 |
| kremlin.ru - Vladimir Astapkovich, RIA Novosti |
Περιμέναμε το τέλος του κόσμου
Περιμένοντας το τέλος του κόσμου, περιμένοντας το τέλος του κόσμου
Αγαπητέ Κύριε, ειλικρινά ελπίζω ότι έρχεσαι
γιατί πραγματικά ξεκίνησες κάτι
Elvis Costello, Waiting for the End of the World, 1977
Πέπε Εσκομπάρ - DAILY VEDOMOSTI:
μέσω UNZ
Παρουσίαση Freepen.gr
Δεν μπορούμε καν να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τα ασταμάτητα κυματιστικά αποτελέσματα που προέρχονται από τον γεωπολιτικό σεισμό του 2023 που συγκλόνισε τον κόσμο: Πούτιν και Σι, στη Μόσχα, σηματοδότησαν de facto την αρχή του τέλους της Pax Americana.
Αυτό ήταν το απόλυτο ανάθεμα για τις διακεκριμένες αγγλοαμερικανικές ηγεμονικές ελίτ για πάνω από έναν αιώνα: μια υπογεγραμμένη, σφραγισμένη, ολοκληρωμένη στρατηγική συνεργασία δύο ομοτίμων ανταγωνιστών, που συνδυάζει μια τεράστια παραγωγική βάση και την υπεροχή στην προσφορά φυσικών πόρων – με προστιθέμενη αξία Ρωσικά όπλα τελευταίας τεχνολογίας και διπλωματικό νου.
Από την σκοπιά αυτών των ελίτ, των οποίων το Σχέδιο Α ήταν πάντα μια υποτιμημένη εκδοχή του Divide and Rule της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτό δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί. Στην πραγματικότητα, τυφλωμένοι από ύβρις, δεν το είδαν ποτέ να έρχεται. Ιστορικά, αυτό δεν μπορεί καν να χαρακτηριστεί ως remix του Τουρνουά των Σκιών, μοιάζει περισσότερο με το Tawdry Empire Left in the Shade, που «αφρίζει από το στόμα» (πνευματικά δικαιώματα Maria Zakharova).
Ο Σι και ο Πούτιν, με μια κίνηση Σουν Τζου, ακινητοποίησαν τον Οριενταλισμό, τον Ευρωκεντρισμό, τον Εξαιρετισμό και, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, τη Νεοαποικιοκρατία. Δεν είναι περίεργο που ο Παγκόσμιος Νότος καθηλώθηκε από αυτό που αναπτύχθηκε στη Μόσχα.
Προσθέτοντας προσβολή στον τραυματισμό, έχουμε την Κίνα, τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο μακράν όταν μετράται με την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης (ΙΑΔ - PPP), καθώς και το μεγαλύτερο εξαγωγέα. Και έχουμε τη Ρωσία, μια οικονομία που από ΙΑΔ είναι ισοδύναμη ή και μεγαλύτερη από τη Γερμανία – με τα πρόσθετα πλεονεκτήματα ότι είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ενέργειας στον κόσμο και όχι αναγκασμένη να οδηγηθεί σε αποβιομηχάνιση.
Μαζί, συγχρονισμένα, επικεντρώνονται στη δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για να παρακάμψουν το δολάριο ΗΠΑ.
Υπόδειξη σε ένα από τα κρίσιμα μονοπάτια του Προέδρου Πούτιν: «Είμαστε υπέρ της χρήσης του κινεζικού γιουάν για διακανονισμούς μεταξύ της Ρωσίας και των χωρών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής».
Μια βασική συνέπεια αυτής της γεωπολιτικής και γεωοικονομικής συμμαχίας, που σχεδιάστηκε προσεκτικά τα τελευταία χρόνια, είναι ήδη στο παιχνίδι: η εμφάνιση μιας πιθανής τριάδας όσον αφορά τις παγκόσμιες εμπορικές σχέσεις και, από πολλές απόψεις, ένας Παγκόσμιος Εμπορικός Πόλεμος.
