Από: analyst.gr
Το περίφημο τραπεζικό απόρρητο κάλυπτε κάθε δραστηριότητα οποιασδήποτε μορφής και εμβέλειας σε σημείο που κάθε προσπάθεια διερεύνησης και αποσαφήνισης ανορθόδοξων πρακτικών να θεωρείτε πράξη αμφισβήτησης του ίδιου του ελβετικού τραπεζικού συστήματος και στην ουσία να απορρίπτεται πριν καν εκδηλωθεί.
Στην βάση αυτή το νόμισμα της χώρας θεωρείτε ασφαλές καταφύγιο και από τα λίγα αποταμιευτικά νομίσματα που έλκουν κεφάλαια σε δύσκολες για την παγκόσμια οικονομία χρονικές περιόδους.
Το νόμισμα στηρίζει την ελκυστικότητα του στο εχέμυθο τραπεζικό σύστημα με τίμημα όμως την ανταγωνιστικότητα της ελβετικής οικονομίας στο βαθμό που οι επεμβάσεις της κεντρικής τράπεζας δεν μετριάζουν τις επιπτώσεις της ελκυστικότητας.
Με την έναρξη του παρόντος αιώνα και ως αποτέλεσμα της διαχρονικής πίεσης κυρίως των ΗΠΑ κάμφθηκαν πολλές δικλείδες του απόρρητου με αποτελέσματα η εμβληματική εχεμύθεια να χάσει την λάμψη της και μην αποτελεί πλέον ουσιαστικό τμήμα του ελβετικού τραπεζικού συστήματος.
Απέμεινε μόνο η ασφάλεια γι’ αυτό και πλήθος φυσικών και νομικών προσώπων τοποθετούσε τις σημαντικές καταθέσεις του σε τράπεζες της Ελβετίας πάρα το γεγονός ότι η προσφορά του ύψους των επιτοκίων ήταν σαφώς χαμηλότερη από άλλα τραπεζικά συστήματα.
Η κατάρρευση της Credit Suisse και η εξαγορά της από την UBS στην ουσία ακυρώνει και τον δεύτερο πυλώνα αυτόν του υποτιθέμενου (στην βάση των τελευταίων εξελίξεων) αξιόπιστου πιστωτικού συστήματος του κόσμου, αυτόν την ασφάλειας, της σιγουριάς, του status της αμέριμνης προοπτικής.
Άρα στο διεθνές τραπεζικό οικοσύστημα μετά από αυτή την κατάρρευση δεν υπάρχει τίποτα που να αποτελεί πλέον φάρο ασφάλειας και εμπιστοσύνης.
Ίσως η εντυπωσιακή επέμβαση των αμερικανικών αρχών να εγγυηθούν το σύνολο των καταθέσεων πέρα του ορίου ασφάλειας των 250.000 δολαρίων για τις τράπεζες που κατέρρευσαν (Silicon Valley, Signature) αποτελεί μέρος σχεδίου αποκατάστασης της εμπιστοσύνης και προσέλκυσης κεφαλαίων, εις βάρος των μέχρι χθες απόλυτων ανταγωνιστών τους.
Η απόλυτη εγγύηση των καταθέσεων πάρα τις φωνές περί ηθικού κινδύνου ανοίγουν ένα νέο κεφάλαιο στην διεθνή τραπεζική σκηνή.
Πλέον θα είναι δύσκολο να μην επαναληφθεί ειδικά στις ΗΠΑ ενώ είμαστε κοντά στην χρησιμοποίηση της συγκεκριμένης πρακτικής και από άλλες χώρες για καθαρά λόγους ανταγωνισμού.
Οι πόροι της διάσωσης των καταθέσεων πέρα από το όριο που κάθε χώρα έχει θεσπίσει και θεωρούνται ασφαλισμένες για τράπεζες που στην ουσία έχουν πτωχεύσει δεν είναι ξεκάθαροι.
Γίνεται λόγος για κεφάλαια που προέρχονται από μηχανισμούς ειδικής αξιολόγησης των τραπεζών ή από ασφάλιστρα που πληρώνουν οι τράπεζες για την κάλυψη του ορίου των ασφαλισμένων καταθέσεων.
Σε οριακές περιπτώσεις και για μικρό αριθμό τραπεζών ίσως αυτά τα κεφάλαια να επαρκούν, όμως εάν υπάρξει επανάληψη του φαινομένου της διετίας 2008/9 όπου στις ΗΠΑ χρεοκόπησαν 156 τράπεζες τότε μόνο οι Κεντρικές τράπεζες μπορούν να καλύψουν τέτοια μεγέθη με κόψιμο νέου χρήματος.
Η απόφαση των ΗΠΑ για πλήρη κάλυψη των καταθέσεων αποτελεί άλλη μια συναλλαγή του σκιώδους κεφαλαίου με την εκτελεστική εξουσία μέσω της ασφυκτικής πίεσης των λόμπι.
Η αρχική ιδέα της κάλυψης των καταθέσεων και της σταδιακής αύξησης του ορίου ασφάλισης για την Ευρωπαϊκή Ένωση στις 100.000 € και για τις ΗΠΑ στα 250.000 $ έχει να κάνει με τον διαχωρισμό μιας απλής κατάθεσης από μια επένδυση και από την κοινωνική οπτική της κάλυψης των μικροαποταμιευτών από την απερίσκεπτη και ριψοκίνδυνη χρήση των χρημάτων τους.
Στην περίπτωση της Silicon Valley μιλούμε για καταθέσεις επταψήφιων μεγεθών, κατά το 89% άνω του ασφαλιστικού ορίου, που προέρχονται από τις περίφημες νεοφυείς εταιρείες υψηλής τεχνολογίας με κεφάλαια από χρηματοοικονομικές δραστηριότητες και από venture capital.
Στην περίπτωση της Signature μιλούμε για μεγαλύτερου ύψους καταθέσεις που προέρχονται από τον ‘μαγικό’ κόσμο των κρυπτονομισμάτων, ενώ για την περίπτωση της First Republic, με το 68% των καταθέσεων άνω του ασφαλιστικού ορίου και με πελάτες την ελίτ της τεχνολογίας και πλουσίους κεφαλαιούχους, φαίνεται ότι τα 30 δις $ που πρόσφεραν 11 τράπεζες για 120 μέρες ως κατάθεση δεν φθάνει, οπότε και εδώ θα χρειαστεί κρατική παρέμβαση.
Παρατηρούμε επομένως ότι κεφάλαια τέτοιων μεγεθών δεν αποτελούν απλές καταθέσεις αλλά υποκρυπτόμενες επενδύσεις του σκιώδους χρηματοοικονομικού συστήματος.
Στην βάση αυτή τέτοιες πρακτικές διαιωνίζουν προβλήματα ενώ δικαιώνουν έμμεσα όσους απερίσκεπτα δρουν εις βάρος πάντα των συνετών.
Εάν οι ριψοκίνδυνοι γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι υπάρχει δίκτυ ασφάλειας το οποίο διαμορφώνουν τα ασφάλιστρα των ανταγωνιστών τους τότε επαναλαμβανόμενα επεισόδια χάους θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας με τον πληθωρισμό να τρέφεται ως αδηφάγο τέρας και το βιοτικό επίπεδο συνεχώς να συρρικνώνεται για τις περισσότερες κοινωνικές ομάδες.
ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