Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα ακριβή λόγια του Μπορέλ ήταν: «Καλώ τα ναυτικά [της ΕΕ] να περιπολούν στα στενά της Ταϊβάν για να δείξουν τη δέσμευση της Ευρώπης στην ελευθερία της ναυσιπλοΐας σε αυτόν τον απολύτως κρίσιμο τομέα».
Αυτό έρχεται λίγες μέρες αφότου μια αντιπροσωπεία από τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου μέρους του MIC (Στρατιωτικό Βιομηχανικό Συγκρότημα) ανακοίνωσε ότι θα επισκεφθεί την Ταϊβάν και θα «συζητήσει την άμυνά της». Ακόμη πιο ενδιαφέρον, ο Μπορέλ ανέφερε «την οικονομική, εμπορική και τεχνολογική σημασία» της Ταϊβάν, η οποία ταιριάζει απόλυτα με αυτό που είπε πρόσφατα ένας Ρεπουμπλικανός βουλευτής από το Τέξας, ο Μάικλ ΜακΚόλ, στον αέρα με τον Τσακ Τοντ του Meet the Press του NBC, όταν ρωτήθηκε γιατί οι ΗΠΑ πρέπει να «υπερασπίζονται την Ταϊβάν». Ο ΜακΚώλ δήλωσε ωμά πως οι ΗΠΑ θα ξεκινούσαν πόλεμο για την αποσχισθείσα νησιωτική επαρχία της Κίνας με βάση την «προστασία της παγκόσμιας προμήθειας ημιαγωγών [τσιπ]», αν και έσπευσε να επιστρέψει στην επίσημη αφήγηση αφού ο Τοντ προσπάθησε να το διευκρινίσει.
Ωστόσο, τα σχόλια του Borrell είναι σημαντικά πιο συνεπακόλουθα, καθώς ο McCaul, παρά την εξαιρετικά ισχυρή θέση του ως προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, δε διαμορφώνει άμεσα την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Από την άλλη, ο Μπορέλ είναι ένας από τους κορυφαίους αξιωματούχους του προβληματικού μπλοκ και σίγουρα τέτοιες δηλώσεις δε θα ληφθούν πολύ ευγενικά στο Πεκίνο. Η Κίνα δεν έχει αναμιχθεί ποτέ στις εσωτερικές υποθέσεις ενός μόνο κράτους μέλους της ΕΕ, σε πλήρη αντίθεση με τις Βρυξέλλες. Από την πλευρά της, η ΕΕ έχει αναμειχθεί άμεσα (και εξακολουθεί να κάνει) στα ζητήματα του Χονγκ Κονγκ, του Σιντζιάνγκ και τώρα της Ταϊβάν. Και οι τρεις περιοχές είναι επαρχίες της Κίνας με διαφορετικούς βαθμούς αυτονομίας και το Πεκίνο (δικαίως) τις θεωρεί ως θέμα των εσωτερικών του υποθέσεων.
Οι αμφιλεγόμενες (στην καλύτερη περίπτωση) δηλώσεις του Borrell φαίνεται να είναι ενδεικτικές ενός μεγάλου (και ταχέως αυξανόμενου) χάσματος μεταξύ της ΕΕ ως (γεω)πολιτικής οντότητας και των κορυφαίων κρατών μελών της. Ο επικεφαλής διπλωμάτης της ΕΕ μπορεί να αναζητούσε ένα αντεπιχείρημα στην πρόσφατα αποκαλυφθείσα στάση του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν που εκφράστηκε νωρίτερα μέσα στο μήνα, ότι καταλήγει στο πως η ΕΕ πρέπει να ασχολείται ουσιαστικά με τη δουλειά της, να φροντίζει τα δικά της πολλά ζητήματα και να αφήσει την Κίνα ήσυχη. Τότε, μετά από μια επίσκεψη στο Πεκίνο όπου συναντήθηκε με την κινεζική ηγεσία, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του προέδρου Xi Jinping, ο Macron είχε τονίσει ότι η Ευρώπη δεν πρέπει να είναι «άμεσος υποτελής» της πολιτικής των ΗΠΑ για την Ταϊβάν και πως πρέπει να επιτύχει τον στόχο της δικής της «στρατηγικής αυτονομίας».
