 |
| pixabay / Alexas_Fotos |
Κρινιώ Καλογερίδου
Ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης, ασφαλώς, είναι προϋπόθεση για την επαγγελματική επιτυχία, αλλά στην περίπτωση της πολιτικής ανέλιξης δεν αρκεί, όπως δεν αρκεί και η αριστεία για διασφάλιση ηγετικής και διαχειριστικής ικανότητας.
Αν δεν υπάρχει επίδραση της συναισθηματικής νοημοσύνης στο εγγενές και το κατασκευασμένο όλον της προσωπικότητας ενός υποψήφιου πρωθυπουργού -- λόγου χάρη -- με σκοπό τη διαδραστική επικοινωνία του με τον λαό ψυχικά και πνευματικά, τότε ως πρωθυπουργός θα είναι ανίκανος να πείσει και να συγκινήσει.
Θα είναι ανίκανος να αφυπνίσει συνειρμούς που συνδέουν ατομικά και συλλογικά τους Έλληνες (ειδικότερα) με το πολιτικό παρελθόν και την πολιτική διαδρομή του, ώστε -- μέσω του συγκριτισμού με εκπροσώπους άλλων κομμάτων -- να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για τον ίδιο και, εν γένει, για πρόσωπα και καταστάσεις της πολιτικής επικαιρότητας.
Στο πλαίσιο της τελευταίας, για να εστιάσουμε στην εγχώρια ειδησεογραφία, πρώτο θέμα συζήτησης είναι οι επικείμενες εθνικές εκλογές της 21ης Μαῒου, όπου ο πολίτης ετοιμάζεται να ψηφίσει με βάση είτε το ατομικό του συμφέρον (το συλλογικό έρχεται δεύτερο, δυστυχώς) είτε την ιδεολογία και τις πολιτικές καταβολές του ή τις πολιτικές συγκυρίες που τον ωθούν να ανανεώσει την πίστη στο κόμμα του ή να... ''αλλαξοπιστήσει''.
Ο πολιτικός, ως υποψήφιος πρωθυπουργός, απ' την άλλη πλευρά -- εφόσον στοχεύει σε υψηλούς θώκους -- περνάει από καίριες δοκιμασίες και κάθε του θέση ή πρόταση φιλτράρεται μέσα από εσωκομματικές διεργασίες και κομματικά συνέδρια, για να εκτιμήσουν οι ομοϊδεάτες ''σύντροφοί'' του την καταλληλότητα και την ικανότητά του για τη θέση που τον προορίζουν, εφόσον δεν έχει δοκιμαστεί.
Στην αντίθετη περίπτωση, σε αυτήν της προϋπάρχουσας θητείας, η ανανέωση ή μη της υποψηφιότητάς τους τροχοδρομεί στις ράγες της ρήσης του Βίαντα Πριηνέα του ''Αρχή άνδρα δείκνυσι'', οπότε η εμπειρία του λαού από τη διακυβέρνησή του θα κρίνει την ψήφο του.
Δεν θα την κρίνουν, προφανώς, το ρητορικό χάρισμα (που άλλοτε παγίδευε του πολίτες) και η ''αστραφτερή'' σκέψη του. Ούτε τα πειστικά ψευδολογήματα, οι υποσχεσιολογίες και οι τυχόν πρακτικές του να αποκρύπτει με επιδεξιότητα τις πραγματικές του προθέσεις και να προβάλλει μισές αλήθειες αντί για ολόκληρες.
Ό,τι είδαμε να συμβαίνει προεκλογικά στο Debate των πολιτικών αρχηγών, όπου οι λαϊκιστές (με βατήρα τις υποκλοπές) ξεχώρισαν για το δημαγωγικό πνεύμα τους, τα ανοίγματα συνεργασίας προς την Κεντροαριστερά και τις μομφές (εκρήξεις υπαινιγμών) προς την Κεντροδεξιά υποσχόμενοι μέρες και νύχτες σκανδαλοθηρικής εκδικητικότητας μόλις επιτευχθεί η παλινόρθωσή τους στην εξουσία.
Οι φιλελεύθεροι, πάλι -- πέραν του ευθύβολου και ειλικρινούς λόγου τους, αλλά και της λεκτικής λιτότητας της ήρεμης δύναμης που εξέπεμψαν στην πρώτη τηλεμαχία -- έδειξαν (στο σπριντ της τελευταία εβδομάδας προ των εκλογών) ότι εξακολουθούν να πορεύονται με οδηγό την μεταρρυθμιστική λογική των ανοιγμάτων προς την Κεντροαριστερά και το Κέντρο.
