Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Το κοινό νήμα που συνδέει τη σειρά άρθρων τους είναι ότι η Γερμανία έχασε την προηγούμενη ηγετική της θέση στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ από την έναρξη της ειδικής επιχείρησης της Ρωσίας. Ο Λουκιανόφ αποδίδει αυτό στην δυσανάλογη επιρροή χάραξης πολιτικής που ασκούν οι ριζοσπάστες Πράσινοι που ευθυγραμμίζονται με τις ΗΠΑ, ο Μπορντάτσεφ κατηγορεί άμεσα την ανάμιξη των ΗΠΑ, ενώ ο Σουσέντσοφ σημειώνει πως η ταχεία περιφερειακή άνοδος της Πολωνίας που είναι σύμμαχος των ΗΠΑ είναι υπεύθυνη. Όπως φαίνεται, και οι τρεις εξηγήσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εντοπίζονται επίσης στις ΗΠΑ.
Εποικοδομητικές κριτικές για τα πιο λαμπρά μυαλά της Ρωσίας
Διότι όσο διορατικές είναι οι αναλύσεις αυτών των εμπειρογνωμόνων, κάθε μία από αυτές είναι ωστόσο ελλιπής. Ο Λουκιανόφ δεν αναφέρθηκε στο ρόλο της ταχείας περιφερειακής ανόδου της Πολωνίας, ο Μπορντάτσεφ υποβαθμίζει το μακροπρόθεσμο αντίκτυπο της νέας περιφερειακής προσέγγισης της Γερμανίας στη Ρωσία (ανεξάρτητα από το τι κρύβεται πίσω από αυτήν), ενώ ο Σουσέντσοφ κατέληξε πρόωρα στο συμπέρασμα ότι η Πολωνία έχει ήδη αντικαταστήσει το ρόλο της Γερμανίας στην καθοδήγηση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ.
Η Ιδεολογική Πλάνη Των Δυτικών Ελίτ
Αρχικά, ο Σουσέντσοφ έχει δίκιο όταν παρατηρεί ότι "η σύγκρουση δείχνει την εμφάνιση μιας νέας ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη" που οδηγείται από την ταχεία περιφερειακή άνοδο της Πολωνίας, αλλά υπονοεί πως αυτό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν η ΕΕ δεν είχε επεκταθεί προς τα ανατολικά. Το γερμανικό οικονομικό μοντέλο δε βασίστηκε μόνο σε οικονομικά προσιτά ρωσικά καύσιμα, όπως σωστά σημείωσε, αλλά και στην πρόσβαση στις αναδυόμενες αγορές του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, εκ των οποίων η Πολωνία είναι μακράν η μεγαλύτερη σε αυτό το μέρος της Ευρώπης.
Η ιστορικά καθοδηγούμενη τιτλοποίηση των σχέσεων με τη Ρωσία από τη χώρα αυτή και τους εταίρους της στη Βαλτική τους ώθησε να δώσουν προτεραιότητα στην ένταξή τους στην υπό Γερμανική ηγεσία ΕΕ και ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, οι οποίες είναι συμπληρωματικές δυτικές ηγεμονικές δομές που επεκτάθηκαν προς τα ανατολικά παράλληλα μεταξύ τους. Το Βερολίνο τους δέχτηκε για οικονομικούς λόγους, ενώ η Ουάσιγκτον υποκινήθηκε από στρατιωτικούς παράγοντες, οι οποίοι και οι δύο χρησίμευσαν για να προωθήσουν την κοινή τους μονοπολική φιλελεύθερη-παγκοσμιοποιημένη κοσμοθεωρία.