Η Ευρασία καθοδηγείται –και οργανώνεται σε μεγάλο βαθμό– από τη συνεργασία Ρωσίας-Κίνας. Η Κίνα θα διαδραματίσει επίσης βασικό ρόλο στον Παγκόσμιο Νότο, αλλά η Ινδία μπορεί επίσης να αποκτήσει μεγάλη επιρροή, συγκολλώντας αυτό που θα ήταν ένα Κίνημα Αδέσμευτων (NAM). Και μετά υπάρχει το πρώην «απαραίτητο έθνος» που κυβερνά τους υποτελείς της ΕΕ και την Αγγλόσφαιρα συγκεντρωμένη στα Πέντε Μάτια (Five Eyes).
Αυτό που πραγματικά θέλουν οι Κινέζοι
Ο Ηγεμόνας, υπό την αυτοκατασκευασμένη «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες», ουσιαστικά δεν έκανε ποτέ διπλωματία. Το Divide and Rule, εξ ορισμού, αποκλείει τη διπλωματία. Τώρα η εκδοχή της «διπλωματίας» τους έχει εκφυλιστεί ακόμη περισσότερο σε ωμές προσβολές από μια σειρά από διανοητικά αμφισβητούμενους και ειλικρινά ανόητους λειτουργούς των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου.
Δεν είναι περίεργο που ένας αληθινός κύριος, ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Η Ρωσία δεν είναι πλέον εταίρος της ΕΕ… Η Ευρωπαϊκή Ένωση «έχασε» τη Ρωσία. Αλλά φταίει η ίδια η Ένωση. Άλλωστε, τα κράτη μέλη της ΕΕ… δηλώνουν ανοιχτά ότι η Ρωσία πρέπει να αντιμετωπίσει μια στρατηγική ήττα. Γι' αυτό θεωρούμε πως η ΕΕ είναι εχθρική οργάνωση».
Και όμως η νέα αντίληψη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, που ανακοινώθηκε από τον Πούτιν στις 31 Μαρτίου, το καθιστά απολύτως σαφές: η Ρωσία δε θεωρεί τον εαυτό της «εχθρό της Δύσης» και δεν επιδιώκει την απομόνωση.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένας ενήλικας για να μιλήσει στην άλλη πλευρά, μάλλον ένα σωρό ύαινες. Αυτό οδήγησε τον Λαβρόφ να τονίσει για άλλη μια φορά πως μπορεί να χρησιμοποιηθούν «συμμετρικά και ασύμμετρα» μέτρα εναντίον όσων εμπλέκονται σε «εχθρικές» ενέργειες κατά της Μόσχας.
Όταν πρόκειται για το Exceptionalistan, αυτό είναι αυτονόητο: οι ΗΠΑ ορίζονται από τη Μόσχα ως ο κύριος υποκινητής κατά της Ρωσίας και η συνολική πολιτική της συλλογικής Δύσης περιγράφεται ως «ένας νέος τύπος Υβριδικού Πολέμου».
Ωστόσο, αυτό που πραγματικά έχει σημασία για τη Μόσχα είναι τα θετικά στη συνέχεια: η συνεχής ολοκλήρωση της Ευρασίας, στενότεροι δεσμοί με «φιλικά παγκόσμια κέντρα» την Κίνα και την Ινδία· αυξημένη βοήθεια προς την Αφρική· περισσότερη στρατηγική συνεργασία με τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, τα εδάφη του Ισλάμ –Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Συρία, Αίγυπτος– και ASEAN.
Και αυτό μας φέρνει σε κάτι ουσιαστικό που –αναμενόμενα– αγνοήθηκε μαζικά από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης: το Φόρουμ του Μποάο για την Ασία, που έλαβε χώρα σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση της νέας αντίληψης εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας.
Το Φόρουμ του Μποάο, που ξεκίνησε στις αρχές του 2001, ακόμη στην εποχή πριν από την 11η Σεπτεμβρίου, έχει διαμορφωθεί με το πρότυπο του Νταβός, αλλά είναι στην κορυφή της Κίνας διαρκώς, με τη γραμματεία να εδρεύει στο Πεκίνο. Το Boao βρίσκεται στην επαρχία Hainan, ένα από τα νησιά του κόλπου του Tonkin και σήμερα ένας τουριστικός παράδεισος.
