 |
| Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν (L) φτάνει στο Αρχηγείο της Ομάδας Δυνάμεων Dnepr, Περιφέρεια Kherson, 17 Απριλίου 2023 |
MK BHADRAKUMAR - indianpunchline.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει για την ουκρανική «αντεπίθεση». Η άφιξη του πυραυλικού συστήματος Patriot στην Ουκρανία μαρτυρεί το μέγεθος της κινητοποίησης για να επιβληθούν μεγάλες απώλειες στη Ρωσία. Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ πραγματοποίησε σήμερα αιφνιδιαστική επίσκεψη στο Κίεβο, την πρώτη του από την έναρξη του πολέμου.
Τα έγγραφα του Πενταγώνου που διέρρευσαν είναι δύσπιστα για την επιτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης, αλλά η Μόσχα κάνει τις δικές της εκτιμήσεις. Κατά κύριο λόγο, οι νεοσυντηρητικοί δεν πρόκειται να τραβήξουν την πρίζα στο καθεστώς Ζελένσκι, αφού αυτό σημαίνει ότι ανοίγει το κουτί της Πανδώρας όταν ο Πρόεδρος Μπάιντεν πρόκειται να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του για δεύτερη θητεία ως πρόεδρος και δεν μπορεί να δεχτεί πως η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο.
Στην πραγματικότητα, η Ουκρανία αιμορραγεί. Είναι στη φύση των φθορικών πολέμων που κάποια στιγμή, η πιο αδύναμη πλευρά σπάει και στη συνέχεια, το τέλος έρχεται πολύ γρήγορα. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο στη Συρία, όπου κάποτε κερδήθηκε η Μάχη του Χαλεπίου, τον Δεκέμβριο του 2016, οι κυβερνητικές δυνάμεις σάρωσαν τη χώρα με μια σειρά από στρατιωτικές νίκες κατεβάζοντας την αυλαία της σύγκρουσης.
Ο φθοροποιός πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να φαίνεται «αδιέξοδος», αλλά το βασικότερο θα είναι ποια πλευρά προκαλεί τις μεγαλύτερες απώλειες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι παρά τη μαζική στρατιωτική, μυστική, οικονομική και οικονομική βοήθεια από τη Δύση, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν καθηλώσει την ουκρανική πλευρά σε όλη τη γραμμή επαφής.
Ο Ρώσος πρεσβευτής στο Ηνωμένο Βασίλειο είπε πρόσφατα πως η αναλογία των απωλειών στον πόλεμο φθοράς είναι περίπου επτά Ουκρανοί στρατιώτες προς κάθε Ρώσο στρατιώτη. Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, δημοσιεύματα δυτικών ΜΜΕ εκτιμούν ότι περίπου 35.000 Ουκρανοί στρατιώτες θα εμπλακούν στην επερχόμενη αντεπίθεση κατά μήκος της πρώτης γραμμής των 950 χιλιομέτρων, ενώ ο Πούτιν έχει καταγράψει πως οι ρωσικές εφεδρικές δυνάμεις στην πρώτη γραμμή ανέρχονται σε 160.000 στρατιώτες!
Το ουκρανικό σύστημα αεράμυνας βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Οι Ρώσοι έχουν κυριαρχία στο πυροβολικό και έχουν οχυρώσει σε μεγάλο βαθμό την πρώτη γραμμή τους τελευταίους 5-6 μήνες σε πολλαπλά στρώματα άμυνας, όπως νάρκες, χωματουργικά έργα και κολώνες για να εμποδίσουν την προώθηση των αρμάτων μάχης κ.λπ.
 |
| Οχυρωματική γραμμή της Ρωσίας |
Αυτό είναι ένα απελπισμένο παιχνίδι για την Ουκρανία, η οποία έχει χάσει ένα μεγάλο μερίδιο από τους πιο έμπειρους στρατιώτες της (υπολογίζονται 120.000 απώλειες), να αντιμετωπίσει τους Ρώσους που έχουν αεροπορική υπεροχή και υπεροχή πυραύλων, υπεροχή αεράμυνας και πυροβολικού και εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, πάνω από όλα.