Η Κεντρική Ευρώπη και η Κίνα απαξιώνουν τη Φιλελεύθερη-Παγκοσμιοποιημένη Κοσμοθεωρία
Σχετικά με αυτό το κομμάτι είναι ότι η δογματική πίστη της ιδεολογίας στην αναπόφευκτη διάβρωση των εθνοεθνικών ταυτοτήτων υπέρ των υπερεθνικών, όπως η συσχέτιση με την Ευρώπη ή τη Δύση ευρύτερα, αλλά αυτή η υπόθεση δυσφημίστηκε από τις εγχώριες κοινωνικοπολιτιστικές τάσεις στην Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής. Οι χώρες αυτές κινήθηκαν προς την αντίθετη κατεύθυνση, καθιστώντας την εθνοεθνική ταυτότητα τον πυλώνα των μετακομμουνιστικών τους κρατικών δομών, παρά το γεγονός πως εξακολουθούσαν να ενσωματώνονται σε αυτές τις υπερεθνικές πολιτικο-στρατιωτικές δομές.
Αυτό είναι παρόμοιο με αυτό που συνέβη αφού η Δύση ενσωμάτωσε την Κίνα στις υπερεθνικές οικονομικές δομές της όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Οι ηγέτες τους πίστευαν πως αυτό θα είχε αναπόφευκτα ως αποτέλεσμα την πολιτική ενσωμάτωση της χώρας αυτής στην προβλεπόμενη φιλελεύθερη-παγκοσμιοποιημένη παγκόσμια τάξη, ωστόσο η Κίνα διατήρησε τον οικονομικό πυλώνα της μετα-επαναστατικής κρατικής της υπόστασης, όπως η Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής διατήρησαν την εθνο-εθνική ταυτότητα των μετακομμουνιστικών κρατών τους. Και τα δύο έργα οικοδόμησης του έθνους απέτυχαν.
Η Επίδραση των Ρωσοφοβικών & Οικονομικών Τάσεων Πολυπολικότητας
Κατά συνέπεια, καθένας από αυτούς προσπάθησε να προωθήσει τα συμφέροντα που ευθυγραμμίζονται με τους αντίστοιχους πυλώνες της πολιτείας τους μέσα σε εκείνες τις δομές στις οποίες ενσωματώθηκαν με επιτυχία. Η Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής προώθησαν τη ρωσοφοβία εντός της ΕΕ-ΝΑΤΟ, ενώ η Κίνα προώθησε την οικονομική πολυπολικότητα εντός του ΠΟΕ. Ο καθένας τελικά κατέληξε να είναι εξαιρετικά επιτυχημένος, αν και σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε περιστάσεις πέρα από τον άμεσο έλεγχό τους: τον πόλεμο του ΝΑΤΟ δια αντιπροσώπων στην Ουκρανία και την οικονομική κρίση του 2008.
Είναι πέρα από το πεδίο εφαρμογής αυτού του άρθρου να εξηγήσει την προέλευσή τους, αλλά αυτή η ανάλυση εδώ αντιμετωπίζει το πρώτο που αναφέρθηκε, ενώ το δεύτερο οφείλεται κυρίως στην αχαλίνωτη χρηματιστικοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας. Ο πόλεμος ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία δημιούργησε το αφηγηματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής θα μπορούσαν να προωθήσουν με επιτυχία τη Ρωσική φοβία σε όλη τη Δύση, ενώ η οικονομική κρίση του 2008 δημιούργησε τις συνθήκες μέσα στις οποίες η Κίνα θα μπορούσε να προωθήσει με επιτυχία την οικονομική πολυπολικότητα σε ολόκληρο τον παγκόσμιο Νότο.
Η ρωσοφοβία και η οικονομική πολυπολικότητα στη συνέχεια αγκαλιάστηκαν από πολλούς σε όλη τη Δύση και τον παγκόσμιο Νότο αντίστοιχα, οι οποίες έθεσαν σε κίνηση ταχέως κινούμενες σειρές γεγονότων που αναμόρφωσαν τις πολιτικές των χωρών άλλων από εκείνες που ήταν υπεύθυνοι για αυτές τις τάσεις στην πρώτη θέση. Αυτό οδήγησε στην οικονομικά ρεαλιστική και ρωσική φιλική Γερμανία να διαμορφώσει μια Ρωσοφοβική μεγάλη στρατηγική, όπως ακριβώς η Σαουδική Αραβία, που είναι υπόχρεη στο δολάριο και σύμμαχος των ΗΠΑ, φαίνεται έτοιμη να διατυπώσει μια βασισμένη στην οικονομική πολυπολικότητα.
