 |
| Αlexey Μaishev/Sputnik |
Η συνάντηση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του Κινέζου ομόλογού του Σι Τζινπίνγκ στη Μόσχα την περασμένη εβδομάδα αντιμετωπίστηκε με προβλέψιμες κατηγορίες σε δυτικούς κύκλους ότι η Μόσχα γινόταν «υποχείριo» ή ακόμα και « υπoτελής» του Πεκίνου.
Του Τιμούρ Φομένκο, πολιτικού αναλυτή - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο ευρωβουλευτής Guy Verhofstadt, ευρωφαντασιαστής και πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου, χλεύασε στο Twitter: «Η φρικτή κληρονομιά του Πούτιν περιλαμβάνει τώρα τη μετατροπή της Ρωσίας όλο και περισσότερο σε κινεζικό υποτελές κράτος», αγνοώντας την ειρωνεία των δικών του λόγων. Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες πρωτοστάτησαν στην καταγγελία του ειρηνευτικού σχεδίου της Κίνας για τη σύγκρουση στην Ουκρανία, καθορίζοντας δημοσίως τους όρους υπό τους οποίους έπρεπε να τερματιστεί, η Ευρωπαϊκή Ένωση δε φαινόταν πουθενά, ή τουλάχιστον δεν είχε τίποτα πρωτότυπο να πει.
Αυτό κάνει τα σχόλια του Verhofstadt μια καταδικαστική επίδειξη έλλειψης αυτογνωσίας. Η Ρωσία και η Κίνα εκθέτουν το όραμά τους για ένα νέο πολυπολικό κόσμο, ενώ οι ΗΠΑ αγωνίζονται εναντίον τους επιδιώκοντας να διατηρήσουν την ηγεμονική τους θέση. Εν τω μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Ένωση περιορίστηκε στο καθεστώς ενός απλού παίκτη πάγκου σε όλα αυτά, και έγινε ουσιαστικά άσχετη. Η αποτυχία των χωρών της ΕΕ να επιδείξουν τη δική τους βούληση και τη θέση τους ανάμεσα στις μεγαλύτερες δυνάμεις, καθώς και η πλήρης υποταγή τους στις ΗΠΑ, χλεύασε την έννοια της «στρατηγικής αυτονομίας» που υποστήριζε κάποτε ο Εμμανουέλ Μακρόν.
Η «στρατηγική αυτονομία» είναι μια αρχή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όπου η ΕΕ πρέπει να είναι ένας παράγοντας σε έναν πολυπολικό κόσμο, ο οποίος υποστηρίζει τα δικά του συμφέροντα και επιδιώκει τη δική του ατζέντα. Οι υποστηρικτές αυτής της αρχής επιμένουν ότι η ΕΕ δεν πρέπει να ακολουθεί τυφλά τη βούληση των ΗΠΑ όταν πρόκειται για κάθε ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, αλλά πρέπει να είναι προορατική και να ενισχύει το ρόλο της στην παγκόσμια σκηνή. Ως εκ τούτου, δε θα πρέπει, όπως συνήθως απαιτεί η Ουάσιγκτον, να πάρουν θέση σε θέματα όπως ο νέος Ψυχρός Πόλεμος με την Κίνα. Ο όρος κέρδισε αυξανόμενη έλξη κατά τα χρόνια της διακυβέρνησης Τραμπ, όταν οι σχέσεις της Ευρώπης με τις ΗΠΑ έπεσαν σε χαμηλά επίπεδα λόγω της ιδιαίτερης ερμηνείας του για το δόγμα «πρώτα η Αμερική» .
Ωστόσο, η πρακτική πραγματικότητα της «στρατηγικής αυτονομίας» είναι πως η ΕΕ δεν είναι ένα ενιαίο κράτος, αλλά ένας χαλαρός διακυβερνητικός οργανισμός κρατών τα οποία, ενώ επιδιώκουν να καθορίσουν κοινές θέσεις για μια αρχή ενότητας, δεν έχουν πραγματικά μια ενιαία εξωτερική πολιτική. Η ενδοθεσμική πολιτική της ΕΕ είναι συχνά ένας ακατάστατος συμβιβασμός και μάχη βουλήσεων μεταξύ διαφορετικών επιπέδων παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των κρατών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Αυτό συνδυάζεται με την πραγματικότητα ότι η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» είναι μια κατεστραμμένη διαδικασία από το 2008. Προκλήσεις όπως η χρηματοπιστωτική κρίση της Ευρωζώνης, το Brexit, ο Covid-19 και οι εσωτερικές συγκρούσεις με διάφορα κράτη όπως η Πολωνία έχουν αποδυναμώσει και διέλυσαν την ΕΕ.
