 |
| pixabay / ИльяБантос |
John & Nisha Whitehead - rutherford.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η κυβέρνηση θέλει να υποκύψουμε στις επιταγές της.
Μας θέλει να εξαγοράζουμε τη φαντασίωση ότι ζούμε το όνειρο, ενώ στην πραγματικότητα, είμαστε παγιδευμένοι σε έναν ατελείωτο εφιάλτη υποτέλειας και καταπίεσης.
Πράγματι, κάθε μέρα που περνά, η ζωή στο αμερικανικό αστυνομικό κράτος μοιάζει όλο και περισσότερο με τη ζωή στη δυστοπική τηλεοπτική σειρά The Prisoner.
Πρώτη μετάδοση πριν από 55 χρόνια στις ΗΠΑ, το The Prisoner —περιγραφόμενο ως «Ο Τζέιμς Μποντ συναντά τον Τζορτζ Όργουελ φιλτράρεται μέσω του Φραντς Κάφκα» — αντιμετώπισε κοινωνικά θέματα που εξακολουθούν να είναι επίκαιρα σήμερα: η άνοδος ενός αστυνομικού κράτους, η απώλεια της ελευθερίας, γύρω από το ρολόι της παρακολούθησης, η διαφθορά της κυβέρνησης, ο ολοκληρωτισμός, ο οπλισμός, η ομαδική σκέψη, το μαζικό μάρκετινγκ και η τάση των ανθρώπινων όντων να αποδέχονται με πραότητα την τύχη τους στη ζωή ως κρατούμενοι σε μια φυλακή που δημιούργησαν οι ίδιοι.
Ίσως η καλύτερη οπτική συζήτηση ποτέ για την ατομικότητα και την ελευθερία, το The Prisoner επικεντρώνεται γύρω από έναν Βρετανό μυστικό πράκτορα που παραιτείται ξαφνικά για να βρεθεί φυλακισμένος σε μια εικονική φυλακή μεταμφιεσμένη σε παραθαλάσσιο παράδεισο με πάρκα και καταπράσινα χωράφια, ψυχαγωγικές δραστηριότητες, ακόμη και έναν μπάτλερ.
Ενώ είναι πολυτελείς, οι κάτοικοι του Χωριού δεν έχουν πραγματική ελευθερία, δεν μπορούν να φύγουν από το Χωριό, βρίσκονται υπό συνεχή επιτήρηση, όλες οι κινήσεις τους παρακολουθούνται από στρατιωτικοποιημένα drones και απογυμνώνονται από την ατομικότητά τους, ώστε να αναγνωρίζονται μόνο με αριθμούς.
«Δεν είμαι αριθμός. Είμαι ελεύθερος άνθρωπος», είναι το μάντρα που ψάλλεται σε κάθε επεισόδιο του The Prisoner, το οποίο σε μεγάλο βαθμό γράφτηκε και σκηνοθέτησε ο Patrick McGoohan, ο οποίος έπαιξε επίσης τον ομώνυμο ρόλο του Number Six, του φυλακισμένου κυβερνητικού πράκτορα.
Σε όλη τη σειρά, ο Number Six υπόκειται σε τακτικές ανάκρισης, βασανιστήρια, παραισθησιογόνα ναρκωτικά, κλοπή ταυτότητας, έλεγχο του νου, χειραγώγηση ονείρων και διάφορες μορφές κοινωνικής κατήχησης και σωματικού εξαναγκασμού προκειμένου να τον «πείσουν» να συμμορφωθεί, να παραιτηθεί, να υποχωρήσει και να υποτάξει τον εαυτό του στη θέληση των δυνάμεων.
Ο αριθμός έξι αρνείται να συμμορφωθεί.