Μία από τις βασικές συνεδριάσεις του φετινού φόρουμ ήταν για την ανάπτυξη και την ασφάλεια, υπό την προεδρία του πρώην Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, ο οποίος είναι σήμερα πρόεδρος του Μποάο.
Υπήρχαν αρκετές αναφορές στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ανάπτυξης του Xi καθώς και στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την Ασφάλεια – η οποία παρεμπιπτόντως ξεκίνησε στο Boao το 2022.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι δύο πρωτοβουλίες συνδέονται άμεσα με την έννοια των Ηνωμένων Εθνών για την ειρήνη και την ασφάλεια και την εξαιρετικά δυσάρεστη Ατζέντα 2030 για τη «βιώσιμη ανάπτυξη» – η οποία δεν αφορά ακριβώς την ανάπτυξη και πολύ λιγότερο την «αειφόρο»: είναι μια υπερ-εταιρική κατασκευή του Νταβός. Ο ΟΗΕ από την πλευρά του είναι βασικά όμηρος των ιδιοτροπιών της Ουάσιγκτον. Το Πεκίνο, προς το παρόν, παίζει μαζί.
Ο πρωθυπουργός Li Qiang ήταν πιο συγκεκριμένος. Τονίζοντας την έννοια κατατεθέν της «κοινότητας κοινού μέλλοντος για την ανθρωπότητα» ως βάση για την ειρήνη και την ανάπτυξη, συνέδεσε την ειρηνική συνύπαρξη με το «Πνεύμα του Μπαντούνγκ» – σε άμεση συνέχεια με την εμφάνιση του NAM το 1955: αυτός θα έπρεπε να είναι ο «ασιατικός τρόπος» αμοιβαίου σεβασμού και οικοδόμησης συναίνεσης – σε αντίθεση με «την αδιάκριτη χρήση μονομερών κυρώσεων και τη μακροπρόθεσμη δικαιοδοσία» και την άρνηση ενός «νέου Ψυχρού Πολέμου».
Και αυτό οδήγησε τον Li Qiang στην έμφαση στην κινεζική προσπάθεια για εμβάθυνση της εμπορικής συμφωνίας RCEP για την Ανατολική Ασία, καθώς και στην προώθηση των διαπραγματεύσεων για τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ Κίνας και ASEAN. Και όλα αυτά ενσωματώθηκαν με τη νέα επέκταση της Πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI), σε αντίθεση με τον εμπορικό προστατευτισμό.
Έτσι, για τους Κινέζους αυτό που έχει σημασία, συνυφασμένο με τις επιχειρήσεις, είναι οι πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις. συμπεριληπτικότητα· αμοιβαία εμπιστοσύνη; και μια αυστηρή άρνηση «σύγκρουσης πολιτισμών» και ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Όσο και αν η Μόσχα προσυπογράφει εύκολα όλα τα παραπάνω – και στην πραγματικότητα τα εφαρμόζει με διπλωματική φινέτσα – η Ουάσιγκτον τρομοκρατείται από το πόσο συναρπαστική είναι αυτή η κινεζική αφήγηση για ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο. Εξάλλου, η μόνη προσφορά του Exceptionalistan στην αγορά των ιδεών είναι η μονομερής κυριαρχία. Διαιρέστε έναν κανόνα και «είσαι μαζί μας ή εναντίον μας». Και στην τελευταία περίπτωση θα σας επιβληθούν κυρώσεις, παρενοχλήσεις, βομβαρδισμοί και/ή αλλαγή καθεστώτος.
Είναι το 1848 ξανά;
Εν τω μεταξύ, στα υποτελή εδάφη, υπάρχει μια πιθανότητα αναβίωσης του 1848, όταν ένα μεγάλο επαναστατικό κύμα έπληξε όλη την Ευρώπη.
