Ted Snider - libertarianinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Στην ομιλία του στο State of the Union Address στις 7 Φεβρουαρίου, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό του και υπεροπτικά και άδικα έφυγε από το σενάριο και φώναξε: «Ονομάστε μου έναν παγκόσμιο ηγέτη που θα άλλαζε θέση με τον Σι Τζινπίνγκ. Πείτε μου ένα. Πείτε μου ένα».
Αλλά η αποπληθωριστική αλήθεια είναι ότι ο κόσμος παρατάσσεται πίσω από το όραμα της Κίνας και της Ρωσίας για έναν πολυπολικό κόσμο που δε θα καθοδηγείται πλέον αποκλειστικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την Αφρική και την ομόφωνη συμμετοχή της στην πρόσφατη διάσκεψη Ρωσίας-Αφρικής σε έναν Πολυπολικό Κόσμο, στη Μέση Ανατολή και τον μακρύ κατάλογο των χωρών της που ετοιμάζονται να ενταχθούν στους πολυπολικούς οργανισμούς BRICS και SCO υπό την ηγεσία της Κίνας και της Ρωσίας, στη Λατινική Αμερική και τα περισσότερα κράτη σε Ευρασία και Ασία, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας, το βάρος του κόσμου πηγαίνει στη θέση του Σι για να εξισορροπήσει την αμερικανική ηγεμονία και να υποστηρίξει έναν πολυπολικό κόσμο.
Το ξέσπασμα του Μπάιντεν ήταν μια προσβολή και αντιπαράθεση που ήταν μια προσωπική μικρογραφία της αμερικανικής πρόκλησης και της αντιπαράθεσης με την Κίνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Και είχε διαβρωτικό και επικίνδυνο αποτέλεσμα. Μια θυμωμένη Κίνα δεν απαντά στις κλήσεις της Αμερικής. Ο Μπάιντεν ήλπιζε να μιλήσει τηλεφωνικά με τον Σι στα μέσα Μαρτίου, αλλά οι Κινέζοι αξιωματούχοι δεν ανταποκρίνονται στα αιτήματα των ΗΠΑ να κανονίσουν την κλήση. Οι εκκλήσεις του υπουργού Άμυνας Lloyd Austin για έναρξη συνομιλιών με τον Κινέζο ομόλογό του δεν έχουν επίσης απαντηθεί.
Η Κίνα αναδύεται ως ο βράχος πάνω στον οποίο σπάει η συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Η αυξανόμενη οικονομική, διπλωματική και πολιτική επιρροή της Κίνας αρχίζει να γίνεται πιο δυναμικά αισθητή στην παγκόσμια σκηνή. Η ταχεία ανάπτυξη των διεθνών οργανισμών που υποστηρίζουν το πολυπολικό όραμα του κόσμου της Κίνας και της Ρωσίας είναι μόνο ένα από τα στοιχεία. Η εμφάνιση της Κίνας ως μεσίτη με επιρροή είναι μια άλλη.
Το Πεκίνο έχει γίνει μια δύναμη που μπορεί να διαμορφώσει τον κόσμο, αφήνοντας την Ουάσιγκτον εκτός διαδικασίας. Συγκλόνισαν τον κόσμο τον Μάρτιο με τη διαμεσολάβηση μιας συμφωνίας μεταμόρφωσης της περιοχής μεταξύ των αρχαίων αντιπάλων Σαουδικής Αραβίας και Ιράν. Και αναστάτωσαν τις ΗΠΑ τον Φεβρουάριο ξεκινώντας μια ειρηνευτική διαδικασία για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Και οι δύο πρωτοβουλίες άφησαν τις ΗΠΑ έξω στο κρύο.
Ο κόσμος δεν είναι πλέον μονοπολικός: ένας κόσμος με πολλούς πόλους εξουσίας αναδύεται. Η εξωτερική πολιτική της Κίνας επιδιώκει την οικονομική ανάπτυξη που απαιτεί την ενίσχυση της σταθερότητας στον κόσμο. Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ επιδιώκει ηγεμονία που απαιτεί εχθρότητα και σχίσματα που τιμωρούν και απομονώνουν τους αντιστασιακούς. Το πρόβλημα με την ανάδειξη της Κίνας ως μεσίτη είναι ότι σπάει την ηγεμονία των ΗΠΑ. Αλλά είναι επίσης πως τα ειρηνευτικά σχέδια της Κίνας παρεμποδίζουν τα πολεμικά σχέδια της Αμερικής.
