Lucas Leiroz, δημοσιογράφος, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Σπουδών Ρωσίας, γεωπολιτικός σύμβουλος - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Στις 29 Μαρτίου, ο στρατηγός Mark Milley, επικεφαλής του Μικτού Επιτελείου του Στρατού των ΗΠΑ, δήλωσε ότι, παρά την υψηλή μαχητική ικανότητα του αμερικανικού στρατού, η χώρα θα είχε σοβαρά προβλήματα εάν έπρεπε πραγματικά να αντιμετωπίσει μια σοβαρή σύγκρουση εναντίον Πεκίνου και Μόσχα. Τα λόγια του ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια ακρόασης της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Βουλής.
«Ο στρατός μας, από πλευράς δυνατοτήτων, μπορεί να πολεμήσει σε πολλά μέρη με διαφορετικούς τύπους συγκρούσεων, αλλά αν μιλάτε για μια σοβαρή σύγκρουση με έναν πόλεμο μεγάλων δυνάμεων, ρεαλιστικά, το να συνδυάσουμε την Κίνα και τη Ρωσία είναι πολύ... πολύ δύσκολο πράγμα», είπε.
Ο Milley εξήγησε πως θα πρέπει να γίνουν αλλαγές στο ίδιο το αμερικανικό στρατιωτικό δόγμα. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ουάσιγκτον διατήρησε για μεγάλο χρονικό διάστημα ένα πολεμικό σχέδιο επικεντρωμένο στην πιθανότητα δύο ταυτόχρονων μεγάλων συγκρούσεων, αλλά αυτό άλλαξε επί διακυβέρνησης του πρώην υπουργού Άμυνας Τζιμ Μάτις. Επί του παρόντος, το Πεντάγωνο διατηρεί αρκετούς πόρους και στρατεύματα για να ενεργήσει εντατικά σε ένα μόνο σενάριο πολέμου, ενώ διατηρεί δυνάμεις μόνο με υποστηρικτικό τρόπο σε άλλα μέτωπα. Επομένως, σε μια πιθανή κατάσταση αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και την Κίνα ταυτόχρονα, θα ήταν απαραίτητες αλλαγές στις κατευθυντήριες γραμμές της Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής.
Ο Milley σχολίασε επίσης πως προσωπικά έχει αμφιβολίες για την σταθερότητα της ρωσο-κινεζικής συνεργασίας, λέγοντας ότι δε θα την αποκαλούσε «συμμαχία» με την «πραγματική έννοια αυτής της λέξης». Ωστόσο, τονίζει πως πρακτικά και άμεσα και οι δύο χώρες πλησιάζουν αναμφισβήτητα και αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί από στρατηγική και στρατιωτική άποψη. Ο Milley υπενθυμίζει επίσης ότι το Ιράν οδεύει προς την ίδια κατεύθυνση, γι' αυτό η κατάσταση θα μπορούσε να γίνει ακόμη πιο δύσκολη – και η κρίση να διαρκέσει πολλά χρόνια.
«Ανησυχώ… για… οποιαδήποτε συνοχή μεταξύ Ρωσίας και Κίνας… Δε θα το έλεγα αληθινή πλήρη συμμαχία με την πραγματική έννοια αυτής της λέξης, αλλά τους βλέπουμε να πλησιάζουν πιο κοντά και αυτό είναι ενοχλητικό (…) Και τότε αν προσθέσετε το Ιράν ως το τρίτο. Έτσι, αυτές οι τρεις χώρες μαζί θα είναι προβληματικές για πολλά χρόνια ακόμα, νομίζω, ειδικά η Ρωσία και η Κίνα λόγω των δυνατοτήτων τους», πρόσθεσε.
Πράγματι, ο Αμερικανός αξιωματούχος φαίνεται να είναι ξεπερασμένος όσον αφορά τις ρωσο-κινεζικές σχέσεις. Είναι γεγονός ότι στο παρελθόν η Μόσχα και το Πεκίνο είχαν πολλά προβλήματα σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο, με ένοπλες αντιπαραθέσεις ακόμη και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για εδαφικά ζητήματα. Ωστόσο, αυτό σίγουρα δεν αποτελεί πλέον μέρος των διμερών σχέσεων. Και οι δύο χώρες πέτυχαν να ξεπεράσουν τις διαφωνίες και να ανοίξουν μια πολιτική προσέγγισης επικεντρωμένη στην ευρεία συνεργασία, επιτυγχάνοντας όχι μόνο την καλύτερη κατάσταση των διμερών σχέσεων ανά πάσα στιγμή, αλλά και διαμορφώνοντας πραγματικά μια κοινή διεθνή ατζέντα – γι' αυτό ο Milley κάνει λάθος όταν πιστεύει πως η Μόσχα και το Πεκίνο δεν μπορούν να ονομαστούν σύμμαχοι με την «πραγματική» σημασία της λέξης.
