Η διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ μειώνεται από τις 7,5 μονάδες στις 4 περίπου.
Αυτό συμβαίνει με ελάχιστη (ως καθόλου) αύξηση του ΣΥΡΙΖΑ, γύρω στις 3 μονάδες μείωση του ποσοστού της ΝΔ, μικρή, αύξηση των μικρών κομμάτων και μεγάλη αύξηση των αναποφάσιστων. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον...
Μετράει αυτό την στιγμιαία αντίδραση του "θυμού της κοινωνίας" και θα εκτονωθεί λίγο αργότερα;
Είναι κάτι πιο μόνιμο;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι εκλογές αναβάλλονται πλέον.
Ευτυχώς...
Για τα τέλη Μαΐου (οι πρώτες) και για τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου οι (δεύτερες).
Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η απογοήτευση της κοινωνίας στρέφεται κατά και των δύο κομμάτων που διεκδικούν την πρωτιά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ κερδίζει...
Απ' ό,τι φαίνεται δεν κερδίζει σπουδαία πράγματα ούτε το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ...
Το σενάριο αυτοδυναμίας της ΝΔ (μετά τις δεύτερες εκλογές) απομακρύνεται.
Και αρχίζουν να ζυμώνονται σενάρια "οικουμενικής" κυβέρνησης, η οποία θα είναι βραχύβια, ασταθής και θα οδηγήσει σε κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος.
Τα κόμματα, όπως είναι σήμερα, δεν τα εμπιστεύεται το εκλογικό σώμα.
Βέβαια όλα αυτά μπορούν να ανατραπούν ως τις εκλογές, αν υπάρξει διόγκωση της αποχής. Αν η σημερινή "οργή του κόσμου" μεταφραστεί σε γενικευμένη αποχή (τάση που διαφαινόταν και πριν την τραγωδία των Τεμπών - και διογκώνεται αμέσως μετά), τότε μπορεί να δείτε τα κόμματα να παίρνουν αισθητά λιγότερες ψήφους, αλλά με κάπως μεγαλύτερα ποσοστά.
Μπορεί σε ψήφους τα δύο μεγαλύτερα κόμματα να βγουν αισθητά χαμένα, τα μικρότερα κόμματα να κερδίζουν λίγο, αλλά τα ποσοστά όλων να εμφανιστούν πολύ "αυξημένα" - σε σύγκριση με ό,τι δείχνουν σήμερα οι δημοσκοπήσεις...
Η διαφορά των δύο πρώτων, ωστόσο, θα είναι μειωμένη (σε σύγκριση με τις ως πρόσφατα δημοσκοπήσεις) γιατί η αποχή αναμένεται να πλήξει περισσότερο τη ΝΔ.
Σε αυτή την περίπτωση, που θα ισοδυναμεί με γενικευμένη ΑΠΟ-νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος, η αστάθεια θα μεγαλώσει, θα γίνει εγγενής, και θα συμπαρασύρει τις σημερινές κομματικές ηγεσίες.
Η απλή αναλογική ευνοεί την διόγκωση της αποχής στον πρώτο γύρο.
Και η διαφαινόμενη αισθητή μείωση της διαφοράς στον πρώτο γύρο, ευνοεί την διατήρηση υψηλής αποχής και στο δεύτερο.
Διότι μέχρι τώρα η ελπίδα ήταν στο δεύτερο γύρο (με "ενισχυμένη") το εκλογικό σώμα θα "πολωθεί" και θα πάει να ψηφίσει βγάζοντας "καθαρό νικητή". Οπότε οι ΝΔκράτες που έκαναν αποχή στον πρώτο γύρο θα "επαναπατρίζονταν" (εκόντες- άκοντες) στον δεύτερο γύρο.
Τώρα αυτή η ελπίδα "χλωμιάζει": Δύσκολα πολώνεται ο οργισμένος κόσμος ανάμεσα σε δύο κόμματα που τα θεωρεί αμφότερα "ανίκανα".
Ο δικομματισμός πεθαίνει όταν ο κόσμος χάνει το κίνητρο να μετακινείται από το ένα μεγάλο κόμμα στο άλλο (ή χάνει την εμπιστοσύνη του και την ελπίδα του, ότι αυτή η "μετακίνηση" θα δώσει λύσεις στα αδιέξοδα).
Η δύναμη των κομμάτων να κυβερνούν είναι ευθέως ανάλογη της ικανότητάς τους να "πολώνουν" το εκλογικό σώμα (έστω και με "ψευδή διλήμματα").
Εκείνο που θα μπορούσε πια να τα αποτρέψει όλα αυτά είναι η... Τουρκία!
Απ' ό,τι φαίνεται οι σεισμοί ΔΕΝ την "εξημέρωσαν". Ούτε προσωρινά...
Και οι Αμερικανοί δεν κατάφεραν να την "ελέγξουν".
Ο μεγάλος αντίπαλος του Ερντογάν, ο Κεμάλ Κιλιντσάρογλου, δεν είναι "καλύτερος" στα ελληνοτουρκικά. Μάλλον χειρότερος φαίνεται...
Καλεί τον Ερντογάν να καταλάβει τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου!
Και ο ίδιος ο Ερντογάν έχει ανάγκη να "κάνει κάτι" και να "δείξει κάτι εντυπωσιακό", ώστε να ανατρέψει τα δυσμενή ποσοστά για τον ίδιο. Πολύ περισσότερο που ήττα Ερντογάν θα σηματοδοτούσε "καθεστωτική αλλαγή" στην Τουρκία...
Άρα ο ίδιος και μεγάλο φάσμα της τουρκικής κοινωνίας νοιώθει την ανάγκη να την αποτρέψει "πάση θυσία"...
