Του Στρατή Μαζίδη
Τι μορφής όμως λάθος είναι να τα αφήνεις όλα πάνω σε έναν άνθρωπο, ο οποίος, διαβάζουμε, ήταν παλιά αχθοφόρος του ΟΣΕ, μετά βρέθηκε για 10 χρόνια ως υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας και προσφάτως μετά από σχετική εκπαίδευση έγινε σταθμάρχης; Είναι μόνο ανθρώπινο ή μήπως είναι και οργανωτικό αλλά και γενικότερα της νοοτροπίας που δουλεύει το ελληνικό κράτος;
Προσπαθώ να φανταστώ το τι θα αισθάνθηκαν οι μηχανοδηγοί τις μοιραίες τελευταίες στιγμές. Και εδώ δεν είναι αυτοκίνητο ή πλοίο, να στρίψεις το τιμόνι νομίζοντας πως μπορείς να κάνεις κάτι. Εν προκειμένω δεν μπορείς να κάνεις τίποτε εκτός από τον σταυρό σου.
Εν τω μεταξύ από το πρωί αμέτρητος κόσμος βγαίνει στα κανάλια και καταγγέλλει την κατάσταση που επικρατεί στους σιδηροδρόμους.
Παρεμπιπτόντως πέρασαν δύο μήνες από την καταγγελία-διαμαρτυρία μου στην Hellenic Train για την ταλαιπωρία της οικογένειάς μου στο δρομολόγιο Δράμα - Θεσσαλονίκη, που χρειάστηκε... 5 ώρες για να φτάσει, με τη γυναίκα μου να μου λέει στο τηλέφωνο καθώς ανηφόριζε το τρένο στην Κερκίνη πως "αν κατέβω, θα πάω πιο γρήγορα με τα πόδια" και για τη μηχανή που τους είπαν ότι είναι χαλασμένη, κι ωστόσο ταξίδευε. Απάντηση δεν έλαβα.
Ασέβεια και αδιαφορία απέναντι στους επιβάτες αλλά και το προσωπικό που βρίσκεται μέσα στα τρένα, το οποίο πληρώνει τη νύφη των διαμαρτυριών. Όλα στον αυτόματο. Ό,τι πάει, κι ό,τι έρθει.
Και σήμερα πολιτικοί άρχοντες, πρώην, νυν και επόμενοι, όλοι αυτοί που έπαιρναν τις αποφάσεις αφήνοντας τα τρένα, όπως κι όλη τη χώρα, να ρημάξουν, δηλώνουν συγκλονισμένοι. Αυτό όμως δε θα αναστήσει τους νεκρούς, ούτε θα αποκαταστήσει τις πιθανές μόνιμες βλάβες των τραυματισμένων.
Είμαι βέβαιος, ότι κι εσείς, όπως κι εγώ, δεν πιστεύετε πως θα αλλάξει κάτι.
Ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν και να δώσει δύναμη στις οικογένειές τους.