Σε κάθε επεισόδιο, το Number Six αντιστέκεται στις μεθόδους κατήχησης του χωριού, αγωνίζεται να διατηρήσει τη δική του ταυτότητα και προσπαθεί να ξεφύγει από τους απαγωγείς του. «Δε θα κάνω καμία συμφωνία μαζί σου», παρατηρεί εύστοχα στον Νούμερο Δύο, τον διαχειριστή του Χωριού, γνωστός και ως φύλακας των φυλακών. «Έχω παραιτηθεί. Δεν θα ωθηθούν, δεν θα αρχειοθετηθούν, θα σφραγιστούν, δεν θα καταχωρηθούν στο ευρετήριο, θα αποσαφηνιστούν ή θα αριθμηθούν. Η ζωή μου είναι δική μου».
Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πόσο μακριά καταφέρνει ο αριθμός Έξι στις προσπάθειές του να δραπετεύσει, ποτέ δεν είναι αρκετά μακριά.
Με παρακολούθηση από κάμερες παρακολούθησης και άλλες συσκευές, οι προσπάθειες του Number Six να διαφύγει αποτρέπονται συνεχώς από δυσοίωνες λευκές σφαίρες που μοιάζουν με μπαλόνια, γνωστές ως «ρόβερ».
Ωστόσο, αρνείται να τα παρατήσει.
«Σε αντίθεση με εμένα», λέει στους συγκρατούμενούς του, «πολλοί από εσάς έχετε αποδεχτεί την κατάσταση της φυλάκισής σας και θα πεθάνετε εδώ σαν σάπια λάχανα».
Οι αποδράσεις του Number Six γίνονται μια σουρεαλιστική άσκηση στη ματαιότητα, κάθε επεισόδιο μια αστεία, ανησυχητική ημέρα του Groundhog που βασίζεται στην ίδια απογοητευτική κατάληξη: δεν υπάρχει διαφυγή .
Όπως καταλήγει ο δημοσιογράφος Scott Thill για το Wired, « Η εξέγερση έχει πάντα ένα τίμημα. Κατά τη διάρκεια της περίφημης σειράς του The Prisoner, ο Number Six βασανίζεται, χτυπιέται ακόμα και αρπάζεται από το σώμα: Στο επεισόδιο «Do Not Forsake Me Oh My Darling», το μυαλό του μεταμοσχεύεται στο σώμα ενός άλλου άνδρα. Ο Αριθμός Έξι δραπετεύει επανειλημμένα από το Χωριό για να επιστρέψει σε αυτό στο τέλος, παγιδευμένος σαν ζώο, κυριευμένος από μια ανήσυχη ενέργεια που δεν μπορεί να ξοδέψει και προδομένος από σχεδόν όλους γύρω του».
Η σειρά είναι ένα ανατριχιαστικό μάθημα για το πόσο δύσκολο είναι να αποκτήσει κανείς την ελευθερία του σε μια κοινωνία στην οποία οι τοίχοι των φυλακών είναι μεταμφιεσμένοι στις φαινομενικά καλοπροαίρετες παγίδες της τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου, της εθνικής ασφάλειας και της ανάγκης προστασίας από τρομοκράτες, πανδημίες, πολιτικές αναταραχές και τα λοιπά.
Όπως σημείωσε ο Thill, « Ο φυλακισμένος ήταν μια αλληγορία του ατόμου, με στόχο να βρει την ειρήνη και την ελευθερία σε μια δυστοπία που μεταμφιέζεται σε ουτοπία».
Το χωριό των φυλακισμένων είναι επίσης μια εύστοχη αλληγορία για το Αμερικανικό Αστυνομικό Κράτος, το οποίο μεταβαίνει ταχέως σε ένα πλήρες Κράτος Επιτήρησης: δίνει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας ενώ λειτουργεί συνεχώς σαν φυλακή: ελεγχόμενη, προσεκτική, άκαμπτη, τιμωρητική, θανατηφόρα και αναπόδραστη.
Το American Surveillance State, όπως το The Prisoner’s Village, είναι ένα μεταφορικό πανοπτικό, μια κυκλική φυλακή στην οποία οι κρατούμενοι παρακολουθούνται από έναν μόνο φύλακα που βρίσκεται σε έναν κεντρικό πύργο. Επειδή οι τρόφιμοι δεν μπορούν να δουν τον φύλακα, δεν μπορούν να πουν εάν παρακολουθούνται ή όχι σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή και πρέπει να προχωρήσουν με την υπόθεση ότι παρακολουθούνται πάντα.
