεις με τους Σαουδάραβες.
Οι ιρανικές προσπάθειες, που προσωποποιούνται με τη μορφή του στρατηγού Σουλεϊμανί, όχι μόνο ανησύχησαν τους Αμερικανούς αλλά συγκλόνισαν και το σιωνιστικό καθεστώς.
Οι Σιωνιστές ένιωσαν πως απειλούνται από τις διπλωματικές προσπάθειες του κορυφαίου Ιρανού διοικητή, που θα είχαν επιτύχει να σφυρηλατήσουν την ενδοισλαμική περιφερειακή σταθερότητα και θα είχαν προκαλέσει πλήγμα στην ηγεμονία των ΗΠΑ.
Αυτό επιτεύχθηκε τελικά χάρη στην κινεζική μεσολάβηση την περασμένη εβδομάδα στο Πεκίνο.
Το όραμα των Ummatic, τόσο του στρατηγού Soleimani όσο και της Ισλαμικής Δημοκρατίας, υπογραμμίζει μια από τις θεμελιώδεις αρχές της Ισλαμικής Επανάστασης του 1979: το κάλεσμα για ενότητα μεταξύ των μουσουλμάνων.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της Ισλαμικής Επανάστασης, που ορίστηκε από τον Ιμάμ Χομεϊνί, είναι η «μετα-ματζάμπι» στάση της, μια προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος μεταξύ σουνισμού και σιισμού.
Αυτή η αναζήτηση για ισλαμική ενότητα είναι ζωτικής σημασίας για να κατανοήσουμε την αυτοεκπροσώπηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας ως το πολιτικό σπίτι όλων των μουσουλμάνων, ενός είδους μεγάλης δύναμης ικανής να υπερασπιστεί ολόκληρη την ισλαμική κοινότητα από τις δυτικές επιθέσεις.
Αυτή η αναζήτηση για την ισλαμική ενότητα είναι ακριβώς αυτό που οι Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και η παράνομη σιωνιστική οντότητα, προσπαθούν να διαταράξουν από το 1979.
Μια ισλαμική ενότητα, με πολιτικό κέντρο το Ιράν, θα σήμαινε την αποτυχία των σιωνιστικών και αμερικανικών πολιτικών ατζέντηδων, που έχουν ήδη αποδυναμωθεί ως πολιτικοί λόγοι από τον θρίαμβο της Ισλαμικής Επανάστασης και την επακόλουθη δημιουργία της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Αν η επανάσταση του 1979 ήταν μια επανάσταση ενάντια στην ευρωκεντρική τάξη που κατάφερε να εκτοπίσει την φιλοαμερικανική ηγεμονία στην περιοχή, οι προσπάθειες του στρατηγού Σουλεϊμανί να επιτύχει διπλωματικές συμφωνίες με Σαουδάραβες και Εμιράτα πλαισιώθηκαν στις ίδιες αντιευρωκεντρικές αρχές.
Ως εκ τούτου, θα ήταν ασφαλές να υποστηρίξουμε πως οι πολιτικές προσπάθειες του στρατηγού Soleimani ήταν σύμφωνες με την επαναστατική σκέψη που σκιαγράφησε ο Ιμάμ Χομεϊνί: η οικοδόμηση μιας αυτόνομης μουσουλμανικής πολιτικής ταυτότητας, η συνάφεια της Ούμα ως πολιτικού ορίζοντα και η ανάγκη για το Ισλάμ να είναι πολιτικό γιατί το μη πολιτικό Ισλάμ, όπως μπορούμε να δούμε στη Σαουδική Αραβία ή το Αζερμπαϊτζάν, είναι απλώς ένα τελετουργικό στοιχείο χωρίς ικανότητα να αλλάξει τον κόσμο.
Αυτή ήταν η απειλή που αντιπροσώπευε ο στρατηγός Σουλεϊμανί στο δυτικό εγχείρημα - ένα έργο που περιλαμβάνει επίσης το Σιωνισμό - και αυτό που του κόστισε τελικά τη ζωή στη Βαγδάτη.
Ο μεγάλος διοικητής της αντιτρομοκρατικής έδειξε τη βούληση να αλλάξει η περιοχή με πολιτικούς όρους. Το σχέδιο αλλαγής του αφορούσε την αντίσταση στο δυτικό παράδειγμα, το οποίο είναι μια καταστροφή από οντολογική άποψη.
