Thomas Lipscomb - sonar21.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Σε μια σημαντική ανατροπή από την προηγούμενη πρακτική του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ και η Δύση επιπλέουν ακόμη και την πιο απίθανη προπαγάνδα όταν επιλέγουν να προσφέρουν μια εξήγηση, όπως μπορούμε να δούμε από τις ηλίθιες συνεχώς μεταβαλλόμενες ιστορίες για το Nordstream, ενώ οι ρωσικές επικοινωνίες ήταν σαφείς, αιχμηρές και λεπτομερείς. Ξεχνάει κανείς πολύ εύκολα ότι ο Πούτιν είναι δικηγόρος και όποια περιφρόνηση κι αν τρέφουμε για την εκπαίδευσή του στο σοβιετικό δίκαιο, σαφώς παίρνει στα σοβαρά τους νομικούς περιορισμούς. Ο Πούτιν δημιουργεί ένα φάκελο, διεξοδικά και λεπτομερώς, και είναι συνεπής στην εκ των προτέρων προειδοποίηση και στη συνέχεια δίνει μια εξήγηση για τις ενέργειές του, βήμα προς βήμα.
Η «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» φαίνεται σαν μια μάλλον παραμορφωμένη και περιορισμένη μορφή για τη ρωσική παρέμβαση σε σύγκριση με το αμερικανικό φιλοπόλεμο των τελευταίων 30 ετών. Αλλά υπήρχαν δικηγορικοί λόγοι που ο Πούτιν το οργάνωσε με αυτόν τον τρόπο. Παρόλο που μόλις είχε ξεκινήσει το SMO, ο Πούτιν αναγνώρισε σχεδόν αμέσως το Λούγκανσκ και το Ντόνετσκ ως μέρος της Ρωσίας, επειδή είδε πως απαιτείται σύμφωνα με τη ρωσική νομοθεσία για να πραγματοποιήσει την επιχείρησή του, και να την τροποποιήσει και να την επεκτείνει όπως απαιτείται.
Είναι σημαντικό ότι με την Ουκρανία στα σκοινιά μετά την Πρωτοχρονιά, ο Πούτιν έχει ακόμη αφιερώσει πολύ χρόνο για να εκπαιδεύσει τόσο το δικό του ρωσικό κοινό όσο και τους διεθνείς θεατές για το πώς οι ενέργειες της Αμερικής από την άσκηση του πραξικοπήματος του Μαϊντάν του 2014 δεν του είχαν αφήσει εναλλακτική από το να παρέμβει στην Ουκρανία. Και είχε κάνει κάθε ενέργεια που μπορούσε για να το αποφύγει και να διαπραγματευτεί μια διευθέτηση. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, προς έκπληξή της, η εμφανώς αδιάκριτη νέα πρέσβειρα της Αμερικής στη Ρωσία, Lynne Tracy, δέχτηκε μια μακροσκελή λεπτομερή διάλεξη σχετικά με το πώς η αμερικανική συνωμοσία και η κακή πίστη είχαν προκαλέσει ολόκληρο το ουκρανικό χάος. Και ο Σι της Κίνας χρησιμοποίησε την «ειρηνευτική πρόταση» του για να φέρει τα ίδια σημεία σε συνομιλίες με τον Μακρόν, τους Ουκρανούς και άλλους.
Τι σχέση έχει αυτό με την περίεργη δημοσίευση 100 σελίδων αυθεντικών μυστικών επιχειρησιακών μνημονίων των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ για την Ουκρανία; Αφού πολλοί παρατήρησαν σωστά, υπάρχουν πραγματικά λίγα δελτία ειδήσεων εδώ και δεν υπάρχει τίποτα πραγματικά σε αυτό που να αποτελεί έκπληξη για κανέναν εκτός από το γεγονός ότι κάποιος μπόρεσε να πάρει στα χέρια του τα έγγραφα. Τι σκοπό έχει λοιπόν η δημοσιοποίηση αυτών των εγγράφων και προς όφελος ποιου;
Ίσως καθιστούν δυνατή τη χρήση εγγράφων των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, και όχι μόνο των ρωσικών ισχυρισμών, για τη δημιουργία ενός νομικού πλαισίου και την οικοδόμηση του αρχείου για οποιαδήποτε διευθέτηση σχεδιάζει να επιβάλει ο Πούτιν στην Ουκρανία. Βοηθά στην απόδειξη της υπόθεσης του Πούτιν πως η παρέμβασή του απαιτήθηκε από μια ενεργή και συνεχή συνωμοσία υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών για να χρησιμοποιήσει την Ουκρανία για να επιτεθεί και να υπονομεύσει τη Ρωσία.
Στον κόσμο στον οποίο ξεκίνησε ο πόλεμος της Ουκρανίας, κάτω από μια υποτιθέμενη επικρατούσα ηγεμονία των ΗΠΑ που βασίζεται σε «κανόνες» που υπαγορεύονται από την κλίση της Αμερικής, το «ρεκόρ» του Πούτιν μπορεί να ήταν ακριβές σύμφωνα με τα πρότυπα του διεθνούς δικαίου, αλλά δεν είχε πραγματική ισχύ. Και η δυτική οικονομική και στρατιωτική δύναμη είχε ανατρέψει πολλά από τα διεθνή δικαστήρια και και ρυθμιστικούς οργανισμούς για να εξυπηρετήσουν δυτικά συμφέροντα παρά εκείνα της διεθνούς κοινότητας. Όμως, δεδομένων των τεράστιων αλλαγών στη διεθνή δομή εξουσίας που προκλήθηκαν από τον ανταγωνισμό στην Ουκρανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Δύση παρασύρονται σε κλωτσιές και ουρλιάζοντας σε έναν κόσμο στον οποίο δεν κυριαρχούν πλέον. Η ρωσική διπλωματία έχει στρέψει επιδέξια την πλειοψηφία του κόσμου ενάντια στις δυτικές ψευδαισθήσεις κυριαρχίας. Τώρα που ο πόλεμος φτάνει στο τέλος του σε μια ουκρανική ήττα που αποκαλύπτει την στρατιωτική και οικονομική αδυναμία των δυτικών δυνάμεων, ο de jure φάκελος του Πούτιν μπορεί να γίνει λειτουργικός και de facto σε έναν πολυκυρίαρχο κόσμο που επιστρέφει στα πρότυπα του διεθνούς δικαίου.
Έχει και άλλες χρήσεις. Με την αποκάλυψη αυτών των εγγράφων ο Πούτιν θέτει τις βάσεις για να εκτρέψει ίσως μεγάλο μέρος της οργής της νέας Ουκρανίας εναντίον των ΗΠΑ και της Δύσης για τη χρήση της σε έναν πόλεμο πληρεξουσίων που δεν ήταν τόσο φιλοουκρανικός όσο αντιρωσικός όσο θα προχωρά την υπόθεσή του ενώπιον της διεθνούς κοινότητας και του ίδιου του πήχη της ιστορίας.