Ως αποτέλεσμα, η ΕΕ ήταν ακατάλληλη να αντιμετωπίσει αυτό που είναι, παρά την εσφαλμένη κατεύθυνση των μέσων ενημέρωσης, η μοναδική πιο σαφής πηγή ξένης επιρροής και παρέμβασης εναντίον της, οι ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον έχει πολλαπλούς διαύλους με τους οποίους ασκεί έλεγχο στους πολλούς παράγοντες εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ. Πρώτον, χρησιμοποιεί ένα δίκτυο δεξαμενών σκέψης που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση και συνεργαζόμενων δημοσιογράφων για να ελέγξει την κοινή γνώμη και να κατευθύνει τις χώρες της ΕΕ προς την υποστήριξη των στόχων της. Δεύτερον, οι ΗΠΑ έχουν μια εξαιρετικά πολιτική κυριαρχία στα κράτη του πρώην σοβιετικού μπλοκ στα ανατολικά της ΕΕ (με εξαίρεση την Ουγγαρία), την οποία χρησιμοποιούν για να υποδαυλίσουν αυξημένο ανταγωνισμό εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, και ως εκ τούτου υπονομεύουν τις προσπάθειες των περισσότερων "αυτόνομων" του μπλοκ και τα ισχυρά κράτη –Γερμανία και Γαλλία– να ακολουθήσουν πιο συμφιλιωτική εξωτερική πολιτική.
Τρίτον, οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν το Ηνωμένο Βασίλειο ως την κύρια μαζορέτα τους στην Ευρώπη (είτε είναι εντός είτε εκτός ΕΕ) για να προβάλουν την πολιτική τους βούληση στην ήπειρο και να παρακάμψουν τη βούληση οποιωνδήποτε προκλητικών κρατών μελών. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η Παγκόσμια Υπηρεσία του BBC που λειτουργεί ως μια τεράστια μηχανή προπαγάνδας για να ωθήσει τις αφηγήσεις σύμφωνα με την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον. Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν δείξει την ικανότητα να συνεργάζονται και να οπλοποιούν τις υπηρεσίες πληροφοριών των κρατών μελών εναντίον των χωρών τους, όπως η χρήση δανικών πληροφοριών για να κατασκοπεύουν άλλους Ευρωπαίους ηγέτες.
Μέσω όλων αυτών των παραγόντων, τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος, οι ΗΠΑ μπόρεσαν να διατηρήσουν την Ευρώπη διχασμένη, συγκρουσιακή και φαινομενικά ανίκανη να ακολουθήσει οποιαδήποτε εξωτερική πολιτική που να ανταποκρίνεται πραγματικά στα ευρωπαϊκά συμφέροντα, σε αντίθεση με εκείνα των ΗΠΑ. Αυτό έχει κορυφωθεί ακόμη και στο βαθμό που κυριολεκτικά καταστράφηκαν οι αγωγοί Nord Stream και στη συνέχεια διαδόθηκε μια ψευδής αφήγηση πως η Ουκρανία ήταν υπεύθυνη. Ο πόλεμος της Ουκρανίας τελικά απλώς επιτάχυνε την απομόνωση και την ασχετοσύνη της Ευρώπης, η οποία ενίσχυσε την κυριαρχία του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος στην ήπειρο, υπονόμευσε τις ενεργειακές της βιομηχανίες και έτσι μετέτρεψε τον όρο «στρατηγική αυτονομία» σε περίγελο.
Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, ποιος είναι πραγματικά ο υποτελής; Εάν ένας νέος πολυπολικός κόσμος αναδύεται, είναι δίκαιο να πούμε ότι η Ευρώπη απλά δεν είναι μέρος του. Η Ρωσία, η Κίνα και η Αμερική είναι οι οδηγοί της επικαιρότητας, η ΕΕ δεν είναι παρά ένας επιβάτης.