 |
| Public domain |
Natasha Wright - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η εγγενής λογική κάθε αυτοκρατορίας της πολιτικής Δύσης φαίνεται να είναι τέτοια. Ίσως οι άθλιοι πολίτες της Υεμένης και εκείνοι της Σαουδικής Αραβίας επίσης να έχουν την ευκαιρία να αναστενάξουν μια ανάσα ανακούφισης, αλλά οι ΗΠΑ σίγουρα δε θα έχουν. Μια εξαιρετική οικονομική και πολιτική στροφή για το βιβλίο της ιστορίας στη Μέση Ανατολή θα μπορούσε εύκολα να αποδειχθεί μοιραία για τα αυτοκρατορικά τους συμφέροντα, στα οποία το δολάριο τους θα είναι το πρώτο θύμα που θα υποστεί απώλειες, αλλά σίγουρα όχι το μόνο. Μετά τις διαπραγματεύσεις στο Πεκίνο πριν από είκοσι μέρες, αφού διεξήχθησαν στο Ιράκ και το Ομάν για δύο χρόνια, οι τρεις χώρες, Κίνα, Ιράν και Σαουδική Αραβία, δήλωσαν ότι η συμφωνία μεταξύ του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας και της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν είχε επιτευχθεί, η οποία περιλαμβάνει τη συμφωνία για την ανανέωση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ τους· προϋποθέτει τον σεβασμό της κυριαρχίας κάθε χώρας και τη μη ανάμειξη στα αντίστοιχα εσωτερικά ζητήματα της άλλης. Έτσι, οι διαπραγματεύσεις στον τομέα της οικονομίας και της ασφάλειας, των επενδύσεων και της επιστήμης και του αθλητισμού και του πολιτισμού αποτέλεσαν αναπόσπαστο μέρος αυτής της συνεργασίας.
Εν συντομία, με τη βοήθεια της Ινδίας και της Κίνας, δύο περιφερειακές δυνάμεις και σκληροί αντίπαλοι σε μεγάλο βαθμό, ανακοίνωσαν δημόσια ότι ξεκίνησαν ένα νέο πολιτικό ταξίδι συνολικής διαδικασίας αποκατάστασης των σχέσεών τους αντί της περαιτέρω υποβάθμισής τους στο «όνομα» των εν λόγω αιματοβαμμένων αρχών «διαίρει και βασίλευε» των διεθνών σχέσεων. Επομένως, είναι προφανές ποιον είχε υπόψη του το κινεζικό Υπουργείο Εξωτερικών όταν δήλωνε ότι αυτή η εξάλειψη των διαφορών μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας θα έχει ευεργετική επίδραση στην απελευθέρωση των χωρών από τη συντριπτική ξένη παρέμβαση, πως οι δύο χώρες έχουν πάρει πλέον την πολιτική τους μοίρα στα δικά τους παροιμιώδη χέρια και ότι η συμφωνία τους συμπίπτει με τις μνημειώδεις τάσεις της ανάπτυξης.
Ο υψηλόβαθμος διπλωμάτης της Κίνας, ο Wang Yi, ο οποίος βρισκόταν πρόσφατα σε πολιτική επίσκεψη στη Μόσχα, αποφάσισε ότι οι ρωσο-κινεζικές σχέσεις αποκτούν νέες διαστάσεις στην πορεία τους για την οικοδόμηση ενός πολυπολικού κόσμου και με την ευκαιρία αυτή επεσήμανε ότι η Συμφωνία του Πεκίνου μεταξύ του Ριάντ και η Τεχεράνη αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό ορόσημο με ένα διάλογο και την ειρήνη που συνέβη την στιγμή που, προφανώς, υπάρχει μια ανησυχητικά περιορισμένη ποσότητα και των δύο τριγύρω. «Γιατί το Ιράν και η Σαουδική Αραβία εμπιστεύονται την Κίνα» είναι ένας από τους τίτλους των κινεζικών παγκόσμιων τηλεοπτικών δικτύων, που επισημαίνουν τις στενές σχέσεις μεταξύ Πεκίνου, Τεχεράνης και Ριάντ σε αντίθεση με αυτές με την Ουάσιγκτον.
