Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις
Οι δημοσιογράφοι Keith Johnson και Robbie Gramer με τη σειρά τους, γράφοντας για το Foreign Policy, ορίζουν το de-risking ως εξής: «Η αποσύνδεση αναφέρεται στη σκόπιμη αποσυναρμολόγηση και τελική επαναδημιουργία κάποιων από τις εκτεταμένες διασυνοριακές αλυσίδες εφοδιασμού που έχουν καθορίσει την παγκοσμιοποίηση και ειδικά τη σχέση ΗΠΑ-Κίνας τις τελευταίες δεκαετίες».
Η «απομάκρυνση» φαίνεται να έχει να κάνει με τη μείωση του κινεζικού «ελέγχου» των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού χωρίς να την απομονώνουμε «υπερβολικά» - από όσο ήδη είναι. Πέρα από τη διπλωματική ρητορική, θα πρέπει κανείς να την κατανοήσει ως μέρος του ευρύτερου πλαισίου του οικονομικού εθνικισμού και του οικονομικού πολέμου, ενώ οι ΗΠΑ σκέφτονται να στραφούν στον Ειρηνικό. Μια πρόσφατη εξέλιξη, όπως η ένταξη του Ηνωμένου Βασιλείου στην Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού, αποτελεί επίσης μέρος μιας βαθύτερης αντικινεζικής δυτικής στρατηγικής, καθώς συνοδεύεται από άλλες πρωτοβουλίες όπως η συμφωνία AUKUS - η στρατιωτική συμμαχία που έχει περιγραφεί ως το «Ασιατικό ΝΑΤΟ». Εδώ συγκλίνουν γεωπολιτικές και γεωοικονομικές ατζέντες. Ωστόσο, υπάρχουν κατάγματα στο δυτικό μπλοκ, καθώς «η στρατηγική αυτονομία» αποκτά δυναμική στην ίδια την Ευρώπη.
Έχω γράψει στο παρελθόν για το πώς η αποβιομηχάνιση θεωρείται όλο και περισσότερο σήμερα ως ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Ενώ η Κίνα φαίνεται να έχει μετατρέψει τη γεωοικονομία στο κέντρο των γεωστρατηγικών της προσεγγίσεων (που αντλεί πολιτική δύναμη από την οικονομική ισχύ), οι ΗΠΑ με τη σειρά τους έχουν οπλοποιήσει τις οικονομικές πολιτικές και την ίδια την παγκόσμια οικονομία και το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Στον σημερινό κόσμο, είναι όλο και πιο δύσκολο να απομονωθούν οι βιομηχανίες από γεωπολιτικές διαμάχες. Το Πεκίνο φιλοδοξεί να γίνει τεχνολογική υπερδύναμη και το αμερικανικό κατεστημένο απλά δε θα τα καταφέρει. Αυτό είναι το πλαίσιο του τρέχοντος πολέμου τσιπ, για παράδειγμα, που αφορά τη γεωπολιτική όσο και τον γεωοικονομικό ανταγωνισμό. Το πλήγμα αυτού του πολέμου είναι ότι πλήττει βασικούς συμμάχους των ΗΠΑ, όπως η ίδια η Ταϊβάν. Οι οικονομικές πολιτικές της Ουάσιγκτον από την άποψη αυτή μπορούν μόνο να επιδεινώσουν τη συνεχιζόμενη κρίση της εφοδιαστικής αλυσίδας και να περιπλέξουν το σημείο συμφόρησης, βλάπτοντας τελικά τις ίδιες τις ΗΠΑ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να προσπαθήσουν να επιβάλουν τον αποκλεισμό της κινεζικής τεχνολογίας όσο μπορούν, αλλά οι αλυσίδες εφοδιασμού παραμένουν δύσκολο να εντοπιστούν.
Παρά όλες τις συζητήσεις για τα θαύματα του «μεταβιομηχανικού» κόσμου, η μεταποίηση και η εκβιομηχάνιση εξακολουθούν να κρατούν το κλειδί για τις αναδυόμενες και μεγάλες δυνάμεις του 21ου αιώνα. Ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός» είναι στην πραγματικότητα αρκετά νεκρός, ενώ ο «παλιομοδίτικος» προστατευτισμός, οι επιδοτήσεις και οι εντολές προμηθειών αυξάνονται. Ο οικονομικός εθνικισμός είναι για άλλη μια φορά σχετικός. Εν μέσω του Νέου Ψυχρού Πολέμου, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε μια αύξηση των βιομηχανικών και εμπορικών πολέμων, όπως μπορεί να δει κανείς με τους πολέμους επιδοτήσεων του ίδιου του Μπάιντεν κατά της Ευρώπης. Ένα τέτοιο σενάριο μπορεί να καταστήσει τον οικονομικό πόλεμο ακόμη πιο επικίνδυνο όπως είναι ήδη, γιατί δυνητικά μετατρέπει τα πράγματα σε υπαρξιακές προκλήσεις για τα ενδιαφερόμενα μέρη. Ενώ τόσο πολύ γίνεται λόγος για την «απο-ρισκοποίηση», μπορεί να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο να στριμώξουμε μια μεγάλη δύναμη όπως η Κίνα.
Όπως παρατήρησε πρόσφατα ο Αμερικανός επενδυτής Balaji Srinivasan σχετικά με την Κίνα, οι ΗΠΑ απλώς δεν είναι σε θέση ισχύος: ο ασιατικός γίγαντας παραμένει ο νούμερο 1 εμπορικός εταίρος για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου. Στην πραγματικότητα έχει μεγαλύτερη θέση στο παγκόσμιο εμπόριο από ό,τι είχαν οι ΗΠΑ ακόμη και στην άνθηση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και η γεωοικονομική στρατηγική των ΗΠΑ απλά δεν φαίνεται να κατανοεί αυτήν την σκληρή αλήθεια, σύμφωνα με τον Matthew Pipes, ο οποίος είναι σύμβουλος στον όμιλο Krebs Stamos και επίσης συνεργάτης στο Bitcoin Policy Institute.
Όπως γράφει ο δημοσιογράφος Gavin Bade, στο άρθρο του στο Politico , η Ουάσιγκτον φαίνεται να πιστεύει πως ο κόσμος μπορεί να ταξινομηθεί σε «δύο εμπορικούς ομίλους», ο ένας με επικεφαλής τις ΗΠΑ και ο άλλος από την Κίνα - κάτι που δε συνέβη ούτε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. χρόνια. Όπως έχω γράψει, οι αναδυόμενες δυνάμεις όπως η Βραζιλία, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, η Ινδονησία και η Ινδία δείχνουν στον κόσμο πως μια νέα εποχή μη-δέσμευσης και πολυδέσμευσης έχει έρθει για να μείνει - αυτά τα έθνη έχουν αποφύγει με επιτυχία τον νέο ψυχρό πόλεμο παγίδα του «ευθυγραμμισμού», ενώ επιδιώκουν με επιτυχία τα δικά τους συμφέροντα.
Οι αμερικανικές διπλωματικές πιέσεις για ευθυγράμμιση είναι επομένως καταδικασμένες να γυρίσουν μπούμερανγκ - εάν αναγκαστούν να «διαλέξουν μια πλευρά», οι περισσότερες χώρες μπορεί να καταλήξουν να «αποσυνδεθούν» από τις ΗΠΑ.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr