 |
| pixabay / YangGuangWu |
Ο Σι είναι αποφασισμένος να τερματίσει τον αιώνα "της ταπείνωσης της Κίνας" – αναφέρει ένα άρθρο στο Politico, σε ένα από τα σχόλια που καταδικάζει τον Εμανουέλ Μακρόν για την απόφασή του να επισκεφθεί το Πεκίνο, απεικονίζοντάς τον ως προδότη του αμερικανικού σκοπού για αυτό, και για τις μεταγενέστερες δηλώσεις του.
Από τον Timur Fomenko, πολιτικό αναλυτή - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Το άρθρο συνεχίζει περιγράφοντας τα κίνητρα του ηγέτη της Κίνας Σι Τζινπίνγκ: προφανώς θέλει η Κίνα να "αναδυθεί ως η μεγαλύτερη δύναμη στη γη και φοβάται πως οι ΗΠΑ είναι εξίσου αποφασισμένες να κάνουν ό, τι μπορούν για να εξασφαλίσουν ότι θα αποτύχει”.
Ποιος είναι ο αιώνας της ταπείνωσης; Γιατί έχει σημασία για την Κίνα και ποια είναι η σημασία της σήμερα; Ο όρος έχει γίνει μια κοινώς αναφερόμενη έννοια στον κινεζικό πολιτικό λόγο που χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση του παρελθόντος της χώρας στην πρώιμη σύγχρονη εποχή. Η Κίνα απεικονίζεται ότι υπέφερε υπαρξιακά στα χέρια ξένων δυνάμεων, οι οποίες την "ταπείνωσαν" από μια άστοχη αίσθηση μεγαλείου σε μια εποχή εθνικής παρακμής. Ο λόγος της ταπείνωσης χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει μια αντίθεση με την τρέχουσα "αναβίωση", όπως το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα το πλαισιώνει, στην Κίνα σήμερα.
Ο αιώνας της ταπείνωσης νοείται ως η εποχή που οι ξένες αποικιακές δυνάμεις υπέταξαν, εξανάγκασαν και εκμεταλλεύτηκαν την παρακμάζουσα Δυναστεία Τσινγκ, ανοίγοντας βίαια την Κίνα για να την εκμεταλλευτούν οικονομικά και να αποκτήσουν πολιτική επιρροή πάνω της. Η περίοδος θεωρείται συνήθως ότι ξεκίνησε με τους πολέμους του οπίου στα μέσα του 1800, όπου η άρνηση των Τσινγκ να εισάγουν όπιο από τη βρετανική Ινδία οδήγησε σε πόλεμο, ο οποίος έληξε με την υπογραφή μιας "άνισης" Συνθήκης της Νανκίνγκ. Αυτό όχι μόνο επέβαλε τα βρετανικά εμπορικά συμφέροντα στα κινεζικά λιμάνια, αλλά και προσάρτησε το νησί του Χονγκ Κονγκ.
Οι πόλεμοι του οπίου ακολουθήθηκαν από πολλές άλλες συγκρούσεις εναντίον του Πεκίνου, συμπεριλαμβανομένων των δυναμικά δημιουργημένων "λιμένων συνθήκης" που ήταν οιονεί αποικιακά παραρτήματα όπου εφαρμόστηκε ξένος νόμος έναντι του κινεζικού νόμου, και φρικαλεότητες όπως το 1860 με το κάψιμο του παλιού Θερινού Παλατιού συνέβη. Ο αντίκτυπος του αιώνα της ταπείνωσης εξαπέλυσε ιδεολογικές και πολιτικές αλλαγές στην Κίνα και οδήγησε στη γέννηση νέων επαναστατικών ιδεολογιών που επιδίωκαν να αναβιώσουν τη χώρα, μία από τις οποίες έγινε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Με την απόκτηση εξουσίας μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 1927-1949, το Κομμουνιστικό Κόμμα χαρακτηρίστηκε ως η κινητήρια δύναμη της αναβίωσης και του εκσυγχρονισμού της Κίνας και η "ταπείνωση" του παρελθόντος ως σκηνικό για την αναγέννηση της χώρας που φέρνει τη χώρα εκεί που είναι σήμερα.
