Η ιδέα ότι η Ιστορία έχει ένα τελικό σημείο , όπως προωθήθηκε από ανίδεους νεοσυντηρητικούς στη μονοπολική δεκαετία του 1990, είναι εσφαλμένη, καθώς βρίσκεται σε μια ατέρμονη διαδικασία ανανέωσης. Η πρόσφατη επίσημη συνάντηση μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας Faisal bin Farhan al-Saud και του Ιρανού υπουργού Εξωτερικών Hossein Amir-Abdollahian στο Πεκίνο σηματοδοτεί μια περιοχή που προηγουμένως θεωρούνταν αδιανόητη και η οποία αναμφίβολα έχει προκαλέσει θλίψη στη μηχανή War Inc.
Pepe Escobar - thecradle.co / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτή η μεμονωμένη χειραψία σηματοδοτεί την ταφή τρισεκατομμυρίων δολαρίων που δαπανήθηκαν για τη διαίρεση και τη διακυβέρνηση της Δυτικής Ασίας για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες. Επιπλέον, ο Παγκόσμιος Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας (GWOT), η κατασκευασμένη πραγματικότητα της νέας χιλιετίας, εμφανίστηκε ως κύρια παράπλευρη ζημιά στο Πεκίνο.
Η οπτική του Πεκίνου ως πρωτεύουσα της ειρήνης έχει αποτυπωθεί σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο, όπως αποδεικνύεται από μια επόμενη παράπλευρη παράσταση όπου μερικοί Ευρωπαίοι ηγέτες, ένας πρόεδρος και ένας ευρωκράτης, έφτασαν ως ικέτες στον Σι Τζινπίνγκ, ζητώντας του να ενταχθεί στη γραμμή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο στην Ουκρανία. Τους έδιωξαν ευγενικά.
Ωστόσο, τα οπτικά στοιχεία ήταν σφραγισμένα: το Πεκίνο είχε παρουσιάσει ένα ειρηνευτικό σχέδιο 12 σημείων για την Ουκρανία που χαρακτηρίστηκε «παράλογο» από τους νεοσυντηρητικούς της ζώνης της Ουάσιγκτον. Οι Ευρωπαίοι –όμηροι ενός πολέμου με πληρεξούσια που επιβλήθηκε από την Ουάσιγκτον– κατάλαβαν τουλάχιστον πως όποιος ενδιαφέρεται εξ αποστάσεως για την ειρήνη πρέπει να περάσει από το τελετουργικό της υποκλίσεως στο νέο αφεντικό στο Πεκίνο.
Η ασχετοσύνη του JCPOA
Οι σχέσεις Τεχεράνης-Ριάντ, φυσικά, θα έχουν ένα μακρύ, δύσκολο δρόμο μπροστά - από την ενεργοποίηση προηγούμενων συμφωνιών συνεργασίας που υπογράφηκαν το 1998 και το 2001 έως τον σεβασμό, στην πράξη, της αμοιβαίας κυριαρχίας και της μη ανάμειξης του ενός στις εσωτερικές υποθέσεις του άλλου.
Δεν έχουν όλα λυθεί – από τον πόλεμο στην Υεμένη υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας μέχρι τη μετωπική σύγκρουση των αραβικών μοναρχιών του Περσικού Κόλπου με τη Χεζμπολάχ και άλλα κινήματα αντίστασης στο Λεβάντε. Ωστόσο, αυτή η χειραψία είναι το πρώτο βήμα που οδηγεί, για παράδειγμα, στο επερχόμενο ταξίδι του Σαουδάραβα υπουργού Εξωτερικών στη Δαμασκό για να προσκαλέσει επίσημα τον Πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ στη σύνοδο κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου στο Ριάντ τον επόμενο μήνα.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως αυτό το κινεζικό διπλωματικό πραξικόπημα ξεκίνησε πολύ πίσω με τη Μόσχα να μεσολαβεί στις διαπραγματεύσεις στη Βαγδάτη και στο Ομάν. Αυτή ήταν μια φυσική εξέλιξη της παρέμβασης της Ρωσίας για να βοηθήσει το Ιράν να σώσει τη Συρία από έναν διασταυρούμενο συνασπισμό γύπων ΝΑΤΟ-Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (GCC).