Οι ρόλοι της Γερμανίας και της Σαουδικής Αραβίας στην αναδυόμενη παγκόσμια τάξη
Σε κάθε ένα από αυτά τα δύο παραδείγματα, εκείνοι που προηγουμένως ήταν πολύ πίσω από αυτές τις τάσεις προσπάθησαν να αντισταθμίσουν τον χαμένο χρόνο και να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο σε αυτές, καθώς και οι δύο συνειδητοποίησαν ότι δεν υπάρχει επιστροφή στο status quo πριν από τον proxy πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και την οικονομική κρίση του 2008 αντίστοιχα. Η Ρωσοφοβική τάση για την οποία ευθύνονται η Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς τη Γερμανία, όπως και η τάση οικονομικής πολυπολικότητας της Κίνας δεν μπορεί να πετύχει χωρίς τη Σαουδική Αραβία.
Και οι δύο θα προτιμούσαν να διατηρήσουν τα πάντα όπως ήταν όσον αφορά τους γερμανορωσικούς οικονομικούς δεσμούς και τους Σαουδαμερικανικούς αντίστοιχα, αλλά ο καθένας αναγνωρίζει επίσης ότι οι συνθήκες πέρα από τον έλεγχό τους είναι υπεύθυνες για την αλλαγή αυτών των δεσμών. Ως εκ τούτου, το Βερολίνο κινήθηκε πολύ πιο κοντά στις ΗΠΑ, ενώ το Ριάντ κινείται πολύ πιο κοντά στην Κίνα, καθώς κάθε μία από αυτές τις υπερδυνάμεις είναι αντίστοιχα υπεύθυνη για την κίνηση αυτών των ρωσοφοβικών και οικονομικών τάσεων πολυπολικότητας που αναμόρφωσαν αυτούς τους προαναφερθέντες άξονες.
Στρατηγική συμβίωση μεταξύ Γερμανίας-Πολωνίας & Σαουδικής Αραβίας-Κίνας
Οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για τον πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας που οδήγησε στη ρωσοφοβία της Πολωνίας και των χωρών της Βαλτικής να γίνει ο κανόνας σε ολόκληρη τη Δύση, ενώ η Κίνα είναι υπεύθυνη για την απο-δολαριοποίηση που ριζώνει σε ολόκληρο τον παγκόσμιο Νότο στα δεκαπέντε χρόνια μετά την οικονομική κρίση του 2008. Η Πολωνία εξακολουθεί να είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης των οικονομικών προγραμμάτων της ΕΕ υπό την ηγεσία της Γερμανίας, ενώ το πετρογιουάν από το οποίο εξαρτώνται τελικά τα σχέδια οικονομικής πολυπολικότητας της Κίνας δεν μπορεί να πετύχει χωρίς την στήριξη της Σαουδικής Αραβίας.
Αντί να αξιοποιήσουν αυτές τις σχέσεις για να περιορίσουν αυτές τις τάσεις, η Γερμανία και η Σαουδική Αραβία αποφάσισαν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικούς ρόλους σε κάθε μία από τότε που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει επιστροφή στο προηγούμενο status quo, οπότε είναι προς το εθνικό τους συμφέρον να μη μείνουν πίσω. Ως εκ τούτου, η Γερμανία αποφάσισε να ηγηθεί του περιορισμού της Ρωσίας από την Ευρώπη, της οποίας η πνευματική προέλευση στην ήπειρο πρόσφατα χρονολογείται από την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής που συμμάχησαν με τις ΗΠΑ, ενώ η Σαουδική Αραβία είναι έτοιμη να επιταχύνει την απο-δολαριοποίηση που οδηγείται από την Κίνα.
