Του Στρατή Μαζίδη
Θα αντιτάξει κανείς, γιατί το υποστηρίζω αυτό όταν δε λειτουργούσε η τηλεματική που περιμένει μέσα στα κουτιά να εγκατασταθεί, τα φανάρια κ.ο.κ., ενώ τα αφήσαμε όλα στην ευθύνη ενός νεόκοπου σταθμάρχη. Διότι αυτοί είμαστε ως χώρα. Τα κάνουμε όλα λάθος. Ή δεν τα κάνουμε καθόλου.
Μερικές ιστορικές αναδρομές.
Πριν λίγες ημέρες ήταν η 40η επέτειος ενός πολύνεκρου ναυαγίου. Το 1983 βούλιαξε το Χρυσή Αυγή διότι ενώ ο Θεός χαλούσε τον κόσμο, κάποιοι πίεσαν τον καπετάνιο να πάρει την ευθύνη να φύγει, στα νησιά πίεζαν γιατί ήθελαν τα βυτία, το πλοίο αφέθηκε να φύγει με τα οχήματα στο γκαράζ να μην έχουν δεθεί. Ένα απλό "όχι δε φεύγετε" ή μια επιθεώρηση στο γκαράζ, θα αρκούσαν να αποτρέψουν την τραγωδία.
Άλλο παράδειγμα. Δεκαετίες τώρα καιγόμαστε κάθε καλοκαίρι. Κάθε φορά θα αναδασώσουμε την Πάρνηθα και την Πεντέλη και κάθε λίγα χρόνια φλέγεται ένα ακόμη κομμάτι τους. Εστιάζουμε σε μια πυρκαγιά πχ Κινέττα κι αφήνουμε μια άλλη, πχ Μάτι ή επιλέγουμε Βαρυμπόμπη κι αφήνουμε την Εύβοια και τελικά εκεί που δεν προστρέχουμε εξαρχής να τελειώσουμε τη φωτιά, καίγονται τα πάντα. Κι όλο παίρνουμε νέα αεροσκάφη, κι όλο τα ίδια έχουμε.
Βουλιάζει το ΣΑΜΙΝΑ έξω από την Πάρο, το μαχαίρι θα έφτανε στο κόκαλο, έλεγε ο τότε ΥΕΝ Παπουτσής, αλλά λογικά ως σήμερα θα έχει κάνει αρκετές φορές το γύρο της Γης.
Καίγεται το Μάτι και η ΕΛΑΣ αποφασίζει να κλείσει τον ένα και μόνο δρόμο, τη Μαραθώνος, στέλνοντας τον κόσμο στην παραλιακή - ο Θεός να την κάνει - οδό. Κάηκαν κι...οι στάχτες. Θυμάμαι προ μερικών ετών ένας γνωστός κοιτούσε για σπίτι στην περιοχή. Μου έδειξε μια ευκαιρία. Παλιά πολυκατοικία μέσα στα πεύκα και κοντά σχετικά στην ακτή. Τι λες, με ρώτησε. Του απαντώ, αν πιάσει μια φωτιά εδώ, θα καείτε ζωντανοί. Δύο χρόνια μετά με ευγνωμονούσε. Αυτό το ενδεχόμενο τόσοι φορείς, αρχές, εγκέφαλοι δεν το σκέφτηκαν ποτέ;
Τα ίδια και στη Μάνδρα. Λες και ζήσαμε δεύτερο κατακλυσμό του Νώε.
Κι επανέρχομαι στο συμβάν των Τεμπών. Οι σιδηρόδρομοι έχουν πάρει την κατηφόρα. Γνωρίζετε πως εδώ και αρκετό καιρό τα τρένα σταματούν στη Δράμα και ότι για να πας πχ Διδυμότειχο από Αθήνα θα κάνεις συνολικά 19 ώρες το ταχύτερο κι αν όλα πάνε ρολόι; Ξέρατε ότι το Δράμα - Θεσσαλονίκη από 3 ώρες άμα λάχει γίνεται και 5 και να σε παίρνει η γυναίκα σου τηλέφωνο να σου λέει πως το τρένο αγκομαχά στην ανηφόρα, θα πάω πιο γρήγορα με τα πόδια και μας είπαν ότι η μηχανή είναι χαλασμένη; Να στέλνεις διαμαρτυρία στην εταιρεία και να σε συνδέουν με το Κάιρο.