Οι ΗΠΑ δεν είναι έτοιμες για ειρήνη στον Ρωσο-Ουκρανικό Πόλεμο. Αν και τα ειρηνευτικά σχέδια μπορεί να εξυπηρετούν μια κατεστραμμένη Ουκρανία, δεν εξυπηρετούν τους μεγαλύτερους στόχους των ΗΠΑ που εξυπηρετούνται από την κατεστραμμένη Ουκρανία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι έτοιμες για την Ουκρανία να πάει στο τραπέζι και να τερματίσει τον πόλεμο προτού επιτευχθούν οι μεγαλύτεροι στόχοι τους. Όπως είπε ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νεντ Πράις το Μάρτιο του 2022, «Αυτός είναι ένας πόλεμος που είναι από πολλές απόψεις μεγαλύτερος από τη Ρωσία, είναι μεγαλύτερος από την Ουκρανία».
Ο Μπάιντεν απέρριψε τον πιθανό ρόλο της Κίνας ως μεσολαβήτριας στον πόλεμο, επιμένοντας ότι «η ιδέα πως η Κίνα πρόκειται να διαπραγματευτεί την έκβαση ενός πολέμου που είναι ένας εντελώς άδικος πόλεμος για την Ουκρανία δεν είναι λογική». Ο εκπρόσωπος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας Τζον Κίρμπι δήλωσε ότι οι ΗΠΑ δεν πιστεύουν πως μια κινεζική ειρηνευτική πρόταση «είναι ένα βήμα προς μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη». Ισχυρίζεται ότι «Όλοι θέλουμε να δούμε τον πόλεμο να τελειώνει… Και μια κατάπαυση του πυρός, αυτήν την στιγμή, αν και μπορεί να ακούγεται καλό, δεν πιστεύουμε ότι θα είχε αυτό το αποτέλεσμα». Ο Kirby πρόσθεσε στη συνέχεια πως «δεν υποστηρίζουμε τις εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός αυτήν την στιγμή. Σίγουρα δεν υποστηρίζουμε εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός που θα ζητούσε η [Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας] σε μια συνάντηση στη Μόσχα που απλώς θα ωφελούσε τη Ρωσία».
Οι ΗΠΑ επιμένουν εδώ και καιρό ότι δεν θα ληφθούν αποφάσεις χωρίς την Ουκρανία. Αλλά αν επιτύχει μια ειρήνη με τη μεσολάβηση της Κίνας, θα ήταν επειδή η Ουκρανία έχει συμφωνήσει σε αυτήν. Είναι αξιοσημείωτο πως εναπόκειται στην Ουκρανία να συνεχίσει τον πόλεμο, αλλά όχι στην Ουκρανία να τον τερματίσει.
Τα ειρηνευτικά σχέδια της Κίνας για τη Μέση Ανατολή παρεμποδίζουν επίσης τα πολεμικά σχέδια της Αμερικής. Ένας μονοπολικός κόσμος υπό την ηγεσία των ΗΠΑ απαιτεί την απομόνωση του Ιράν. Ένα βασικό κομμάτι αυτού του σχεδίου είναι η δημιουργία και η διατήρηση ενός περιφερειακού συνασπισμού κατά του Ιράν. Στην καρδιά αυτού του συνασπισμού βρίσκεται η Σαουδική Αραβία σταθερά στο στρατόπεδο κατά του Ιράν. Η πρόσφατη συμφωνία Σαουδικής Αραβίας-Ιράν με τη μεσολάβηση της Κίνας σπάει αυτόν το συνασπισμό και διορθώνει αυτό το σχίσμα.
Η συμφωνία Σαουδικής Αραβίας-Ιράν είχε άμεσες επιπτώσεις στην περιοχή που προκαλούν περαιτέρω τις αμερικανικές προσπάθειες να τη διαμορφώσουν με το δικό τους τρόπο. Γρήγορα στον απόηχο της συμφωνίας, η Σαουδική Αραβία και η σύμμαχος του Ιράν η Συρία συμφώνησαν να ανοίξουν ξανά τις πρεσβείες τους. Και η αλλαγή της μορφής δεν είναι απλώς διμερής, αλλά περιφερειακή. Ο υπουργός Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας φέρεται να βρίσκεται καθ' οδόν για τη Δαμασκό για να προσκαλέσει επίσημα τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ στη σύνοδο κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου το Μάιο στο Ριάντ. Η πρόσκληση, η πρώτη της Συρίας από το 2011, θα «τερμάτιζε επίσημα την περιφερειακή απομόνωση της Συρίας». Την 1η Απριλίου, ο υπουργός Εξωτερικών της Συρίας μετέβη στο Κάιρο για την πρώτη επίσημη επίσκεψη εδώ και δώδεκα χρόνια για να ξεκινήσει τη διαδικασία επανένταξης της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο.