Λογική που έδωσε χώρο -- στην τετραετία διακυβέρνησής τους -- για ''εισπήδηση'' εκσυγχρονιστών, μελών ή συμβούλων κυβερνήσεων του ''προοδευτικού'' πολιτικού παρελθόντος στο κόμμα των πάλαι ποτέ Συντηρητικών, χάριν της πολιτικής ανανέωσης και διεύρυνσής του.
Στις παρυφές των μεγάλων κομματικών σχηματισμών, αριστεροδεξιά του τελευταίου εν ζωή νοσταλγού του Στάλιν (που αναπλήρωσε το ρητορικό του ''υστέρημα'' με την ευθεία επίθεσή του προς τον αντίπαλο της ''Προοδευτικής Συμμαχίας''), βρέθηκαν οι ικανοί στη ρητορεία πολιτικοί αρχηγοί των δύο μικρότερων κομμάτων του Κοινοβουλίου.
Πολιτικοί αρχηγοί τους οποίους χαρακτήριζε στην πρώτη τηλεμαχία είτε η υπεροχή του IQ (δείκτη νοημοσύνης τους) έναντι του EQ (της συναισθηματικής νοημοσύνης, όπως έδειξε και η τελευταία ψυχρή, ανιστόρητη και εθνικά επικίνδυνη δήλωση του υπερκαινοφανούς ΓΒ: ''Η Ελλάδα υπάρχει γιατί δεχθήκαμε να κάνουμε τεράστιες απώλειες εδαφών. Το ίδιο κάνουν σήμερα οι Κύπριοι'') είτε η πανουργία του αποπροσανατολισμού.
Προσόν επικοινωνιακό που ανέδειξε ο συνθηματολογικός λόγος (μετά φωτογραφικών τεκμηρίων) ενός εξ αυτών, ο οποίος -- ωθούμενος από το οξυμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης -- πέτυχε να ξεχαστούν οι ισχυροί κραδασμοί του κόμματός του, έστω και αν χρειάστηκε να μετατραπεί σε... ήρωα ταχυδακτυλουργό από αντι-ήρωα ηγέτη.
''Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς'', θα μου πείτε, προσαρμόζοντας στην τρέχουσα επικαιρότητα τη γνωστή κινέζικη ευχή και κατάρα. Και το ''ενδιαφέροντες'' δεν έχει να κάνει μόνο με καιρούς αναταραχής.
Δεν έχει να κάνει μόνο με καιρούς πολέμων, λιμών, σεισμών και καταποντισμών στη δηλωτική και συνυποδηλωτική έννοιά του. Αποκτά -- στη δική μας περίπτωση -- ξεχωριστή σημασία στην κυριολεκτική ερμηνεία του.
Και αυτό γιατί αποτυπώνει ανάγλυφα το παζλ-σκιαγράφημα των ''ηρώων'' της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα. Των ηγετών της πολιτικής μας ζωής, οι οποίοι -- με μάρτυρες το καθηλωμένο στους τηλεοπτικούς δέκτες κοινό ψηφοφόρων τους -- ανέδειξαν πρόσφατα την κομματική λογική τους στη μάχη για την κατάκτηση της εξουσίας.
Μάχη εκ του σύνεγγυς, σώμα με σώμα, όπου αποδομήθηκε κάθε νεωτερικότητα και κυριάρχησε τελικά η λογική της αυτοσυντήρησης σε καθεστώς κομματοκρατίας, με παρούσα την μετριότητα σε πλαίσιο δημοκρατίας, όπου γίνεται ανεκτή ως αναγκαίο κακό η ψευδολογία.
Ψευδολογία-ασπίδα για κάποιους πολιτικούς που ξέρουν να χειρίζονται άψογα τους σύγχρονους κανόνες επικοινωνίας και, βάσει αυτών, να αντιπολιτεύονται μεθοδικά και... μεθοδευμένα παρουσιάζοντας εξωραϊσμένα τα παραγεμισμένα με παλαιού χαρακτήρα υποσχεσιολογίες πολιτικά τους προγράμματα υπό την αφειδώλευτη παροχή λίβανωτού των φανατικών ψηφοφόρων, αφού το ''λιβανωτό στην εξουσία δεν απολείπει'', όπως λέει ο Γιώργος Σεφέρης...