Από: sportime.gr - Ελευθέριος Ανδρώνης
Όποιος έχει ίχνος συνείδησης νοιώθει ντροπή για λογαριασμό όλων των ανθρώπων, μπροστά στο μαρτυρικό Σώμα του Κυρίου που στέκει βουβός μάρτυρας μιας ασύλληπτης αδικίας. Ο Ποιητής και Πλάστης μας, έπαθε και σταυρώθηκε σαν επικατάρατος για να μας ελευθερώσει από την Αδαμιαία κατάρα. Αυτός που θα μπορούσε να παρατάξει δώδεκα λεγεώνες αγγέλων να τον υπερασπιστούν, δέχεται να παραδοθεί εκούσια σε μαρτύρια, σε θάνατο και ταφή.
Ολόκληρη η κτίση άκουσε με άφατη οδύνη εκείνο το συγκλονιστικό «Τετέλεσται» και ξεσηκώθηκε για να καταγγείλει το φρικτό έγκλημα. Ο νοητός ναός του κόσμου χτύπησε πένθιμες καμπάνες για τον θάνατο του Κτίστη.
Ο ουρανός που σκέπασε με σκότος πυκνό την πλάση για τρεις ώρες, η γη που σείστηκε, οι πέτρες που άνοιξαν στη μέση, το καταπέτασμα του Ναού που σκίστηκε, τα μνήματα που άνοιξαν και οι νεκροί που σηκώθηκαν, όλα ήταν ένα εκκωφαντικό κήρυγμα επανάστασης απέναντι σε αυτή την ανομολόγητη πράξη κακίας. Άλλα και μια προτύπωση της Ανάστασης του Χριστού, ένα προμήνυμα για την επικείμενη συντριβή του Άδη.
Αυτοί που κραύγαζαν «άρον άρον, σταύρωσον αυτόν», τώρα χτυπούν με απόγνωση τα στήθη τους συνειδητοποιώντας το ανοσιούργημα που έπραξαν. Τον είδαν να δίνει το φως σε τυφλούς, να καθαρίζει τους λεπρούς, να σηκώνει πάνω τους παράλυτους, να ανασταίνει νεκρούς. Άκουσαν από το στόμα του λόγους που δεν είχαν ακουστεί ποτέ από άνθρωπο. Τον υποδέχθηκαν στα Ιεροσόλυμα με κλαδιά φοινικιάς, ως Βασιλέα του Ισραήλ, κι όμως παρέδωσαν τις καρδιές τους ολοκληρωτικά στον διάβολο και τον σταύρωσαν.
Χάος σκοτεινό και αχαρτογράφητο η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, όταν δεν φωτίζεται από το φως του Χριστού. Είναι ικανός ο άνθρωπος να παλινδρομεί από το ένα άκρο στο άλλο, μέσα σε λίγες στιγμές. Να ευλογεί και να καταριέται, να υμνεί και να εμπαίζει, να δοξάζει και να φονεύει.
Μήπως και σήμερα δεν είναι έτσι, και χειρότερα; Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι προθέσεις συνεχώς, λειτουργώντας κατά το συμφέρον τους; Δεν ανεβάζουν πρόσωπα μέχρι τα άστρα και δεν τα καταδικάζουν σε ανάθεμα, εν ριπή οφθαλμού; Δεν στέκονται τυφλοί μπροστά στα καταπληκτικά θαύματα της Εκκλησίας του Χριστού;
Όμως ο Εσταυρωμένος στέκει πάντα εκεί, ως αιώνια μαρτυρία της υπέρτατης θυσίας. Ως αφύπνιση για κάθε «εκατόνταρχο» που θα ανοίξουν οι οφθαλμοί της καρδιάς του και θα αναφωνήσει «Αληθώς Υιός Θεού ην ούτος»!
Η πένθιμη σιγαλιά που αναδύεται από τον πανάγιο τάφο, ημερώνει τις ψυχές όσο τίποτε άλλο. Το άχραντο σώμα του Χριστού, παρότι κείται χωρίς ζωή, συνεχίζει να αγιάζει και να μυρώνει τον κόσμο. Οι ανθοστόλιστοι επιτάφιοι λιτανεύονται στους δρόμους και ακτινοβολούν την αγιαστική τους δύναμη, νοιώθεις την επιβλητική χάρη τους, φεγγοβολούν από θεία συγχώρεση.
Στην ευλογημένη θέα του επιταφίου, αντιλαμβάνεσαι τον θάνατο, όχι σαν δαμόκλειο σπάθη που κρέμεται από πάνω σου, άλλα σαν προσδοκία ανάστασης. Σκέφτεσαι πως είναι μετρημένες οι ώρες του προαιώνιου θηρίου που λέγεται Άδης, μέχρι να νοιώσει την πίκρα του δηλητηρίου που πήρε στα σπλάχνα του, μέχρι να σκυλευτεί από τον Θεό Λόγο και να καταρρεύσει ολοκληρωτικά το βασίλειο του.
Λύπη και συντριβή και χαρά αιώνια, φυσάει στις καρδιές το πέρασμα του επιταφίου. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να αφουγκραστούμε τα ψιθυρίσματα του, που σε λίγο θα γίνουν σαλπίσματα νίκης μοναδικής. Στην πιο μεγάλη ώρα, να αποκαθηλώσουμε τους κοσμικούς περισπασμούς μας από τον θρόνο τους και να σταθούμε με ταπεινό φρόνημα, μπροστά στην ανατολή της Ανάστασης.