Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Γαλλία και η Κίνα έχουν υπογράψει διάφορες συμφωνίες συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα, ιδιαίτερα την αιολική και την πυρηνική ενέργεια, σύμφωνα με δήλωση του παλατιού των Ηλυσίων. Στις 6 Απριλίου, ο διευθύνων σύμβουλος της Airbus, Guillaume Faury, ο οποίος συμμετείχε στην αντιπροσωπεία του Macron, συμφώνησε να κατασκευάσει μια δεύτερη γραμμή συναρμολόγησης στο κινεζικό εργοστάσιό της. Η συμφωνία ανακοινώθηκε παρά τις έντονες αμερικανικές πιέσεις στην Ευρώπη να απομονώσει το Πεκίνο. Αυτή είναι μια υπενθύμιση ότι οι αγορές της Κίνας εξακολουθούν να είναι κρίσιμες για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Παρά την «γερακίσια» ρητορική της, ακόμη και η ίδια η Leyen απέρριψε πρόσφατα κάθε έννοια «αποσύνδεσης» της οικονομίας της Ευρώπης από τον ασιατικό γίγαντα.
Αυτές οι εμπορικές εξελίξεις συνοδεύτηκαν από κινεζική φιλία και έχουν πιθανές γεωπολιτικές επιπτώσεις. Ως μέρος της έννοιας της «στρατηγικής αυτονομίας» του, το Παρίσι ωθεί μια προσέγγιση μη σύγκρουσης σχετικά με το Πεκίνο για να «αποθέσει» τις σχέσεις μαζί του. Ωστόσο, η στρατηγική σκέψη του Μακρόν είναι πολύ πιο φιλόδοξη από αυτό.
Πέρυσι, για πρώτη φορά σε πάνω από μια δεκαετία, το Παρίσι ανέλαβε την προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ιανουάριος - Ιούνιος 2022). Αυτή η περίοδος σηματοδοτήθηκε από την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν που ζήτησε τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ένωσης. Κατά το πρώτο εξάμηνο του 2022, η Leyen ανακοίνωσε επίσης τη «Σύνοδο Κορυφής για την Άμυνα», υπό τη Γαλλική Προεδρία. Στην ΕΕ μετά το Brexit, η Γαλλία είναι η μόνη πυρηνική δύναμη και καυχιέται πως διαθέτει τις πιο μάχιμες ένοπλες δυνάμεις στο μπλοκ. Σύμφωνα με τον Swasti Rao (Associate Fellow στο Κέντρο Ευρώπης και Ευρασίας), ο Γάλλος Πρόεδρος έχει επανειλημμένα τονίσει ότι η Στρατηγική Πυξίδα είναι «το πλησιέστερο πράγμα που έχει η ΕΕ σε ένα στρατιωτικό δόγμα και παρόμοιο με την Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ» για τον καθορισμό των στόχων συμμαχίας της ΕΕ.
Τέτοιοι στόχοι αντιμετωπίζουν το δύσκολο γεγονός μιας αποβιομηχανοποιημένης Ευρώπης. Όπως έγραψα προηγουμένως, παρόλο που η Ουάσιγκτον διεξάγει πόλεμο επιδοτήσεων κατά της ηπείρου και ωφελείται πραγματικά από τις βιομηχανικές και ενεργειακές κρίσεις της Ευρώπης, έχει γίνει μια υπερδύναμη με υπερβολική έκταση και επιβάρυνση. Έτσι, θα μπορούσε πραγματικά να επωφεληθεί από μια νατοϊκοποιημένη και στρατιωτικοποιημένη Ευρώπη. Αυτό θα επέτρεπε στην Ουάσιγκτον να στραφεί στον Ειρηνικό - κάτι τέτοιο, ωστόσο, θα μπορούσε να γυρίσει μπούμερανγκ, με μια ισχυρότερη Ευρώπη να επιδιώκει στρατηγική αυτονομία. Σε αυτό το πλαίσιο, η ερωτοτροπία της Κίνας με τη μοναδική πυρηνική δύναμη της ηπειρωτικής Ευρώπης έχει πολύ νόημα. Το πρόβλημα, από την σκοπιά της Ευρώπης, είναι ότι η ουκρανική σύγκρουση κατάφερε την καταστήσει ακόμα περισσότερο εξαρτώμενη από την Ουάσιγκτον, και οι αμερικανικές οικονομικές και βιομηχανικές πολιτικές ενάντια στην ήπειρο καθιστούν σχεδόν αδύνατο προς το παρόν τα ευρωπαϊκά σχέδια για τον εκ νέου εξοπλισμό και την εκβιομηχάνιση.