Οι περιοχές που επέλεξε να επισκεφθεί ο Πούτιν - Χερσώνα / Ζαπορόζια και Λουγκάνσκ - είναι εκεί που αναμένεται περισσότερο η ουκρανική αντεπίθεση. Ο Πούτιν άκουσε από τους διοικητές την στρατιωτική κατάσταση και φυσικά, σίγουρα, αυτή θα είναι κρίσιμη για τις αποφάσεις του σχετικά με τις ρωσικές αντιστρατηγικές, τόσο αμυντικές όσο και επιθετικές.
Παρά τις διαρροές από το Πεντάγωνο και την επακόλουθη αναταραχή και σύγχυση στην Ουάσιγκτον και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (και το Κίεβο), η ουκρανική αντεπίθεση θα προχωρήσει για να κερδίσει πίσω τουλάχιστον ένα μέρος από τα χαμένα εδάφη. Αυτή είναι μια απελπισμένη ρίψη των ζαριών.
Ωστόσο, η παραληρηματική σκέψη εξακολουθεί να επικρατεί στην Ουάσιγκτον. Αυτό είναι προφανές από ένα πρόσφατο άρθρο στο Foreign Affairs που συνυπογράφουν δύο βετεράνοι του κατεστημένου των ΗΠΑ — πρώην αξιωματούχος του State Department Richard Haass και Charles Kupchan, ανώτερος συνεργάτης στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων — με τίτλο The West Needs a New Strategy in Ukraine: Ένα σχέδιο για τη μετάβαση από το πεδίο της μάχης στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Το άρθρο εμμένει σε μεγάλο βαθμό στους μύθους που γεννήθηκαν από τους νεοσυντηρητικούς - πως οι ειδικές στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας απέτυχαν και ο πόλεμος "αποδείχθηκε πολύ καλύτερος για την Ουκρανία από ό,τι οι περισσότεροι είχαν προβλέψει" - αλλά έχει περιστασιακές αναλαμπές ρεαλισμού. Βασίζεται στο ρεφρέν που είναι επί του παρόντος στη μόδα στην Ουάσιγκτον πως «η πιο πιθανή έκβαση της σύγκρουσης δεν είναι μια πλήρης ουκρανική νίκη αλλά ένα αιματηρό αδιέξοδο».
Οι Haas και Kupchan έγραψαν ότι «Μέχρι να τελειώσει η προσδοκώμενη επίθεση της Ουκρανίας, το Κίεβο μπορεί επίσης να ζεσταθεί στην ιδέα μιας διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων, έχοντας δώσει τον καλύτερο εαυτό του στο πεδίο της μάχης και αντιμετωπίζοντας αυξανόμενους περιορισμούς τόσο στο ανθρώπινο δυναμικό του όσο και στη βοήθεια από το εξωτερικό».
Οι συγγραφείς σημειώνουν εξ ολοκλήρου ότι η ηγεσία της Ρωσίας έχει επίσης επιλογές και υπολογισμούς, καθώς οι δυτικές κυρώσεις δεν κατάφεραν να ακρωτηριάσουν τη ρωσική οικονομία, η λαϊκή υποστήριξη για τον πόλεμο παραμένει υψηλή (πάνω από 70%) και η Μόσχα αισθάνεται ότι ο χρόνος είναι με το μέρος της ως η παραμένουσα δύναμη της Ουκρανίας και των δυτικών υποστηρικτών της και η αποφασιστικότητά τους θα εξασθενήσουν και η Ρωσία θα πρέπει να είναι σε θέση να επεκτείνει σημαντικά τα εδαφικά της κέρδη.
Ουσιαστικά, ο Haas και ο Kupchan προέρχονται από άλλο πλανήτη. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η Ρωσία δε θα δεχτεί ποτέ ένα σενάριο όπου η σύγκρουση τελειώνει με κατάπαυση του πυρός, αλλά το ΝΑΤΟ θα συνεχίσει να ενισχύει τις στρατιωτικές δυνατότητες της Ουκρανίας και να ενσωματώνει σταθερά το Κίεβο στη συμμαχία.