Το 1848 αυτές ήταν φιλελεύθερες επαναστάσεις. Σήμερα έχουμε ουσιαστικά λαϊκές αντιφιλελεύθερες (και αντιπολεμικές) επαναστάσεις – από αγρότες στην Ολλανδία και το Βέλγιο μέχρι μη ανασυγκροτούμενους λαϊκιστές στην Ιταλία και αριστερούς και δεξιούς λαϊκιστές μαζί στη Γαλλία.
Ίσως είναι πολύ νωρίς για να θεωρήσουμε πως αυτή είναι μια ευρωπαϊκή άνοιξη. Ωστόσο, αυτό που είναι βέβαιο σε πολλά γεωγραφικά πλάτη είναι ότι οι μέσοι Ευρωπαίοι πολίτες νιώθουν ολοένα και περισσότερο διατεθειμένοι να ρίξουν τον ζυγό της Νεοφιλελεύθερης Τεχνοκρατίας και τη δικτατορία της του Κεφαλαίου και της Επιτήρησης. Για να μην αναφέρουμε την πολεμική του ΝΑΤΟ.
Καθώς σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από τεχνοκράτες, οι άνθρωποι δε θα δουν αυτή τη συζήτηση στα MSM [mainstream media]. Ωστόσο, υπάρχει μια αίσθηση στον αέρα ότι αυτό μπορεί να προαναγγέλλει ένα κινεζικού τύπου τέλος μιας δυναστείας.
Στο κινεζικό ημερολόγιο αυτό συμβαίνει πάντα: το ιστορικό-κοινωνικό ρολόι τους τρέχει πάντα με περιόδους μεταξύ 200 και 400 ετών ανά δυναστεία.
Υπάρχουν πράγματι υποδείξεις ότι η Ευρώπη μπορεί να βιώνει μια αναγέννηση.
Η περίοδος της αναταραχής θα είναι μακρά και επίπονη –λόγω των ορδών των αναρχοφιλελεύθερων που είναι τόσο χρήσιμοι ηλίθιοι για τη δυτική ολιγαρχία– διαφορετικά θα μπορούσε να φτάσει στο τέλος της σε μια μέρα. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: ο θάνατος της νεοφιλελεύθερης Τεχνοκρατίας.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η άποψη Xi-Putin θα μπορούσε να κάνει εισβολές στη συλλογική Δύση: δείξε ότι αυτή η ersatz «νεωτερικότητα» (η οποία ενσωματώνει την κουλτούρα της λυσσασμένης ακύρωσης) είναι ουσιαστικά άκυρη σε σύγκριση με τις παραδοσιακές, βαθιά ριζωμένες πολιτιστικές αξίες – είτε είναι ο Κομφουκιανισμός, ο Ταοϊσμός ή η Ανατολική Ορθοδοξία. Οι κινεζικές και ρωσικές έννοιες του πολιτισμού-κράτους είναι πολύ πιο ελκυστικές από ό,τι φαίνονται.
Λοιπόν, η (πολιτιστική) επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά αλλά μπορεί να γοητεύσει μέσω αμέτρητων καναλιών Telegram. Η Γαλλία, γοητευμένη από την εξέγερση σε όλη την ιστορία της, μπορεί κάλλιστα να φτάσει στην πρωτοπορία – και πάλι.
Ωστόσο, τίποτα δεν θα αλλάξει εάν το παγκόσμιο οικονομικό καζίνο δεν ανατραπεί. Η Ρωσία έδωσε στον κόσμο ένα μάθημα: προετοιμαζόταν, σιωπηλά, για ένα μακροπρόθεσμο Ολικό Πόλεμο. Τόσο πολύ που η βαθμονομημένη αντίστροφη διάτρηση του ανέτρεψε τον Οικονομικό Πόλεμο – αποσταθεροποιώντας εντελώς το καζίνο. Η Κίνα, εν τω μεταξύ, εξισορροπεί εκ νέου και είναι στο δρόμο για να προετοιμαστεί επίσης για Total War, υβριδικό και άλλο.
