 |
| georgiatoday.ge |
Ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία της Γεωργίας, που χρονολογείται από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, είναι ένα χρονικό των ιδιοσυγκρασιακών βυθίσεων προς την αλλαγή. Αυτά αποτελούνται από χαοτικές προσπάθειες υλοποίησης, ακολουθούμενες από εργασίες για την σταθεροποίηση της κατάστασης και την οικοδόμηση μιας εύρωστης κρατικής δομής, πριν ξεκινήσει ένας νέος κύκλος. Κάθε φορά υπάρχουν αντικειμενικές κοινωνικοπολιτικές προϋποθέσεις για αυτές τις διαταραχές, οι οποίες επικαλύπτονται τόσο από εσωτερικούς όσο και από εξωτερικούς παράγοντες.
Του Fyodor Lukyanov, του αρχισυντάκτη του Russia in Global Affairs, του προέδρου του Προεδρείου του Συμβουλίου για την Εξωτερική και Αμυντική Πολιτική και διευθυντή έρευνας της Διεθνούς Λέσχης Συζήτησης Valdai - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Στο εσωτερικό: Υπερβολική εξατομίκευση της πολιτικής και εμμονή με ορισμένους ηγέτες σε κάθε στάδιο – Zviad Gamsakhurdia (1991-1992), Eduard Shevardnadze (1995-2003), Mikhail Saakashvili (2004-2013) και Bidzina Ivanishvili (de-fa) την περασμένη δεκαετία). Εξωτερική επιρροή: Ένας πραγματικός, ή ίσως πλασματικός, αγώνας για επιρροή μεταξύ Ρωσίας και Δύσης.
Αυτή τη φορά πρόκειται θεωρητικά για την προσπάθεια της κυβέρνησης να εισαγάγει ένα νόμο για τους «ξένους πράκτορες», που η αντιπολίτευση υποστηρίζει πως είναι πολύ κοντά σε παρόμοιους κανόνες που επιβάλλονται στη Ρωσία. Αλλά η ρίζα των ζητημάτων είναι πολύ βαθύτερη.
Το πρόβλημα με την τρέχουσα κυβέρνηση είναι ότι προσπάθησε να υιοθετήσει μια αποστασιοποιημένη, ουδέτερη στάση σε μια κατάσταση αυξανόμενης διεθνούς αστάθειας, μειώνοντας τις μεγάλες χειρονομίες που προηγουμένως συνδέονταν με τη γεωργιανή πολιτική. Ο ισχυρισμός της πως προστατεύει τον λαό της από το κόστος μιας διευρυνόμενης ξένης στρατιωτικοπολιτικής κρίσης είναι θεμιτός. Ωστόσο, κατά κύριο λόγο, η κρίση είναι οξεία και εμπλέκει έναν αυξανόμενο αριθμό παραγόντων που απαιτούν βεβαιότητα. Δεύτερον, το παιχνίδι της απόσπασης προϋποθέτει ισχυρές εσωτερικές (εξουσία) και εξωτερικές (αναγνώριση από τις ελίτ του δικαιώματος σε μια ορισμένη κυριαρχία). Με άλλα λόγια, για να επιμείνεις σε έναν «τρίτο δρόμο» ενώ βρίσκεσαι στο επίκεντρο των πραγμάτων πρέπει να είσαι η Τουρκία, ή τουλάχιστον η Ουγγαρία.
Η Γεωργία δεν είναι σαν αυτές τις χώρες, γιατί η πολιτική ταυτότητα σε όλα τα καθεστώτα έχει οικοδομηθεί στην επιθυμία να ενταχθεί στη «Δύση», σχεδόν με κάθε δυνατό μέσο. Και με οποιουσδήποτε όρους. Η νομιμότητα όλων των αρχών βασίζεται σε υποσχέσεις για «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι η Γεωργία, λόγω της γεωγραφικής της θέσης (η οποία είναι διηπειρωτική και μακριά από τα σημερινά σύνορα της ΕΕ), ποτέ δε γνώρισε πραγματικά τα οφέλη από αυτό. Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε την ευθυγράμμιση με τις Βρυξέλλες να ανακηρυχθεί ως στόχος και ακόμη και ως μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού.
Η προσπάθεια αποχώρησης από τις επιταγές της ΕΕ εκλαμβάνεται πλέον ως προδοσία των «ευρωπαϊκών ιδεωδών», τα οποία περιλαμβάνουν αυτοθυσία. Η Μολδαβία είναι παράδειγμα «σωστής» ευρωπαϊκής (sic) συμπεριφοράς, ενώ ο «λάθος» τύπος είναι που επιδεικνύει η Γεωργία. Κατά συνέπεια, η εσωτερική πίεση από μια ανήσυχη μειονότητα υποστηρίζεται από εξωτερική πίεση από την ΕΕ και τις ΗΠΑ.
Ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση συνεννοείται με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, καθώς ο πρώην αγαπημένος της Δύσης Σαακασβίλι μαραζώνει στη φυλακή. Το γεγονός πως η επιρροή της Μόσχας, στην προκειμένη περίπτωση, είναι εντελώς πλασματική είναι άσχετο. Το ρωσικό ζήτημα είναι πολύ βαθιά ενσωματωμένο στην πολιτική συνείδηση της Γεωργίας.
Μια ανατροπή των αρχών σε στυλ Μαϊντάν είναι απίθανη. Δεν υπάρχουν πραγματικές σκληροπυρηνικές δυνάμεις, όπως αυτές στο Κίεβο, στην αντιπολίτευση. Το κύριο μέτωπο τώρα θα είναι το εξωτερικό – η πίεση της ΕΕ και των ΗΠΑ να αναγκάσουν την Τιφλίδα να εγκαταλείψει την ουδετερότητα και την ικανότητα (ή ανικανότητα) των αρχών να την αποφύγουν. Οι πόροι τους είναι περιορισμένοι.