Αυτό το «άλμα προς τα εμπρός στην επιστροφή της Δαμασκού στο αραβικό μαντρί» ματαιώνει τα σχέδια των ΗΠΑ να συνεχίσουν την απομόνωση του Άσαντ και της Συρίας. Οι ΗΠΑ έχουν αντιταχθεί στην εξομάλυνση των σχέσεων με τη Συρία από χώρες της Μέσης Ανατολής. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ λέει πως «η στάση τους για την ομαλοποίηση παραμένει αμετάβλητη» παρά τη νέα στάση της Σαουδικής Αραβίας και τις αλλαγές στην περιοχή.
Η Κίνα έχει αναδειχθεί ως μια διπλωματική δύναμη που μπορεί να μεσολαβήσει σε συμφωνίες και να διαμορφώσει τον κόσμο με τρόπο που συντρίβει την ηγεμονία των ΗΠΑ σε ένα μονοπολικό κόσμο. Ορισμένες χώρες είναι πρόθυμες να έρθουν σε ρήξη με τις Ηνωμένες Πολιτείες και να συνεργαστούν με την Κίνα.
Η Γαλλία κοινοποίησε στην Κίνα «την εκτίμησή της για το θετικό ρόλο της Κίνας στην προώθηση των ειρηνευτικών συνομιλιών». Ο διπλωματικός σύμβουλος του Μακρόν, Εμανουέλ Μπον, είπε στον Γουάνγκ Γι, Διευθυντή του Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Κίνας, ότι «η Γαλλία είναι έτοιμη να καταβάλει κοινές προσπάθειες με την Κίνα για να διευκολύνει τον τερματισμό των εχθροπραξιών και να αναζητήσει μια ειρηνική λύση».
Η Γαλλία είναι ένας σημαντικός ευρωπαϊκός σύμμαχος του ΝΑΤΟ. Η ανάδειξη της Κίνας ως διπλωματικής υπερδύναμης έχει δημιουργήσει μια ρωγμή στη δομή της συμμαχίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Η Γαλλία δεν είναι μόνη στην προθυμία της να συνεργαστεί με την Κίνα. Εκεί που η ανεξάρτητη θέση της Γαλλίας αποκαλύπτει ένα ρήγμα εντός της συμμαχίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, η ανεξάρτητη θέση της Βραζιλίας αποκαλύπτει την εμφάνιση άλλων πόλων στον πρόσφατα αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο.
Η ανεξάρτητη πορεία που χάραξε η Βραζιλία και η προθυμία της να συνεργαστεί με τον αντίπαλο της Αμερικής αποκαλύπτει, όχι μόνο την απώλεια της ηγεμονίας των ΗΠΑ στο δικό της ημισφαίριο, αλλά την απώλεια της ηγεμονίας των ΗΠΑ παγκοσμίως, επειδή η συνεργασία με την Κίνα είναι συνεργασία με τους BRICS, το μεγάλο διεθνή οργανισμό του οποίου ο στόχος είναι να εξισορροπήσει την ηγεμονία των ΗΠΑ ενός μονοπολικού κόσμου.
Ο πρόεδρος της Βραζιλίας Λουίζ Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα υποστήριξε τις προσπάθειες της Κίνας στη διαπραγμάτευση μιας ειρηνευτικής πρότασης και επέκρινε τις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή μίλησαν «πολύ λίγα λόγια για την ειρήνη». Αλλά έχει προτείνει επίσης μια κοινή προσπάθεια ή μια «λέσχη ειρήνης» που θα μπορούσε να περιλαμβάνει τα μέλη των BRICS την Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία και πιθανώς την Ινδονησία. Η Ινδονησία υπήρξε ηγέτης στον αδέσμευτο κόσμο και πρόσφατα έγινε δεκτός ως προσκεκλημένος στη Σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών των BRICS.
Η διπλωματική είσοδος της Κίνας στον πόλεμο στην Ουκρανία αναδεικνύει έναν πολυπολικό κόσμο που θα μπορούσε να διαμορφώσει ένα μετα-παγκόσμιο πόλεμο και να παραγκωνίσει τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Καθώς η οικονομία της Κίνας και η βαρυτική έλξη του πολυπολικού της κόσμου μεγαλώνουν, και καθώς η δύναμή της γίνεται αισθητή, όχι μόνο οικονομικά αλλά πολιτικά και διπλωματικά, η στάση των ΗΠΑ μπορεί να σκληρύνει και η Ουάσιγκτον μπορεί να αντιμετωπίσει πιο σταθερά την Κίνα, όχι μόνο αυξάνοντας τις κυρώσεις, αλλά καλώντας τους συμμάχους της να κάνουν το ίδιο.
