 |
| nato.int |
Ron Paul - ronpaulinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Η «απειλή του παγκόσμιου κομμουνισμού» που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει την 40χρονη πορεία του ΝΑΤΟ είχε εξαφανιστεί, έτσι το ΝΑΤΟ φαντάστηκε ξανά τον εαυτό του ως μια ομάδα ένοπλων υπερηρώων του Ατλαντικού. Όπου υπήρχε «αδικία» (όπως ορίζεται από τα νεοσυντηρητικά της Ουάσιγκτον), το ΝΑΤΟ ήταν έτοιμο με όπλα και βόμβες.
Το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να είναι πιο χαρούμενο. Όλες οι δεξαμενές σκέψης Beltway που χρηματοδοτούν αφειδώς τελικά χτύπησαν έναν σίγουρο νικητή για να διατηρήσουν τη ροή του χρήματος. Ήταν πάντα θέμα χρημάτων, όχι ασφάλειας.
Η δοκιμαστική διαδρομή για το ΝΑΤΟ ως υπερήρωες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν η Γιουγκοσλαβία το 1999. Για όλους εκτός από το ΝΑΤΟ και τους χειριστές του νεοσυντηρητικών στο DC και σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ήταν μια φρικτή, αδικαιολόγητη καταστροφή. Εβδομήντα οκτώ ημέρες βομβαρδισμού μιας χώρας που δεν απειλούσε το ΝΑΤΟ άφησαν εκατοντάδες νεκρούς αμάχους, διέλυσε την υποδομή και μια κληρονομιά από πυρομαχικά με ουράνιο που δηλητηριάζει το τοπίο για τις επόμενες γενιές.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο θρύλος του τένις Νόβακ Τζόκοβιτς θυμήθηκε πώς ήταν να φεύγεις από το σπίτι του παππού του μέσα στη νύχτα καθώς έπεσαν βόμβες του ΝΑΤΟ και το κατέστρεψαν. Τι φρίκη!
Στη συνέχεια, το ΝΑΤΟ βρέθηκε πίσω από την ανατροπή της κυβέρνησης Καντάφι στη Λιβύη. Ο εταιρικός τύπος αναζωπύρωσε τα νεοσυντηρητικά ψέματα ότι ο βομβαρδισμός της χώρας, η δολοφονία του λαού της και η ανατροπή της κυβέρνησής της θα έλυνε όλα τα προβλήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Λιβύης. Όπως θα μπορούσε να προβλεφθεί, οι βόμβες του ΝΑΤΟ δεν έλυσαν τα προβλήματα της Λιβύης, αλλά έκαναν τα πάντα χειρότερα. Χάος, εμφύλιος πόλεμος, τρομοκρατία, σκλαβοπάζαρα, συντριβή της φτώχειας – δεν είναι περίεργο που η Χίλαρι Κλίντον, ο Ομπάμα και οι νεοσυντηρητικοί δε θέλουν να μιλήσουν για τη Λιβύη αυτές τις μέρες.
Μετά από μια σειρά αποτυχιών περισσότερο από όσο χώρο έχουμε εδώ, το ΝΑΤΟ που ελέγχεται από το DC το 2014 αποφάσισε να κάνει all-in και να στοχεύσει την ίδια τη Ρωσία για «αλλαγή καθεστώτος». Το πρώτο βήμα ήταν η ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης ουκρανικής κυβέρνησης, για την οποία φρόντισαν η Victoria Nuland και οι υπόλοιποι νεοσυντηρητικοί. Ακολούθησαν τα οκτώ χρόνια μαζικής στρατιωτικής βοήθειας του ΝΑΤΟ στην κυβέρνηση πραξικοπήματος της Ουκρανίας με σκοπό να πολεμήσει τη Ρωσία. Τέλος, ήταν η απόρριψη του αιτήματος της Ρωσίας το 2022 να διαπραγματευτεί μια ευρωπαϊκή συμφωνία ασφάλειας που θα εμπόδιζε τους στρατούς του ΝΑΤΟ να κάνουν κύκλους στα σύνορά της.
Παρά τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την προπαγάνδα της αμερικανικής κυβέρνησης, το ΝΑΤΟ ήταν τόσο επιτυχημένο στην Ουκρανία όσο και στη Λιβύη. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια έχουν ξεπλυθεί, με τεράστια διαφθορά που τεκμηριώνεται από δημοσιογράφους όπως ο Seymour Hersh και άλλοι.
Η μόνη διαφορά αυτή τη φορά είναι πως ο στόχος του ΝΑΤΟ – η Ρωσία – έχει πυρηνικά όπλα και θεωρεί αυτόν τον πόλεμο με αντιπροσώπους ζωτικής σημασίας για την ίδια του την ύπαρξη.
Έτσι τώρα, παρά την κληρονομιά της αποτυχίας του, το ΝΑΤΟ αποφάσισε να ξεκινήσει μια σύγκρουση με την Κίνα, ίσως για να αποσπάσει την προσοχή από την καταστροφή του στην Ουκρανία. Την περασμένη εβδομάδα το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει το πρώτο του γραφείο στην Ασία στην Ιαπωνία. Τι θα γίνει μετά, η ένταξη της Ταϊβάν στο ΝΑΤΟ; Θα χρησιμεύσει πρόθυμα η Ταϊβάν ως η νεότερη «Ουκρανία» του ΝΑΤΟ – θυσιάζοντας τον εαυτό της στην Κίνα στο όνομα της γκάφας της φαινομενικά ατελείωτης όρεξης του ΝΑΤΟ για σύγκρουση;
Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι η Αμερική θα εκλέξει έναν πρόεδρο το 2024 που θα τερματίσει επιτέλους τη θανατηφόρα παγκόσμια περιοδεία του ΝΑΤΟ.