pixabay / geralt |
Στρατής Μαζίδης
Οι άνθρωποι δεν είναι πια χαρούμενοι. Δεν κοιμούνται καλά τα βράδια. Μιλούν όλο για υποχρεώσεις. Τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ. Τους καταδιώκει η πραγματικότητα. Ο πατέρας που ξέχασε το παιδί στο αμάξι, έπαθε μπλακ άουτ. Είναι φοβερό, ασύλληπτο.
Όπως φοβερή κι η ανθρωποφαγία και πρώτων από όλους κάποιων συγγενών που διαβάσαμε ότι κινήθηκαν εναντίον του την ώρα που η τραγική αυτή φιγούρα μη αντέχοντας το βάρος, που δεν αντέχεται, δοκίμασε να δώσει τέλος και στη δική του ζωή.
Από τη μια στιγμή στην άλλη η ζωή του έγινε μια κόλαση. Τόσο απέχει από τον Παράδεισο και αντίστροφα.
Ποιοι δικαστές θα αντέξουν να τον δικάσουν; Ποιος μπορεί να κλείσει τα μάτια και να μπει για 5 δευτερόλεπτα στη δική του θέση; Κανείς. Κι όμως αυτός θα παραμείνει σε αυτήν για πολύ καιρό.
Έχουμε φτάσει στην άκρη του γκρεμού ο καθένας μας σε όποιο πόστο κι αν βρίσκεται. Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου. Επιτακτική ανάγκη να κάνουμε άμεσα μερικά βήματα πίσω, να ανοίξουμε τα μάτια μας και να χαμηλώσουμε το κεφάλι, διότι το σηκώσαμε ψηλά και διαρκώς βρίσκει.