Αυτή η κλήση θα μπορούσε να είναι μια πρόκληση για τους Ευρωπαίους συμμάχους της Αμερικής να απαντήσουν. Εάν η αναφορά του Seymour Hersh είναι σωστή, χρειάστηκε η αποκοπή της Γερμανίας από το ρωσικό πετρέλαιο με μια ιστορική πράξη δολιοφθοράς - μια πράξη πολέμου - για να κρατήσει τη Γερμανία πλήρως στο πλαίσιο του καθεστώτος κυρώσεων της Αμερικής στη Ρωσία. Η Κίνα είναι ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας για επτά συναπτά έτη. Από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Γερμανία έχει μόνο αυξήσει τις επενδύσεις της και την οικονομική της εξάρτηση από την Κίνα. Θα είναι πιο δύσκολο να πιέσουμε τη Γερμανία να κόψει τους οικονομικούς δεσμούς με την Κίνα παρά να την πιέσεις να κόψει τις σχέσεις με τη Ρωσία. Και θα ζητήσει πολύ από τη Γερμανία να της ζητήσει να κόψει τους δεσμούς και με τους δύο.
Η Δρ. Σούζαν Λόφτους, Ερευνήτρια στο Πρόγραμμα Ευρασίας του Ινστιτούτου Κουίνσι, μου είπε ότι «η Κίνα είναι ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας. Η υποχρέωση να επιβάλει κυρώσεις στην Κίνα θα έφερνε τη Γερμανία σε πολύ δύσκολη θέση δεδομένου πως έπρεπε ήδη να επιβάλει κυρώσεις σε έναν άλλο από τους σημαντικούς εμπορικούς της εταίρους (τη Ρωσία) και επίσης παλεύει με τις προστατευτικές πολιτικές των ΗΠΑ (νόμος μείωσης του πληθωρισμού). Η Λόφτους συνέχισε «[ε]αν αντιμετωπίζει δυσκολίες στο εσωτερικό, η Γερμανία πιθανότατα θα επιλέξει να μην χρειαστεί να επιβάλει κυρώσεις στην Κίνα εάν οι ΗΠΑ άρχισαν να ασκούν πίεση στη Γερμανία να το κάνει. Διαφορετικά, θα αντιμετώπιζε υπερβολικά μεγάλο οικονομικό σοκ και ως αποτέλεσμα αυξημένη εσωτερική αναταραχή».
Ένας υπαινιγμός αυτής της πιθανής διάσπασης με τις Ηνωμένες Πολιτείες δόθηκε το Νοέμβριο όταν ο Γερμανός Καγκελάριος Olaf Scholz αψήφησε την Ουάσιγκτον πηγαίνοντας στο Πεκίνο, συνοδευόμενος από τους διευθύνοντες συμβούλους των Volkswagen, BMW, BASF, Bayer και Deutsche Bank, εν μέρει για να συζητήσουν το εμπόριο.
Την παραμονή του ταξιδιού του, ο Scholz έγραψε ότι «νέα κέντρα εξουσίας αναδύονται σε έναν πολυπολικό κόσμο και στοχεύουμε να δημιουργήσουμε και να επεκτείνουμε συνεργασίες με όλους αυτούς». Είπε πως, αν και η Κίνα είναι μια οικονομική δύναμη που θα «διαδραματίσει βασικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή στο μέλλον», αυτό δε «δικαιολογεί…ορισμένους να απομονώσουν την Κίνα». Ο Scholz έγραψε στη συνέχεια ξεκάθαρα ότι «ακόμα και σε μεταβαλλόμενες συνθήκες, η Κίνα παραμένει ένας σημαντικός επιχειρηματικός και εμπορικός εταίρος για τη Γερμανία και την Ευρώπη - δε θέλουμε να αποσυνδεθούμε από αυτήν».
Οι μελλοντικές αμερικανικές εκκλήσεις για κυρώσεις στην Κίνα θα μπορούσαν να αναγκάσουν την Ευρώπη να επιλέξει μεταξύ της σταθερότητας με τη συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και της συνεχιζόμενης οικονομικής εταιρικής σχέσης με την Κίνα. Για τις ΗΠΑ, υπάρχει μια επικίνδυνη πρόβλεψη ότι αυτή η επιλογή θα μπορούσε να αποδυναμώσει αυτή την σταθερότητα.
Η αυξανόμενη πραγματικότητα του πολυπολικού οράματος της Κίνας για τον κόσμο, η εμφάνιση της Κίνας ως μεσολαβητής ειρηνευτικών σχεδίων που παρεμβαίνουν στα αμερικανικά πολεμικά σχέδια, η αλλαγή της μορφής του κόσμου που βλέπει σημαντικές χώρες πρόθυμες να συνεργαστούν με την Κίνα και η ανάγκη οι χώρες να ενισχύσουν τους εμπορικούς δεσμούς με το Πεκίνο δείχνουν ότι το κρύο της Κίνας είναι ο βράχος πάνω στον οποίο σπάει η συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.