Πριν από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον, η Σαουδική Αραβία ήταν τεφλόν. Οι Σαουδάραβες ηγέτες γοήτευσαν τους Αμερικανούς ομολόγους τους. Τόσο η Δημοκρατική όσο και η Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση εξέφρασαν ανησυχίες για τις συνέπειες για τη στήριξη της Σαουδικής Αραβίας στον ριζοσπαστικό ισλαμισμό επικαλούμενες τη συνεργασία της Ουάσιγκτον για την ασφάλεια με το Ριάντ. Μεγάλο μέρος της τυφλότητας, ωστόσο, ήταν εκούσια. Γενιές Αμερικανών διπλωματών και άλλων ανώτερων αξιωματούχων είδαν τη Σαουδική Αραβία ως το χρυσό αλεξίπτωτό τους. Το να θέσουμε δύσκολα ερωτήματα ήταν να φύγουμε από μια ασφαλή παραίτηση.
Μάικλ Ρούμπιν - 19fortyfive.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ενώ η Επιτροπή της 11ης Σεπτεμβρίου εξέθεσε προειδοποιητικά σημάδια που θα έπρεπε να δει η αμερικανική κοινότητα πληροφοριών να έρχονται, φαίνεται πως μια γενιά αργότερα, οι Αμερικανοί πολιτικοί δεν έχουν μάθει το μάθημα.
Η Τουρκία έχει γίνει στον 21ο αιώνα ό,τι ήταν η Σαουδική Αραβία στον 20ο : Ένα πεδίο δοκιμών για τον εξτρεμισμό και μια μηχανή υποστήριξης για την παγκόσμια μαχητικότητα.
Ενώ ο Τούρκος ηγέτης Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ασπάστηκε τη μετριοπάθεια στα πρώτα του χρόνια στην εξουσία, αυτό ήταν μια ψευδαίσθηση. Σκεφτείτε αυτό το βίντεο ενός νεαρού Ερντογάν να ακούει αντιαμερικανική χολή ή να ζητά συμβουλές στους πρόποδες του Αφγανού τρομοκράτη Gulbuddin Hekmatyar. Οι δηλώσεις του Ερντογάν πριν από την άνοδό του στην πρωθυπουργία ήταν μια σαφής αντανάκλαση της πραγματικής ατζέντας του. Η φιλοδυτική, μετριοπαθής φράση του Ερντογάν ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Ενώ οι πρόεδροι από τον Τζορτζ Μπους μέχρι τον Ντόναλντ Τραμπ έβλεπαν στον Ερντογάν έναν εταίρο, οι ενέργειες του Ερντογάν υποδηλώνουν μια διαφορετική ατζέντα.
Οι μυστικές τηλεφωνικές υποκλοπές υποδήλωναν ότι το γραφείο του Ερντογάν βοήθησε να εξοπλίσει ισλαμιστές μαχητές στη Νιγηρία. Πολλοί θα υποστήριζαν πως οι δεσμοί μεταξύ της διοίκησης του Ερντογάν και του Ισλαμικού Κράτους είναι εξίσου μεγάλοι, αν όχι μεγαλύτεροι, από εκείνους μεταξύ Σαουδάραβων αξιωματούχων και της Αλ Κάιντα πριν από τις επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Όταν οι Τούρκοι πληρεξούσιοι κατέλαβαν περιοχές της βόρειας Συρίας όπως το Αφρίν από τις τοπικές κουρδικές αρχές, τις μετέτρεψαν στους πιο ριζοσπαστικούς χώρους στρατολόγησης της χώρας. Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει: ο Ερντογάν και οι οπαδοί του πλαισίωσαν την τουρκική εισβολή στη βόρεια Συρία σε θρησκευτικό πλαίσιο.
