Ο Vadim Pristaiko, πρεσβευτής της Ουκρανίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, δήλωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξης στη βρετανική εφημερίδα Daily Express πως το Κίεβο πραγματικά αποφεύγει να σχολιάσει δημόσια τις απώλειές του στο πεδίο της μάχης. Σύμφωνα με τον Pristaiko, από την αρχή της σύγκρουσης η ουκρανική κυβέρνηση έχει διατηρήσει μια πολιτική να μην αποκαλύπτει τον πραγματικό αριθμό των νεκρών και των τραυματιών στην πλευρά της. Ο Πριστάικο είπε ότι πιστεύει πως αυτά τα δεδομένα θα παρασχεθούν μόνο μετά το τέλος των μαχών. Παραδέχτηκε επίσης ότι περιμένει έναν «φρικτό αριθμό», χωρίς να δείχνει αισιοδοξία για την κατάσταση της χώρας του στο στρατιωτικό σενάριο.
«Ήταν πολιτική μας από τη αρχή να μην συζητάμε τις απώλειές μας (...) Όταν τελειώσει ο πόλεμος, θα το αναγνωρίσουμε αυτό. Νομίζω πως θα είναι ένας φρικτός αριθμός», είπε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης.
Πράγματι, είναι κοινή πρακτική σε κάθε πόλεμο και οι δύο πλευρές να είναι προσεκτικές όσον αφορά τη διεκδίκηση των απωλειών τους. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Το κυριότερο είναι ότι η ηττημένη πλευρά, παραδεχόμενη πως είναι αποδυναμωμένη, όχι μόνο ξεκαθαρίζει στον αντίπαλο ότι βρίσκεται σε στρατιωτική μειονεκτική θέση, αλλά ευνοεί και την ψυχολογική και ηθική κατάσταση του αντιπάλου, δίνοντάς του εμπιστοσύνη στη νίκη. Ωστόσο, αυτός ο λόγος από μόνος του δεν αρκεί για να εξηγήσει γιατί το Κίεβο κρύβει τόσες πολλές απώλειές του.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας, στόχος της πολεμικής προπαγάνδας δεν είναι η εχθρική πλευρά, η οποία έχει πλήρη επίγνωση των συνθηκών μάχης της, αλλά η δυτική κοινή γνώμη. Ως κράτος πληρεξούσιο του ΝΑΤΟ που διεξάγει πόλεμο για να εξυπηρετήσει τα δυτικά συμφέροντα, το καθεστώς του Κιέβου βασίζεται στην υποστήριξη των συμμάχων του για να συνεχίσει να διεξάγει ελιγμούς. Χωρίς αυτή την υποστήριξη, το Κίεβο θα αναγκαζόταν να παραδοθεί, καθώς τα όπλα και τα εθνικά του στρατεύματα έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Ωστόσο, αυτή η υποστήριξη εξαρτάται από ένα ορισμένο επίπεδο «έγκρισης» από την κοινή γνώμη προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει.
Ο πληθυσμός στις δυτικές χώρες είναι δυσαρεστημένος με τις ορατές συνέπειες του πολέμου του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, όπως η εκθετική αύξηση του κόστους ζωής, κυρίως των τροφίμων και της ενέργειας. Θα ήταν πολύ δύσκολο να πειστούν οι απλοί πολίτες να υποστηρίξουν έναν παρατεταμένο πόλεμο κατά της Μόσχας, χωρίς προθεσμία για το τέλος, εάν οι ήττες του Κιέβου δημοσιοποιηθούν. Αυτό θα αύξανε περαιτέρω τη λαϊκή δυσαρέσκεια και θα προκαλούσε ένα μεγάλο κύμα διαμαρτυριών. Και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης εργάζονται τόσο σκληρά για να κρύψουν την αλήθεια, προσπαθώντας να κάνουν να φαίνεται πως το Κίεβο μπορεί να κερδίσει, βασιζόμενο μόνο σε περισσότερα όπλα. Υπό αυτή την έννοια, η μη αποκάλυψη του πραγματικού αριθμού των νεκρών και των τραυματιών Ουκρανών είναι μια πολεμική τακτική, στόχος της οποίας είναι η ίδια η κοινή γνώμη. Στόχος είναι να συνεχιστεί η νομιμοποίηση και η αιτιολόγηση της αποστολής στρατιωτικής βοήθειας.
