 |
| pixabay / Clker-Free-Vector-Images |
Οι συναισθηματικά φορτισμένοι και συχνά υπερβολικοί όροι που χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για να περιγράψουν τη σύγκρουση στην Ουκρανία δίνουν την ιδέα ότι είναι κάτι πρωτόγνωρο και αόρατο από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό κυριολεκτικά δεν είναι αλήθεια.
Nebojsa Malic - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Αν μη τι άλλο, οι συμπεριφορές, οι τακτικές και ακόμη και οι στρατηγικές που αγκάλιασε η κυβέρνηση του Κιέβου και οι δυτικοί προστάτες της έχουν μια απίστευτη ομοιότητα με τις συγκρούσεις που κατέστρεψαν τη Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του 1990. Σε έντονη αντίθεση με όλες τις αναπολήσεις –αν και σχεδόν χωρίς καθόλου τύψεις– στην πρόσφατη επέτειο της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ, ακόμη και οι επικριτές του δυτικού κατεστημένου φαίνεται να έχουν ξεχάσει τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου, που ξεκίνησε στις 24 Μαρτίου 1999.
Εξάλλου, η Επιχείρηση Allied Force (η επίσημη ονομασία του ΝΑΤΟ για τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας το 1999) είναι απόδειξη ότι ο ισχυρισμός του ΝΑΤΟ πως είναι «αμυντική συμμαχία» είναι ψέμα. Το ίδιο ισχύει και για την αντίληψη πως η αλλαγή των συνόρων με τη βία είναι κάτι που απλά δεν γίνεται στην «παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε κανόνες», όπως συμβαίνει με το μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ να κατέχει τη Σερβική επαρχία του Κοσσυφοπεδίου και να επικυρώνει την «ανεξαρτησία» της το 2008. Η Δύση ήταν τόσο νομοταγής, ώστε προσπάθησε να δικαιολογήσει το αδικαιολόγητο επινοώντας το δόγμα της «ευθύνης προστασίας» και δημιουργώντας μια «ανεξάρτητη» επιτροπή για να κηρύξει τον πόλεμο «παράνομο αλλά νόμιμο».
Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που η «διεθνής κοινότητα» θέλει αυτό να ξεχαστεί, σε σημείο που προσπαθεί να πιέσει τη Σερβία να το νομιμοποιήσει απειλώντας με κυρώσεις, απομόνωση και «εσωτερική αναταραχή».
Το Μάιο του 1999, μετά από εβδομάδες αποτυχίας να βομβαρδίσει τη Σερβία και να υποταχθεί, το ΝΑΤΟ προσπάθησε να στηρίξει την ενότητα και την αξιοπιστία του με το να κατηγορήσει τον Πρόεδρο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς για εγκλήματα πολέμου από το δικαστήριο της Χάγης. Παραλληλισμοί με γεγονότα των περασμένων εβδομάδων.
Αναμφισβήτητα, το «ένταλμα σύλληψης» για τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν το λογικό καταληκτικό σημείο της αφήγησης που γεννήθηκε τον Ιούνιο του 2014, όταν δύο «ειδικοί» των δεξαμενών σκέψης έγραψαν ένα κομμάτι στη New Republic κατηγορώντας τον Πούτιν ότι «συμπεριφέρθηκε στην Ουκρανία όπως ο Μιλόσεβιτς στη Σερβία». Όταν κάποιος κοιτάξει τις πραγματικές πολιτικές που υιοθέτησαν η Ουάσιγκτον και οι υποτελείς της, είναι ολοφάνερο ότι πήραν κατά βάθος αυτήν την αφήγηση.
Για παράδειγμα, πάρτε την πρώτη συζήτηση για μια «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων», που προέρχεται από το Κίεβο και μερικές δυτικές πρωτεύουσες. Κάτι τέτοιο πράγματι καθιερώθηκε στη Βοσνία το 1992, και επιβλήθηκε από το ΝΑΤΟ για λογαριασμό του ΟΗΕ, αφού οι Σέρβοι κατηγορήθηκαν ψευδώς ότι κατέρριψαν μια ιταλική πτήση ανθρωπιστικής βοήθειας. Κατέληξε να είναι μια κερκόπορτα για στρατιωτική επέμβαση – όπως και στη Λιβύη το 2011.
Έπειτα, υπάρχει η αφήγηση για την Ουκρανία ως ένα αθώο θύμα επιθετικότητας και ως ένα αδύναμο αουτσάιντερ που υπερασπίζεται τις δυτικές αξίες, που έχει ανάγκη από χρήματα, όπλα και εθελοντές – έτσι ακριβώς ζωγράφισε ο δυτικός Τύπος την Κροατία και τους Βόσνιους Μουσουλμάνους τη δεκαετία του 1990. Όντας ηθοποιός, ο Βλαντιμίρ Ζελένσκι είναι απλώς καλύτερος στο να απαγγέλλει τις ίδιες γραμμές με τον Βόσνιο μουσουλμάνο ηγέτη Alija Izetbegovic.
Ο υπουργός Εξωτερικών του Ζελένσκι, Ντμίτρι Κουλέμπα, επεξεργάζεται επίσης ένα σενάριο που έχει αφαιρεθεί από τον Βόσνιο ομόλογό του Χάρις Σίλαζιτς. Ήταν κι αυτός ένα στέλεχος των μέσων ενημέρωσης που διέσχιζε τον κόσμο, ζητώντας τα πάντα, από φαγητό μέχρι όπλα και κατηγορώντας τον «επιτιθέμενο» για εγκλήματα πολέμου, βιασμούς και γενοκτονία. Για να δώσει στο Κίεβο κάποια εύσημα, τουλάχιστον απέλυσε τον αξιωματούχο που έκανε ψεύτικους ισχυρισμούς για μαζικό βιασμό. Ο Silajdzic δεν απέρριψε ποτέ τις κατηγορίες του. Από κάθε άλλη άποψη, η Ουκρανία έχει ξεπεράσει κατά πολύ τη Βοσνία όσον αφορά την προβολή μιας αίσθησης δικαιώματος.