Με άλλα λόγια, το δυτικό παράδειγμα διαιρεί τους πληθυσμούς ανάλογα με τους διαφορετικούς βαθμούς ανθρωπιάς τους. Σε αυτή την οντολογική πυραμίδα, την κορυφή καταλαμβάνουν οι Δυτικοί και όλες εκείνες οι μορφές ύπαρξης που εμπίπτουν στην αλυσίδα της «δυτικής» ισοδυναμίας : κοσμική, σύγχρονη, φιλελεύθερη.
Τα υπόλοιπα όντα, μέσα σε αυτό το παράδειγμα, ωθούνται έξω από την κατηγορία των ανθρώπων, μια εκδίωξη που ευνοεί τους πιο διαφορετικούς τύπους σκληρότητας.
Η στάση του στρατηγού Σουλεϊμανί είναι η στάση ενός «μοσταζαφίν» -του βασικού άλλου της Δύσης στα ισλαμικά πλαίσια- που τοποθετείται ως πράκτορας και ως εκ τούτου αρνείται την προαναφερθείσα οντολογική πυραμίδα που δημιουργήθηκε από το δυτικό παράδειγμα.
Η δυτική κυριαρχία εμποδίζει τον μοσταζαφίν να αποκτήσει πρακτορείο, εμποδίζοντάς τον να είναι ανεξάρτητος και αυτόνομος πολιτικός παράγοντας.
Όταν ο στρατηγός Σουλεϊμανί αναδεικνύεται ως επαναστάτης μοσταζαφίν, του κοστίζει τη ζωή γιατί το σχέδιο του μοσταζαφίν είναι ένα συλλογικό έργο στο οποίο οι μοσταζαφίν βλέπουν τους εαυτούς τους ικανούς, ως πολιτικούς παράγοντες, να αλλάξουν τον κόσμο που δημιουργήθηκε και διαμορφώθηκε από τη Δύση.
Το έργο που αντιπροσωπεύει ο μεγάλος μάρτυρας της αντίστασης είναι ένα έργο για την οικοδόμηση ενός άλλου κόσμου, ενός κόσμου που αρθρώνεται γύρω από τη γλώσσα του Ισλάμ, αλλά ανοιχτού σε πολλαπλές μορφές αλληλεγγύης που μπορούμε να ονομάσουμε εξωουματικές, όπως η Βενεζουέλα.
Το δυτικό παράδειγμα προσπαθεί να καταστήσει αδύνατο το μοσταζαφίν να είναι σχετικό με πολιτική έννοια. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω μιας ολόκληρης σειράς μηχανισμών πειθαρχίας.
Ως εκ τούτου, οι προσπάθειες του στρατηγού Σουλεϊμανί θεωρήθηκαν ως απειλή για αυτήν την προσπάθεια να κρατήσει το μοσταζαφίν στη ζώνη του «μη όντος».
Ο στρατηγός Σουλεϊμανί έθεσε τα θεμέλια για μια νέα αναδιάρθρωση της ισλαμικής επανάστασης, μια επιστημονική επανάσταση της οποίας ο κύριος στόχος είναι να σταματήσει τη δυτική καταπίεση σε πολλές άλλες.
Η συνέχιση του πολιτικού μονοπατιού που άνοιξε ο στρατηγός Σουλεϊμανί σημαίνει επομένως να συνεχίσει το μονοπάτι της αποαποικιοποίησης, το μονοπάτι της πολιτικής αυτονομίας και το μονοπάτι του ανοίγματος του κόσμου σε διαφορετικές μορφές όντων σε αυτόν.
Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε πως ο στρατηγός Σουλεϊμανί έθεσε το έδαφος για την τρέχουσα διπλωματική συμφωνία με τους Σαουδάραβες σε ένα κίνημα που χαρακτηρίζεται από την πολιτική του τόλμη και την αδάμαστη θέλησή του να αλλάξει την περιοχή και τις ζωές των ανθρώπων.
Η αναγνώριση της ακούραστης δουλειάς του, η οποία του στοίχισε τη ζωή, είναι ένας άλλος τρόπος να μην ξεχνάμε τον ρόλο του ως επαναστάτης μοσταζάφ.
* Ο Xavier Villar είναι Ph.D. στις Ισλαμικές Σπουδές και ερευνητής που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Ισπανίας και Ιράν.