Η ιστορική ένωση, η οποία περιλάμβανε επίσης σημαντικά τμήματα της σημερινής Λευκορωσίας και της Ουκρανίας, βοήθησε να ενωθούν εκτεταμένα εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων των εδαφών της αρχαίας Ρωσίας του Κιέβου, με τον Δυτικό Χριστιανισμό και αντιμετώπισε την απειλή από τους Τεύτονες Ιππότες.
«Η Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία μεγάλωσε για να γίνει μια από τις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης και ένα συναρπαστικό εργαστήριο πολιτικής διακυβέρνησης, που μελετήθηκε με κάποια λεπτομέρεια από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδιαίτερα στα Φεντεραλιστικά Έγγραφα. Μετά το τέλος της δυναστείας των Jagiellonian, μετατράπηκε σε εκλογική μοναρχία, παρόμοια με τις πόλεις-κράτη της Ιταλίας, αλλά λειτουργούσε σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα», σημειώνει το αμερικανικό περιοδικό.
Τα εδάφη της Πολωνίας-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας στη μέγιστη έκτασή τους τον 17ο αιώνα. (Πηγή: Wikipedia)
Υπογραμμίζει τα οφέλη της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, ξεκινώντας από την αρχή της κοινοβουλευτικής ομοφωνίας, τη θρησκευτική ανοχή και την ελευθερία που απολαμβάνουν οι ευγενείς, σε αντίθεση με τις απολυταρχικές μοναρχίες της Δυτικής Ευρώπης.
«Τι θα γινόταν αν μια παρόμοια πολιτική λύση ήταν διαθέσιμη στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα η Ουκρανία και η Πολωνία;» ρωτά το Foreign Policy.
Υποστηρίζει πως μια πολιτική ένωση μεταξύ των δύο χωρών δεν υποκινείται από νοσταλγία αλλά από κοινά συμφέροντα.
«Σίγουρα, λόγω τεσσάρων αιώνων κοινής ιστορίας εντός της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, μεγάλο μέρος της σημερινής Ουκρανίας (και της Λευκορωσίας) μοιράζεται πολύ περισσότερο το παρελθόν της με την Πολωνία παρά με τη Ρωσία, παρά τους ισχυρισμούς των Ρώσων προπαγανδιστών για το αντίθετο και παρά το γεγονός ότι η σχέση ήταν πολλές φορές πολύ περίπλοκη», υποστηρίζει το αμερικανικό περιοδικό.
«Και οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν μια απειλή από τη Ρωσία. Σήμερα, η Πολωνία είναι μέλος σε καλή κατάσταση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ενώ η Ουκρανία επιθυμεί να ενταχθεί και στους δύο οργανισμούς - όχι σε αντίθεση με το Μεγάλο Δουκάτο του παρελθόντος, που θέλει να γίνει μέρος της κυρίαρχης, εκχριστιανισμένης Ευρώπης. Ακόμα κι αν ο πόλεμος της Ουκρανίας εναντίον της Ρωσίας τελειώσει με μια αποφασιστική ουκρανική νίκη, διώχνοντας τις υποβαθμισμένες ρωσικές δυνάμεις έξω από τη χώρα, το Κίεβο αντιμετωπίζει έναν δυνητικά δεκαετιών αγώνα για να ενταχθεί στην ΕΕ, για να μην μιλήσουμε για την απόκτηση αξιόπιστων εγγυήσεων ασφαλείας από τις Ηνωμένες Πολιτείες», σημειώνει το περιοδικό.
Το έντυπο φαντάζεται τι θα συνέβαινε εάν, μετά τον πόλεμο, η Πολωνία και η Ουκρανία δημιουργούσαν ένα ομοσπονδιακό ή συνομοσπονδιακό κοινό κράτος, συνδυάζοντας εξωτερική και αμυντική πολιτική και φέρνοντας αμέσως την Ουκρανία στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
«Η Πολωνο-Ουκρανική Ένωση θα γινόταν η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στην ΕΕ και αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη στρατιωτική της δύναμη, παρέχοντας περισσότερο από ένα επαρκές αντίβαρο στο γαλλογερμανικό συγκρότημα – κάτι που λείπει πολύ από την ΕΕ μετά το Brexit», εικάζει το Foreign Policy.
* πληροφορίες μέσω REMIX