Οι τρέχουσες κυρώσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ κατά της Ρωσίας είχαν επίσης προηγούμενο στις κυρώσεις του ΟΗΕ κατά της Σερβίας και του Μαυροβουνίου τη δεκαετία του 1990, μέχρι την απαγόρευση διεθνών αθλητικών αγώνων. Αν είχαν σκεφτεί να ακυρώσουν σερβικές γάτες ή δέντρα, πιθανότατα θα το έκαναν επίσης.
Ο ΟΗΕ έθεσε επίσης εμπάργκο όπλων σε όλες τις γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες. Οι ΗΠΑ το παρέκαμψαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990, για να στείλουν όπλα σε Μουσουλμάνους και Κροάτες. Στις ειρηνευτικές συνομιλίες του Ντέιτον του Οχάιο στα τέλη του 1995, ο απεσταλμένος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ προσπάθησε να γλυκάνει τη συμφωνία για τον απρόθυμο Ιζετμπέγκοβιτς προσφέροντας να «εκπαιδεύσει και να εξοπλίσει» τον μουσουλμανικό στρατό μετά την ανακωχή. Η τρέχουσα ώθηση για τη δημιουργία μιας δυτικής ένοπλης δύναμης στην Ουκρανία είναι βασικά η ίδια, μόνο στα στεροειδή.
Στην πραγματικότητα, το επιχείρημα του Γενς Στόλτενμπεργκ τον Ιανουάριο του 2023 ότι «τα όπλα είναι ο δρόμος για την ειρήνη» δεν είναι παρά ο απόηχος των «βομβών για την ειρήνη» του Χόλμπρουκ από τον Σεπτέμβριο του 1995, κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας αεροπορικού βομβαρδισμού του ΝΑΤΟ που το περιοδικό Time περιέγραψε πως «γονάτισε τους Σέρβους».
Έχοντας ονομαστεί «Εσκεμμένη δύναμη», αυτή η επιχείρηση του ΝΑΤΟ συνδυάστηκε με την επιχείρηση «Θύελλα» της Κροατίας, μια επίθεση στην Κράινα, τον Αύγουστο του 1995. Σέρβοι που ζούσαν στα ιστορικά σύνορα της σημερινής Κροατίας είχαν δημιουργήσει τη δική τους δημοκρατία το 1992, την οποία το Ζάγκρεμπ κατήγγειλε ως «Επίθεση» από την ίδια τη Σερβία – όπως το Κίεβο το 2014 αντέδρασε στις διεκδικήσεις ανεξαρτησίας των δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λούγκανσκ του Ντονμπάς, καταγγέλλοντάς τις ως ρωσική «επιθετικότητα». Οι ΗΠΑ είχαν εξοπλίσει, εκπαιδεύσει και συμβουλεύσει τον κροατικό στρατό για την επίθεση του 1995 και ο Χόλμπρουκ αποκάλυψε μάλιστα ότι η Ουάσιγκτον είχε πει στο Ζάγκρεμπ τι να χτυπήσει και πότε – σε μια προεπισκόπηση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που παρείχαν πληροφορίες στο Κίεβο.
Η επιχείρηση «Storm» έληξε με μια αναγκαστική «επανένταξη» της Κράινα στην Κροατία, έχοντας αφήσει χιλιάδες νεκρούς και περισσότεροι από 200.000 εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους. Τα τελευταία χρόνια, αξιωματούχοι στην Ουκρανία – από τον προεδρικό σύμβουλο και ανώτατο εισαγγελέα Γιούρι Λουτσένκο μέχρι τον πρωθυπουργό Βλαντιμίρ Γκρόισμαν – έχουν υποστηρίξει δημόσια μια «κροατική λύση» στο «πρόβλημα του Ντονμπάς».
Ένα άλλο κοινό στοιχείο είναι πως η Δύση επέμενε στην επιβολή των συνόρων του 1991 της Κροατίας, της Βοσνίας και της Ουκρανίας, παρόλο που σχεδιάστηκαν από κομμουνιστικές κυβερνήσεις που η ίδια Δύση εργάστηκε για δεκαετίες για να ανατρέψει. Για να μην πιστεύετε ότι αυτό δείχνει μια θέση αρχών, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους διακήρυξαν εξαίρεση για τα σύνορα της Σερβίας όταν έκοψαν το Κοσσυφοπέδιο το 1999. Το όλο νόημα της «τάξης που βασίζεται σε κανόνες» είναι πως αυτοί είναι εκείνοι που διαμορφώνουν τους κανόνες.
Το προφανές πρόβλημα εδώ είναι ότι η Ρωσία σήμερα δεν είναι η Σερβία της δεκαετίας του 1990 και η έννοια της ανακύκλωσης δεν υποτίθεται πως ισχύει για την πολιτική, εξωτερική ή εσωτερική. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον επιμένει να πιστεύει ότι η μονοπολική της στιγμή δεν έχει τελειώσει, το « τέλος της ιστορίας» είναι προ των πυλών και μια «καλοπροαίρετη παγκόσμια ηγεμονία» είναι ακόμα προσιτή.