Η κάλυψη από τον Τύπο των πρόσφατων διαρροών απόρρητων εγγράφων επικεντρώνεται στην Ουκρανία, αλλά εξίσου σημαντικές είναι οι αποκαλύψεις ότι ο όμιλος Wagner αναζήτησε όπλα από την Τουρκία. Το αν η Τουρκία υποχρεώθηκε παραμένει απόρρητο, αλλά είναι πιθανό. Η Τουρκία σίγουρα δεν άρχισε να το διαλαλεί στο Κρεμλίνο.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, οι σαουδαραβικές φιλανθρωπικές οργανώσεις υποστήριξαν ένα παγκόσμιο δίκτυο τζαμιών και μεντρεσέ [θρησκευτικών σεμιναρίων]. Η Τουρκία σήμερα κάνει το ίδιο. Ενώ ο Ερντογάν προωθεί τις προσπάθειές του να εξαρθρώσει το εκπαιδευτικό και θεσμικό δίκτυο του συμμάχου που έγινε αντίπαλος Φετουλάχ Γκιουλέν, τον οποίο κατηγόρησε ως τρομοκράτη, παραλείπει ότι απλώς αντικατέστησε την προώθηση του Σουφισμού του Γκιουλέν με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα κι ενέπνευσε τον εξτρεμισμό στους ίδιους θεσμούς, ειδικά στην Αφρική.
Η Τουρκία συνεχίζει να λαμβάνει δωρεάν πάσο στο ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο. Πρώην πρεσβευτές των ΗΠΑ και αμυντικοί ακόλουθοι στην Τουρκία κάνουν συχνά επιχειρήσεις εντός της Τουρκίας ή για ενεργειακές εταιρείες που επιδιώκουν να μεταφέρουν πετρέλαιο σε αγωγούς σε όλη την Τουρκία. Ενώ από την στιγμή που αρνήθηκαν τους δεσμούς του Ερντογάν με τη μαχητικότητα, ο τεράστιος όγκος των αποδεικτικών στοιχείων το καθιστά αδύνατο. Αντίθετα, επισημαίνουν την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και την υποτιθέμενη στρατιωτική σημασία. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το να λογοδοτήσει η Τουρκία θα σήμαινε πως θα την οδηγούσε στα ρωσικά ή κινεζικά στρατόπεδα. Το ότι αυτό είναι ακόμη και ανησυχητικό, ωστόσο, εκθέτει τη σήψη στη ρίζα της σχέσης.
Ούτε η αγνόηση της συμπεριφοράς την κάνει να φύγει. Το γεγονός ότι η Τουρκία την περασμένη εβδομάδα εκτόξευσε σκόπιμα και συνειδητά έναν πύραυλο σε αυτοκινητοπομπή που μετέφερε προσωπικό των ΗΠΑ και συμμάχους Κούρδους της Συρίας και του Ιράκ που συμμετέχουν στον Παγκόσμιο Συνασπισμό κατά του Ισλαμικού Κράτους είναι ένα προειδοποιητικό σημάδι τόσο σπουδαίο όσο οι Σαουδάραβες που αναζητούν μαθήματα για το πώς να πετάξουν ένα αεροπλάνο αλλά όχι να προσγειώσουν ένα.
Για να είμαστε σαφείς, ο ίδιος ο Ερντογάν μπορεί να μην επιβουλεύεται άμεσα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορεί να πιστεύει -όπως ο βασιλιάς Φαχντ της Σαουδικής Αραβίας- πως θα μπορούσε να ελέγξει και να διοχετεύσει τις δυνάμεις του εξτρεμισμού προς όφελός του. Αυτό είναι λάθος. Μόλις εξαπολυθεί, τέτοιος ριζοσπαστισμός και εξτρεμισμός δεν περιορίζεται εύκολα. Το ερώτημα που πρέπει τώρα να εξετάσουν οι Αμερικανοί πολιτικοί είναι αν βρίσκονται σήμερα στην Τουρκία που επαναλαμβάνει τα λάθη των σχέσεων ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας στα τέλη του 20ού αιώνα και εάν αυτοί που παρέχουν κάλυψη στην παρανομία της Τουρκίας στον Λευκό Οίκο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το Πεντάγωνο και η κοινότητα των think tanks διατηρούν μια σχέση ζωτικής σημασίας για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ ή επιτρέπουν ακούσια την ίδια ατιμωρησία που απολάμβανε η Σαουδική Αραβία πριν από την 11η Σεπτεμβρίου.