Με αυτόν τον τρόπο, οι ηγέτες της Κίνας θεωρούν τις αμερικανικές προσπάθειες περιορισμού της χώρας ως προσπάθεια επιβολής ενός νέου αιώνα ταπείνωσης. Οι προσπάθειες των ΗΠΑ να εμποδίσουν την άνοδο και την ανάπτυξη της Κίνας μέσω στρατιωτικών περικυκλώσεων και τεχνολογικών εμπάργκο και κυρώσεων έχουν σχεδιαστεί για να την εμποδίσουν να ξεπεράσει τις ΗΠΑ ως τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Αυτό φυσικά φέρνει συγκρίσεις στην Κίνα με την παλιά ξένη επιθετικότητα εναντίον της. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν η Κίνα να τα πάει καλά, θέλουν να κυριαρχήσουν επ' αυτής πολιτικά και οικονομικά προς όφελός τους, αλλά έχουν μόνο σκληρύνει την πολιτική αποφασιστικότητα στο Πεκίνο πως οι αποτυχίες του παρελθόντος δεν πρέπει να επαναληφθούν.
Η αποφασιστικότητα της Κίνας να είναι μια ανεξάρτητη παγκόσμια δύναμη, από μόνη της, αυξάνει πάρα πολύ τον κίνδυνο πολέμου και συγκρούσεων. Το Πεκίνο δεν επιδιώκει την ηγεμονία, όπως ορισμένοι δυτικοί σχολιαστές επιλέγουν να το απεικονίσουν έτσι, αλλά παρ ' όλα αυτά επιδιώκει να αποκαταστήσει αυτό που θεωρεί το νόμιμο καθεστώς του μετά την εθνική του παρακμή στο παρελθόν. Η Κίνα δεν θέλει να επαναληφθούν ποτέ Σάγκα [έπη] όπως οι πόλεμοι του οπίου και με αυτόν τον τρόπο είναι πιθανό να επιταχύνει τη δική της στρατιωτική ανάπτυξη και μέγεθος σε μια προσπάθεια να αποτρέψει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Κρίσιμο για όλα αυτά είναι ότι η Ταϊβάν παραμένει μια ανεπίλυτη κληρονομιά αυτού που το Πεκίνο αντιλαμβάνεται πως είναι μέρος του αιώνα της ταπείνωσης.
Οι Ιάπωνες προσάρτησαν το νησί από την ηπειρωτική χώρα το 1895, και η Κίνα βλέπει την επανένωση αυτού του εδάφους ως δικαίωμά της, και βλέπει τις προσπάθειες να εμποδιστεί μια τέτοια επανένωση, όπως αυτές των ΗΠΑ, ως μια προσπάθεια προς μια νέα Ταπείνωση. Αυτό σημαίνει ότι τα πολιτικά διακυβεύματα που συνδέονται με το μέλλον της Ταϊβάν είναι σημαντικά. Επομένως, είναι σοφό να προσπαθήσουμε να ωθήσουμε την Κίνα στο απόλυτο όριο;
Ο πόλεμος και οι συγκρούσεις, εξάλλου, είναι σε μεγάλο βαθμό πτυχές της εθνικής εμπιστοσύνης της Κίνας. Για παράδειγμα, η επιτυχία της στον πόλεμο της Κορέας του 1950-1953 προαναγγέλλεται, από την κινεζική προοπτική, ως το τέλος του αιώνα της ταπείνωσης και την άνοδο της Κίνας ως σύγχρονης δύναμης στον κόσμο. Οι προσπάθειες, είτε σκόπιμα είτε ακούσια, να "ταπεινωθεί" ξανά η Κίνα είναι εγγενώς επικίνδυνες, διότι περιλαμβάνει την προσπάθεια να στριμώξει ένα έθνος που δεν θέλει να στριμωχτεί και είναι αρκετά ισχυρό για να αντισταθεί. Πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για συνεργασία και συνύπαρξη με μια ανερχόμενη Κίνα, σε αντίθεση με την προσπάθεια καταστολής της. Σε αυτό το στάδιο της ανόδου της Κίνας, είναι σαφές πως από οικονομική και στρατιωτική άποψη δεν πρέπει να υποτιμηθεί, και κατά συνέπεια να υπάρξει προσπάθεια για μια νέα εποχή "ταπείνωσης"."Οποιαδήποτε προσπάθεια να προστεθεί μια νέα κληρονομιά των Δυτικών δυνάμεων που επιβάλλουν τη θέλησή τους στην Κίνα απερίσκεπτα, μπορεί να αποδειχθεί τεράστιο λάθος.