 |
| REUΤΕRS/Piroschka Van De Wouw |
Finian Cunningham - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο Μακρόν έκανε τις παρατηρήσεις του ενώ επέστρεφε από την Κίνα, όπου φάνηκε να έγινε δεκτός από τον πρόεδρο Xi Jinping. Το ταξίδι φέρεται να συγκέντρωσε πολλές προσοδοφόρες εμπορικές συμφωνίες για τις γαλλικές επιχειρήσεις σε μια εποχή που το παλάτι των Ηλυσίων δέχεται επίθεση με πανεθνικές δημόσιες διαμαρτυρίες και απεργίες για τα οικονομικά δεινά.
Η αμερικανική θλίψη για τις σκέψεις του Μακρόν για την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία είναι αποκαλυπτική με τουλάχιστον δύο τρόπους.
Οι New York Times κατηγόρησαν τον Μακρόν ότι έπαιξε το «χαρτί του Gaullist [Γκωλισμός]», ενώ η Wall Street Journal επέκρινε τον Γάλλο ηγέτη για «γκάφες στην Ταϊβάν», προσθέτοντας: «Αποδυναμώνει την αποτροπή ενάντια στην κινεζική επιθετικότητα και υπονομεύει την υποστήριξη των ΗΠΑ στην Ευρώπη».
Ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Μάρκο Ρούμπιο στεναχωρήθηκε έντονα και ζήτησε από τον Μακρόν να ξεκαθαρίσει «γρήγορα» εάν μιλούσε για την Ευρώπη συνολικά ή μόνο για τη Γαλλία. Ο Ρούμπιο είπε: «Εσείς [οι Ευρωπαίοι ηγέτες] θα χειρίζεστε την Ουκρανία» γιατί οι ΗΠΑ θα εστιάζουν στο εξής την προσοχή τους στις «απειλές της Κίνας».
Πρέπει να γελάσεις με την άστοχη αίσθηση του αμερικανικού ιπποτισμού. Αυτό είναι το συνηθισμένο αμερικανικό τροπάριο της πεποίθησης ότι σώζουν και πάλι την Ευρώπη από τις συγκρούσεις, όπως στον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο θείος Σαμ, όπως υποστηρίζει ο Ρούμπιο, πρόκειται να εγκαταλείψει την Ευρώπη στον αιματηρό καυγά της, ενώ θα συνεχίσει να «ασχολείται» με την υποτιθέμενη «κινεζική επιθετικότητα».
Η πραγματικότητα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Η Ευρώπη έχει εμπλακεί στο χειρότερο πόλεμο από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ακριβώς επειδή οι νωχελικοί ηγέτες της ακολουθούν δουλικά την ατζέντα της Ουάσιγκτον να κάνει την αντιπρόσωπο εναντίον της Ρωσίας και να καταστρέψει το στρατηγικό ρωσο-ευρωπαϊκό εμπόριο ενέργειας. Ο επεκτατισμός του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ επί δεκαετίες – με το πρόσχημα της «προστασίας της Ευρώπης – έχει δημιουργήσει αυτή την επικίνδυνη συγκυρία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία καθοδηγείται από την ανάγκη της Ουάσιγκτον να στηρίξει τις δύσχρηστες ηγεμονικές της φιλοδοξίες. Η αντιμετώπιση της Ρωσίας και της Κίνας είναι αναπόσπαστο μέρος του αυτοκρατορικού παιχνιδιού της Ουάσιγκτον, όπως και η αμερικανική ανάγκη να υποτάξουν την Ευρώπη ως αποικία υποτελών.
Είναι μια τολμηρή στοργή για τους Αμερικανούς πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης να προβάλλουν πως κάνουν στην Ευρώπη κάποιο είδος ευγενούς χάρης έναντι της Ουκρανίας και σώζουν τις Ευρωπαίες κοπέλες από τους «βάρβαρους Ρώσους». Είναι τόσο απαίσιο και ψεύτικο, αλλά χάρη στην πλύση εγκεφάλου των δυτικών μέσων ενημέρωσης, το παλιό τροπάριο εξακολουθεί να λειτουργεί.
Αυτό που δείχνει η οργή για τα σχόλια του Μακρόν είναι πόσο κάτω από τον Αμερικανό αντίχειρα βρίσκονται οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Το να υποστηρίζει ένας Ευρωπαίος Πρόεδρος πως η χώρα του και τα άλλα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να θέτουν τα συμφέροντά τους ως προτεραιότητα στην επιδίωξη ανεξάρτητων σχέσεων με την Κίνα και ειδικότερα για να αποφευχθεί μια σύγκρουση για την Ταϊβάν είναι, θα πίστευε κανείς, ένα μάλλον εγκόσμιο ζήτημα κοινής λογικής. Το ότι η αμερικανική πολιτική τάξη αντέδρασε με τόσο έξαλλο τρόπο δείχνει, κατά ειρωνικό τρόπο, πόσο άθλια υποτελείς είναι πραγματικά οι Ευρωπαίοι. Ο Μακρόν μιλάει σε μια σπάνια στιγμή σαφήνειας και η αμερικανική αντίδραση είναι σπασμωδική και άσχημη… γιατί πόσο τόλμησαν αυτοί οι Ευρωπαίοι υποτελείς να ξεφύγουν από τη γραμμή!