Ο κοινωνικός θεωρητικός του δέκατου όγδοου αιώνα, Jeremy Bentham, οραματίστηκε τη φυλακή του πανοπτικού ως ένα φθηνότερο και πιο αποτελεσματικό μέσο «απόκτησης δύναμης του νου πάνω στο μυαλό, σε μια ποσότητα χωρίς παράδειγμα μέχρι τώρα».
Το πανοπτικό του Bentham, στο οποίο οι κρατούμενοι χρησιμοποιούνται ως πηγή φτηνής, ταπεινής εργασίας, έχει γίνει πρότυπο για το σύγχρονο κράτος επιτήρησης στο οποίο ο πληθυσμός παρακολουθείται, ελέγχεται και διαχειρίζεται συνεχώς από τις δυνάμεις, ενώ χρηματοδοτούν την ύπαρξή του.
Πουθενά να τρέχεις και πουθενά να κρυφτείς: αυτή είναι η μάντρα των αρχιτεκτόνων του Κράτους Επιτήρησης και των εταιρικών τους συνεργατών.
Τα κυβερνητικά μάτια σας παρακολουθούν.
Βλέπουν κάθε σας κίνηση: τι διαβάζετε, πόσα ξοδεύετε, πού πηγαίνετε, με ποιον αλληλεπιδράτε, πότε ξυπνάτε το πρωί, τι βλέπετε στην τηλεόραση και τι διαβάζετε στο διαδίκτυο.
Κάθε κίνηση που κάνετε παρακολουθείται, εξορύσσεται για δεδομένα, θρυμματίζεται και ταξινομείται προκειμένου να συγκεντρωθεί ένα προφίλ για το ποιοι είστε, τι σας κάνει να ξεχωρίζετε και πώς να σας ελέγχουν καλύτερα πότε και εάν είναι απαραίτητο να σας επαναφέρουν στη γραμμή.
Όταν η κυβέρνηση τα βλέπει όλα και τα ξέρει όλα και έχει πληθώρα νόμων για να κάνει ακόμα και τον πιο φαινομενικά αξιόπιστο πολίτη εγκληματία και παραβάτη, τότε δεν υπάρχει πλέον η παλιά παροιμία ότι δεν έχεις τίποτα να ανησυχείς αν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις.
Εκτός από τους προφανείς κινδύνους που εγκυμονεί μια κυβέρνηση που αισθάνεται δικαιωμένη και εξουσιοδοτημένη να κατασκοπεύει τον λαό της και να χρησιμοποιεί το διαρκώς διευρυνόμενο οπλοστάσιο όπλων και τεχνολογίας της για να τους παρακολουθεί και να τους ελέγχει, πλησιάζουμε σε μια εποχή που θα αναγκαστούμε να επιλέξουμε μεταξύ της υπακοής στις επιταγές της κυβέρνησης —δηλαδή, του νόμου, ή ό,τι άλλο ένας κυβερνητικός αξιωματούχος θεωρεί πως είναι νόμος— και της διατήρησης της ατομικότητας, της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας μας.
Όταν οι άνθρωποι μιλούν για ιδιωτικότητα, υποθέτουν λανθασμένα ότι προστατεύει μόνο αυτό που είναι κρυμμένο πίσω από έναν τοίχο ή κάτω από τα ρούχα κάποιου. Τα δικαστήρια ενίσχυσαν αυτήν την παρεξήγηση με τη διαρκώς μεταβαλλόμενη οριοθέτηση του τι συνιστά «προσδοκία ιδιωτικότητας». Και η τεχνολογία έχει θολώσει περαιτέρω τα νερά.