Υπήρξαν αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ της πολιτικής Δύσης και της Κίνας, σε αυτό που έχει περιγραφεί ως Νέος Ψυχρός Πόλεμος. Αυτό αποδείχθηκε ξεκάθαρα από την πρόσφατη υστερία με τα μπαλόνια. Υπάρχει ένας λεγόμενος πόλεμος τσιπ σε εξέλιξη, και ο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ οικονομικός πόλεμος εναντίον του Πεκίνου στην πραγματικότητα θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη βιομηχανία μικροτσίπ στον κόσμο και αυξάνει τον κίνδυνο των επιπτώσεων της πεταλούδας, καθώς η Ασιατική Μεγάλη Δύναμη είναι βασικό μέρος του παγκοσμιοποιημένου κόσμου. Η Ουάσιγκτον πιέζει επίσης για περαιτέρω κυρώσεις κατά της Κίνας. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο, και επομένως δεν είναι περίεργο που η υποδοχή του Πεκίνου για την προσέγγιση της Γαλλίας ήταν θερμή.
«Χαίρομαι πολύ που μοιραζόμαστε πολλές πανομοιότυπες ή παρόμοιες απόψεις για σινο-γαλλικά, σινο-ΕΕ, διεθνή και περιφερειακά ζητήματα», είπε ο Σι Τζινπίνγκ στον Γάλλο ηγέτη την περασμένη εβδομάδα. Ο Μακρόν, με τη σειρά του, του τόνισε πως το Παρίσι προωθεί την «ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία», δεν του αρέσει η «αντιπαράθεση μπλοκ» και πιστεύει στο να κάνει το δικό του. «Η Γαλλία δεν επιλέγει πλευρά», πρόσθεσε. Αυτή η πραγματιστική αδέσμευτη στάση αμφισβητείται φυσικά από πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες - και από την Ουάσιγκτον.
Κατά τη διάρκεια συνομιλιών με τον Μακρόν, ο Σι Τζινπίνγκ παρατήρησε ότι το Πεκίνο θεωρεί την Ευρώπη ως «ανεξάρτητο πόλο σε έναν πολυπολικό κόσμο», σύμφωνα με την ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας. Ο Κινέζος ηγέτης πρόσθεσε πως το Πεκίνο «υποστηρίζει την Ευρώπη στην επίτευξη στρατηγικής αυτονομίας, υποστηρίζει ότι η σχέση Κίνας-Ευρώπης δεν στοχεύει, δεν υποτάσσεται ή ελέγχεται από κανένα τρίτο μέρος και πιστεύει πως η Ευρώπη θα ακολουθήσει μια ανεξάρτητη προσέγγιση για την ανάπτυξη των σχέσεών της με Κίνα». Προέτρεψε επίσης την ΕΕ να «σταθεί ενάντια στον ηγεμονισμό, τη μονομερή συμπεριφορά και τις προσπάθειες αποσύνδεσης των οικονομιών ή διακοπής των αλυσίδων εφοδιασμού».
Ορισμένοι δυτικοί παρατηρητές κατηγόρησαν το Πεκίνο ότι προσπαθεί να διασπάσει τη διατλαντική συμμαχία. Στην πραγματικότητα, η δύναμη αυτής της συμμαχίας έχει κλονιστεί εδώ και καιρό από τις δικές της αντιφάσεις. Ο ίδιος ο συνασπισμός για την υποστήριξη της Ουκρανίας αντιμετωπίζει ρωγμές τουλάχιστον από τα τέλη του 2022, εν μέρει λόγω των εσωτερικών προβλημάτων καθώς και των αμερικανο-ευρωπαϊκών διαφωνιών και έχουν γίνει συζητήσεις για αργή και αθόρυβη ευρωπαϊκή εγκατάλειψη του Κιέβου τουλάχιστον από τον Αύγουστο. Ο ίδιος ο Μακρόν έχει προειδοποιήσει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ότι οι επιθετικές πολιτικές επιδοτήσεων του τελευταίου θα μπορούσαν να «κατακερματίσουν τη Δύση». Η Γαλλία έχει επίσης συγκρουστεί με το ΝΑΤΟ και τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια σειρά ζητημάτων.
Αντιμετωπίζοντας σοβαρά εσωτερικά προβλήματα και διαμαρτυρίες για μια αμφιλεγόμενη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, μένει να φανεί εάν ο Γάλλος ηγέτης θα μπορέσει ή όχι να προωθήσει ορισμένους από τους τολμηρούς στόχους του, οι οποίοι θα εξαρτηθούν επίσης από μεγάλη ενδοευρωπαϊκή πολιτική άρθρωση.