Το "Αναντολού", το νέο μεγάλο ελικοπτεροφόρο που απέκτησε ο τουρκικός στόλος και ήδη ολοκληρώνει τις εξοπλιστικές προετοιμασίες του, κάνει ανοικτά ασκήσεις κατάληψης ελληνικών νησιών...
Όσοι προεξοφλούσαν ότι η Τουρκία θα "μαλακώσει" μετά τους σεισμούς, κι όσοι έλπιζαν ότι ο διάδοχος του Ερντογάν θα είναι "λιγότερο προκλητικός" κατά της Ελλάδος μάλλον δεν θα βρίσκουν πού να κρυφτούν πια...
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: Η Μόσχα πολύ θα ήθελε σήμερα μια ελληνοτουρκική κρίση που θα λειτουργούσε "διαλυτικά" για το ΝΑΤΟ.
Κι είναι σε θέση να ενθαρρύνει την Τουρκία να το αποτολμήσει.
Οι συνθήκες είναι "ιδανικές" για κάτι τέτοιο:
Στην Τουρκία υπάρχει πολιτική αστάθεια με τις αλληλοσυγκρουόμενες πολιτικές δυνάμεις να ανταγωνίζονται σε επιθετικότητα προς την Ελλάδα.
Στην Ελλάδα υπάρχει επίσης απαρχή αστάθειας, αλλά με τα υφιστάμενα κόμματα να προσπαθούν να "κατευνάσουν" την Τουρκία.
Κι όλοι στην Αθήνα εύχονται "διάλογο" με την Άγκυρα, για να αποφύγουν τη σύγκρουση, ενθαρρύνοντας έτσι συνεχώς την Τουρκία να κλιμακώνει τις προκλήσεις, και να διογκώνει τις "ελληνοτουρκικές διαφορές", ακυρώνοντας τον όποιο διάλογο (αφού η Αθήνα δεν είναι διατεθειμένη να συζητήσει "τα πάντα") και φέρνοντας συνεχώς πιο κοντά τη σύγκρουση...
Η Ουάσιγκτον προσπαθεί, αλλά δεν καταφέρνει να ελέγξει την Άγκυρα. Δεν μπορεί καν να πείσει την Άγκυρα να εγκρίνει την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ...
Η Ουάσιγκτον βλέπει επίσης την επιρροή της να μειώνεται και στην ΕΕ, καθώς οι εξελίξεις στην Ουκρανία δεν είναι αυτές που περίμενε το ΝΑΤΟ...
Σε μια τέτοια συγκυρία, μια ελληνοτουρκική κρίση θα ήταν ό,τι το καλύτερο για τη Μόσχα!
Θα ήταν "καλοδεχούμενη" και για την Κίνα. Που έχει έλθει κι αυτή σε πρωτοφανή αντιπαράθεση με τους δυτικούς...
Θα ήταν ίσως "σωτήρια" και για τον Ερντογάν.
Θα ήταν καίριο πλήγμα και για το ΝΑΤΟ.
Τη χειρότερη στιγμή...
Και είναι απολύτως "εφικτή" σήμερα!
Γιατί αυτοί δεν σχεδιάζουν πλήρη "ελληνοτουρκικό πόλεμο".
Σχεδιάζουν επιχείρηση μερικών ωρών ή ενός ή δύο 24ώρων...
Καθώς όλοι περιμένουν ότι η Ελλάδα θα αντιδράσει... "ως συνήθως":
Υποχωρώντας και αποδεχόμενη τα τουρκικά τετελεσμένα.
Εκτός πια κι αν η Ελλάδα ΔΕΝ αντιδράσει "ως συνήθως"...
Γιατί δεν αντέχει άλλη ταπείνωση.
Η Μεταπολίτευση στην Ελλάδα σημαδεύτηκε το 1974 από μιαν ήττα-ταπείνωση που διέλυσε το δικτατορικό καθεστώς και ανέτρεψε τους μεταπολεμικούς συσχετισμούς. Δημιουργώντας παράλληλα την ελπίδα ότι η εγκαθίδρυση του κοινοβουλευτισμού μπορεί να ανορθώσει την χώρα και να ενώσει την κοινωνία.
Αν θέλει η Δημοκρατία να επιβιώσει, οφείλει να διατηρήσει αυτή την ελπίδα ζωντανή. Μέχρι τώρα δεν το κάνει...
Αυτή τη στιγμή, αυτή η Ελπίδα, ψυχορραγεί!
Η δημοκρατία ζει με την Ελπίδα. Έστω και με "ψεύτικες ελπίδες".
Όταν η κοινωνία κατανοεί οδυνηρά ότι το κράτος έχει διαλυθεί, δεν μπορεί να προστατέψει τη χώρα από εξωτερικούς εχθρούς και δεν καταφέρνει ούτε τις βασικές υποδομές να λειτουργήσει γιατί έχει... διαλυθεί, όταν ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι ζει μέσα στο ψέμα και τσακώνεται για ψευδοδιλλήματα, την ώρα που δεν λειτουργεί τίποτα, τότε το Πολίτευμα κινδυνεύει άμεσα.
Εκείνο που χρειάζεται η χώρα είναι κάπου να ελπίσει.
Κάποια χαραμάδα ελπίδας, για να πιστέψει και να πιαστεί.
Όπως είχε γράψει το 1954 ο Αντώνης Σαμαράκης (στο ομώνυμο διήγημά του): "Ζητείται Ελπίς".
Όχι γενικώς και αορίστως και σε βάθος χρόνου!
Άμεσα, εδώ και τώρα...