 |
| pixabay / danimeili |
Πρόσφατα, η ανάγνωση ενός άρθρου ανέσυρε δύο παιδικές μου μνήμες.
Η πρώτη, τον πατέρα μου να πλησιάζει την πόρτα του παιδικού υπνοδωματίου εμένα και του αδελφού μου, να στέκεται στην είσοδο και να μας σταυρώνει πριν κοιμηθούμε. Ο γραφών, με παιδικό αφελές τότε μυαλό, πεταγόμουν από το κρεβάτι και τον ακολουθούσα καθώς κατευθυνόταν στην κρεβατοκάμαρα, για να τον αστειευτώ που θα σταύρωνε και το συζυγικό κρεβάτι, πριν ξαπλώσει για ύπνο με τη γυναίκα του και μάνα μου. Όμως, επιστρέφοντας στο κρεβάτι μου εκτός από ευθυμία με πλημμύριζε και ένα αίσθημα σκέπης, με συνέπεια να κοιμάμαι σαν πουλάκι.
Η δεύτερη μνήμη έχει να κάνει με την μητέρα μου. Όταν το πρωί άνοιγα την εξώπορτα για πάω στο σχολείο, αντιλαμβανόμουν την μάνα μου να με σταυρώνει. Λέω αντιλαμβανόμουν, γιατί βρισκόμουν με το ένα πόδι στον ανελκυστήρα και με τα νώτα μου στραμμένα σε εκείνη. Αλλά εισέπραττα το σταύρωμα μαζί με την αγάπη της και αναχωρούσα με αυτοπεποίθηση.
Χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα ότι τα ίδια είχαν βιώσει και οι γονείς μου με τους γονείς τους. Τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας.
Αυτή την γλυκιά Ελλάδα δεν μπορούν να την συναισθανθούν άψυχες μαριονέτες ή υποκριτικά ανδρείκελα. Πόσο μάλλον να την αναβιώσουν. Διότι, αυτή η Ελλάδα δεν έχει να κάνει με πτυχία, με γραβάτες, με λεφτά, με κεράκια, με μάσκες ή εμβόλια. Αυτή η απλή, υπέροχη Ελλάδα έχει να κάνει με την πίστη μας στον Χριστό και στην Παναγία.
Και αυτή την «παλιά», έμψυχη Ελλάδα μπορούμε να την αναστήσουμε μονάχα εμείς. Γιατί, βρίσκεται στο αίμα μας. Τρανή απόδειξη, η αναστάσιμη κηδεία του «άτυχου» Κυπριανού Παπαϊωάννου.
Τα θαύματα
Να
‘ρχόσουνα στον ύπνο μου σεμνή και
λυπημένη
αγία που μαρτύρησε απ’ όλους
ξεχασμένη
να γονατίσω ταπεινά και να
σε προσκυνήσω
να πω συγγνώμη τρεις
φορές και να μετανοήσω
Όμως
αυτά τα θαύματα γίνονταν σ’ άλλα
χρόνια
τότες που ζούσαν άνθρωποι με
καθαρή ψυχή
που κοίταγαν πολύ ψηλά
στου ουρανού τ’ αλώνια
και ξέρανε
ποιο σύννεφο θα φέρει τη βροχή
Να
‘ρχόσουνα στον ύπνο μου σαν Παναγιά
ντυμένη
να μου ‘λεγες η εικόνα σου
που βρίσκεται κρυμμένη
βαθιά να σκάψω
να τη βρω με χιόνια και λιοπύρι
και να
σου χτίσω εκκλησιά και μέγα μοναστήρι
Όμως
αυτά τα θαύματα γίνονταν σ’ άλλα
χρόνια
τότες που ζούσαν άνθρωποι με
καθαρή ψυχή
που κοίταγαν πολύ ψηλά
στου ουρανού τ’ αλώνια
και ξέρανε
ποιο σύννεφο θα φέρει τη βροχή
https://www.youtube.com/watch?v=rUvfzi-4hK4
Στίχοι Ηλία Κατσούλη, Μουσική Παντελή Θαλασσινού
Κωνσταντίνος Μαργέλης
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 10 Μαρτίου 2023