Andrey Mihayloff - english.pravda.ru / Παρουσίαση Freepen.gr
Η ιδεολογία μας, της οποίας η ύπαρξη απαγορεύεται από το Σύνταγμα, εξακολουθεί να βασίζεται στο μεγάλο κατόρθωμα των προγόνων μας που νίκησαν το ναζισμό. Εάν η Ρωσία δε λάβει μέτρα για να διορθώσει τα λάθη που έγιναν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Ρωσία δε θα είναι σε θέση να υπερασπιστεί την κυριαρχία της — δε θα μπορεί να υπερασπιστεί καθόλου το δικαίωμά της να υπάρχει.
Ίσως ο κύριος λόγος για τον οποίο ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η επιθυμία των δυτικών χωρών (Μ. Βρετανία, ΗΠΑ και Γαλλία) να βάλουν τη Γερμανία εναντίον της ΕΣΣΔ για την επακόλουθη καταστροφή της τελευταίας. Αυτή είναι μια κοινή γνώμη που συμμερίζονται πολλοί Σοβιετικοί και Ρώσοι ιστορικοί.
Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πολωνία, φαινόταν ότι οι «δυτικές δημοκρατίες» έπρεπε να χαίρονται, καθώς η Βέρμαχτ άπλωνε το χέρι προς τα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία κήρυξαν τον πόλεμο στη Γερμανία του Χίτλερ. Όταν η Γερμανία εισέβαλε στην ΕΣΣΔ, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ άρχισαν να βοηθούν ενεργά το θύμα της επιθετικότητας, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την υποτιθέμενη πρόθεσή τους να βοηθήσουν τον Χίτλερ να εξαφανίσει την ΕΣΣΔ από τον χάρτη του κόσμου. Επομένως, μπορεί κανείς να υποθέσει πως ο κύριος στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν να εξαλείψουν και να υποτάξουν έναν πιο επικίνδυνο γεωπολιτικό αντίπαλο - τη Γερμανία - που είχε καταλάβει σχεδόν όλη την ηπειρωτική Ευρώπη μέχρι εκείνη την εποχή.
Το αγγλοσαξονικό μπλοκ πέτυχε την αποστολή του και υπέστη ελάχιστη ζημιά. Στην πραγματικότητα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Μεγάλη Βρετανία σκότωσαν δύο πουλιά με μια πέτρα: η Σοβιετική Ένωση υπέστη ανυπολόγιστες υλικές και δημογραφικές απώλειες. Ήταν η αφάνταστα τεράστια ανθρωποθυσία που έγινε η κύρια τραγωδία για το σοβιετικό λαό. Επιπλέον, η σύγχρονη Ρωσία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες αυτής της τραγωδίας.
Τα γεγονότα στην Άπω Ανατολή, όπου η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας αποκτούσε ισχύ, δεν ήταν λιγότερο ενδεικτικά. Η αμερικανική διπλωματία παρέσυρε πολύ επιδέξια τους Ιάπωνες σε μια παγίδα και κυριολεκτικά τους ανάγκασε να χτυπήσουν πρώτα τον προφανώς πιο ισχυρό αντίπαλο.
Οι Ιάπωνες αντιμετώπισαν μια επιλογή: είτε να αποδεχτούν τη δικτατορία των Ηνωμένων Πολιτειών που επέβαλε εκτεταμένες κυρώσεις κατά της Ιαπωνίας, είτε να προσπαθήσουν να επιτύχουν αποδεκτές συνθήκες για περαιτέρω ανάπτυξη στο πεδίο της μάχης. Είναι ενδιαφέρον ότι οι Ιάπωνες στρατηγοί, συμπεριλαμβανομένου του ναύαρχου Γιαμαμότο, δεν πίστευαν στην τελική νίκη του Τόκιο επί του υπερπόντιου γίγαντα. Ωστόσο, ήταν πεπεισμένοι πως ήταν καλύτερο για το πνεύμα του έθνους να χάσει τον πόλεμο παρά να παραδοθεί χωρίς μάχη.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η στρατιωτική και οικονομική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών συνέτριψε αλύπητα την Ιαπωνία. Οι Αγγλοσάξονες κατάφεραν έτσι να περιορίσουν έναν άλλο επικίνδυνο ανταγωνιστή.