Ωστόσο, το απόρρητο είναι πολύ περισσότερο από αυτό που κάνετε ή λέτε πίσω από κλειδωμένες πόρτες. Είναι ένας τρόπος να ζεις σταθερά με την πεποίθηση ότι είσαι ο κύριος της ζωής σου και να αποκλείεις κάθε άμεσο κίνδυνο για άλλο άτομο (που διαφέρει πολύ από τις προσεκτικά σχεδιασμένες απειλές για την εθνική ασφάλεια που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τις πράξεις της), δεν είναι δουλειά κανενός τι διαβάζετε, τι λέτε, πού πηγαίνετε, με ποιον περνάτε το χρόνο σας και πώς ξοδεύετε τα χρήματά σας.
Δυστυχώς, το 1984 του Τζορτζ Όργουελ -όπου «έπρεπε να ζήσεις - ζούσες, από συνήθεια που έγινε ένστικτο - με την υπόθεση ότι κάθε ήχος που έκανες κρυφακούστηκε και, εκτός από το σκοτάδι, κάθε κίνηση ελεγχόταν εξονυχιστικά» - έχει γίνει πλέον η πραγματικότητά μας.
Τώρα βρισκόμαστε στην απαράμιλλη θέση παρακολούθησης, διαχείρισης, συσχέτισης και ελέγχου από τεχνολογίες που ανταποκρίνονται στους κυβερνητικούς και εταιρικούς ηγέτες.
Σκεφτείτε πως κάθε μέρα, ο μέσος Αμερικανός που κάνει τις καθημερινές του δουλειές θα παρακολουθείται, θα επιτηρείται, θα κατασκοπεύεται και θα εντοπίζεται με περισσότερους από 20 διαφορετικούς τρόπους, τόσο από τα μάτια και τα αυτιά της κυβέρνησης όσο και από τις εταιρείες.
Ένα υποπροϊόν αυτής της νέας εποχής στην οποία ζούμε, είτε περπατάτε σε ένα κατάστημα, οδηγείτε το αυτοκίνητό σας, ελέγχετε email ή μιλάτε με φίλους και συγγενείς στο τηλέφωνο, μπορείτε να είστε σίγουροι πως κάποια κρατική υπηρεσία ακούει και παρακολουθεί τη συμπεριφορά σας.
Αυτό δεν αρχίζει καν να αγγίζει τους εταιρικούς ιχνηλάτες που παρακολουθούν τις αγορές σας, την περιήγηση στον ιστό, τις αναρτήσεις σας στο Facebook και άλλες δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα στον κυβερνοχώρο.
Συσκευές Stingray τοποθετημένες σε αστυνομικά αυτοκίνητα για την παρακολούθηση κινητών τηλεφώνων χωρίς εγγύηση, συσκευές ραντάρ Doppler που μπορούν να ανιχνεύσουν την ανθρώπινη αναπνοή και κίνηση μέσα σε ένα σπίτι, συσκευές ανάγνωσης πινακίδων κυκλοφορίας που μπορούν να καταγράψουν έως και 1800 πινακίδες ανά λεπτό, κάμερες πεζοδρομίων και «δημόσιου χώρου» σε συνδυασμό με τεχνολογία αναγνώρισης προσώπου και ανίχνευσης συμπεριφοράς που θέτει τις βάσεις για τα αστυνομικά προγράμματα «προ του εγκλήματος», κάμερες σώματος της αστυνομίας που μετατρέπουν τους αστυνομικούς σε περιφερόμενες κάμερες παρακολούθησης, το διαδίκτυο των πραγμάτων [internet of things]: όλες αυτές οι τεχνολογίες (και περισσότερες) προστίθενται σε μια κοινωνία στην οποία υπάρχει ελάχιστος χώρος για αδιακρισία, ατέλειες ή πράξεις ανεξαρτησίας—ειδικά όχι όταν η κυβέρνηση μπορεί να ακούσει τις τηλεφωνικές σας κλήσεις, να διαβάσει τα email σας, να παρακολουθήσει τις οδηγικές σας συνήθειες, να παρακολουθήσει τις κινήσεις σας, να ελέγξει εξονυχιστικά τις αγορές σας και να δει τους τοίχους του σπιτιού σας.
Όπως συμπέρανε ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ στο βιβλίο του Πειθαρχία και Τιμωρία του 1975, «Η ορατότητα είναι παγίδα».