Πήραμε λοιπόν τα τεχνολογικά συστήματα και τα βάλαμε στον.... αποθηκευτικό χώρο μας. Γιατί; Διότι στην Ελλάδα και ένα πεζοδρόμιο να θες φτιάξεις, θες αποφάσεις, μελέτες, ενστάσεις, διαγωνισμούς, να εγκρίνει ο ένας, να υπογράψει ο άλλος και τα χρόνια περνούν. Πόσα χρόνια; Τόσα όσα χρειάζονται ώστε το σύστημα τηλεματικής που αγοράσαμε, πληρώσαμε και ακόμη δεν εγκαταστήσαμε, να μη θεωρείται πια η τελευταία λέξη της τεχνολογίας.
Θυμηθείτε πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να φτιαχτεί ένα καλύτερο οδικό δίκτυο στο πέταλο του Μαλιακού.
Και τι κάναμε; Εκπαιδεύσαμε σταθμάρχες. Πολύ ωραία. Καλά κάναμε. Τους βάλαμε όμως πρώτα 1-2-3 χρόνια να εκπαιδευτούν δίπλα σε άλλους και μετά σε σταθμούς με λιγότερη κίνηση; Είδατε ποτέ κάποιον να πετά απευθείας ως κυβερνήτης ή απόφοιτο της Εμποροπλοιάρχων να πιάνει αμέσως ως πλοίαρχος; Εμείς πήραμε ένα νεόκοπο, τον βάλαμε μάλιστα και στη βραδινή βάρδια, εκεί που ως άνθρωπος και μάλιστα όχι παιδαρέλι, είναι λογικό να μην έχει την ίδια απόδοση όπως την ημέρα. Είναι σα να τον πήρε η πολιτεία και να του έστησε παγίδα να αποτύχει. Και ο σταθμάρχης πλέον διώκεται. Δεν ξέρω τι ποινή θα του επιβληθεί, αλλά θεωρώ πως χειρότερη τιμωρία από τη συνείδησή του δεν υπάρχει, αλλά αναρωτιέμαι, θα διωχθούν και όλοι αυτοί οι εκάστοτε εδώ και χρόνια πολιτικοί και διοικητικοί αρμόδιοι που παίζουν με τις ζωές των επιβατών αφήνοντας τα τρένα να ταξιδεύουν στα τυφλά και αναθέτοντας σε άπειρους ανθρώπους τόσο υπεύθυνα πόστα;
Η τραγωδία στα Τέμπη μπορούσε να αποφευχθεί, αν ζούσαμε στην Ιαπωνία, την Ελβετία ή γενικά κάπου άλλου. Αλλά εκεί δε θα είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Στην Ελλάδα δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Απεναντίας με όσα αποκαλύπτονται στα ΜΜΕ, ήταν νομοτελειακή. Κι εμείς ταξιδεύαμε αμέριμνοι και... ασφαλείς. Φανταστείτε να ήταν και οι δύο επιβατικές αμαξοστοιχίες και να συγκρούονταν μέσα στο τούνελ.
Στην Ελλάδα ίσως ζούμε από καθαρή συγκυρία. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι ψηφοφόροι εξακολουθούν 20-30-40 χρόνια να ψηφίζουν και να αναζητούν τις λύσεις σε ανθρώπους που είτε πράσινοι, κόκκινοι, μπλε, έχουν ταυτιστεί με τα προβλήματα.
Αυτή η γραμμή που έχουμε επιλέξει ως κοινωνία μας οδηγεί διαρκώς σε σταθμούς-τραγωδίες. Πρέπει να αλλάξουμε τροχιά.