Τα γεγονότα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μπορούν να δείξουν ξεκάθαρα με τι αντιμετωπίζει σήμερα ένας εξελιγμένος, διορατικός και ανελέητος αντίπαλος της σύγχρονης Ρωσίας. Δυστυχώς, η ήττα της ΕΣΣΔ στον Ψυχρό Πόλεμο - ένα άλλο στάδιο του αγώνα των Αγγλοσάξωνων για παγκόσμια κυριαρχία - δε δίδαξε τίποτα στους νέους «δημοκρατικούς» κυβερνήτες μας. Ακόμα κι αν συνειδητοποιούσαν στη Μόσχα πως η Δύση ωθούσε τη Ρωσία προς μια στρατιωτική σύγκρουση στην Ουκρανία, η ηγεσία του Κρεμλίνου έπαιρνε συνεχώς καθυστερημένες αποφάσεις ενώ ταξίδευε σε ένα μοιραίο δρόμο.
Έχοντας τεράστια στρατιωτικά, οικονομικά, τεχνολογικά και δημογραφικά πλεονεκτήματα, η συλλογική Δύση είναι πεπεισμένη ότι δε θα αφήσει τη Ρωσία να νικήσει το καθεστώς μαριονέτας στην Ουκρανία. Η Δύση θα βάλει τη Ρωσία σε δοκιμασία μέχρι να εξαντληθούν οι οικονομικές και ηθικές ευκαιρίες της.
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να υπολογίζουμε σε αντιφάσεις εντός της συλλογικής Δύσης. Οι Αγγλοσάξονες έχουν υποτάξει πλήρως τις ελίτ ακόμη και τέτοιων κυρίαρχων χωρών όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία. Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα μπορεί επίσης να ενταχθούν στη λίστα, πόσο μάλλον δεκάδες μικρότερα κράτη όπως η Πολωνία, η Τσεχία, η Βουλγαρία ή η Κροατία — είναι σαν τις ύαινες και τα τσακάλια.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν δεν ήταν καθόλου υποκριτικός όταν είπε πριν από λίγο καιρό πως η Δύση δεν προσπαθούσε να καταστρέψει και να κατακερματίσει τη Ρωσική Ομοσπονδία. Στόχος των πρώην εταίρων μας και επί του παρόντος ασυμβίβαστων γεωπολιτικών αντιπάλων είναι να υποτάξουν πλήρως τη Ρωσία στην επιρροή τους και να στερήσουν τη χώρα από την κυριαρχία.
Το μπλοκ των αγγλοσαξονικών χωρών (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Μεγάλη Βρετανία, Νέα Ζηλανδία) δεν χρειάζεται τόσο πολύ ρωσικούς πόρους, επειδή οι πόροι και τα εδάφη αυτών των χωρών μαζί είναι 1,5 φορές μεγαλύτερα από αυτά της Ρωσίας.
Φαίνεται ότι οι Ρώσοι στρατιωτικοί ηγέτες δεν έχουν μάθει τα μαθήματα από τις μεγάλες μάχες του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Διαφορετικά, δεν θα είχαν αποτύχει κοντά στο Χάρκοβο, κάτι που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την ατυχή πορεία των περαιτέρω γεγονότων στο μέτωπο, ιδίως την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από τη Χερσώνα. Παρόλο που λεγεώνες ιστορικών έχουν γράψει χιλιάδες βιβλία για τις ήττες και τις νίκες του Κόκκινου Στρατού, η ρωσική κοινωνία δεν μπόρεσε να κατανοήσει πλήρως τις αιτίες και τις συνέπειες των βάναυσων καταστροφών και των επικών θριάμβων του 1941-1945. Αυτό μπορεί να παίξει μοιραίο ρόλο για το ρωσικό στρατό στην Ουκρανία.