Στη συνέχεια, η σκυτάλη δόθηκε στο Πεκίνο, σε απόλυτο διπλωματικό συγχρονισμό. Η προσπάθεια να θάψουν μόνιμα το GWOT και τις μυριάδες, δυσάρεστες συνέπειες του πολέμου της τρομοκρατίας των ΗΠΑ ήταν ένα ουσιαστικό μέρος του υπολογισμού αλλά ακόμη πιο επιτακτική ήταν η ανάγκη να αποδειχθεί πώς το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (JCPOA) ή η πυρηνική συμφωνία του Ιράν, είχε καταστεί άσχετο.
Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν βιώσει, μέσα και έξω, πώς οι ΗΠΑ καταφέρνουν πάντα να τορπιλίζουν την επιστροφή στο JCPOA, όπως σχεδιάστηκε και υπογράφηκε το 2015. Το καθήκον τους ήταν να πείσουν το Ριάντ και τα κράτη του GCC πως η Τεχεράνη δεν ενδιαφέρεται να οπλοποιήσει την πυρηνική ενέργεια – και θα παραμείνει υπογράφουσα της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση (NPT).
Στη συνέχεια, εναπόκειτο στην κινεζική διπλωματική φινέτσα να καταστήσει σαφές ότι ο φόβος των μοναρχιών του Περσικού Κόλπου για τον επαναστατικό σιιτισμό είναι πλέον τόσο αντιπαραγωγικός όσο ο φόβος της Τεχεράνης να παρενοχληθεί ή/και να περικυκλωθεί από τους Σαλαφίτες-τζιχαντιστές. Λες και το Πεκίνο είχε επινοήσει ένα σύνθημα: αφήστε αυτές τις μουντές ιδεολογίες και ας κάνουμε δουλειά [do business].
Και business είναι, και θα είναι: ακόμα καλύτερα, με τη μεσολάβηση του Πεκίνου και σιωπηρά εγγυημένη από τις δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις Ρωσία και Κίνα.
Ανεβείτε στο τρένο της αποδολαριοποίησης
Ο Σαουδάραβας διάδοχος πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν (MbS) μπορεί να παρουσιάζει κάποια χαρακτηριστικά που μοιάζουν με τους Σοπράνο, αλλά δεν είναι ανόητος: είδε αμέσως πώς αυτή η κινεζική προσφορά μεταμορφώθηκε όμορφα στα εγχώρια σχέδια εκσυγχρονισμού του. Μια πηγή του Κόλπου στη Μόσχα, εξοικειωμένη με την άνοδο και την εδραίωση της εξουσίας του MbS, περιγράφει λεπτομερώς την προσπάθεια του διαδόχου να απευθυνθεί στη νεότερη γενιά της Σαουδικής Αραβίας που τον λατρεύει. Αφήστε τα κορίτσια να οδηγήσουν τα SUV τους, να χορέψουν, να αφήσουν τα μαλλιά τους, να εργαστούν σκληρά και να γίνουν μέρος της «νέας» Σαουδικής Αραβίας του Vision 2030: ενός παγκόσμιου κόμβου τουρισμού και υπηρεσιών, ένα είδος Ντουμπάι με στεροειδή.
Και, πολύ σημαντικό, αυτή θα είναι επίσης μια ενοποιημένη στην Ευρασία Σαουδική Αραβία, μελλοντικό, αναπόφευκτο μέλος τόσο του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) όσο και των BRICS+ – ακριβώς όπως το Ιράν, το οποίο επίσης θα κάθεται στα ίδια κοινόχρηστα τραπέζια.
Από την άποψη του Πεκίνου, όλα αυτά αφορούν τη φιλόδοξη Πρωτοβουλία Belt and Road (BRI), αξίας πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Ένας βασικός διάδρομος συνδεσιμότητας BRI εκτείνεται από την Κεντρική Ασία στο Ιράν και στη συνέχεια πέρα από τον Καύκασο ή/και την Τουρκία. Ένας άλλος – σε αναζήτηση επενδυτικών ευκαιριών – διασχίζει την Αραβική Θάλασσα, τη Θάλασσα του Ομάν και τον Περσικό Κόλπο, μέρος του Θαλάσσιου Δρόμου του Μεταξιού.