Αυτό είναι το ηλεκτρονικό στρατόπεδο συγκέντρωσης - η πανοπτική φυλακή - το χωριό - στο οποίο είμαστε τώρα εγκλωβισμένοι.
Είναι μια φυλακή από την οποία δε θα υπάρξει διαφυγή. Σίγουρα όχι εάν η κυβέρνηση και οι εταιρικοί σύμμαχοί της έχουν κάτι να πουν για αυτό.
Όπως σημειώνει ο Glenn Greenwald:
«Ο τρόπος με τον οποίο υποτίθεται πως λειτουργούν τα πράγματα είναι ότι υποτίθεται πως γνωρίζουμε σχεδόν τα πάντα για το τι κάνουν [οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι]: γι' αυτό ονομάζονται δημόσιοι υπάλληλοι. Υποτίθεται ότι δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για το τι κάνουμε: γι' αυτό ονομαζόμαστε ιδιώτες. Αυτή η δυναμική -το σήμα κατατεθέν μιας υγιούς και ελεύθερης κοινωνίας- έχει αντιστραφεί ριζικά. Τώρα, γνωρίζουν τα πάντα για το τι κάνουμε και κατασκευάζουν συνεχώς συστήματα για να γνωρίζουν περισσότερα. Εν τω μεταξύ, γνωρίζουμε όλο και λιγότερα για το τι κάνουν, καθώς χτίζουν τείχη μυστικότητας πίσω από τα οποία λειτουργούν. Αυτή είναι η ανισορροπία που πρέπει να τελειώσει. Καμία δημοκρατία δεν μπορεί να είναι υγιής και λειτουργική εάν οι πιο συνεπακόλουθες πράξεις εκείνων που ασκούν την πολιτική εξουσία είναι εντελώς άγνωστες σε αυτούς στους οποίους υποτίθεται πως είναι υπόλογοι».
Τίποτα από αυτά δε θα αλλάξει, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα ελέγχει το Κογκρέσο ή το Λευκό Οίκο, γιατί παρά την όλη δουλειά που γίνεται για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τη φαντασία πως τα πράγματα θα αλλάξουν αν απλώς εκλέξουμε τον σωστό υποψήφιο, θα είμαστε ακόμα φυλακισμένοι του Χωριού.
Πώς ξεφεύγεις λοιπόν; Για αρχή, αντισταθείτε στην παρόρμηση να συμμορφωθείτε με ένα ομαδικό μυαλό και στην τυραννία της σκέψης του όχλου όπως ελέγχεται από το Deep State.
Σκεφτείτε μόνοι σας. Να είστε ανεξάρτητο άτομο.
Όπως σχολίασε ο McGoohan το 1968, «Αυτή την στιγμή τα άτομα αποστραγγίζονται από την προσωπικότητά τους και τους γίνεται πλύση εγκεφάλου σαν σε σκλάβους… Όσο οι άνθρωποι αισθάνονται κάτι, αυτό είναι το σπουδαίο πράγμα. Είναι όταν περπατούν χωρίς να σκέφτονται και να μην αισθάνονται, αυτό είναι δύσκολο. Όταν βρεις έναν όχλο σαν αυτόν, μπορείς να τον μετατρέψεις σε ένα είδος συμμορίας που είχε ο Χίτλερ».
Θέλεις να είσαι ελεύθερος; Αφαιρέστε τα μάτια που σας τυφλώνουν στο παιχνίδι απατεώνων του Deep State, σταματήστε να ντοπάρετε τον εαυτό σας με την κυβερνητική προπαγάνδα και απεγκλωβιστείτε από την πολιτική ασφυξία που σας έκανε να βαδίζετε σε βόλτα με τυράννους και δικτάτορες.
Όπως διευκρινίζω στο βιβλίο μου Battlefield America: The War on the American People και στο φανταστικό του αντίστοιχο The Erik Blair Diaries , μέχρι να συμβιβαστείτε με το γεγονός ότι η κυβέρνηση είναι το πρόβλημα (ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα κυριαρχεί), δεν θα πάψω ποτέ να είμαι φυλακισμένος.
WC: 1955