Γιατί η Ρωσία να θέλει να παίξει άλλο ένα παιχνίδι μουσικών καρεκλών ενώ η Δύση επισημοποιεί την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ — δηλαδή να συναινέσει σε μια επανάληψη του γκροτέσκο μεσοβασιλείου μεταξύ των Συμφωνιών του Μινσκ του 2015 και των ειδικών στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ρωσίας;
Η επίσκεψη του Πούτιν στα νέα εδάφη σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία με τον φθοροποιό πόλεμο σε σημείο καμπής μεταδίδει ένα ισχυρό μήνυμα ότι και η Ρωσία έχει ένα επιθετικό σχέδιο και πως δεν εναπόκειται στον Μπάιντεν να σφυρίξει και να ακυρώσει τον πόλεμο αντιπροσώπων από κόπωση ή πιεστικούς περισπασμούς στην Ασία-Ειρηνικό ή λόγω ρωγμών στη δυτική ενότητα ή οτιδήποτε άλλο.
Ομοίως, είναι απίθανο η Ρωσία να μπορέσει ποτέ να συμφιλιωθεί με το καθεστώς Ζελένσκι, το οποίο η Μόσχα βλέπει ως μαριονέτα της κυβέρνησης Μπάιντεν. Αλλά πώς μπορεί ο Μπάιντεν να χάσει ή να χάσει τα μάτια του από τον Ζελένσκι ενώ οι σκελετοί κροταλίζουν στο οικογενειακό ντουλάπι;
Το πιο σημαντικό, η ρωσική κοινή γνώμη αναμένει από τον Πούτιν να εξαργυρώσει τη δέσμευση που έδωσε ενώ διέταξε τις ειδικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό θα σημαίνει ότι δεκάδες χιλιάδες ζωές Ρώσων χάθηκαν μάταια.
Δεν είναι στο κόκκο της πολιτικής προσωπικότητας του Πούτιν να αγνοήσει το θεμέλιο της ρωσικής γνώμης — ή να παραβλέψει την πληγωμένη εθνική ψυχή καθώς παίζονται εικόνες από την αναγκαστική έξωση εκατοντάδων μοναχών της Λαύρας Pechersk, του ορθόδοξου μοναστηριακού συγκροτήματος των σπηλαίων του 11ου αιώνα στην καρδιά του Κιέβου. Ήταν μια υπολογισμένη πολιτική κίνηση του Zelensky με σιωπηρή δυτική ενθάρρυνση. (εδώ και εδώ)
Αυτό που δεν έχουν ακόμη καταλάβει οι νεοσυντηρητικοί στις ΗΠΑ είναι ότι δεν κατάφεραν να υποτάξουν τη Ρωσία παρά τις ταπεινώσεις που επιβλήθηκαν στην εθνική της τιμή, την περήφανη ιστορία και τον πλούσιο πολιτισμό της. Γιατί να ομαλοποιηθεί η Ρωσία με κράτη που οικειοποιήθηκαν τον κυρίαρχο πλούτο της και επέβαλαν τέτοιες δρακόντειες κυρώσεις για να αιμορραγήσουν και να αποδυναμώσουν την οικονομία της;
Η υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζάνετ Γέλεν παραδέχτηκε στο CNN πως οι κυρώσεις μπορεί τελικά να διακινδυνεύσουν την ηγεμονία του δολαρίου ΗΠΑ. Όμως οι παρατηρήσεις της δεν φτάνουν αρκετά μακριά.
Εν τω μεταξύ, η στρατηγική εταιρική σχέση Ρωσίας-Κίνας έχει ενισχυθεί, με το σήμα αυτή την εβδομάδα να είναι η προθυμία της Μόσχας να συντονιστεί με το Πεκίνο για την αντιμετώπιση στρατιωτικών προκλήσεων στην Άπω Ανατολή.
Η Ρωσία απέχει πολύ από το να είναι απομονωμένη και απολαμβάνει στρατηγικό βάθος στη διεθνή κοινότητα. Ενώ, την περασμένη περίοδο ενός έτους, η συστημική παρακμή της Δύσης και η φθίνουσα παγκόσμια επιρροή των ΗΠΑ έχει γίνει μια αδυσώπητη ιστορική διαδικασία.