Το Πεκίνο θέλει να αναπτύξει έργα BRI και στους δύο διαδρόμους: ονομάστε το «ειρηνικό εκσυγχρονισμό» που εφαρμόζεται στη βιώσιμη ανάπτυξη. Οι Κινέζοι θυμούνται πάντα πώς οι Αρχαίοι Δρόμοι του Μεταξιού έτρεχαν στην Περσία και σε μέρη της Αραβίας: σε αυτή την περίπτωση, έχουμε την Ιστορία που επαναλαμβάνεται.
Μια γεωπολιτική επανάσταση
Και μετά έρχεται το Άγιο Δισκοπότηρο: η ενέργεια. Το Ιράν είναι ο κύριος προμηθευτής φυσικού αερίου στην Κίνα, θέμα εθνικής ασφάλειας, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας τους, αξίας 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων και πλέον. Και η Σαουδική Αραβία είναι ο κύριος προμηθευτής πετρελαίου. Οι στενότερες σχέσεις Κίνας και Σαουδικής Αραβίας και η αλληλεπίδραση σε βασικούς πολυπολικούς οργανισμούς όπως η SCO και οι BRICS+ προχωρούν στη μοιραία μέρα που το πετρογιουάν θα κατοχυρωθεί οριστικά.
Η Κίνα και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν ήδη συνάψει την πρώτη τους συμφωνία φυσικού αερίου σε γιουάν. Το τρένο υψηλής ταχύτητας αποδολαριοποίησης έχει ήδη φύγει από τον σταθμό. Η ASEAN ήδη συζητά ενεργά πώς να παρακάμψει το δολάριο για να προνομιακούς διακανονισμούς σε τοπικά νομίσματα – κάτι αδιανόητο ακόμη και πριν από λίγους μήνες. Το δολάριο ΗΠΑ έχει ήδη αφεθεί να πεθάνει μέσα σε ένα σπιράλ γεμάτο κοψίματα.
Και αυτή θα είναι η μέρα που το παιχνίδι θα φτάσει σε ένα εντελώς νέο απρόβλεπτο επίπεδο.
Η καταστροφική ατζέντα των ηγετών των νεοσυντηρητικών που είναι υπεύθυνοι για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάται. Εκμεταλλεύτηκαν το πρόσχημα της 11ης Σεπτεμβρίου για το «νέο Περλ Χάρμπορ» για να εξαπολύσουν μια σταυροφορία κατά των εδαφών του Ισλάμ το 2001, ακολουθούμενο από έναν πόλεμο αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας το 2014. Η απώτερη φιλοδοξία τους είναι να διεξάγουν πόλεμο κατά της Κίνας πριν από το 2025.
Ωστόσο, αντιμετωπίζουν τώρα μια ταχεία γεωπολιτική και γεωοικονομική εξέγερση της Παγκόσμιας Καρδιάς – από τη Ρωσία και την Κίνα στη Δυτική Ασία και με προέκταση στη Νότια Ασία, τη Νοτιοανατολική Ασία, την Αφρική και επιλεγμένα γεωγραφικά πλάτη στη Λατινική Αμερική.
Το σημείο καμπής ήρθε στις 26 Φεβρουαρίου 2022, όταν τα νεοσυντηρητικά κεφάλια της Ουάσιγκτον –σε μια κραυγαλέα επίδειξη της ρηχής τους διανόησης– αποφάσισαν να παγώσουν ή/και να κλέψουν τα αποθέματα του μοναδικού έθνους στον πλανήτη που είναι εξοπλισμένο με όλα τα εμπορεύματα που έχουν πραγματικά σημασία και με τον απαραίτητος νου για να απελευθερωθεί μια βαρυσήμαντη στροφή σε ένα νομισματικό σύστημα που δεν είναι αγκυροβολημένο σε χρήμα fiat [αποθεματικό νόμισμα].
Αυτή ήταν η μοιραία μέρα όταν η κλίκα, που προσδιορίστηκε από τον δημοσιογράφο Seymour Hersh ως υπεύθυνη για την ανατίναξη των αγωγών Nord Stream, σφύριξε πραγματικά το τρένο υψηλής ταχύτητας για την αποδολαριοποίηση να φύγει από τον σταθμό, με επικεφαλής τη Ρωσία, την Κίνα και τώρα – Καλώς ήρθατε στο πλοίο – Ιράν και Σαουδική Αραβία.