Του Στρατή Μαζίδη
Έχοντας διαψεύσει τις προσδοκίες και μη έχοντας ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του κόσμου, το ΠΑΣΟΚ πέρασε στην ανυπαρξία με μεγάλο μέρος του κόσμου του να οδεύει προς το ΣΥΡΙΖΑ αναζητώντας ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ από μικρό κόμμα, το 2012, έγινε από τη μία στιγμή στην άλλη αξιωματική αντιπολίτευση και εν δυνάμει κυβέρνηση οπότε θα γίνονταν εκλογές.
Το 2015 ο κόσμος είχε κουραστεί από τα μνημόνια και πίστευε ότι θα μπορούσε να δώσει μία ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά [αν και δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε η έχει ποτέ καμία σχέση με την αριστερά] μήπως και καταφέρουν να βελτιώσουν λίγο τις δύσκολες συνθήκες που ζούσε. Θυμάστε το γνωστό βίντεο με τον ηλικιωμένο κύριο και τον Τσίπρα όταν ο πρώτος του έλεγε "τα δύο να κάνεις από τα 10 που λες θα είμαι ευχαριστημένος"; ο Τσίπρας που ερχόταν να κάνει και τα 10 αλλά τελικά δεν πραγματοποίησε ούτε το ένα.
Πέτυχε να σχηματίσει μία κυβέρνηση η οποία για αρκετούς μήνες απολάμβανε της εμπιστοσύνης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως έδειχναν οι τότε μετρήσεις και όσο φαινόταν ότι πάλευε ταξιδεύοντας στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες να πετύχει κάτι καλύτερο για την Ελλάδα. Το Κύκνειο Άσμα του Αλέξη Τσίπρα ήταν το δημοψήφισμα. Επισήμως στήριξε το όχι αλλά μέσα του ευχόταν οι Έλληνες να αδειάσουν ρίχνοντας στην κάλπη "ναι".
Πήγε στις Βρυξέλλες σε εκείνη την περιβόητη μαραθώνια διαπραγμάτευση και χιλιάδες χρήστες σχολίαζαν στη σελίδα του στο facebook προτρέποντας τον να μην πιάνει καθόλου πίσω, να το πάει μέχρι τέλους, πώς είμαστε αποφασισμένοι, να σηκωθεί και να φύγει και ότι θα τα καταφέρουμε. Όμως ο τότε πρωθυπουργός, όπως πολλοί άλλοι μέσα στη Βουλή, δεν ξύπνησε ποτέ να πάρει το λεωφορείο να πάει στη δουλειά και δεν κοιμήθηκε το βράδυ ψάχνοντας λύσεις στα προβλήματα της επόμενης μέρας, δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος της ιστορικής ευθύνης.
Μετά από αρκετά χρόνια, μου δημιουργείται η εντύπωση ότι με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνέβησαν δύο πράγματα. Είτε κάποιοι εξαρχής κορόιδευαν τον ελληνικό λαό και είχαν σκοπό να κάνει μία θεαματική στροφή, είτε πίστευαν πως η μαγκιά τους και το ελληνικό ενοχικό σύνδρομο απέναντι στην αριστερά κυριαρχεί και στην Ευρώπη. Διαπίστωσαν όμως ότι το Παρίσι, το Βερολίνο, το Λονδίνο, η Μαδρίτη και η Ρώμη δεν είναι Αθήνα. Κανείς δεν τους έκανε τα χατίρια επειδή είναι τάχα αριστεροί. Απεναντίας βρήκαν την ευκαιρία επειδή ακριβώς δήλωναν αριστεροί να ταπεινώσουν την αριστερά για να μη σηκώσει ποτέ κεφάλι σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αριστερά δεν είναι να μη φοράς γραβάτες, να μην είσαι χριστιανός, να έχεις αλλεργία με έννοιες όπως η λέξη "πατρίδα" και να προωθείς διάφορες ατζέντες, αλλά να είσαι δίπλα στο λαό και να μην αδικείς κανέναν.
Οι συνεπείς πολιτικοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που δεν άντεξαν να ψηφίσουν το τρίτο, χειρότερο μνημόνιο και όπως αποδείχθηκε άχρηστο αφού όλη η φασαρία έγινε για το τίποτα, οδηγήθηκαν στην πολιτική ανυπαρξία αφού οι ψηφοφόροι συνήθως τιμωρούν όσους πολιτικούς τιμούν το λόγο τους και σέβονται τον ελληνικό λαό.
Ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε να βρει μπροστά του το χειρότερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης αλλά κι αυτός αποδείχτηκε ο χειρότερος επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης της αντίστοιχης περιόδου. Την ώρα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατέβασε ρολά στην ελληνική οικονομία αντί να λάβει στοχευμένα και λελογισμένα μέτρα κατά της πανδημίας, καταδίωκε όσους δεν ήθελαν πειράματα πάνω σώματος και εξευτέλιζε τον ελληνικό λαό ζητώντας του να στείλει sms για να πάει μέχρι το περίπτερο απαιτώντας παράλληλα μία φορά μάσκα και ας περπατάω μόνος του στην άγρια ερημιά, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απασχολημένος με τις ατζέντες διαφόρων μειοψηφικών ομάδων που συνήθως οδηγούν σε πολύ μεγαλύτερη απώλεια ψήφων από αυτή που θεωρητικά εξασφαλίζουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία από τα ίδια με τη Νέα Δημοκρατία. Η διαφορά τους είναι ότι η δεύτερη ενώ κάνει ακριβώς τα ίδια σε πολλά θέματα, κατά άλλους και χειρότερα, ωστόσο στη θεωρία λέει τα αντίθετα.
Ο κ. Τσίπρας ονειρεύτηκε ότι υποδύεται τον Ανδρέα Παπανδρέου σε μία άλλη μονομαχία με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Εξαπέλυσε αμέτρητες προσωπικές επιθέσεις στον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας αντί να του ασκήσει σκληρή αντιπολίτευση εκεί που πραγματικά θα έπρεπε αφουγκραζόμενος τις αγωνίες του λαού. Από το ξημέρωμα μέχρι τη δύση του ηλίου έλεγε περισσότερες φορές το όνομα Μητσοτάκης από όσες ανοιγόκλειναν τα μάτια. Αυτό δεν άρεσε και το αποτέλεσμα ήταν όχι ότι δεν κέρδισε, όχι πως τουλάχιστον έχασε με διαχειρίσιμη διαφορά αλλά καταποντίστηκε και πλέον φαίνεται ότι είναι πολύ πιθανό να τον καταπιούν οι εξελίξεις οι οποίες τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από όσο αυτός μπορεί να τις αντιληφθεί, αξιολογήσει και αντιμετωπίσει. Το μέγεθος της καταστροφής αντανακλάται με τον καλύτερο τρόπο στην εξής πραγματικότητα:
Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 είχε συγκεντρώσει 1.781.057 ψήφους. Στις εκλογές συγκέντρωσε 1.182.474 ψήφους. Η διαφορά μας κάνει 598.583, δηλαδή πολύ χονδρικά μας κάνει σχεδόν ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο στις χθεσινές εκλογές έλαβε 675.307 ψήφους σε σχέση με τις 457.623 του 2019.
Είναι σαν να έχεις γεμάτο το νιπτήρα με νερό και ξαφνικά πατάς τη βαλβίδα.
Όπως έγραψε ένας φίλος στο facebook «το "πυροτέχνημα" ΣΎΡΙΖΑ έσκασε και τώρα απλά σβήνει».
Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ με ποια ψυχολογία θα διαχειριστεί ο Αλέξης Τσίπρας τη νέα προεκλογική περίοδο που μόλις ξεκίνησε. Ποιο θα είναι το σύνθημα; Ποιος θα είναι ο στόχος; Η νίκη σίγουρα όχι. Με ποια επιχειρηματολογία θα προσπαθήσει να πείσει τους πολίτες ύστερα από το χθεσινό αποτέλεσμα;
Βέβαια δεν θα πρέπει να στεναχωριέται κάνεις. Μόνος του όρισε τη μοίρα του και αλίμονο σε μας που παλεύουμε κάθε μέρα για τον επιούσιο. Θα απολαύσει τον ελεύθερο χρόνο του με τα προνόμια της βουλευτικής του έδρας και στη χώρα που ζούμε δεν αποκλείεται σε λίγα χρόνια, όχι μόνο αριστεροί αλλά και δεξιοί να τον θεωρούν κεφάλαιο για τον τόπο.
Για την ώρα όμως φαίνεται πως οδεύει προς την αποκαθήλωση.