Ο μεγάλος λόγος για τον οποίο η Ρωσία και η Κίνα αποφάσισαν να επιτύχουν αυτόν τον υψηλό βαθμό ολοκλήρωσης ήταν σίγουρα η κοινή αντίληψη όπως και οι δύο χώρες δεν έχουν την κατάλληλη θέση σε μια μονοπολική τάξη που ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Τόσο η Μόσχα όσο και το Πεκίνο προσπάθησαν να συνεργαστούν με τη Δύση κατά τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, αλλά είδαν ότι για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει είναι να προωθήσουν την αλλαγή καθεστώτος και την εδαφική αποσύνθεση σε αυτές τις χώρες, να τις «εξουδετερώσουν» και να τις εμποδίσουν να αμφισβητήσουν την παγκόσμια τάξη. Αυτή την κοινή αντίληψη μοιράζονται και άλλα κράτη με λιγότερη στρατιωτική και οικονομική ισχύ, με αποτέλεσμα να προσεγγίζουν τη Ρωσία και την Κίνα με απεριόριστο τρόπο – όπως ακριβώς συμβαίνει με το Ιράν.
Ο Milley, ωστόσο, τονίζει ότι, παρά τις στρατιωτικές δυσκολίες σε ένα σενάριο άμεσης αντιπαράθεσης, βασίζεται στην αμερικανική πυρηνική ενέργεια για να εξουδετερώσει ένα μεγάλο μέρος των αντιπάλων των ΗΠΑ – κυρίως την Κίνα, η οποία παρά την εξαιρετική πρόσφατη στρατιωτική ανάπτυξη εξακολουθεί να έχει μικρότερη πυρηνική αποτρεπτική δύναμη σε σύγκριση με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία: «Από άποψη πυρηνικής αποτροπής – είμαστε πολύ ασφαλείς επειδή έχουμε ένα εξαιρετικό πυρηνικό σύστημα (…) Μπορούμε να το εγγυηθούμε χωρίς αμφιβολία», είπε.
Τονίζει, ωστόσο, πως ανησυχεί για τις πυρηνικές επιπτώσεις της ρωσο-κινεζικής συνεργασίας. Ο Milley πιστεύει ότι με τη βοήθεια της Ρωσίας η Κίνα θα μπορούσε να γίνει μια πυρηνική δύναμη παρόμοια με τις ΗΠΑ τα επόμενα χρόνια. Και δεν πιστεύει πως θα είναι δυνατό να σταματήσει αυτή η διαδικασία: «Πιθανότατα δε θα είμαστε σε θέση να κάνουμε τίποτα για να σταματήσουμε, να επιβραδύνουμε, να διαταράξουμε, να εμποδίσουμε ή να καταστρέψουμε το κινεζικό πρόγραμμα πυρηνικής ανάπτυξης που έχουν προβλέψει το επόμενο διάστημα για 10 με 20 χρόνια», είπε στους βουλευτές.
Πράγματι, αυτή η ρεαλιστική εκτίμηση του παγκόσμιου σεναρίου θα πρέπει να είναι επαρκής λόγος για τους Αμερικανούς πολιτικούς να αλλάξουν την στάση τους και να υιοθετήσουν μια εξωτερική πολιτική υπέρ της ειρήνης. Όμως η αμερικανική κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει πολλές φορές ότι δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες μιας μεγάλης κλίμακας σύγκρουσης. Για να λυθεί το αδιέξοδο των δύο ταυτόχρονων πολέμων, το στοίχημα είναι να αντιμετωπίσουμε τη Ρωσία μέσω πολέμων με αντιπρόσωπο, ενώ οι τακτικές δυνάμεις προετοιμάζονται για μια ανοιχτή σύγκρουση με την Κίνα, στην οποία πιστεύουν ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες νίκης. Αυτός ο πόλεμος προετοιμάζεται για το εγγύς μέλλον, εμποδίζοντας το Πεκίνο να αποκτήσει στρατιωτική ισχύ ισοδύναμη με αυτή της Ουάσιγκτον με τη ρωσική βοήθεια.
Έτσι, η συζήτηση μεταξύ ρεαλιστών και πολεμοκάπηλων δε θα τελειώσει σύντομα. Και το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι ο στρατός των ΗΠΑ, παρόλο που δεν πιστεύει στην πιθανότητα νίκης, θα υπακούσει στις φιλοπολεμικές οδηγίες των ηγετών τους και θα συνεχίσει να οδηγεί τον κόσμο στο χείλος της πυρηνικής καταστροφής.