Η αποδοχή της Κίνας ως μεσολαβητή αντιπροσωπεύει τη με σεβασμό παραδοχή της αυξανόμενης σημασίας της Κίνας στη Μέση Ανατολή, όπου πολλές κρίσεις έχουν προκύψει ως άμεσο αποτέλεσμα ξένων επεμβάσεων. Οι κινεζικές διπλωματικές αντιλήψεις περί ειρήνης και συνεργασίας προς αμοιβαίο όφελος έχουν κερδίσει συντριπτική υποστήριξη στην περιοχή. Και ακόμη πιο μακριά από την περιοχή, λέει ο Ινδός διπλωμάτης MK Bhadrakumar. «Η νέα εποχή στην παγκόσμια πολιτική έχει ανατείλει. Πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός υψίστων διαστάσεων, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ το ζήτημα των σχέσεων Σαουδικής Αραβίας-Ιράν. Στέκεται ως σιωπηλή μαρτυρία μιας κολοσσιαίας αλλαγής στις τεκτονικές πλάκες της γεωπολιτικής πολιτικής του 21ου αιώνα. Οι ΗΠΑ, γράφει ο MK Bhadrakumar, που επί οκτώ δεκαετίες είναι κυρίαρχη δύναμη στην πολιτική της Δυτικής Ασίας δεν φαίνονται πουθενά. Οι ΗΠΑ έχει καταργηθεί, προς αμηχανία του. Οι ΗΠΑ έχουν 30 στρατιωτικές βάσεις στη Δυτική Ασία και πέντε μόνο στη Σαουδική Αραβία. Όμως οι ΗΠΑ έχουν χάσει το μαγικό ραβδί της ηγεσίας τους. Η Κίνα, λέει ο Ινδός διπλωμάτης, έχει δείξει σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο: τον παγκόσμιο Νότο, από τη Νότια Αμερική ως την Αφρική, πώς μπορεί στην πραγματικότητα να λειτουργήσει ο εκδημοκρατισμένος, πολυπολικός κόσμος στο άμεσο μέλλον μέσω της εξαιρετικής διπλωματίας μιας μεγάλης δύναμης που βασίζεται στη συμφωνία και τη συμφιλίωση. Με μια λέξη είναι σίγουρα αναζωογονητική όσο και επαναστατική προσέγγιση το «ενωθείτε και συνεργαστείτε» αντί του «διαίρει και βασίλευε».
Επιπλέον, λέει ο MK Bhadrakumar, ίσως να μην μάθουμε ποτέ τι ρόλο έπαιξε η Ρωσία στα παρασκήνια, αλλά την παραμονή της απροειδοποίητης συμφιλίωσης στο Πεκίνο μια μέρα πριν, ο ηγέτης της διπλωματίας της Σαουδικής Αραβίας, πρίγκιπας Faisal bin Farhan Al-Saud βρισκόταν στο Μόσχα. Και μια εβδομάδα νωρίτερα, στις 6 Μαρτίου, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν μίλησε τηλεφωνικά με τον Ιρανό Πρόεδρο Ebrahim Raisi, ο οποίος επισκέφθηκε το Πεκίνο στα μέσα Φεβρουαρίου. Μετά από αυτό, ο Wang Yi ήταν στη Ρωσία, το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία. Οι τρεις κορυφαίοι παραγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου επιταχύνουν την αναζήτησή τους για μηχανισμούς πληρωμής, οι οποίοι πρόκειται να περιορίσουν το δολάριο ΗΠΑ. Η Κίνα βρίσκεται ήδη στη μέση των συνομιλιών για τέτοιες ρυθμίσεις με τη Σαουδική Αραβία και το Ιράν. Η Κίνα και η Ρωσία καταργούν το νόμισμα του δολαρίου από τις συναλλαγές τους κι ο Ινδός διπλωμάτης υποδεικνύει τη βασική πτυχή αυτής της μη δυτικής συνεργασίας, η οποία κερδίζει δυναμική με μεγάλη επιτυχία.
Είναι απολύτως σαφές ότι μια ταχεία διάβρωση της θέσης του δολαρίου ως παγκόσμιου νομίσματος δε θα σημάνει μόνο την κατάρρευση της οικονομίας των ΗΠΑ, αλλά είναι βέβαιο πως θα ακρωτηριάσει την ικανότητα των ΗΠΑ να διεξάγουν ατελείωτους πολέμους, οι οποίοι τυχαίνει να είναι βολικά μακριά από την πατρίδα τους και να επιβάλουν την παγκόσμια ηγεμονία τους στην πορεία. Εξάλλου, η συμφιλίωση της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν θα οδηγήσει στην ένταξή τους στις BRICS στο άμεσο μέλλον. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι σε μια ολοκληρωμένη μελέτη του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, οι BRICS ορίστηκαν ως «ο συνασπισμός για την αποδολαριοποίηση», στον οποίο η συμφιλίωση Ριάντ-Τεχεράνης με τη βοήθεια του Πεκίνου δίνει ακόμη μεγαλύτερη πίστη και του προσδίδει όλο και μεγαλύτερη ιστορική σημασία.
Πρέπει ακόμη να σκεφτούμε πώς η Κίνα πέτυχε να φέρει ειρήνη στις δύο χώρες, στις οποίες οι ΗΠΑ προσπαθούσαν πάντα να βάλουν σφήνα στο μεταξύ και να φέρουν βεντέτα και διχόνοια στο χείλος μιας άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης. Και δεν έχουμε πάρει ακόμη σκληρά πολιτικά μαθήματα από αυτό.