Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, γεωπολιτικός σύμβουλος - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Πληροφορίες για τη γερμανική κατάσταση δημοσιεύθηκαν σε ρεπορτάζ που αποκάλυψε η Bild στις 11 Απριλίου. Οι συντάκτες της εφημερίδας επικαλούνται πηγές εντός των ενόπλων δυνάμεων για να υποστηρίξουν ότι η χώρα αντιμετωπίζει δυσκολίες στη συμμόρφωση με τις υποχρεώσεις που επιβάλλει το ΝΑΤΟ. Τα δεδομένα είχαν αναλυθεί το Μάρτιο από δύο επιθεωρητές της Bundeswehr. Σύμφωνα με τους αξιωματούχους, η γερμανική πολεμική ετοιμότητα που απαιτείται επί του παρόντος από το ΝΑΤΟ θα είναι «περιορισμένη».
Ως απόδειξη αυτού του σεναρίου, αναφέρεται επίσης ότι ένα από τα τμήματα αρμάτων μάχης που το Βερολίνο είχε υποσχεθεί να θέσει στην υπηρεσία της συμμαχίας θα αντιμετώπιζε έλλειψη 21% στις μονάδες του. Προηγουμένως, η προσδοκία της γερμανικής κυβέρνησης ήταν να θέσει ολόκληρη τη μεραρχία στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ έως το 2025, αλλά ήδη θεωρείται σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί αυτός ο στόχος εντός αυτής της περιόδου. Σύμφωνα με πηγές της Bild, ακόμη και αν αρχίσουν να διατίθενται στο τάγμα μονάδες από άλλες μεραρχίες των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, θα είναι δύσκολο να ξεπεραστεί το τρέχον έλλειμμα. Παρόμοια προβλήματα παρατηρούνται και σε άλλους τομείς του Στρατού Ξηράς, δείχνοντας μια πραγματική κατάσταση στρατιωτικής αδυναμίας στη χώρα.
Περισσότερο από το απλό πρόβλημα της εκπλήρωσης των σχεδίων του ΝΑΤΟ, υπάρχει επίσης το ζήτημα των συνεπειών αυτών των στόχων. Καθώς το Βερολίνο έχει ήδη δομικά και ιστορικά προβλήματα με τις ένοπλες δυνάμεις του, η εκπλήρωση των υποχρεώσεων του ΝΑΤΟ γίνεται μείζονα πρόκληση, καθώς η χώρα είναι υποχρεωμένη να σταματήσει να επενδύει σε άλλους τομείς στρατηγικού ενδιαφέροντος του αμυντικού του τομέα, έχοντας αποκλειστικά υπακοή στις εντολές της δυτικής συμμαχίας. Το αποτέλεσμα είναι μια καταστροφική συγκυρία, όπου η χώρα γίνεται τόσο αναποτελεσματική για το ΝΑΤΟ όσο και για το δικό της στρατό.
Η έκθεση επισημαίνει δύο κεντρικούς λόγους για τους οποίους η Γερμανία θα αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα: η απουσία επαρκούς αμυντικού προϋπολογισμού και η συνεχής στρατιωτική βοήθεια προς το Κίεβο στην τρέχουσα σύγκρουση. Στην πραγματικότητα, αν και διαθέτει ισχυρό βιομηχανικό τομέα, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής βιομηχανίας, το Βερολίνο διατηρεί έναν εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας αμυντικό μηχανισμό, με περιορισμένο αριθμό στρατευμάτων και εξοπλισμού, εκτός από απαρχαιωμένα όπλα μικρής στρατηγικής σημασίας. Το σενάριο επιδεινώνεται περαιτέρω από την προσκόλληση της Γερμανίας στην αντιρωσική πολεμική πολιτική της δυτικής συμμαχίας. Το Βερολίνο απλώς δεσμεύτηκε να δώσει στο Κίεβο περισσότερα από όσα του επιτρέπουν οι αμυντικές του δυνατότητες, έτσι ώστε η χώρα να μην είναι πλέον σε θέση να διατηρήσει την υποστήριξη προς το ουκρανικό καθεστώς, τη δική του ασφάλεια και τη μαχητική ετοιμότητα του ΝΑΤΟ που απαιτείται ταυτόχρονα.