«Το παράδοξο θα ήταν ότι, νικημένοι από πανικό, πιστεύουμε πως είμαστε απλώς οπαδοί της Αμερικής», δήλωσε ο Μακρόν, προσθέτοντας: «Στο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν οι Ευρωπαίοι… είναι προς το συμφέρον μας να επιταχύνουμε [μια κρίση] στην Ταϊβάν; Όχι. Το χειρότερο θα ήταν να σκεφτούμε ότι εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να γίνουμε οπαδοί σε αυτό το θέμα και να πάρουμε το σύνθημά μας από την ατζέντα των ΗΠΑ και την κινεζική υπερβολική αντίδραση... ...Εάν οι εντάσεις μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων θερμανθούν... ... Δε έχουμε το χρόνο ούτε τους πόρους για να χρηματοδοτήσουμε την στρατηγική μας αυτονομία και θα γίνουμε υποτελείς».
Η παραδοσιακά ρωσοφοβική Πολωνία το θεώρησε ως ένδειξη «συνθηκολόγησης» με τη «σύμμαχο του Πούτιν» την Κίνα, καθώς η Βαρσοβία είναι ένθερμος υποστηρικτής των συμφερόντων των ΗΠΑ στην ΕΕ. Πρόσφατα, ο Πολωνός πρωθυπουργός Mateusz Morawiecki επέκρινε τα «αμφιλεγόμενα» σχόλια του Μακρόν για το Πεκίνο, που έγιναν αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Xi Jinping. Τότε, ο Morawiecki χλεύασε ανοιχτά την έκκληση του Γάλλου Προέδρου για «στρατηγική αυτονομία». Και ενώ η στάση του Μακρόν δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί «φιλοκινέζικη» (υπό την προϋπόθεση πως είχε ακόμη και ειλικρινείς προθέσεις), εντούτοις, ακόμη και μια όψη πως οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί από απόσταση ως «αντιαμερικανικό» είναι εικονική «αίρεση» στη Βαρσοβία. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτό απλώς ενισχύει την ιδέα του πόσο διχασμένη είναι η ΕΕ.
Προφανώς, όπως αναφέρθηκε ήδη, τα σχόλια του Μπορέλ χρησιμεύουν για να αντισταθμίσουν την στάση του Μακρόν, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο κορυφαίος διπλωμάτης της ΕΕ επέλεξε να το κάνει αυτό είναι όσο γεωπολιτικά παράλογος θα μπορούσε να είναι. Πώς υποτίθεται ότι θα αντιδράσει το Πεκίνο σε μια τέτοια ρητορική, ιδιαίτερα υπό το φως των σχεδίων των ΗΠΑ να παραδώσουν 400 αντιπλοϊκούς πυραύλους στην κυβέρνηση στην Ταϊπέι και να επιταχύνουν την παράδοση άλλων όπλων αξίας άνω των 19 δισεκατομμυρίων δολαρίων; Και αυτό δεν σημαίνει τίποτα για την αποτελεσματική συγκρότηση ενός «παγκόσμιου ΝΑΤΟ» ή τουλάχιστον μιας εκδοχής του για την Ασία-Ειρηνικό με τη μορφή του AUKUS, το οποίο κάποια στιγμή θα μπορούσε να δει ακόμη πιο ενεργή συμμετοχή άλλων υποτελών και δορυφορικών κρατών των ΗΠΑ. συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της ΕΕ. Σε συνδυασμό με την επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, που χαρακτηρίζει το πλαίσιο εξωτερικής πολιτικής της πολιτικής Δύσης άσοφο, μπορεί να περιγραφεί μόνο ως υποτίμηση.