Αναλυτικά Takeaways [συμπεράσματα]
Υπάρχουν πολλά αναλυτικά συμπεράσματα από αυτές τις παρατηρήσεις σχετικά με το θέμα του ρόλου της Γερμανίας στην καθοδήγηση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ που τρεις εμπειρογνώμονες του Valdai Club έχουν ήδη διατυπώσει για το RT σε διάστημα μόλις μισού μήνα. Πρώτον, το λεγόμενο "τέλος της ιστορίας" που η φιλελεύθερη-παγκοσμιοποιημένη ελίτ του Γερμανού ηγέτη της ΕΕ και του Αμερικανού του ΝΑΤΟ που αναμενόταν μετά το 1991 απέτυχαν να ξεδιπλωθούν ακόμη και μέσα στην ίδια τη Δύση, όπως αποδεικνύεται από την προτεραιότητα της Πολωνίας και των κρατών της Βαλτικής στις εθνο-εθνικές πολιτικές.
Δεύτερον, η θέση αυτών των προαναφερθέντων πολιτικών ως πυλώνας των μετακομμουνιστικών καθεστώτων αυτών των χωρών τις επηρέασε να προωθήσουν τα σχετικά πολιτικά συμφέροντα μέσα σε εκείνες τις δυτικές ηγεμονικές δομές στις οποίες ενσωματώθηκαν με επιτυχία. Τρίτον, ο πόλεμος ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία που ξέσπασε για λόγους πέρα από τον έλεγχό τους δημιούργησε το αφηγηματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής θα μπορούσαν να προωθήσουν με επιτυχία τη ρωσοφοβία σε όλη τη Δύση, όπως προσπαθούν ήδη να κάνουν εδώ και δεκαετίες.
Τέταρτον, η προκύπτουσα ακολουθία γεγονότων οδήγησε σε άλλες χώρες όπως η Γερμανία τελικά να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι είναι αδύνατο να αποκατασταθεί το προηγούμενο status quo και έτσι να επιδιώξουν να πηδήξουν στη μόδα για την επιδίωξη των εθνικών τους συμφερόντων, καθώς οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής τους καταλαβαίνουν τώρα πως βρίσκονται σε αυτό το νέο περιβάλλον. Και πέμπτον, μακριά από την παραχώρηση του ελέγχου της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ στην Πολωνία, η Γερμανία ανταγωνίζεται ενεργά με αυτήν για το ποια από αυτές τις δύο μπορεί να περιορίσει πιο αποτελεσματικά τη Ρωσία στην Ευρώπη.
Συμπερασματικές Σκέψεις
Εφαρμόζοντας την παραπάνω εικόνα στην τελευταία αναλυτική σειρά του Valdai Club για το RT, τρία από τα πιο λαμπρά μυαλά της Ρωσίας μπορούν να επικριθούν εποικοδομητικά για τα εξής: Ο Lukyanov αγνοεί τον ρόλο της Πολωνίας, ο Bordachev υποβαθμίζει την εγχώρια πολιτική και ο Sushentsov υπερβάλλει για το ρόλο της Πολωνίας. Είναι όλοι σωστοί στην ανίχνευση αυτής της τάσης πίσω στις ΗΠΑ, αλλά αγωνίζονται να αξιολογήσουν με ακρίβεια το ρόλο της Πολωνίας και την επιρροή που είχε στους Γερμανούς υπεύθυνους χάραξης πολιτικής.
Η Πολωνία είναι άνευ προηγουμένου σημαντική σήμερα, αλλά η Γερμανία εξακολουθεί να ελέγχει την εξωτερική πολιτική της ΕΕ. Αυτό που άλλαξε τον τελευταίο χρόνο, ωστόσο, είναι ότι το Βερολίνο αποφάσισε τελικά να ενταχθεί στη Ρωσοφοβική μόδα της Βαρσοβίας σε μια προσπάθεια να ηγηθεί αυτής της τάσης. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής αποφάσισαν να το πράξουν προκειμένου να προωθήσουν αποτελεσματικότερα τα εθνικά συμφέροντα της χώρας τους, όπως τα αντιλαμβάνονται τώρα ότι βρίσκονται σε αυτό το νέο περιβάλλον. Το Κρεμλίνο πρέπει επειγόντως να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα και να διαμορφώσει την πολιτική ανάλογα.