Ο ανεκτίμητος Michael Hudson, φρέσκος από το τελευταίο του βιβλίο, The Collapse of Antiquity, όπου αναλύει επιδέξια το ρόλο του χρέους στην Ελλάδα και τη Ρώμη, τις ρίζες του δυτικού πολιτισμού, εξηγεί συνοπτικά την τρέχουσα κατάσταση του παιχνιδιού μας:
«Η Αμερική έχει κάνει μια έγχρωμη επανάσταση στην κορυφή, στη Γερμανία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία, ουσιαστικά, όπου η εξωτερική πολιτική της Ευρώπης δεν εκπροσωπεί τα δικά της οικονομικά συμφέροντα (…) Η Αμερική απλά είπε, – Δεσμευόμαστε να υποστηρίξουμε τον πόλεμος της (αυτό που αποκαλούν) δημοκρατίας (με το οποίο εννοούν την ολιγαρχία, συμπεριλαμβανομένου του ναζισμού της Ουκρανίας) ενάντια στην απολυταρχία (…) Αυτοκρατορία είναι οποιαδήποτε χώρα αρκετά ισχυρή ώστε να αποτρέψει την εμφάνιση μιας ολιγαρχίας των πιστωτών, όπως η Κίνα απέτρεψε την ολιγαρχία των πιστωτών».
Έτσι, η «ολιγαρχία των πιστωτών», στην πραγματικότητα, μπορεί να εξηγηθεί ως η τοξική τομή μεταξύ των παγκοσμιοποιημένων υγρών ονείρων για απόλυτο έλεγχο και της στρατιωτικοποιημένης Κυριαρχίας Πλήρους Φάσματος.
Η διαφορά τώρα είναι ότι η Ρωσία και η Κίνα δείχνουν στον Παγκόσμιο Νότο πως αυτό που τους επιφύλασσαν οι Αμερικανοί στρατηγοί –θα «παγώσετε στο σκοτάδι» αν παρεκκλίνετε από αυτό που λέμε– δεν ισχύει πλέον. Το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου Νότου βρίσκεται τώρα σε ανοιχτή γεωοικονομική εξέγερση.
Ο παγκοσμιοποιητικός νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός φυσικά δεν θα εξαφανιστεί κάτω από μια αμμοθύελλα. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Υπάρχει ακόμη μια δίνη τοξικότητας μπροστά: αναστολή των συνταγματικών δικαιωμάτων. Οργουελική προπαγάνδα; λογοκρισία; ακύρωση πολιτισμού; ιδεολογική συμμόρφωση; παράλογοι περιορισμοί της ελευθερίας κινήσεων· μίσος και ακόμη και δίωξη των – Σλάβων – Untermenschen; διαχωρισμός; ποινικοποίηση της διαφωνίας· καψίματα βιβλίων, δοκιμές επίδειξης; ψεύτικες εντολές σύλληψης από το καγκουρό του ΔΠΔ. Τρόμος τύπου ISIS.
Αλλά το πιο σημαντικό διάνυσμα είναι ότι τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία, η καθεμία εμφανίζει τις δικές της περίπλοκες ιδιαιτερότητες –και οι δύο απορρίπτονται από τη Δύση ως μη αφομοιώσιμοι Άλλοι– επενδύουν σε μεγάλο βαθμό στην οικοδόμηση εφαρμόσιμων οικονομικών μοντέλων που δεν συνδέονται, σε πολλούς βαθμούς, με τα δυτικά χρηματοπιστωτικά δίκτυα καζίνο ή/και εφοδιαστικής αλυσίδας. Και αυτό είναι που εξοργίζει τους Exceptionalists – τους κάνει ακόμη πιο έξαλλους από ό,τι είναι ήδη.
* Ο Πέπε Εσκομπάρ είναι ανεξάρτητος γεωπολιτικός αναλυτής και συγγραφέας σε όλη την Ευρασία. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το Raging Twenties (Nimble Books, 2021). Ακολουθήστε τον στο Telegram στο @rocknrollgeopolitics