Πράγματι, αυτή η τελευταία έκθεση επιβεβαιώνει ορισμένες προηγούμενες παρατηρήσεις που έγιναν από Γερμανούς αξιωματούχους. Για παράδειγμα, το Φεβρουάριο, ο Γερμανός υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους δήλωσε πως το Βερολίνο δε διαθέτει «ένοπλες δυνάμεις που να είναι ικανές να υπερασπιστούν [τη χώρα], δηλαδή να υπερασπιστούν ένα βάναυσα διεξαγόμενο επιθετικό πόλεμο». Την ίδια στιγμή, ο επικεφαλής του Συνδέσμου Ενόπλων Δυνάμεων της Γερμανίας, συνταγματάρχης Andre Wustner, προειδοποίησε για την απουσία βασικού υλικού ως αποτέλεσμα των αποστολών στην ουκρανική πρώτη γραμμή, λέγοντας: «Μέχρι σήμερα, δεν έχουμε λάβει αντικατάσταση για τα ενιαία αυτοκινούμενα οβιδοβόλα που παραδώσαμε πέρυσι στην Ουκρανία».
Αυτή η κατάσταση είναι άμεση συνέπεια μιας σειράς παραγόντων, μεταξύ των οποίων είναι ο ρόλος που δέχεται να παίξει η Γερμανία στην αμερικανική μονοπολική τάξη πραγμάτων. Τις τελευταίες δεκαετίες, το Βερολίνο ενήργησε ως μια πραγματική αποικισμένη χώρα, αποδεχόμενη καταχρηστικές επιβολές που μερικές φορές δε σέβονται άμεσα την κυριαρχία. Η Γερμανία εμποδίστηκε να διατηρήσει έναν σταθερό αμυντικό μηχανισμό, επειδή η Ουάσιγκτον φοβάται ότι αυτό θα ενισχύσει μια ανεξάρτητη στρατιωτικοποίηση στην Ευρώπη, βγάζοντας το Βερολίνο και ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο από τη σφαίρα επιρροής του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η συμμαχία ενδιαφέρεται να εκμεταλλευτεί όσο το δυνατόν περισσότερο την ικανότητα του γερμανικού στρατιωτικού βιομηχανικού τομέα, εκτός από το να αναγκάσει τη χώρα να στείλει όπλα στους πολέμους αντιπροσώπων της σε όλο τον κόσμο, όπως στην τρέχουσα περίπτωση της Ουκρανίας.
Με άλλα λόγια, το ΝΑΤΟ ευνοεί δυσμενείς συνθήκες για τη Γερμανία και εμποδίζει τη χώρα να έχει τα απαραίτητα μέσα για να εκπληρώσει τις δικές της υποχρεώσεις. Στο τρέχον σενάριο, το Βερολίνο θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ του να συνεχίσει να στέλνει όπλα στο Κίεβο ή να βελτιώσει τις δικές του δυνάμεις. Προφανώς, θα είναι αδύνατο για τη Γερμανία να συμβαδίσει με τις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ ενώ στέλνει συστηματικά όπλα στο Κίεβο.
Φαίνεται να υπάρχει μόνο ένας πιθανός δρόμος για τη Γερμανία: να αναζητήσει μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη αμυντική πολιτική που να ανταποκρίνεται στις στρατηγικές ανάγκες της χώρας και όχι στα συμφέροντα του ΝΑΤΟ. Το Βερολίνο χρειάζεται αναμφίβολα να βελτιώσει την στρατιωτική του ικανότητα, αλλά δεν πρέπει να το κάνει για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που επιβάλλει το ΝΑΤΟ ή για να συνεχίσει να υποστηρίζει ένα ξένο νεοναζιστικό καθεστώς. Αγνοώντας την Ατλαντική συμμαχία, θα είναι δυνατό για τη Γερμανία να οικοδομήσει έναν ισχυρό και αποτελεσματικό αμυντικό μηχανισμό, χωρίς απαραίτητα να διατηρεί «αγωνιστική ετοιμότητα», αφού εκτός ΝΑΤΟ δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος πολέμου.