Το πιο σημαντικό, ο αμερικανικός θυμός μπορεί να είναι επιβλητικός και ανοδικός, ωστόσο αποκαλύπτει πόσο εύθραυστη είναι η αίσθηση ανασφάλειας στην Ουάσιγκτον.
Το αμερικανικό κατεστημένο αισθάνεται όλο και περισσότερο ότι υπάρχει μια χρόνια συστημική κρίση στην παγκόσμια δύναμη των ΗΠΑ. Η υποτιθέμενη μονοπολική αμερικανική τάξη μειώνεται και ένας πολυπολικός κόσμος αναδύεται αναπόφευκτα. Το άλλοτε πανίσχυρο δολάριο ΗΠΑ δεν προσφέρει πλέον την ασφάλεια που είχε κάποτε. Η Κίνα, η Ρωσία και ο Παγκόσμιος Νότος πιέζουν όλο και πιο έντονα για μια πολυπολική τάξη που θα καταστήσει το αμερικανικό δολάριο και τα μοναδικά, αυθαίρετα προνόμιά του περιττά. Όταν αυτό συμβεί πλήρως, η καπιταλιστική οικονομία των ΗΠΑ και η παλαιά παγκόσμια κυριαρχία της θα καταρρεύσει όπως τόσες αυτοκρατορίες πριν από αυτήν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ουάσιγκτον είναι τόσο αποπληκτική σχετικά με το «θρασύ» ξέσπασμα του Μακρόν. Η αμερικανική ισχύς βασίζεται στην υποτέλεια και την προσήλωση στην επιταγή της. Οι μουρμούρες από υποτελείς της ανεξαρτησίας πρέπει να εξαλειφθούν αδίστακτα, ώστε η ιδέα να μην κυκλοφορήσει ή ίσως και να υιοθετηθεί.
Ωστόσο, ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν είναι ο Σαρλ Ντε Γκωλ. Ο Ντε Γκωλ έδειξε γνήσια γαλλική ανεξαρτησία κατά τις πρώτες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου, βγάζοντας τη Γαλλία προσωρινά από την στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Η ανεξαρτησία του Ντε Γκωλ οδήγησε σε σχέδια δολοφονίας που είχαν μια απίστευτη ομοιότητα με εκείνη που τελικά δολοφόνησε τον Τζον Κένεντι, ο οποίος είχε επίσης αμφισβητήσει το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ και το αυτοκρατορικό κράτος.
Πριν από σχεδόν τέσσερα χρόνια, ο Μακρόν χαρακτήρισε το μπλοκ του ΝΑΤΟ «εγκεφαλικά νεκρό». Τα σχόλιά του προκάλεσαν τότε μια παρόμοια διαμάχη με αυτή που έχει προκαλέσει τώρα σε σχέση με την έκκλησή του για ανεξάρτητες ευρωπαϊκές σχέσεις με την Κίνα.
Παρά την «εγκεφαλικά νεκρή» απαξίωση του ΝΑΤΟ, ο Μακρόν δεν έκανε απολύτως τίποτα για την άσκηση της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας. Όπως και οι άλλοι λεγόμενοι ηγέτες της ΕΕ, ο Μακρόν ακολούθησε αξιολύπητα τον πόλεμο της Ουάσιγκτον κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ο Μακρόν πυροδότησε αυτόν τον πόλεμο με τα γαλλικά όπλα σε πλήρη υποταγή στις γεωπολιτικές ανάγκες της Ουάσιγκτον.
Έτσι, όλη η φασαρία για τις τελευταίες φιλοδοξίες του Μακρόν σχετικά με τη στρατηγική αυτονομία είναι πολύ φασαρία για το τίποτα. Ο Μακρόν είναι μια φιγούρα μαριονέτας που της αρέσει να ξεστομίζει αλλά είναι μια χλωμή μίμηση του Ντε Γκωλ. Δεν πρόκειται να κάνει τίποτα ουσιαστικό για να υπονομεύσει τις αμερικανικές ηγεμονικές φιλοδοξίες. Κατά την πτήση του για το σπίτι από την Κίνα, ίσως τον κυρίευσε μια αίσθηση (μάταιης) μεγαλειώδους επιθυμίας στον απόηχο της μεγαλοπρέπειας του κινεζικού κράτους.
Ωστόσο, παρά τη γεωπολιτική του ανικανότητα και την αξιόπιστη υποτέλεια του, η αμερικανική οργή για τα σχόλια του Μακρόν είναι διδακτική. Αυτή είναι η πραγματική ιστορία. Η απλή μυρωδιά διαφωνίας είναι αρκετή για να οδηγήσει την Ουάσιγκτον σε σχεδόν πανικό, επειδή γνωρίζει πόσο εύθραυστη έχει γίνει η αυτοκρατορική της δύναμη.
Ο Μακρόν είναι άσχετος, αλλά η λυσσαλέα αμερικανική αντίδραση είναι αξιοσημείωτη.