Ακούω συνεχώς να λένε τη φράση "χάθηκαν τόσες ψυχές" και δε βρίσκεται κανείς να τους διορθώσει

pixabay / geralt

Ακούω συνεχώς να λένε τη φράση "χάθηκαν τόσες ψυχές" και απορώ που δεν βρίσκεται κανείς να τους διορθώσει. Χάνονται οι ψυχές ρε παιδιά; Μπορεί, βέβαια, να μην πρόκειται περί εκφραστικού λάθους, αλλά να εκφράζει μια υλιστική αντίληψη περί ζωής και θανάτου, σύμφωνα με την οποία όταν ο άνθρωπος πεθαίνει χάνεται μαζί και η ψυχή του! Ταυτίζοντας τον εγκέφαλο με την ψυχή.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό, που θα έπρεπε να λένε είναι, το "χάθηκαν τόσες ζωές". Διότι οι ζωές είναι που χάνονται ως φθαρτές και όχι οι ψυχές που είναι αθάνατες, τουλάχιστον για όσους διαθέτουν ακόμα μια πνευματικότητα. Η ζωή είναι ένα ενεργό φαινόμενο της ύλης μέσω της οποίας συνδέεται η κάθε ψυχή με το σώμα της.

Η ζωή ως πρόσκαιρη που είναι αφορά την πεπερασμένη φύση του εφήμερου σώματος και όταν αυτό φθαρεί ή κακοποιηθεί η ζωή χάνεται μαζί του. Θάνατος τελικά είναι η απουσία της ζωής και όχι της ψυχής. Η ψυχή δεν έχει υλικούς περιορισμούς, δεν υπόκειται σε φθορά και καθώς είναι αθάνατη δεν μπορεί να χαθεί, αλλά απλά αποδεσμεύεται από το νεκρό σώμα της.

Σκοπός όμως δεν είναι, να ανοίξουμε θεολογικές και φιλοσοφικές συζητήσεις περί ψυχής την ώρα του θρήνου, όταν αυτό που χρειάζεται είναι η ενσυναίσθηση και η παρηγοριά.

Αν οι ψυχές των ανθρώπων αυτών έχουν χαθεί, όπως λένε, τότε μαζί τους χάνεται και η ελπίδα των προσφιλών να τους "ξαναβρούν" κάπου, κάποτε. Αν οι ψυχές αυτές χάθηκαν, τότε για ποιο λόγο να γίνουν στη μνήμη τους τρισάγια και μνημόσυνα; Πως η μάνα θα βρει το κουράγιο να πάει στον τάφο του παιδιού της για να κλάψει και να του μιλήσει, αν πιστέψει και εκείνη ότι η ψυχή του χάθηκε;

Γεράσιμος Γερολυμάτος