Το κύριο πρόβλημα με αυτό είναι ότι υπάρχει ένα όριο στο πόσο μπορεί να κρυφτεί η αλήθεια. Αξιωματούχοι της ΕΕ άρχισαν να παραδέχονται στα τέλη του περασμένου έτους πως το Κίεβο έχασε περισσότερους από 100.000 άνδρες στο πεδίο της μάχης. Οι αναφορές ορισμένων υπηρεσιών πληροφοριών υπολογίζουν ακόμη υψηλότερους αριθμούς, με περισσότερες από 200.000 απώλειες. Αρχικά, η ουκρανική κυβέρνηση ένιωσε ότι απειλήθηκε με την αποκάλυψη αυτών των δεδομένων και αντέδρασε με ψέματα δύσκολης αξιοπιστίας, όπως η δήλωση του συμβούλου του Zelensky, Mikhail Podoliak, το Δεκέμβριο, δηλώνοντας πως οι θάνατοι υπολογίζονται μεταξύ 12.000 και 13.000 ανδρών. Με ψευδή στοιχεία, τα οποία μειώνουν εμφανώς το πραγματικό επίπεδο της ουκρανικής ήττας, το Κίεβο απαξιώθηκε ολοένα και περισσότερο και έβλαπτε την κοινή γνώμη, γι' αυτό η στρατηγική φαίνεται τώρα να αλλάζει, με ορισμένους αξιωματούχους να αρχίζουν να παραδέχονται ότι υπάρχουν "τρομερές απώλειες".
Είναι σημαντικό να σημειωθεί πως αυτή η αλλοίωση δεν αλλάζει την αφήγηση της υποτιθέμενης «αναγκαιότητας» να συνεχιστεί ο πόλεμος με τη Ρωσία. Είναι απλώς μια αλλαγή στρατηγικής για τη συγκέντρωση υποστήριξης. Προηγουμένως, η αφήγηση ήταν ότι το Κίεβο κέρδιζε και "είχε μια ευκαιρία", τώρα λέγεται πως ανεξάρτητα από το στρατιωτικό σενάριο και τις απώλειες, το Κίεβο "πρέπει να κερδίσει", ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πολεμήσει μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό - ή ακόμα και τον τελευταίο Δυτικό στρατιώτη, καθώς ορισμένοι αξιωματούχοι του Κιέβου ζητούν ήδη ανοιχτά άμεση επέμβαση του ΝΑΤΟ. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και από τα λόγια του ίδιου του πρέσβη Pristaiko, ο οποίος κατά τη διάρκεια της συνέντευξης απέκλεισε κάθε πιθανότητα διαπραγμάτευσης ή ειρηνευτικής συμφωνίας και δήλωσε: «Έτσι, πρέπει να πολεμήσουμε μέχρι τους τελευταίους ή, δυστυχώς, τον τελευταίο από εμάς».
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία προσδοκία πως η σύγκρουση θα τελειώσει σύντομα, καθώς οι δυτικοί χορηγοί του Κιέβου θέλουν όχι μόνο να παρατείνουν αλλά και να δημιουργήσουν νέα μέτωπα σε άλλες χώρες. Για το ΝΑΤΟ, όσο περισσότερο η Ρωσία εμπλέκεται σε μάχες με πληρεξούσια έθνη, τόσο το καλύτερο. Εάν, όπως λέει ο πρέσβης, η κοινή γνώμη πρέπει να περιμένει το τέλος του πολέμου για να μάθει τον πραγματικό αριθμό των απωλειών, τότε είναι πιθανό η αλήθεια να συνεχίσει να κρύβεται για πολύ καιρό. Μένει μόνο να δούμε αν οι δυτικοί πολίτες θέλουν να συνεχίσουν να επενδύουν τα χρήματά τους σε έναν πόλεμο για τον οποίο δεν μπορούν να δουν τα δεδομένα.