Μας μιλούν από την κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ δεν μιλούν, αλλά δεν αντιτίθενται κιόλας) και μας λένε ότι «Μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, πέραν της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, δεν υφίστανται άλλες διαφορές, επί των οποίων θα μπορούσαν να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις».
Σημειώνουμε τον όρο «αμοιβαίες υποχωρήσεις» και επισημαίνουμε τα ακόλουθα:
1. Στο θέμα ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας δεν υπάρχει δυνατότητα ΑΜΟΙΒΑΙΩΝ υποχωρήσεων, όταν υπάρχει μόνο μονομερής διεκδίκηση από την Τουρκία. Ποια έννοια μπορούν λοιπόν να έχουν οι αμοιβαίες παραχωρήσεις; Μήπως ότι θα δεχτούμε να παραχωρήσουμε κάτι εμείς και πι Τούρκοι θα «συμβιβαστούν» να ζητήσουν λιγότερα;
2. Όταν έστω θέλεις να μπεις σε μια διαπραγμάτευση, δεν διαλαλείς τι είσαι διατεθειμένος να παραχωρήσεις, διότι ο άλλος θα σου ζητήσει περισσότερα.
3. Τη συζήτηση για Πρέσπες του Αιγαίου δεν την άνοιξαν κάποιοι αναρμόδιοι, αλλά τα μισόλογα του τύπου «δεν είναι ταμπού η συνεκμετάλλευση» και «απρόσεκτες» διατυπώσεις του τύπου «συζήτηση περί θαλάσσιων ζωνών», οι οποίες είναι συμπεριληπτικές και άλλων θεμάτων.
4. Το βασικό ερώτημα είναι πώς θα πας σε περιορισμένη συζήτηση, όταν η απέναντι πλευρά σου έχει ανοίξει μια απεριόριστη ατζέντα διεκδικήσεων που διευρύνει επί δεκαετίες. Και ο κίνδυνος εδώ είναι πόσο στενή ή διευρυμένη θα είναι η τελική ατζέντα συζητήσεων.
Αναστάσιος Λαυρέντζος